Πάμε Θέατρο: Συνέντευξη | Ιωάννα Πηλιχού: «Αν δεν έχεις όρεξη για δουλειά, ένα ταλέντο δεν είναι τίποτα»

Δεν είχα την χαρά να γνωρίσω την Ιωάννα στο παρελθόν πέρα από τους τηλεοπτικούς και τους θεατρικούς της ρόλους, αλλά αμέσως κατάλαβα πως πρόκειται για μια προσιτή, ευγενική, φωτεινή προσωπικότητα που αξίζει στο έπακρον την αγάπη του κόσμου και την προσοχή του θεατρικού κοινού. Στο Annie υποδύεται την Lily, μια τυχάρπαστη γυναίκα που αναζητά το εύκολο χρήμα, έναν ρόλο που δυσκόλεψε τεχνικά την Ιωάννα, αλλά το αποτέλεσμα δικαιώνει κατά την γνώμη μας την επιλογή της για τον συγκεκριμένο ρόλο.

Συμμετέχεις στο μιούζικαλ Annie, μια μεγάλη παραγωγή. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία και ποιος είναι ο ρόλος σου;

Η πρόταση έγινε το καλοκαίρι από την Θέμιδα Μαρσέλου, που είναι η σκηνοθέτης της παράστασης. Ομολογώ πως είναι ένα από τα πολύ ωραία μιούζικαλ με πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή και πολύ ωραίο θέμα. Ενδιαφέρον μου έκανε και το ίδιο το concept που έχει παιδιά επί σκηνής και τόσα άλλα πράγματα που δεν συναντάς συχνά στο θέατρο. Ενδιαφέρον και ταυτόχρονα αγχωτικό γιατί δεν είχα ξανακάνει μιούζικαλ. Πλέον, μπορώ να πω πως πρόκειται για μια συγκλονιστική εμπειρία. Υποδύομαι την Λίλυ που είναι χωμένη στις κομπίνες και στο εύκολο χρήμα με διάφορους πονηρούς τρόπους. Είναι ένας ρόλος που ισορροπεί ανάμεσα στην χαζομάρα, την πονηριά και στην εξυπνάδα.

Μπήκες στη διαδικασία να δεις τις ταινίες που έχουν βγει για να δεις πως έχουν αποτυπώσει τον ρόλο σου άλλες ηθοποιοί και να πάρεις ιδέες;

Στην αρχή δεν είχα δει την ταινία. Αφού είχαμε περάσει το κείμενο και ξεκινήσαμε τις πρόβες είδα την ταινία έχοντας ήδη μια ιδέα του τι θέλω να κάνω. Δεν ξέρω αν πήρα κάτι από εκεί, αλλά έχω την εντύπωση πως στην ταινία ο ρόλος είναι λίγο περισσότερο μπίμπο από ότι κάνω εγώ στην παράσταση. Από γραφής ο ρόλος μου έβγαλε κάτι το ενδιαφέρον γιατί αναρωτιόμουν αν είναι χαζή ή αν το παίζει χαζή και προσπαθήσαμε να βγει κάτι το ενδιάμεσο.

«Αισθάνομαι δέος που συμμετέχω σε μια μεγάλη παραγωγή σαν το Annie, γιατί πέραν του ότι είναι μια προσεγμένη δουλειά, συμμετέχουν τόσο ταλαντούχοι ηθοποιοί και όλοι μαζί έχουμε δημιουργήσει ένα υπέροχο πράγμα».

Στην Ελλάδα του 2014 έρχεται η Annie. Προσωπικά πως εξηγείς αυτή την επιλογή;

Νομίζω η παράσταση αυτή ανεβαίνει για πολλούς και διάφορους λόγους. Καταρχάς, αναφέρεται στην μεγάλη κρίση του 1929 στις Η.Π.Α. κάτι που συνδέεται άμεσα με αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα. Από την άλλη, το έργο έχει μια τεράστια αισιοδοξία κι ένα θετικό μήνυμα που πιστεύω πως κι αυτά τα έχει ανάγκη ο κόσμος. Κάποιος που έρχεται να δει την παράσταση, μπορεί να περάσει 3 ευχάριστες ώρες, να ξεχαστεί, να δει πολύ ωραία πράγματα –και το λέω αυτό και σαν μέρος της παράστασης και σαν θεατής, έχοντας δει τις πρόβες και τις σκηνές των συναδέλφων μου όταν δεν είμαι επί σκηνής- και είναι μια παραγωγή η οποία είναι προσεγμένη. Νομίζω πως η παράσταση αυτή αξίζει να την δει κάποιος γιατί είναι μια ωραία διέξοδος για όλη την οικογένεια.

Θετικό είναι πως η παραγωγή στοχεύοντας σε ένα οικογενειακό κοινό, έχει δημιουργήσει κι αντίστοιχες τιμές στα εισιτήρια…

Πράγματι, έχουν φροντίσει να κάνουν διάφορα πακέτα εισιτηρίων και για οικογένειες και για γκρουπ κι αυτό είναι προς τιμήν τους.

Σε τέτοιες δύσκολες περιόδους, υπάρχουν ακόμη εταιρείες παραγωγής που δε διστάζουν να παρουσιάσουν τόσο μεγάλες παραγωγές. Πως αισθάνεσαι που συμμετέχεις σε μια τέτοια παραγωγή;

Αισθάνομαι δέος κι όχι μόνο επειδή έχουμε κρίση, αλλά γιατί είναι πραγματικά μια υπέροχη παραγωγή και μια πολύ καλή συνεργασία. Είναι μια δουλειά που θα την χαιρόμουν ούτως ή άλλως, γιατί συμμετέχουν τόσο ταλαντούχοι ηθοποιοί και υπάρχει μια αγάπη για την παράσταση συνολικά από όλους αυτούς τους ηθοποιούς και τους μουσικούς που είναι επί σκηνής κι από όσους δεν φαίνονται αλλά όλοι μαζί έχουμε δημιουργήσει ένα υπέροχο πράγμα.

Στο Annie συνεργάστηκες με δυο μεγάλες γυναίκες του ελληνικού θεάτρου, την Άννα Παναγιωτοπούλου και την Μίρκα Παπακωνσταντίνου. Τι αποκόμισες από αυτή την εμπειρία;

Καταρχάς δεν είχα συνεργαστεί με καμία από τις δυο και είναι μεγάλη μου χαρά που συνεργάστηκα φέτος μαζί τους. Είναι δύο άνθρωποι που ενώ διαφέρουν κι ως χαρακτήρες και στο υποκριτικό τους ταλέντο παίζοντας διδάσκουν την υποκριτική Τέχνη. Αυτό που θαυμάζω περισσότερο είναι το πώς χειρίζονται το αυθόρμητο –τις δικές μας γκάφες, τα σχόλια των θεατών- και το αξιοποιούν. Πιάνουν το κάθε τι και το αξιοποιούν κι αυτό είναι μεγάλο χάρισμα!

«Η υποκριτική προέκυψε κάπως τυχαία στην ζωή μου. Με συναρπάζει το ότι γίνεσαι διαφορετικός άνθρωπος και πως αυτό δεν σταματά στο θέατρο αλλά το κουβαλάς μαζί σου και πέρα από αυτό. Η υποκριτική είναι μια συνεχής μάθηση.»

Επί σκηνής, είσαι η σύντροφος του Ρούστερ που τον ερμηνεύει ο Αργύρης Αγγέλου. Τι έχεις να πεις για τον Αργύρη;

Νομίζω πως ο Αργύρης έχει γεννηθεί για να παίζει σε μιούζικαλ. Είναι πραγματικά υπέροχος και τον θαυμάζω πάρα πολύ.

Αν σου ζητούσα να ξεχωρίσεις ένα στιγμιότυπο από το έργο που για σένα σημαίνει κάτι ιδιαίτερο, ποιο θα ήταν αυτό;

Μου αρέσει πάρα πολύ το τραγούδι που ερμηνεύει ο Μιχάλης Χατζηγιάννης που λέει «Τέλος είναι η αρχή, η χαρά της πληγή». Σε αυτό το σημείο ο κύριος Γουώρμπακς λέει στην Annie πως θα την βοηθήσει να βρει τους γονείς της κι ενώ θα της δώσει χαρά, αυτός θα μείνει μόνος. Εκεί που ετοιμαζόταν να γευτεί την χαρά το όνειρό του γκρεμίζεται. Κάτι που για τον άλλο είναι μεγάλη χαρά για εμάς μπορεί να το εντελώς αντίθετο. Για μένα αυτό είναι πολύ συγκινητικό και είναι η ουσία του έργου. Μπορεί να μην ιδιαίτερα αισιόδοξο αλλά για μένα αυτό είναι η ζωή.

Να σε γυρίσω λίγο πίσω.. Προσωπικά, πως επέλεξες να γίνεις ηθοποιός; Ήταν παιδικό όνειρο ή προέκυψε;

Δεν ήταν κάτι που το ήθελα από μικρή. Προέκυψε κάπως τυχαία στην ζωή μου, δηλαδή ενώ είχα συμμετέχει ερασιτεχνικά σε θεατρικές ομάδες ποτέ δεν το είχα δει επαγγελματικά. Κάποια μέρα πέρασα έξω από μια Δραματική Σχολή και είπα πως θέλω να γίνω ηθοποιός. Στην πορεία βρήκα πολλά πράγματα που μου αρέσουν στο συγκεκριμένο επάγγελμα τα οποία δεν έχεις την ευκαιρία να τα βρεις συχνά στην καθημερινότητά σου. Μου αρέσει πολύ το ότι γίνεσαι διαφορετικός άνθρωπος και πως αυτό δεν σταματά στο θέατρο αλλά το κουβαλάς μαζί σου και πέρα από αυτό. Ό,τι έχει να κάνει με την ψυχή και με τον εσωτερικό μας κόσμο με συναρπάζει. Μέσα από αυτή την διαδικασία έχεις τον χρόνο να σε δεις, να σε ακούσεις, να σε κρίνεις, να σε κατακρίνεις και να συζητήσεις με τον εαυτό σου αλλά και με τους άλλους. Η υποκριτική είναι μια συνεχής μάθηση.

Κάνοντας έναν προσωπικό απολογισμό, από όσους ρόλους έχεις αναλάβει μέχρι στιγμής, ποιος ήταν αυτός που σε «βασάνισε» περισσότερο;

Πολλοί με βασάνισαν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Τις δύο περασμένες σεζόν που ήμουν στο «Η Μαμά Μου Ποτέ Δεν Πεθαίνει» ήταν μια δουλειά που με βασάνισε πολύ κι ως έργο και γι’ αυτό που γινόταν επί σκηνής. Ήταν κάτι ιδιαίτερα βασανιστικό ψυχικά και πολύ όμορφο γι’ αυτό που συνέβαινε με τις ηθοποιούς επί σκηνής. Από την άλλη, ο ρόλος που έχω στο Annie με βασάνισε πολύ τεχνικά. Είχα πολύ άγχος για το αν θα το βγάλω σωστά κι αν θα δικαιώσω τους ανθρώπους με εμπιστεύτηκαν. Είναι σημαντικός να είσαι καλός για εσένα και για τους ανθρώπους που σε εμπιστεύονται γιατί δημιουργούμε κάτι όλοι μαζί. Τεχνικά λοιπόν δυσκολεύτηκα πολύ γιατί ήταν ένας ρόλος που είχε και χορό φορώντας τακούνια και τραγούδι, οπότε έπρεπε να δουλέψω τις ανάσες μου και την ενέργειά μου. Ταυτόχρονα, είναι μεγάλη η ευθύνη να βγαίνεις σε μια σκηνή όπου συμβαίνουν τόσο μεγάλα πράγματα και το θέατρο είναι γεμάτο κι αυτό ήταν ένα επιπλέον άγχος.

«Είναι πολύ σημαντικό για μένα να ξέρω ότι οι άνθρωποι τους οποίους έχω επιλέξει να είναι στην ζωή μου ούτε θα μου χαϊδέψουν τα αυτιά ούτε θα πουν κάτι πίσω από την πλάτη μου. Η ντομπροσύνη είναι σπουδαίο πράγμα.»

Ποια είναι η πιο αυστηρή κριτική; Αυτή που ασκείς εσύ προσωπικά στον εαυτό σου ή αυτή που ασκούν οι άλλοι σε σένα;

Όλες οι κριτικές έχουν σημασία και την αξία τους γιατί αυτό που κάνουμε δεν είναι μόνο για εμάς, είναι για τους συναδέλφους μας, για το κοινό, για όλους. Όλα πρέπει να τα ακούς και να τα σέβεσαι, και μετά πρέπει να τα φιλτράρεις και να δεις ποια έχουν λογική και ποια μπορείς να τα αξιοποιήσεις για να γίνεις καλύτερος σε αυτό που κάνεις.

Έχεις κάποια φιλοσοφία ζωής;

Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να σου πω. Αυτό που μπορώ να σου πω είναι πως αναζητώ την ευθύτητα στους ανθρώπους. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να ξέρω ότι οι άνθρωποι τους οποίους έχω επιλέξει να είναι στην ζωή μου, ούτε θα μου χαϊδέψουν τα αυτιά ούτε θα πουν κάτι πίσω από την πλάτη μου. Η ντομπροσύνη είναι σπουδαίο πράγμα. Επίσης μου αρέσει πολύ να έχω ταλαντούχους ανθρώπους στη ζωή μου. Με γοητεύει πολύ να βλέπω στους ανθρώπους να έχουν ταλέντο σε αυτό που έχουν αποφασίσει να κάνουν στη ζωή τους και πιστεύω πως μπορούν να μας εξελίξουν και να μας πάνε παραπέρα.

Πιστεύεις περισσότερο στο ταλέντο ή στην όρεξη για δουλειά;

Η όρεξη για δουλειά είναι κάτι που πρέπει να το έχουμε ανεξαρτήτως ταλέντου. Από την άλλη πιστεύω πως ένα ταλέντο δεν είναι τίποτα αν δεν έχεις όρεξη να δουλέψεις και να το εξελίξεις. Αν δεν έχεις όρεξη για δουλειά κάποιος που δεν είναι όσο ταλαντούχος είσαι εσύ μπορεί να γίνει καλύτερος από εσένα.

Info:

Η παράσταση Annie παίζεται κάθε Πέμπτη και Παρασκευή στις 19:00, κάθε Σάββατο στις 17:15 και στις 20:30 και κάθε Κυριακή στις 18:00 στο Θεάτρον, Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» με διάφορα οικονομικά πακέτα τιμών προσιτά για όλους όσους επιθυμούν να δουν την παράσταση.

Η συνέντευξη έγινε από τον Αναστάση Πινακουλάκη