Πάμε Θέατρο| Πρεμιέρα για το ”4.48 Ψύχωση” στο Bios

Το τελευταίο έργο της Αγγλίδας Σάρα Κέιν χωρίς να προσδιορίζεται ο τόπος, παίρνει τον τίτλο του από την ώρα 4:48 το πρωί που είναι η ώρα που καταγράφονται οι περισσότερες αυτοκτονίες και φαίνεται να διαδραματίζεται σε μια αίθουσα ψυχιατρείου. Πρόκειται για τον μονόλογο μιας μανιοκαταθληπτικής γυναίκας, που βιώνει στο έπακρο την μοναξιά και την απελπισία, νοιώθοντας πως έχει χάσει κάθε νόημα ζωής και σχεδιάζει την αυτοκτονία της. Η ηρωίδα παραληρεί ακούγοντας φωνές μέσα στο κεφάλι της και αναπτύσει μια ιδιότυπη σχέδη με την ψυχοθεραπεύτριά της που αποτελεί το σύμβολο της ‘’σωστής’’ και ‘’λογικής’’ αντιμετώπισης της ψυχικής ασθένειας μέσω της χορήγησης χαπιών και φαρμάκων.

«Είναι ένα ταξίδι στην ύπαρξη της ανθρώπινης ψυχής. Ένα προφητικό κείμενο που επαληθεύτηκε στη νιοστή• ειδικά στην εποχή μας, όπου καταστέλλουμε μέσα από τα φάρμακα τη ζωτικότητά μας, τη φωνή της αντίδρασης και της εξέγερσης» εξηγεί η Άντζελα Μπρούσκου μιλώντας για το έργο.
                                                    

Ο λόγος την Κέιν είναι βίαιος και σκληρός, κάτι που είναι δύσκολο να διαχειριστεί σκηνοθετικά, όμως η Μπρούσκου καταφέρνει να απαλύνει τη περιπλοκότητα του λόγου και της δομής, κάνοντας τον πιο απλό και προσιτό στον θεατή. Το 4.48 Ψύχωσις είναι ένας σπαραγμός της ψυχής, μια κραυγή απελπισίας και πόνου. Όμως μέσα απ’ολο αυτό, τελικά βλέπουμε ότι η αγάπη είναι αυτό που έχουμε ανάγκη, αναδεικνύεται ένας ρομαντισμός και η απελπισία για αγάπη και έρωτα. Στη παράσταση όλα αυτά παρουσιάζονται με την απαραίτητη ωμότητα και απλοϊκότητα.

Πολύ σημαντικά είναι τα οπτικοακουστικά μέσα που χρησιμοποιούνται, κάτι που εμπνέει το κείμενο της Κέιν, καθώς δίνει την ελευθερία της έκφρασης του παραμορφωμένου–άρρωστου-μη κανονικού εσωτερικού κόσμου του ήρωα. Η προσθήκη ενός ενδιάμεσου μέσου (παράλληλη κινηματογραφική αφήγηση) είναι για τον ηθοποιό σα να προσπαθεί με δειλά βήματα να βγάλει στην επιφάνεια τον ψυχικό του κόσμο, ενώ ταυτόχρονα του δίνει ένα δίχτυ ασφαλείας επιτρέποντας παράλληλα στον θεατή να κοιτάξει βαθιά μέσα στα μάτια του, άρα και μέσα στη ψυχή του. Παράλληλα η ζωντανή μουσική και οι ήχοι συμβάλουν στην δημιουργία μια απόκοσμης και παραμορφωμένης ατμόσφαιρας του εσωτερικού κόσμου της ηρωίδας.

Σύμφωνα με την Κέιν «δεν είναι ότι δε ξέρουμε, το πρόβλημα είναι ότι δε νοιώθουμε». Είναι δύσκολο να αφήσεις τον εαυτό σου τόσο ελεύθερο ώστε να διαπεραστεί από ένα πολύ βαθύ συναίσθημα, κι ακόμα πιο δύσκολο όταν αυτό είναι ο πόνος.  Γιατί είναι ωραίο να πονάς τελικά. Όσο κι αν είναι δύσκολο να το συνειδητοποιήσουμε, το να αισθάνεσαι τον πόνο σε όλη του τη διάσταση, να σε κατακλύζει, να σε κάνει να κλαις και να υποφέρει όλο σου το σώμα είναι ευτυχία γιατί σημαίνει πως πραγματικά νοιώθεις, γιατί μόνο ένας άνθρωπος με βάθος μπορεί να αισθανθεί τόσο βαθιά συναισθήματα.

«Μερικές φορές έχω γυρίσει πλευρό για να νοιώσω τη μυρωδιά σου και δεν μπορώ να συνεχίσω, δεν μπορώ γαμώτο να συνεχίσουμε χωρίς να εκφράζω αυτον τον φοβερό, τον γαμημένο, τον τόσο τρομερό πηγαίο πόνο, αυτή τη γαμημένη λαχτάρα που έχω για σένα. Και δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορώ να αισθάνομαι αυτό για σένα και εσύ να μην αισθάνεσαι τίποτα. Αισθάνεσαι τίποτα;»

http://www.youtube.com/watch?v=Uq63vaEI7ns#t=19

Συντελεστές:

Κείμενο: Sarah Kane

Σκηνοθεσία-Μετάφραση-Κάμερα-Σχεδιασμός χώρου: Άντζελα Μπρούσκου

Μουσική -σχεδιασμός ήχου: NalyssaGreen
Παίζουν: Άντζελα Μπρούσκου, Παρθενόπη Μπουζούρη, Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, NalyssaGreen

Info:

BIOS Basement

Πειραιώς 84

210.34.25.335

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

9 Ιανουαρίου – 9 Φεβρουαρίου 2014 (εκτός Σαββάτου 18 & Κυριακής 19 Ιανουαρίου & εκτός Παρασκευής 7 Φεβρουαρίου)

ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Πέμπτη – Κυριακή στις 21:00

ΤΙΜΗ ΕΙΣΗΤΗΡΙΟΥ

10€ (ενιαίο)