Πάμε Θέατρο: «Μουνής» | Είδαμε την παράσταση!

Σ’ ένα ασφυκτικά γεμάτο θέατρο. Ο μουνής. Προσέξτε, ο μουνής. Αυτός ο μουνής, αυτό το παράξενο τρένο, αυτή η παράξενη ιστορία, σ’ ένα παράξενο θέατρο, με παράξενο κόσμο. Αυτή η τόσο παράξενη λέξη. Που μπορεί να ξενίζει, που μπορεί να μοιάζει πρόστυχη. Προσέξτε, ο μουνής είναι πρόστυχος, όπως ακριβώς πρόστυχη είναι η ζωή.

Ο μουνής βασίζεται στο ομότιτλο διήγημα της Λένας Κιτσοπούλου, στο βιβλίο της με διηγήματα ”Μεγάλοι δρόμοι’‘. Έχοντας διαβάσει το βιβλίο νωρίτερα, έχοντας δει έργα της Κιτσοπούλου στο παρελθόν, ήξερα πάνω κάτω τι θα δω. Το ήξερα. Και όχι, αυτό δεν το έκανε λιγότερο συγκλονιστικό.

Είναι μία ωμή, βίαια εμπειρία θεάτρου και ζωής, όπως ακριβώς και το διήγημα. Η ίδια σκληρή γλώσσα, προσαρμοσμένη με στοιχεία της επαρχίας και τοπικών διαλέκτων, καθότι και η ιστορία διαδραματίζεται ακριβώς στην ηπειρωτική Ελλάδα, σ’ ένα μικρό χωριό, σ’ ένα μικρό χωριό όπως αυτό που καταγόμαστε, αυτό που έχουμε επισκεφτεί, αυτό που έχουμε ζήσει και ζούμε ακόμα.

Η ιστορία σχετίζεται λοιπόν με αυτούς τους απλούς, τους καθημερινούς ανθρώπους ενός χωριού, αυτούς τους απλούς ανθρώπους που βλέπουν τηλεόραση και Ρετιρέ, που ξεφαντώνουν σε πανηγύρια, που κουτσομπολεύουν, που περνάνε όλη τη μέρα τους στον καφενέ του χωριού, που βρίζουν, που βρίζουν άσχημα, που χτυπάνε τα παιδιά τους και τις γυναίκες τους, που στήνουν γλέντια τρικούβερτα στους γάμους και τις χαρές, που παντρεύουν τα παιδιά τους, που παντρεύουν τις κόρες τους για να κρύψουν μια εγκυμοσύνη, που απατούν τους άντρες και τις γυναίκες τους, που ρεζιλεύουν τους γιους τους, που γελάνε εις βάρος του άλλου, που τρέφονται από τον πόνο του άλλου, που βγάζουν παρατσούκλια όπως Παντζαράς και Παντζάραινα, Τρόκολας, Κωλαθηνά, Σάπιος, Κλέφτης, Ψεύτης, όπως Μουνής. Είναι αυτές οι τόσο παραδοσιακές μα τόσο σύγχρονες συνάμα κοινωνίες των χωριών, των πόλεων, των μεγαλουπόλεων και των Αθηνών, όπου οι άνθρωποι δεν είναι άνθρωποι, όπου οι άνθρωποι είναι τέρατα και πέφτουνε απάνω ο ένας στον άλλο και τρώνε ο ένας τον άλλο, δύσμοιρε εσύ, άνθρωπε εσύ που ‘χεις μείνει μόνο ο εαυτός σου.

Το κείμενο και η σκληρή, πρόστυχη γλώσσα του διηγήματος, όπως και διατηρήθηκε στην παράσταση είναι άρτια. Έχουν τόσα να πουν και με αυτή την παράσταση βρίσκουν ακριβώς την ευκαιρία να πάρουν ζωή, να ξεπηδήσουν από τις σελίδες και τα λόγια να γίνουνε πράξεις, πράξεις των ηθοποιών. Η ομάδα των ηθοποιών εκτελεί πολύ καλά τη δουλειά της. Νέα παιδιά, με όρεξη για ζωή και πάθος, μπαίνει σε αυτό που είναι να κάνει, μπαίνει στο έργο, βουτά και μας το δίνει. Πέντε ηθοποιοί, η ομάδα αποφοίτων του Ωδείου Αθηνών Ω², οι Σταύρος Γιαννουλάδης, Θανάσης Ζερίτης, Ελένη Κουτσιούμπα, Νεφέλη Μαϊστράλη και Αριστέα Σταφυλαράκη ουσιαστικά αναλαμβάνουν χρέη αφηγητή καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου, ακολουθώντας τη γραμμή και το κείμενο του διηγήματος. Βέβαια στην πορεία και ενώ αφηγούνται, σταδιακά μεταμορφώνονται σε ρόλους, σε χαρακτήρες διακριτούς και ξαφνικά η ζωή αυτής της επαρχίας παίρνει σάρκα και οστά, η ιστορία ζωντανεύει πιο πολύ από ποτέ και η τραγικότητα απλά δε σε αφήνει να αναπνεύσεις.

Με κοστούμια της εποχής, μιας και η πλοκή τοποθετείται κάπου το ’80, με λιτά σκηνικά – μερικές καρέκλες, δυο τραπέζια και ένα ζωγραφισμένο πανί, οι ηθοποιοί λένε την ιστορία τους. Οι ερμηνείες είναι καθηλωτικές, έρχονται να σε ταράξουν και να σου θυμίσουν πόσο απίστευτα τρομακτικό και τραγικό ον είναι ο άνθρωπος. Με καθαρότητα και σαφήνεια σε αυτό που κάνουν, βγαίνουν έξω στη σκηνή, όπως ακριβώς βγαίνει ο άνθρωπος σε έναν δρόμο, σε ένα σπίτι, σε ένα κομμωτήριο, σε ένα καφενείο, σε ένα χωράφι, όπως ακριβώς βγαίνει ο άνθρωπος έξω, στη ζωή και εκτίθεται. Είναι ειλικρινής και εκτίθεται. Είναι ειλικρινείς και εκτίθενται. Και είναι τόσο μα τόσο ωραίο πράγμα να βλέπεις ένα ειλικρινές τσαλάκωμα, που όμως στα αλήθεια δεν είναι τσαλάκωμα, είναι έκφραση και αλήθεια, είναι ο άνθρωπος ο ίδιος. Οι ήρωες μας δεν είναι αληθοφανείς, μοιάζουν ψεύτικοι γιατί θέλουν να είναι αληθοφανείς, όμως στην ουσία είναι αληθινοί. Τους έχουμε δει, τους ξέρουμε αυτούς τους ανθρώπους, είμαστε εμείς αυτοί οι άνθρωποι, είναι οι γονείς, οι παππούδες και οι θειάδες μας, είναι οι ιστορίες που έχουμε ακούσει, έχουμε δει, έχουμε ζήσει, ζούμε ακόμα, οι ιστορίες που κρύβουμε και απ’ τις οποίες κρυβόμαστε.

Πρόκειται πρακτικά για έναν μονόλογο, έναν σπαρακτικά αληθινό μονόλογο, τον οποίο αναλαμβάνουν να περατώσουν και τα 5 νεαρά παιδιά. Μέσα από τις κιτς ενδυματολογικές επιλογές με ρούχα σε έντονους χρωματισμούς κι αυστηρές γραμμές, βγαλμένα από εποχές του ’80 και ’90, με αντίστοιχα υπερβολικές κι ενοχλητικά αληθινές στυλιστικές επιλογές, όλα υπό τις σκηνογραφικές οδηγίες της Γεωργίας Μπούρδα, σε συνδυασμό με τη μουσική επιμέλεια του Κώστα Νικολόπουλου με ένα γνωστό μουσικό γαμό-τράγουδο που γίνεται ύμνος της παράστασης, σε ένα πλαίσιο τραγικού πανηγυριού που στήνεται, όπου η ένταση και το γλέντι συναντούν τον πόνο, την αλήθεια, τη ζωή, η παράσταση πετυχαίνει ακριβώς αυτό που θέλει: να δεις μπροστά σου τον άνθρωπο, να τον δεις, να τον φτύσεις, να τον λυπηθείς, να τον συμπονέσεις, να τον αγκαλιάσεις και να κλάψεις μαζί του. Και μετά να τον βρίσεις πάλι. Να τον βρίσεις, ρε.

Η σκηνοθεσία του Παντελή Δεντάκη, κατορθώνοντας αυτά, δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί έξυπνη, ευφυής και καίρια στα σημεία της. Δημιουργεί εξαιρετικές εικόνες, εικαστικά, μουσικά και σκηνικά και χτίζει ένα αποτέλεσμα που τσακίζει κόκαλα, οδηγώντας τους ηθοποιούς της ομάδας σε ερμηνείες καθαρές κι άμεσες. Ο Δεντάκης ακολουθεί ξεκάθαρα μία Κιτσοπουλική οδό κι ακούει το κείμενο.

Ο μουνής. Είναι κιτς. Είναι έντονος. Είναι ζωντανός. Είναι υπερβολικός. Είναι άμεσος. Είναι τραγικός. Είναι αστείος. Είναι αστεία τραγικός. Είναι καθολικός. Είναι βρώμικος. Και πολύ καθαρός. Ο μουνής είναι γλέντι. Είναι μια χαρούμενη ζωή. Που όμως εκδικείται. Μια ζωή που πονά. Που πεθαίνει και ξαναγεννιέται. Είναι αληθινός. Είναι αλήθεια. Είναι καθρέφτης. Είναι ζωή. Είναι ο μουνής, στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Θα βρίσκεται εκεί και τον Μάρτιο – από παράταση σε παράταση γαρ. Πηγαίνετε για να διαπιστώσετε πόσο πολύ μισείτε τον άνθρωπο. Αυτό θα ‘ναι και το πρώτο βήμα για να τον αγαπήστε.

Συντελεστές της παράστασης: 

Σκηνοθεσία : Παντελής Δεντάκης

Επιμέλεια Κίνησης: Αγγελική Στελλάτου

Σκηνικά/Κοστούμια : Γεωργία Μπούρδα

Μουσική : Κώστας Νικολόπουλος

Φωτισμοί : Σάκης Μπιρμπίλης

Φωτογραφίες : Κάλλι Χαρόβα

Βοηθοί Σκηνοθέτη : Πάνος Τοψίδης, Αγάπη Κουρομπλή

Παίζουν οι ηθοποιοί : Σταύρος Γιαννουλάδης, Θανάσης Ζερίτης, Ελένη Κουτσιούμπα, Νεφέλη Μαϊστράλη, Αριστέα Σταφυλαράκη.

Info:

Η παράσταση «Μουνής» πήρε παράταση μέχρι την Κυριακή των Βαΐων και θα παίζεται κάθε Σάββατο στις 19:00 και Κυριακή στις 21:30 στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου.