Lee “Scratch” Perry: Ο Σαλβαντόρ Νταλί της Αφρικανικής μουσικής.

Γύρω στις εννέα και κάτι ο dj Damalistic άνοιξε το κορυφαίο συναυλιακό γεγονός! Έπαιξε κατα κύριο λόγο roots reagge και με πολύ κέφι τραγούδησε, φώναξε και χόρεψε. Πραγματικά ανυπομονούμε να τον ξαναδούμε!

Αμέσως μετά ανέβηκαν οι εγχώριοι Jamerllada. Παίξανε με μεράκι τραγούδια σε στυλ έθνικ-φανκ και κάποια ρέγγε-σκα, με τα δεύτερα μάλλον να ξεχωρίζουν σε σχέση με τα πρώτα. Ωραίο και το νέο τους κομμάτι (πάντα σε ρέγγε στυλ) με θέμα (τί άλλο;) τη Τζαμάικα!

Στη συνέχεια ανέβηκαν οι Congos σε ένα ξεχωριστό πρόγραμμα με σόουλ-ρέγγε. Με έναν αέρα από τις δεκαετιές του ’50 και του ’60, έδωσαν συναίσθημα, έγραψαν με το τρίο σύνολο φωνητικών τους αλλά και με τις απίστευτες χορευτικές φιγούρες τους! Το σχήμα που τους συνόδευε (όπως και τους υπόλοιπους καλλιτέχνες) είχε κιθάρα, μπάσσο, ντράμς (τον ηρωϊκό Leroy ‘Horsemouth’!), σαξόφωνο και τρομπέτα.

Στα ενδιάμεσα μέχρι να βγει ο Max Romeo (αλλά και μεταξύ Μ.Romeo και Lee Perry) έβαζε μουσική ο Andrian Sherwood. Και βέβαια έβαζε ωραίους ρυθμούς και μελωδίες και ελπίζουμε να τον απολαύσουμε σε κανονικό πρόγραμμα με προσωπικό χρόνο στο μέλλον. Κάπου εδώ, στη μέση δηλαδή της όμορφης εκδήλωσης, παρουσιάστηκε, χαιρέτησε και καταχειροκροτήθηκε ο Θοδωρής Μπαφαλούκος, σκηνοθέτης της κλασικής ρέγγε ταινίας: The rockers.

Ο Max Romeo αμέσως κέρδισε το κοινό ερμηνεύοντας επιτυχίες όπως το One step forward, αλλά και Chase the devil και άλλα πολλά παλιά, κλασικά κομμάτια με τις αναφορές για τη δύσκολη ζωή στην Τζαμάικα, και την Αφρική. Το μουσικό σχήμα εμπλουτίστηκε με ένα ζεύγος γυναικείων φωνητικών, και σε συνδιασμό με την αξιοπρεπή και ειλικρινή παρουσία του Μax Romeo άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.

Γενέθλια είχε ο Lee Perry και μπήκε στα 75, λίγες μέρες πριν την συναυλία της Τετάρτης! Ο καλλιτέχνης αυτός που έχει επισκεφτεί ξανά την Ελλάδα, παρουσίασε αυτή τη φορά ένα πολύ διαφορετικό πρόγραμμα.

Βαρύ αργό dub-reagge ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της εμφάνισης του Lee “Scratch” Perry. Η χρήση μεγάλης ποσότητας αρωματικών «στικ» κατά την εμφάνισή του (είχε ένα μικρό βάζο μπροστά του γεμάτο από αυτά, αλλά και κάμποσα καρφωμένα επάνω στο καπέλο του) έκανε έντονη την αίσθηση του χώρου. Η σκηνή μεταβλήθηκε σε ζωντανή εικόνα, τυλιγμένη με σύννεφα καπνού πάνω στην οποία εκτυλίσονταν τα δρώμενα. Συγχρόνως ο θεατής εκτός από την ακοή και την όραση, ανακάλυπτε και την όσφρηση ως μέρος της μετοχής του στα τεκταινόμενα.

Τα αργά και μονότονα χτυπήματα της μπότας, ήταν το υπόβαθρο πάνω στο οποίο ακούσαμε πολύ γνώριμα κομμάτια του ’60 όπως το Small axe, το Soul fire (με τα πανκ φωνητικά στο ρεφραίν) αλλά και πιο και πιο καινούρια, το Inspector Gadget και άλλα… Πολύς χώρος δινόταν στα φωνητικά για αυτοσχεδιασμό και ιδιότυπες απαγγελίες, τα εφέ στο μικρόφωνο, η κατεξοχήν χρήση του συνθεσάιζερ (ήχοι και ατμοσφαιρικότητα), έπλαθαν ένα βαρύ κράμα ψυχεδέλειας, μουσικής της Καραϊβικής και πανκ αισθητικής που χαρακτήρισε την εμφάνιση του καλλιτέχνη. Η βαριά ατμόσφαιρα, το μικρό βάζο με τα «στικ», δίπλα στην εικόνα του Χαϊλέ Σελασιέ (ραμένη πάνω στο βαλιτσάκι που είχε μαζί του), και ο ίδιος ο Lee “Scratch” Perry με τα «στικ» στο καπέλο να «λιβανίζει» τη σκηνή, έδιναν την αίσθηση μιας ιδιότυπης θρησκευτικότητας και ένα χρώμα μυστηρίου αναμφίβολα σκοτεινό.

Επίτηδες αφήσαμε για το τέλος το παρουσιαστικό του καλλιτέχνη που θύμιζε … εξωκοσμικό oν! Από τις φωτεινές μπότες με τα σπρέι και τα casio κομπιουτεράκια κολλημένα επάνω τους(!), τον ασημένιο «θώρακα» με το μικρό κρανίο, το μικρόφωνο που έμοιαζε με… σκήπτρο! (από τα δεκάδες “μπιχλιμπίδια”), στο καπέλο-περικεφαλαία με τα 15 αρωματικά «στικ» σα φουγάρο! στα φούξια μαλλιά… Η λέξη ημίτρελος δεν αποδίδει ούτε κατά το ήμιση… την εικόνα που παρουσίαζε μέχρι το κλείσιμο της συναυλίας.

Ίσως όμως και η φορεσιά αυτή, να είχε κάποιο ρόλο σε αυτό που παρουσίασε ο Lee “Scratch” Perry, ενώ σε σημεία φαινόταν ότι ούτε οι μουσικοί του μπορούσαν απολύτως να τον ακολουθήσουν…

Ιδού ο άνθρωπος…