Πάμε Θέατρο: «Gagarin Way» | Βρεθήκαμε στην επίσημη πρεμιέρα!

Τάσος Μπιμπισίδης Posted On 2 Φεβρουαρίου, 2014

671 Προβολές

Κοινοποιήσεις

Είναι γνωστό πια φίλοι, ότι σκηνοθέτες, παραγωγοί, ηθοποιοί και λοιποί ‘’αναπλεκόμενοι’’ εμπνευσμένοι ή όχι από την βαριά ηθικοκοινωνική κρίση που μας καταβάλει, επιδιώκουν να καυτηριάσουν και να σχολιάσουν και κεκτημένα μέσα από την τέχνη τους. Αυτός εξάλλου όπως έχουμε πει πολλάκις είναι και ο ρόλος του Θεάτρου, ειδικά σήμερα. Να ανοίγει δρόμους και ‘’μυαλά’’ και να αφυπνίζει, να προβληματίζει, να εξηγεί! Ωστόσο πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις ελλοχεύει ο κίνδυνος του γραφικού, του κλισέ, του άστοχο που μπορεί να φέρει εντελώς αντίθετα από τα προαναφερόμενα αποτελέσματα στα οποία στοχεύει η Τέχνη. Τα τελευταία τέσσερα και κάτι χρόνια λοιπόν, έχω δει δυστυχώς πολλές τέτοιες παραστάσεις, που ‘’καμώνονται’’ πως κάτι λένε και κάτι κάνουν, που μιλάνε για κρίσεις χωρίς να μιλάνε, και ‘’φωνάζουν’’ φάλτσα τις ‘’κοινωνικές’’ μας αμαρτίες.

Αυτό δεν συμβαίνει με το «Gagarin way»!

Είναι ίσως ένα από τα καλύτερα κοινωνικοπολιτικά έργα –μαζί με την «Αγία Ιωάννα» του Μπρεχτ που ανέβασε πέρυσι ο Μαστοράκης επίσης σε συνεργασία με τον Θεατρικό Οργανισμό Ακροπόλ- που ανέβηκε τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα. Η σκηνοθεσία ανήκει στον βραβευμένο από το Φεστιβάλ Βενετίας (βλέπε «Miss Violence», 2013)νεαρό σκηνοθέτη Αλέξανδρο Αβρανά, ο οποίος με μια κινηματογραφική σκηνοθεσία και προσωπική οπτική, έστησε μια λιτή πλην πλούσια παράσταση, μέσα στο συνταγμένο και ρεαλιστικό σκηνικό της Ευαγγελίας Θεριανού. Έχοντας απόλυτα φυσικό λευκό φωτισμό που έφτιαχνε μια εντελώς αντιθεατρική ατμόσφαιρα που ωστόσο δεν κούρασε καθόλου, ο Αβρανάς παρουσίασε με τους τέσσερις εξαιρετικούς ηθοποιούς του (Κοσμίδης, Μουλακάκης, Ανταλόπουλος και Βακούσης) μια μαύρη κωμωδία του Gregory Burke που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2001 και έκτοτε παρουσιάστηκε σε διάφορα θέατρα του κόσμου με μεγάλη επιτυχία.

Πρόκειται για ένα πολιτικό και αστείο κείμενο, που μιλάει για τις σημερινές επαναστάσεις που δεν έρχονται ποτέ και την αντίσταση που μένει μόνο στα λόγια. Άσε που τελικά βλέπεις ότι οι σημερινοί επαναστάτες αντιδρούν συνήθως όχι επειδή θέλουν να ρίξουν το ‘’σύστημα’’ αλλά επειδή δεν ανήκουν και οι ίδιοι σε αυτό. Δεν ξέρω αν αυτό είναι απόρροια του Καπιταλισμού, ούτε και αν είμαι ο κατάλληλος για να το αναλύσω σε αυτό εδώ το κείμενο, σε αντίθεση με τον Σκωτσέζο συγγραφέα του έργου που εύστοχα και πολύ έξυπνα έγραψε αυτό το έργο που μιλάει για δύο εργάτες που αποφασίζουν να επαναστατήσουν κατά του συστήματος με ένα τρομοκρατικό χτύπημα, θεωρώντας πως η βία είναι η μόνη λύση. Αυτά λοιπόν τα ζητήματα της βίας, της απάθειας, της ηθικής αλλά και του πολιτικού ακτιβισμού θίγονται έμμεσα με τον καλύτερο τρόπο και με πολύ χιούμορ και από τον συγγραφέα αλλά και από τον σκηνοθέτη.

Βρεθήκαμε λοιπόν στην επίσημη πρεμιέρα της νέας αυτής αξιόλογης παραγωγής του Θεατρικού Οργανισμού Ακροπόλ και χειροκροτήσαμε τους συντελεστές παρέα με εκλεκτούς καλεσμένους του χώρου, μεταξύ των οποίων οι: Ελένη Ράντου, Χρήστος Λούλης, Μηνάς Χατζησάββας, Άγγελος Μπούρας, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Νίκος Ορφανός, Τάσος Νούσιας, Ορφέας Αυγουστίδης, Δωροθέα Μερκούρη, Ντίνος Καρύδης, Τάνια Τρύπη, Ελένη Ρουσσινού και άλλοι.