Το κουτί της Πανδώρας: Πάνος Μουζουράκης – Μια αλλιώτικη συναυλία

Μια καλοκαιρινή παρέα κάπου στο Αιγαίο πριν τον Δεκαπενταύγουστο. Η πανσέληνος πλανεύτρα να κλέψει κάθε Αυγουστιάτικο συναίσθημα…και μια και δυο, στον Άγιο Φωκά.

Δέκα ευρώ στην είσοδο και χαμόγελο με την σερβιτόρα που πουλούσε με ευγενικό τρόπο μόνο συγκεκριμένες μπύρες. Κόσμος, πολύ περισσότεροι οι έφηβοι, ενώ το φεγγάρι αγκάλιαζε τη θάλασσα ολόγιομο, και με καλή διάθεση περιμέναμε τον -φίλα με ακόμα-. Μεγάλη απήχηση στο γυναικείο φύλο αυτό το τραγούδι.

Περίμενα κάτι εκκεντρικό, διαφορετικό, αλλά όχι αυτό που έζησα. Ήξερα σκόρπια πράγματα για έναν τύπο που μοιράζεται τον εαυτό του με αμεσότητα, που αντικατοπτρίζει την εποχή στο έπακρο, που δεν κολλάει να βρίζει ή να φερθεί όχι-καθωσπρέπει, που παίζει με τον κόσμο και που δίνει ό,τι έχει να δώσει. Στο τέλος είδα έναν απίστευτο τύπο, άλλοτε κυνικό, άλλοτε γλυκό και ρομαντικό, με απέραντο αυθορμητισμό και ψυχρό χιούμορ, που έκανε κάποιες ώριμες κυρίες που ήταν δίπλα να σχολιάσουν – το παρατράβηξε.

Η συναυλία μετατράπηκε σε σόου ενός άντρα και μιας ορχήστρας αρκετά καλά δουλεμένης, με κεντρικό θέμα τον έρωτα, τη σχέση, τα στάδιά της και το χωρισμό. Λες και το ζούσε ο Πάνος, λες και είχε χωρίσει πρόσφατα. Τα λίγα δικά του τραγούδια φάνηκαν στα κενά και στους μεγάλης διαρκείας μονολόγους του, οι οποίοι ήταν όμως απολαυστικοί. Αυτά που όλοι δεν τολμάμε να τα πούμε με το όνομά τους, αυτός τα φώναζε χωρίς φόβο και πάθος. Πραγματοποίησε όμορφες ερμηνείες μαγεμένος από μια τρελή ενεργητικότητα, ασταμάτητος…Χόρευε και ξεσήκωνε τον κόσμο, έβαζε ένα μαντήλι στο κεφάλι του, έστριβε τσιγάρο και τραγουδούσε ξυπόλυτος. Άλλες φορές κατέβαινε και καθόταν με τον κόσμο, ενώ τραγουδούσε ο πολύ καλός ντράμερ του.

Καυτηρίαζε σαρκαστικά τα μικροπροβλήματα στον ήχο, ώσπου συνέβη το εξής απίστευτο γεγονός: Η συναυλία ξαφνικά σταματάει και ο Πάνος φωνάζει έναν άντρα στην σκηνή. Ο τυπάκος αυτός, μπροστά σε 1000 -1500 άτομα, παίρνει το μικρόφωνο και κάνει πρόταση γάμου στην ανυποψίαστη κοπέλα του με τον κόσμο να χειροκροτάει με δύναμη και να σφυρίζει χαρούμενος – ξέρετε Έλληνες. Η κοπελιά δέχτηκε την πρόταση και η συναυλία συνέχισε! Χαχα, άντε Πανούλη και κουμπάρος! Δε μου είχε ξανατύχει κάτι παρόμοιο, πέρα απο κάτι σκυλάδικα όπου οι μάγκες έπιαναν το μικρόφωνο, αλλά αυτό ήταν διαφορετικό και καθόλου κακόγουστο…η πιο όμορφη έκπληξη της βραδιάς μετά τον Μουζουράκη.

Όταν τελείωσε η συναυλία, μου άφησε μια αίσθηση χαρούμενη, έφυγα με χαμόγελο και καλή διάθεση. Άξιζε τον κόπο και το χρόνο. Νομίζω ότι αν συνεχίσει να βγάζει τον εαυτό του, θα βρει περισσότερους αποδέκτες από αυτούς που έχει ήδη…αν και προσωπική μου άποψη είναι ότι η φωνή του έχει κι άλλες δυνατότητες, από γλυκά ωμά τραγούδια της καθημερινότητας που, αν μη τι άλλο, είναι όμορφα, και για τον καθένα σημαίνουν κάτι.

Πάνο εύγε και συνέχισε, απλά καθόρισε την ταυτότητά σου, δε μιλώ για ταμπέλα βέβαια αλλά για μουσική ταυτότητα. Εκτός αν την ψάχνεις ακόμα, πράγμα που κατανοώ και σέβομαι.

Θα πήγαινα ευχαρίστως να τον ξανακούσω με την ανάλογη παρέα και την κατάλληλη διάθεση.

Καλό φθινόπωρο κόσμε, καλή νέα περίοδο tralala, εδώ θα τα λέμε. Την αγάπη μου.