Γιάννης Αγγελάκας ζωντανά: Σ’έναν άγριο, περήφανο χoρό… | φωτορεπορτάζ

Ο Γιάννης Αγγελάκας στις 10 ακριβώς βγήκε στη σκηνή συνοδεία της τριμελούς ορχήστρας του και για τις επόμενες δυο ώρες κάλυψε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όλους τους σταθμούς της δισκογραφίας τους και τίμησε ιδιαίτερα τον Μάρκο Βαμβακάρη του οποίου ερμήνευσε τα “Πρωθυπουργός” (με το οποίο ξεκίνησε), το “Αντιλαλούν οι φυλακές” και “Μια όμορφη μελαχρινή” (όπου και παραχώρησε το μικρόφωνο στον Ντίνο Σαδίκη). Από τα 33 τραγούδια που ακούσαμε ξεχώρισε το σερί των “Άγρια των άστρων μουσική”, “Χωρίς κανόνα”, “Σαράβαλο”, “Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι”, “Δε χωράς πουθενά”, “Ακούω την αγάπη”, “Μέσα στη νύχτα των άλλων”, “Δικαιοσύνη”, “Τηλεντρόγκες”, “Σιγά μην κλάψω”, “Θ’ ανατέλλω” και “Ο χαμένος τα παίρνει όλα”, όταν και όλο το κοινό είχε γίνει ένα και τραγούδαγε με πάθος κάθε στίχο. Πολλοί παρά τον περιορισμένο χόρο βάλθηκαν να χορεύουν ενώ είδαμε και mosh pit!

Ο Αγγελάκας παρότι ελάχιστα ομιλιτικός έχει την ικανότητα να κάνει όλο το κοινό να κρεμιέται από κάθε του λέξη και να τον ακολουθεί πιστά στίχο το στίχο. Είτε καθιστός, είτε όρθιος έχει ένα περίεργο τρόπο να μεταδίδει το συναίσθημα κάθε του τραγουδιού παρά την παραδοξότητα των κινήσεών του. Η ενέργεια που βγάζει είναι πολύ πειστικότερη από οποιαδήποτε προβαρισμένη πόζα.

Άξιοι συμπαραστάτες επί σκηνής, απλοί και ουσιαστικοί στις υποχρεώσεις τους, στάθηκαν οι Ντίνος Σαδίκης (μπαγλαμάς/κιθάρες/δεύτερα φωνητικά, ο ροκσταρ της παρέας και πλέον κινητικός παρότι πρεσβύτερος!), Χρήστος Χαρμπίλας (ηλεκτρονικά/κρουστά) και Στάθης Αραμπατζής (κιθάρα).

Μέσα στο κοινό βρίσκονταν άτομα όλων των ηλικιών. Από τους παλιοροκάδες που τον γνώρισαν στις πρώτες του δουλειές έως παιδιά πιο νέα που ήρθαν να τον απολαύσουν. Το Stage Volume 1 αποδείκτηκε κάπως μικρό για να χωρέσει τον κόσμο που το είχε γεμίσει. Ο καθένας απολάμβανε το γεγονός ανάλογα με το πόσο δεμένος ήταν με το υλικό και με τον καλλιτέχνη, όμως υπήρξαν στιγμές που όλοι γίναμε ένα τραγουδώντας και χοροπηδώντας σα μικρά παιδιά…

Στα μελανά σημεία της βραδυάς ήταν και η έλειψη ροής με τα συνεχή διαλείμματα ανάμεσα στα τραγούδια. Σχολιάζοντας τον ήχο, θα χρησιμοποιηθούν αυτούσια τα λόγια του καλλιτέχνη: «Ο ήχος μας έχει εγκαταλείψει, δεν ακούμε τι παίζουμε, συνεχίζουμε όμως…». Δεν θα λέγαμε ότι επηρέασε ιδιαίτερα το τελικό αποτέλεσμα. Και ας ήταν ο Αγγελάκας με ίωση….

Η μεγαλύτερη επιτυχεία του Αγγελάκα όταν ανεβαίνει στη σκηνή είναι ότι καταφέρνει να τσαλακώσει, να χλεβάσει και να πετάξει με εντυπωσιακό lay-up στον κάλαθο τον αχρήστων ό,τι είχες βάλει με το νου σου ότι σημαίνει “καλή” συναυλία για να σου προσφέρει κάτι ακόμα καλύτερο. Έχει τον τρόπο του να σε κάνει να περνάς καλά και να σε χορεύει στους ρυθμούς του…

Για εκείνον η ταμπέλα “μοναδικός” φαντάζει κοινοτυπία που τον αδικεί…

Ρεπορτάζ: Γιώργος Κορέλης