Πάμε Θέατρο: Τα 6+1 (νέα) πρόσωπα του Εθνικού που ξεχώρισαν τη φετινή σεζόν

Η σεζόν βαίνει στο τέλος της, με 3 παραγωγές να έπονται κι ένα καλοκαίρι με 3 (;) περιοδείες να προετοιμάζονται. Σε επίπεδο σκηνοθεσίας σαφώς η παρουσία του Δημήτρη Καραντζά ήταν καταλυτική, ενώ αξιόλογη δουλειά έκαναν οι Νίκος Καραθάνος, Λυδία Κονιόρδου και Αργύρης Ξάφης. Δραματολογικά, το ρεπερτόριο ήταν εμφανώς ετερόκλητο με κάποιες επιλογές να εκπλήσσουν είτε ευχάριστα είτε δυσάρεστα. Ξεχωρίζω τη δραματοποίηση του μυθιστορήματος «Οι Απόψεις Ενός Κλόουν» του Χάινερ Μίλλερ από τον Αργύρη Ξάφη, τη δραματοποίηση/σύνθεση που έκαναν με αφορμή το «Δεκαήμερο» του Βοκκάκιου η Λένα Κιτσοπούλου και ο Νίκος Καραθάνος, τα εγκαίνια της εφηβικής σκηνής με το έργο «Ένα Καπέλο Βροχή» του Μάικλ Γκάτσο (το οποίο δυστυχώς δεν πρόλαβα να δω γιατί κατέβηκε σχεδόν ένα μήνα πριν την ορισμένη λήξη παραστάσεων χωρίς ενημέρωση του τύπου), την πρόταση που έκανε ο Δημήτρης Καραντζάς με το νομπελίστα Λουίτζι Πιραντέλο και το έργο «Έτσι Είναι (αν έτσι νομίζετε)», ενώ έπονται η «Δυτική Αποβάθρα» του Μπερνάρ Μαρί Κολτές και το «Μεφίστο» των Αριάν Μνουσκίν- Κλάους Μαν που θα κλείσουν ιδανικά τη σεζόν.

Σε αυτή τη δύσκολη και μεταβατική σεζόν για το Εθνικό Θέατρο, θα προτιμούσα να σταθούμε στις όμορφες στιγμές που μας χάρισαν καλλιτέχνες που όχι μόνο δικαίωσαν την επιλογή τους για να πρωτοστατήσουν στις παραστάσεις του Εθνικού, αλλά και να μας ανεβάσουν τις προσδοκίες μας για τη μετέπειτα πορεία τους. Με κίνδυνο να αδικήσω κάποιο από τα πρόσωπα στα οποία κάνω αναφορά, ξεκινώ:

Μαρία Διακοπαναγιώτου

Η Μαρία Διακοπαναγιώτου μετρά σχεδόν δέκα χρόνια που εργάζεται ως ηθοποιός κι έχει συμμετάσχει σε τηλεοπτικές σειρές, θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικά σποτ. Η ιδιαίτερη φυσιογνωμία της και ο –καλός εννοούμενος- τσαμπουκάς της είναι κάτι που σίγουρα σου έμεναν βλέποντας την χωρίς απαραίτητα να έχει έναν πρωταγωνιστικό ή έστω ένα ρόλο που προωθεί την πλοκή των έργων στα οποία συμμετείχε. Συμμετείχε επιτυχώς τη 2η σεζόν της παράστασης «Τα Κορίτσια με τα Μαύρα» των Ρήγα-Αποστόλου. Για δύο κύκλους παραστάσεων στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού και σε μια δημοφιλή περιοδεία την είδαμε στην Γκόλφω σε μια σκηνική σύνθεση που χάρισε απαράμιλλες στιγμές συγκίνησης και γέλιου και θα τη συζητάμε σίγουρα για πολλά πολλά χρόνια. Νομίζω ωστόσο, πως φέτος ήταν η χρονιά που η Διακοπαναγιώτου πέρασε στο επόμενο επίπεδο, ένα πολύ ενδιαφέρον επίπεδο στο οποίο σίγουρα θέλεις να δεις τι έχει να δώσει. Στην αρχή της σεζόν, συμμετείχε στην παράσταση «Φλαντρώ» σε σκηνοθεσία Λ. Κονιόρδου στο ρόλο της Γαρουφαλιάς. Ως Γαρουφαλιά μας παρουσίασε μια εξαιρετική κώμικα που έδωσε κάτι το φρέσκο και το αυθεντικό σε έναν ρόλο που θα μπορούσε εύκολα να γίνει μια καρικατούρα. Προσφάτως, την είδαμε στο «Δεκαήμερο» σε σκηνοθεσία Ν. Καραθάνου, με 3 σκηνές να είναι βασισμένες πάνω της. Για όσους έχουν δει το Δεκαήμερο, μόνο καλά λόγια μπορούν να πουν και ήταν σίγουρα προϊόν μιας συλλογικής αρμονικής δουλειάς, οπότε το να βγάζουμε δυο-τρεις ηθοποιούς είναι άδικο εκ μέρους μας. Ωστόσο, η στιγμή όπου η Μαρία Διακοπαναγιώτου και ο Μιχάλης Σαράντης «γνωρίζουν τη σωματική ηδονή του Έρωτα» είναι τόσο άρτια εκτελεσμένη που από τη μία αναδεικνύει την πιο αγνή κι όμορφη πλευρά του Έρωτα κι από την άλλη την αμηχανία που οδηγεί σε γέλιο και τη λαχτάρα που οδηγεί σε λυσσαλέο πάθος. Οι πληροφορίες λένε πως το «Δεκαήμερο» θα επαναληφθεί και την επόμενη σεζόν, οπότε όσοι επιλέξετε να το δείτε, θα καταλάβετε ακριβώς γιατί μιλάω.

Μιχάλης Κίμωνας

Ο Μιχάλης Κίμωνας είναι από τη νέα «φουρνιά» αποφοίτων του Εθνικού και μας συστήθηκε με τον ομώνυμο ρόλο στον «Περιποιητή των Φυτών» του Μάτεσι σε σκηνοθεσία Ε. Λυγίζου. Η παράσταση δεν είχε την αποδοχή που είχαν άλλες φετινές παραγωγές του Εθνικού. Τώρα το που αποδίδεται αυτό δεν είναι κάτι που χρειάζεται διερεύνηση καθώς όσο κι αν έχεις δουλέψει για κάτι δεν μπορείς να ξέρεις αν «θα πάει η παράσταση». Προσωπικά, δεν μπορώ να συζητήσω με τα έργα του Μάτεσι κι αυτό δυσχεραίνει για εμένα τη θέαση των παραστάσεων που βασίζονται σε έργα του. Ωστόσο, σε αυτή την παράσταση, αναγνώρισα από την πρώτη κιόλας στιγμή στο Μιχάλη Κίμωνα το πάθος και την όρεξη του για δουλειά. Ο συγκεκριμένος ηθοποιός είχε την τύχη και συνάμα την πρόκληση να κάνει τα πρώτα του βήματα με δυο νέους σκηνοθέτες που έχουν ένα ισχυρό προσωπικά στίγμα, τον Έκτορα Λυγίζο και το Δημήτρη Καραντζά. Με το δεύτερο, συνεργάστηκε στο «Έτσι Είναι (αν έτσι νομίζετε)» (η παράσταση ρίχνει αυλαία την Κυριακή 5 Μαΐου με μια τελευταία παράσταση στις 17:30) με το μικρό ρόλο του Υπηρέτη και του Τσεντούρι. Στην εν λόγω δουλειά, από γραφής δεν είχε τη σημασία που είχαν άλλοι, μα ο τρόπος που δούλεψε με τους συναδέλφους του και με τον Καραντζά του επέτρεψαν να εκτεθεί σε ένα ιδιάζον θεατρικό παιχνίδι που εξόφθαλμα δείχνει φαρσοκωμωδία, αλλά ο τρόπος που συζήτησε ο σκηνοθέτης μαζί του και η ερμηνευτική γραμμή που ακολουθήθηκε άριστα από όλους τους συντελεστές είχε πολύ περισσότερες προεκτάσεις. Κι από το Εθνικό στην Επίδαυρο θα δούμε το Μιχάλη Κίμωνα το καλοκαίρι, αφού στις 12 Ιουλίου θα συμμετάσχει στον «Προμηθέα Δεσμώτη» σε σκηνοθεσία Ε. Λυγίζου. Από την παρούσα λίστα, είναι ίσως ο ηθοποιός που έχει τον περισσότερο δρόμο να διανύσει, αλλά για κάποιο λόγο είμαι σίγουρος πως αν συνεχίσει να δουλεύει με την προσήλωση που έδειξε το φετινό χειμώνα, σε μερικά χρόνια θα τον δούμε να δίνει σπουδαίες ερμηνείες.

Θανάσης Λέκκας

Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών, ο Θανάσης Λέκκας έχει πολλές χάρες που  είμαι σίγουρος τις οποίες θα αναδείξει στις επόμενες δουλειές στις οποίες θα συμμετάσχει με ανάλογο ή ακόμη καλύτερο τρόπο από ότι τον είδαμε στις «Απόψεις Ενός Κλόουν» που σκηνοθέτησε ο Αργύρης Ξάφης. Στην παράσταση, κρατούσε πολλούς ρόλους, άλλοτε βαθιά σατιρικός, άλλοτε φαινομενικά αφελής κι άλλοτε απέδιδε απλώς χοροθεατρικά και σχηματικά αυτό που ήθελε να πει τόσο ο Μίλλερ όσο και ο Α. Ξάφης που έκανε μια εμφανή συζήτηση με το έργο. Αυτό που με απασχόλησε περισσότερο στο Θανάση Λέκκα είναι ότι παρά τη μικρή εμπειρία του έχει καλλιεργήσει ήδη την αίσθηση του μέτρου και μπορεί να δουλέψει με το σώμα του και τις εκφράσεις του προσώπου του με τρόπο που προωθεί το σκηνικό αποτέλεσμα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το καλοκαίρι θα συμμετάσχει στον Ιππόλυτο που δουλεύει αυτό τον καιρό η Λ. Κονιόρδου με μια διανομή που από τη μία έχει τους Λ. Κονιόρδου. Λ. Πρωτοψάλτη, Ν. Κουρή, Μ. Φριντζήλα, Φ. Καστρή. Θ. Πάνου και από την άλλη μια ομάδα νέων ηθοποιών που ξεχώρισαν το χειμώνα που μας πέρασε (Κ. Μπιμπής, Μ. Σαράντης, Β. Παπαγεωργίου κ.ά.).

Σεβίλλη Παντελίδου

Η Σεβίλλη Παντελίδου φέτος συμμετείχε στη «Φλαντρώ» που σκηνοθέτησε η Λ. Κονιόρδου και στην «Πρόβα Νυφικού» που παίζεται ακόμη στο Ρεξ σε σκηνοθεσία Σ. Χατζάκη. Η φωνή της είναι ξεχωριστή και ιδιαιτέρως τρυφερή, ενώ υποκριτικά στη Φλαντρώ μας χάρισε μερικές δυνατές στιγμές. Ως Χρύσω έβγαλε όλη την αθωότητα και την αφέλεια που απαιτούσε ο ρόλος της αλλά συνάμα προσέδωσε στην ένταση της πλοκής. Στην «Πρόβα Νυφικού» η Σεβίλλη ξεχωρίζει ως πόρνη και γοητεύει στο τραγουδιστικό κομμάτι του ρόλου της. Να αναφέρω πως παρόλο που καθόμουν στον εξώστη (οπότε η ορατότητα ήταν περιορισμένη) και δε γνώρισα πως παίζει η ηθοποιός στη συγκεκριμένη παράσταση την αναγνώρισα αμέσως από τη φωνή της. Χρειάζεται ίσως να δουλέψει ακόμη περισσότερο, αλλά νομίζω η Φλαντρώ ήταν το καλύτερο ξεκίνημα που θα μπορούσε να κάνει. *Η «Πρόβα Νυφικού» θα παίζεται στην σκηνή «Μαρίκα Κοτοπούλη» μέχρι την 1η Ιουνίου

Μιχάλης Σαράντης

Ο Μιχάλης Σαράντης είναι απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Κάρολος Κουν και τα τελευταία χρόνια έχει συμμετάσχει με αξιοπρόσεκτη επιτυχία σε ένα ευρύ είδος παραστάσεων. Έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Νίκος Μαστοράκης, ο Νίκος Καραθάνος, ο Γιάννης Κακλέας και η Λυδία Κονδιόρδου, ενώ έχει δοκιμαστεί στο παρελθόν και ο ίδιος στην σκηνοθεσία. Είναι το +1 στη λίστα που προετοίμασα για την στήλη μας, καθώς κάθε άλλο παρά νέο πρόσωπο είναι για το Εθνικό. Πριν δυο χρόνια, παρά τα εντυπωσιακά κοστούμια (και του ότι καθόμουν στον εξώστη) τον είχα ξεχωρίσει στην παράσταση «Στου Κουτρούλη ο Γάμος» που είχε σκηνοθετήσει ο Βασίλης Παπαβασιλείου στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού. Όταν τον είδα ξανά φέτος στην «Γκόλφω» έμεινα γοητευμένος, αλλά στη «Φλαντρώ» ήταν που κατάλαβα το πόσο «έτοιμος» είναι να αναλάβει μεγάλους ρόλους και να τους φέρει πέρα με εξίσου μεγάλες ερμηνείες. Ο Νότης Σερδάρης που ενσάρκωσε πήρε πραγματικά σάρκα και οστά με την ψυχή και το σώμα του ηθοποιού να είναι ανοιχτά. Χωρίς να έχω την εμπειρία των σκηνοθεσιών του, εικάζω πως ήταν κάτι που έψησε και ολοκλήρωσε τον Σαράντη και αυτό το συμπέρασμα επιβεβαίωσα όταν τον είδα την προηγούμενη Κυριακή στο «Δεκαήμερο». Εκεί, ξεχώρισε σε όλες τις σκηνές στις οποίες πρωτοστάτησε, ενώ κρατώ την στιγμή που «μαστιγωνόταν» με το κλαδί για να μην ποθεί το παρθένο σώμα μιας νεαρής κοπέλας (Μ. Διακοπαναγιώτου). Δεν ξέρω αν πρέπει να πω πως ήταν τυχερός που συνεργάστηκε με όλους αυτούς τους σκηνοθέτες στην –μέχρι στιγμής- πορεία του και όλους αυτούς τους ηθοποιούς ή αν ήταν η εργατικότητα και η βαθιά του αγάπη για τη θεατρική πράξη, μα αυτό στο οποίο θέλω να καταλήξω είναι το ότι σίγουρα μιλάμε για έναν πολύ καλό ηθοποιό που από εδώ και πέρα θα απασχολεί (δικαίως) ακατάπαυστα τις προτιμήσεις του θεατρόφιλου κοινού και των συναδέλφων του. Το καλοκαίρι θα συμμετάσχει στην παράσταση “Ιππόλυτος” που θα σκηνοθετήσει η Λ. Κονιόρδου και θα περιοδεύσει ανά την Ελλάδα.

Ελεάνα Στραβοδήμου

Η Ελεάνα Στραβοδήμου φέτος ξεχώρισε με τις συμμετοχές της στις παραστάσεις «Φλαντρώ» και «Πρόβα Νυφικού». Από ότι έχω διαβάσει σε κείμενα κριτικών και συντακτών θεατρικών στηλών, όλοι αναγνώρισαν το ταλέντο της ηθοποιού τόσο στη Φλαντρώ που σημείωσε μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία (αλλά και εμπορική με δύο sold out παρατάσεις παραστάσεων), όσο και στην «Πρόβα Νυφικού», όπου παρά τις ενστάσεις των περισσότερων για το γενικό σκηνικό αποτέλεσμα, η Ευανθούλα της Στραβοδήμου ήταν ίσως στις τρεις ερμηνείες που κράτησαν το έργο ενδιαφέρον. Η Μυρτώ που υποδύθηκε στη «Φλαντρώ» ήταν ένα από τα πιο δυνατά συστατικά της παράστασης, με δυναμική που δε φάνηκε υποδεέστερη της μεγαλοπρεπούς Λ. Κονιόρδου, ενώ η Ευανθούλα που ενσάρκωσε στην «Πρόβα Νυφικού» έφερε μια φρεσκάδα στην κατά τ’ άλλα παλαιική ανάγνωση ενός μυθιστορήματος που δραματοποιήθηκε για πρώτη φορά. Η Ελεάνα Στραβοδήμου άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων και δε μένει παρά να περιμένουμε αυτό που έχει να μας δείξει στη συνέχεια.

Άγγελος Τριανταφύλλου

Ο Άγγελος Τριανταφύλλου (πρώτος δεξιά) είναι ένας σπουδαίος συνθέτης, ευαίσθητος μουσικός κι αυτός μας το αποδεικνύει σταθερά τα τελευταία χρόνια μέσα από τις δουλειές του, ωστόσο φέτος μας έδειξε ότι μπορεί να είναι εξίσου καλός στην υποκριτική με τις ερμηνείες του στην «Γκόλφω» και το «Δεκαήμερο» (φωτό εξωφύλλου) να μας χαρίζουν αυτό που οι κλασσικοί θα έλεγαν «τέρψιν». Στο παρελθόν, τον είχα παρατηρήσει στα ονόματα των συντελεστών παραστάσεων ως συνθέτη ή ως μουσικό και στο πλάι της σκηνής να παίζει πιάνο. Φέτος, τον απολαύσαμε ως Κίτσο στην Γκόλφω αλλά ταυτόχρονα πρωταγωνιστικό ρόλο είχε η σύνθεση του που άφηνε την αίσθηση του «γάργαρου νερού της πηγής» και είμαι σίγουρος πως θα μας συντροφεύει πάντα όταν θα αναπολούμε την Γκόλφω. Στο «Δεκαήμερο» ωστόσο ήταν που αναγνώρισα στον Τριανταφύλλου ένα υποκριτικό ταλέντο που τελικά έπρεπε να εκφράσει. Γράφοντας γι’ αυτόν δεν μπορώ να μην πω πως νιώθω τρομερά αισιόδοξο να βλέπω σε ένα τόσο νέο καλλιτέχνη ένα τόσο μεγάλο ταλέντο στη σύνθεση αλλά και μια υποκριτική δεινότητα που αν έπρεπε να το συμπυκνώσω σε 3 ουσιαστικά, αυτά θα ήταν: ευαισθησία-όρεξη-δημιουργία. Αφοπλιστικά κωμικός κληρικός/αρχάγγελος Γαβριήλ στη σύνθεση του Καραθάνου, είναι η σκηνή που μάλλον θα συγκρατήσουν οι περισσότεροι θεατές ως την αγαπημένη τους με την Αλίκη Αλεξανδράκη να γοητεύει με το πηγαίο κωμικό ταλέντο της που δεν είχε επιδείξει σε τέτοιο βαθμό στο παρελθόν. Στο «Δεκαήμερο» όπως και στην «Γκόλφω» πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η μουσική του Τριανταφύλλου, κερδίζοντας επάξια μια θέση στα ονόματα των καλλιτεχνών που αξίζει να πατάς το bold όταν τα γράφεις στο κείμενο σου.