Πάμε Θέατρο: «Οι Δαιμονισμένοι» |Είδαμε την παράσταση!

Κάθε φορά που ένα μεγαθήριο της λογοτεχνίας παρουσιάζεται στο σανίδι, είτε χαίρει πλήρους αποδοχής, είτε θεωρείται αποτυχημένη μεταφορά, με αποτέλεσμα σπάνια να υπάρχει μια «μέση κατάσταση». Γι’ αυτό και αντιμετωπίζω με αρκετή δυσπιστία τόσο «δυνατούς» τίτλους, ενώ ταυτόχρονα κινούν απόλυτα το ενδιαφέρον μου. Το μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι γράφτηκε το 1871, είναι πολιτικό στη βάση του, προφητικό, βρίθοντας συγκρουσιακών χαρακτήρων και ψυχικών εντάσεων που σκιαγραφούν το κλίμα της εποχής, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τις εσωτερικές διακυμάνσεις των ηρώων.

Η κοινωνική αναταραχή αναζητά εκτόνωση στη δημιουργία πληθώρας θεωριών για τη σωτηρία του κόσμου, με εκείνη του μηδενισμού να φαντάζει η ιδανικότερη να προκαλέσει τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας και της κυβέρνησης, μέσω της τρομοκρατίας και της δολοφονίας. Μια ομάδα ανδρών, με εμπνευστή τον δάσκαλό τους, συσπειρώνονται γύρω από έναν αρχηγό, «σωτήρα», και θέτουν σε εφαρμογή ένα αιματηρό σχέδιο με θύματα αθώους και τελικά τους ίδιους τους εαυτούς τους, καταδεικνύοντας τη ματαιότητα των επαναστάσεων, εάν ο άνθρωπος δεν πολεμήσει πρωτίστως τα προσωπικά του πάθη και δεν χαλιναγωγήσει τις ατομικές του αδυναμίες.

Ο Κώστας Καστανάς, στον ρόλο του Στεπάν Βερχοβένσκι, δασκάλου και καθοδηγητή του κινήματος αναδημιουργίας του κόσμου, λειτουργεί σαν ήρεμη δύναμη, ασκώντας με τον λόγο του την απαραίτητη επιρροή για να σπείρει τη γέννηση της αγωνιστικής δράσης. Η Δήμητρα Χατούπη ή αλλιώς Βαρβάρα Σταυρόγκινα, μια γυναίκα υπεροπτική και σκληρή που επιδιώκει μέσω του γιού της τη δικαίωση των δικών της φιλοδοξιών, είναι δοσμένη στην ερμηνεία της, συγκλονιστική, αρτιότατη, με οποιονδήποτε χαρακτηρισμό να είναι «λίγος» για το υποκριτικό μεγαλείο της ηθοποιού.

Στον ρόλο του γιού της, Νικολάι Σταυρόγκιν, ο Αλέξανδρος Σταύρου, αυτοκαταστροφικός στην προσπάθειά του να δαμάσει τα δικά του δαιμόνια, να κερδίσει τη δική του συγχώρεση, με ένα ιδιαίτερο συναισθηματικό βάρος σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, εκπληκτικός, καθηλωτικός, με τον μονόλογό του να αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά κομμάτια του έργου, προκαλώντας έντονη συγκίνηση.

Ο Ιωάννης Παπαζήσης, Πιερ Στεπάνοβιτς Βερχοβένσκι, γιος του Στεπάν, αρχηγός της οργάνωσης των μηδενιστών, σκληρός και εκδικητικός, είναι ιδιαίτερα πειστικός και επιβλητικός στον ρόλο του. Ο Σταύρος Καραγιάννης, ως Αντόν Γκριγκόριεφ που παίρνει σε αρκετά σημεία και τον ρόλο αφηγητή, είναι εύστοχος, ακριβής και υποβάλλει τον θεατή εξ αρχής στο «κλίμα» των όσων διαδραματίζονται. Οι Κερασία Σαμαρά, Βίκυ Μαραγκάκη, Δημήτρης Μαύρος, Αλμπέρτο Φάις, Αλέξανδρος Μπαλαμώτης, Στάθης Μαντζώρος και Έφη Ρευματά συμπληρώνουν τον θίασο, που είναι στο σύνολό του εξαιρετικός, αψεγάδιαστος και καλοκουρδισμένος, δίνοντας πραγματικά την αίσθηση πως δεν υπάρχουν «δεύτεροι» ρόλοι, παρά μόνο πρωταγωνιστές «δεμένοι» σε ένα αριστοτεχνικά πλεγμένο αποτέλεσμα.

Το σκηνικό της παράστασης είναι λιτό, με ένα μπιλιάρδο και μερικές καρέκλες να διακρίνουν τον εσωτερικό διάκοσμο από τους εξωτερικούς χώρους, σε μια σκηνή τεράστια που δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο για να «γεμίσει», πέρα από τις ερμηνείες των ηθοποιών. Είναι ακριβώς αυτή η μινιμαλιστική προσέγγιση τόσο στα σκηνικά, όσο και στη σκηνοθεσία που δίνει στην παράσταση την αρμόζουσα συναισθηματική και υποκριτική βαρύτητα. Ο Σταύρος Τσακίρης, στον σκηνοθετικό αυτό άθλο, επιτυγχάνει με στιβαρότητα να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον από το πρώτο λεπτό της παράστασης μέχρι το τέλος, σε μια συνεχή και γρήγορη ροή, που, όχι μόνο δεν κουράζει, αλλά εντείνει διαρκώς την προσοχή του θεατή. Εντυπωσιακοί οι φωτισμοί της Κατερίνας Μαραγκουδάκη, που συνδράμουν αποφασιστικά στο τελικό αποτέλεσμα.

«Μισώ φριχτά ό,τι είμαι, ό,τι υπάρχει γύρω μου, ό,τι υπάρχει στη Χώρα μου…… Ας βασιλέψει, λοιπόν, η καταστροφή, ας συντριβούν όλα….» και στα λόγια του Νικολάι Σταυρόγκιν, καθρέφτη της εποχής του, κάπου, κάτι, φέρνει την εικόνα της σύγχρονης πραγματικότητας. Προφητικός τότε ο Ντοστοστογιέφσκι, διαχρονικός και επίκαιρος σήμερα. Η απογοήτευση που οδηγεί στον αναβρασμό, κοινωνικό αλλά και εσωτερικό, γίνεται μια σαρωτική δύναμη που θα γκρεμίσει κάθε αυθεντία. Μια απόδοση του έργου που ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου και θα τολμήσω να πω πως πρόκειται για την παράσταση της χρονιάς.

Συντελεστές
Μετάφραση: Δήμητρα Πετροπούλου

Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Σταύρος Σ. Τσακίρης

Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ 

Βοηθός σκηνοθέτη: Έφη Ρευματά

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Ηθοποιοί: Δήμητρα Χατούπη, Κώστας Καστανάς, Αλέξανδρος Σταύρου, Ιωάννης Παπαζήσης, Κερασία Σαμαρά, Βίκυ Μαραγκάκη, Δημήτρης Μαύρος, Αλμπέρτο Φάις, Σταύρος Καραγιάννης, Αλέξανδρος Μπαλαμώτης, Στάθης Μαντζώρος, Έφη Ρευματά

Info:

ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ / ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ

ΕΥΜΟΛΠΙΔΩΝ 45, ΓΚΑΖΙ (δίπλα στο μετρό Κεραμεικού)

Τηλ.: 2103464380

Ημέρες – Ώρες παραστάσεων

ΠΕΜΠΤΗ  7 μ.μ.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  8.30 μ.μ

ΣΑΒΒΑΤΟ  9.00 μ.μ

ΚΥΡΙΑΚΗ  6.30 μ.μ.