Συνέντευξη | Xάρης Χιώτης: «Το χαρακτηριστικό του καλού ηθοποιού είναι να μην φοβάται να εκθέσει την ψυχή του…»

Ο «ανιχνευτής αλεπούδων» της ιστορίας Χάρης Χιώτης είναι ένας νέος ηθοποιός που σπούδασε θεατρολογία στο Ναύπλιο, ίδρυσε τη θεατρική ομάδα Repente, ασχολήθηκε με τη συγγραφή και τη σκηνοθεσία, μαθήτευσε δίπλα στον Γιώργο Κιμούλη και παρόλα αυτά, βρίσκεται ακόμα στην αρχή! Ας τον γνωρίσουμε καλύτερα!

Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε να γίνεις ηθοποιός;

Η αδερφή μου, που είναι τρία χρόνια μεγαλύτερη, είναι και εκείνη ηθοποιός. Aπό μικρή ηλικία την έβλεπα που μάθαινε τα λόγια της, έκανε κάποιες πρόβες ή έβαζε εμένα να της κρατήσω τα λόγια. Μία μέρα με πήρε μαζί της σε μια πρόβα, κόλλησα…και από τότε αποφάσισα να ακολουθήσω τον ίδιο δρόμο.

Έχεις ασχοληθεί και με τη συγγραφή στο παρελθόν… Προέκυψε ξαφνικά ή ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό, ως μια βαθύτερη εσωτερική ανάγκη που βρήκε μια χαραμάδα για να βγει στο φως;

Νομίζω πως όλοι έχουμε μια βαθύτερη εσωτερική ανάγκη να εκφράζουμε αυτό που υπάρχει μέσα μας. Στην προκειμένη περίπτωση, εμένα μου βγήκε μέσω της συγγραφής και μετά απλά ήθελα, τον κόσμο που δημιουργούσα στο χαρτί, με την ομάδα μας να τον δημιουργήσουμε και στην πραγματικότητα. Επομένως, το ένα έφερε το άλλο!

Οι «Αλεπούδες» που συμμετέχεις φέτος στο θέατρο «Επί Κολωνώ» είναι ένα έργο ίσως έξω από τα συνηθισμένα πρότυπα, γιατί έρχεται πολύ κοντά στη σύγχρονη πραγματικότητα που βιώνουμε, αλλά με έναν ιδιαίτερα αλληγορικό τρόπο. Σε ανησύχησε η ιδέα για το αν θα το δεχτεί εύκολα το κοινό;

Δεν με ανησύχησε, διότι από την πρώτη ανάγνωση κατάλαβα ότι είναι ένα έργο που αφορά πάρα πολύ την εποχή που ζούμε, μία αλληγορία γεμάτη συμβολισμούς. Η σύνδεση με την ελληνική πραγματικότητα είναι πολύ άμεση και σαφής. Νομίζω ότι το κοινό το εκλαμβάνει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, γι’ αυτό και από την πρώτη μου επαφή με το έργο πίστεψα ότι θα έχει απήχηση.

Στη παράσταση είσαι ο Ουίλιαμ Μπλορ, που φτάνει στο κτήμα ενός ζευγαριού στη μέση του πουθενά, απεσταλμένος από την κυβέρνηση, για να εντοπίσει τις αλεπούδες που κατέστρεψαν τη σοδειά τους, φέρνοντάς τους αντιμέτωπους παράλληλα και με το θάνατο του 4χρονου παιδιού τους. Επειδή είναι ένας σκοτεινός τύπος, ποιο είναι το δικό του μερίδιο ευθύνης απέναντι σε όλη αυτή τη κατάσταση που καλείται να αντιμετωπίσει;

Αρχικά να πούμε ότι ο ήρωας που υποδύομαι είναι ένας χαρακτήρας που από πέντε ετών έχει μεγαλώσει και γαλουχηθεί με συγκεκριμένες ιδέες μέσα σε ένα ινστιτούτο. Επομένως γίνεται φερέφωνο των ιδεών που άλλοι του εμφύσησαν, ιδέες που έγιναν η πραγματικότητά του από την πολύ μεγάλη πλύση εγκεφάλου που υπέστη. Επομένως το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί, θεωρώ ότι κατά κάποιο τρόπο αντιπροσωπεύει τις ευθύνες που άλλοι έφεραν. Παρόλα αυτά, υποστηρίζει τις ιδέες του με όλη του την ψυχή και οι επιλογές του ως προς αυτές, νομίζω πως είναι ελάχιστες διότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς λόγω του τρόπου ζωής και ενηλικίωσής του.

Σε μια κοινωνία που ο λαός της δέχεται ότι του σερβίρουν και οι πολίτες δεν αντιδρούν, δεν αντιστέκονται και φοβούνται ακόμα και τη σκιά τους, υπάρχει τρόπος εξάλειψης των «αλεπούδων»;

Ναι, μέσω της προσωπικής προσπάθειας. Ο κάθε ένας από εμάς ξέρει ποια είναι τα δικά του αυτοκαταστροφικά στοιχεία. Από αυτά πρέπει να ξεκινήσει. Η προσπάθεια του καθενός ξεχωριστά θα οδηγήσει σε μια μαζική προσπάθεια και έτσι θα οδηγηθούμε έξω από το αδιέξοδο που βιώνουμε όλοι.

Πόσο εύκολο είναι αυτό;

Είναι πάρα πολύ δύσκολο…

Όμως τελικά ποιες «Αλεπούδες» θεωρείς ότι δυσκολότερα χαλιναγωγεί ο σύγχρονος άνθρωπος; Aυτές που υπάρχουν στο μυαλό μας και δεν μας παρακινούν να εξελιχθούμε ως προσωπικότητες ή οι στρεβλές θεωρίες και επιρροές που δεχόμαστε από παντού και δεν συμβαδίζουν με την αλήθεια;

Η αλήθεια είναι ότι στη σημερινή εποχή δέχεσαι τρομερή πίεση από παντού και από τα πάντα, πίεση από το στενό περιβάλλον σου, από την ευρύτερη κοινωνία και προσωπική πίεση από τον ίδιο σου τον εαυτό. Πιστεύω ότι η επικοινωνία με τα κοντινά μας πρόσωπα είναι η λύση που θα μας οδηγήσει σιγά – σιγά σε μια μαζική αντιμετώπιση όλων των πιέσεων που δεχόμαστε.

Ονειρεύεσαι κάποιους ρόλους; Ή απλά εύχεσαι να κάνεις σημαντικές συνεργασίες;

Ωραία ερώτηση… Oνειρεύομαι να υπάρχω μέσα στο χώρο, διότι πλέον οι καιροί είναι πάρα πολύ δύσκολοι. Σίγουρα όλοι οι ηθοποιοί και όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται με το θέατρο θέλουν να κάνουν ωραίους και σημαντικούς ρόλους που θα τους εξελίσσουν ως προς την ανθρώπινη πλευρά τους, αλλά αυτή τη στιγμή το ζητούμενό μου είναι να υπάρχω σ’ αυτή τη δουλειά.

Δεν θα μπορούσα να μην ρωτήσω και για τη συνεργασία σου με τον Γιώργο Κιμούλη ως βοηθός σκηνοθέτη σε δύο από τις παραστάσεις («Δον Ζουάν» και «Η συνέντευξη») που παλιότερα έπαιξε και σκηνοθέτησε ο ίδιος…

Η συνεργασία με τον Γιώργο Κιμούλη προέκυψε μέσω μιας πολύ καλής φίλης που μας σύστησε. Ο Γιώργος είναι φίλος με κεφαλαία γράμματα! Όταν έχω ένα πρόβλημα ξέρω ότι είναι εκεί και όταν τον χρειαστώ, θα είναι μαζί μου.

Tι σημαίνει για σένα καλός ηθοποιός; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του;

Το χαρακτηριστικό του καλού ηθοποιού είναι να μην φοβάται να εκθέσει την ψυχή του και να μοιραστεί τα συναισθήματά του με όσους βρίσκονται κάτω από τη σκηνή…

Ηθοποιοί που θαυμάζεις;

O Γιώργος Κιμούλης, ο Στέλιος Μάινας, o Al Pacino, o John Malkovich…

Με την κρίση, το κοινό άλλαξε συνήθειες και επιλέγει συχνότερα το θέατρο ως είδος ψυχαγωγίας. Στο θέατρο τι αλλαγές νομίζεις πως έφερε;

Στο θέατρο, όσο και να σου κάνει μεγάλη εντύπωση, οδήγησε σε μια μαζικότερη ανάγκη να προωθήσουμε τις ιδέες μας προς το κοινό. Φέτος η Αθήνα κάνει ίσως πεντακόσιες πρεμιέρες και είναι η τρίτη πόλη σε παγκόσμιες πρεμιέρες μετά την Νέα Υόρκη και το Λονδίνο. Αυτό δείχνει πόσο πολύ ανάγκη έχουμε το θέατρο…

Κάνοντας τον «συνήγορο του διαβόλου», να σε ρωτήσω αν πραγματικά αξίζει τον κόπο; Γιατί δεν έχουμε τον αντίστοιχο πληθυσμό με τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, ενώ υπάρχουν πολλές παραστάσεις που στη μέση της σεζόν κατεβάζουν αυλαία…

Πιστεύω ότι αξίζει τον κόπο, γιατί δεν έχει να κάνει μόνο με το κοινό αλλά με τους συντελεστές της παράστασης και αυτούς που επιχειρούν να δείξουν ένα θέαμα ως προς την εκτόνωση των ιδεών τους. Διότι όταν οι ιδέες δεν εκτονώνονται την εποχή που πρέπει, γίνονται απωθημένα. Και από ‘και πέρα, δημιουργούνται άλλου είδους προβλήματα…

Η εξωτερική εμφάνιση πόσο καθοριστική μπορεί να είναι σε ένα επάγγελμα σαν το δικό σου; Kαι δεν εννοώ την ομορφιά, με την στενή έννοια του όρου… Για παράδειγμα, θεωρώ ότι έχεις μια πολύ «αβανταδόρικη» φυσιογνωμία που σε βοηθάει να παίξεις από τον πιο φωτεινό άνθρωπο εώς τον πιο ζοφερό, όπως φέτος…

Παίζει και δεν παίζει ρόλο… Θεωρώ ότι την ομορφιά δεν την φέρει η εξωτερική εμφάνιση αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος. Σίγουρα υπάρχουν κάποια πρόσωπα που είναι ιδιαίτερα αλλά νομίζω ότι η εξωτερική εμφάνιση συμπίπτει πάρα πολύ με την αύρα που βγάζει ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά, άσχετα με το επάγγελμά του.

Μικρές, καθημερινές απολαύσεις εκτός από το αντικείμενο της δουλειάς σου;

Μ’ αρέσει πάρα πολύ το περπάτημα αλλά και οι βόλτες με τη μηχανή. Και γενικότερα η παρέα των φίλων μου. Για όλα, αν έχω και ένα φίλο μαζί μου, είμαι εκατό τοις εκατό καλυμμένος!

Τι εύχεσαι να αλλάξει στην εποχή που ζούμε και τι να παραμείνει το ίδιο;

Αρχικά νομίζω ότι πρέπει να αλλάξουν όλα στην εποχή που ζούμε! Αλλά ως προς εμάς, ο κάθε ένας πρέπει να αλλάξει αυτό που πιστεύει ότι τον κρατάει πίσω στα όνειρά του…

Συνέντευξη: Kατερίνα Μαθιουδάκη

Φωτογραφίες: Μαργαρίτα Χριστοπούλου

Info: 

Η παράσταση παίζεται από Τετάρτη μέχρι Κυριακή στο Επί Κολωνώ, ενώ για 10 μόνο παραστάσεις από 26 Φεβρουαρίου μέχρι 9 Μαρτίου η ομάδα Νάμα θα “κυνηγήσει αλεπούδες” στο Θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη.