Στην πρεμιέρα της Ραλλίας Χρηστίδου «Στην Απέναντι Πλευρά»

Φτάνω στο club λίγο μετά τις έντεκα (που ήταν και η αναγραφόμενη ώρα έναρξης) αλλά το μαγαζί ακόμα δεν είχε γεμίσει αν και ήταν ήδη sold-out η βραδιά. Υπομονή λοιπόν μέχρι τα μεσάνυχτα, που ήρθαν και οι πιο αργοπορημένοι. Τα φώτα σβήνουν και στον τοίχο πίσω από τη σκηνή προβάλλεται ένα βίντεο με τη Σοφία Βογιατζάκη η οποία μας συστήνεται ως Χαρούλα Μαντά. Μια απολυμένη γυναίκα που έχει ‘ξεχάσει’ τις βασικές χαρές της ζωής. Ένα γλυκόπικρο βίντεο που συνάδει με το πνεύμα των ημερών. Με το πέρας του, η Ραλλία εμφανίζεται επί σκηνής και ξεκινάει το πρόγραμμα με το ολόφρεσκο “Μάτια μου ξεχνάς”.

Άνετη με τον κόσμο, χαμογελαστή και με τη φωνή σε μεγάλη φόρμα, συνεχίζει με γνωστές της επιτυχίες. “Είσαι Μακριά”, “Θα ‘μαι αυτό που ποτέ μας δε φτάνουμε”, “Ό,τι Πληγώνει”, “Μια Ζωή” αλλά και μία πολύ ενδιαφέρουσα ‘electro/industrial’ εκτέλεση του “Κρύψου”.

Κρύψου

Ανάμεσα στα δικά της κομμάτια ακούσαμε και πολύ όμορφες διασκευές. “All’infinito” (Noemia), “Δεν πειράζει” (του Οδυσσέα Τσάκαλου), ενώ και ο Πορτοκάλογλου είχε την τιμητική του καθώς ακούσαμε “Θάλασσα μου Σκοτεινή” και “Ό,τι δε σε σκοτώνει”. Πάντως ανάμεσα στις διασκευές του πρώτου μέρους της βραδιάς ξεχώρισε η ιδιαίτερα δυναμική απόδοση του “Δεν Θέλω να Μιλάς” (των Μπλε) που θα έκανε τη Τζώρτζια περήφανη.

Δε θέλω να μιλάς

Ο κόσμος δείχνει ότι το διασκεδάζει και συμμετέχει στα τραγούδια. Η Ραλλία συνεχίζει με μια πολύ κεφάτη εκτέλεση της “Δίψας” (του Πορτοκάλογλου) και με το “Μέρες που δε σού πα Σ’ αγαπώ”. Οι μουσικοί που τη συνοδεύουν, Νίκος Νταρίλας στα Κρουστά, Βαγγέλης Μαχαίρας στα έγχορδα και ο ‘μαέστρος’ Χρήστος Αλεξάκης στα πλήκτρα, είναι άψογοι στην εκτέλεσή τους αν και ίσως να βοηθούσε η παρουσία μιας ακόμα (ηλεκτρικής) κιθάρας, τουλάχιστον στο πρώτο μισό της βραδιάς που κινούταν σε πιο έντεχνο-ποπ-ροκ πλαίσια.

Ακολουθεί η θεατρική παρέμβαση της Σοφίας Βογιατζάκη που ανεβαίνει στη σκηνή σαν Χαρούλα Μαντά και μας προσφέρει άλλον ένα μελαγχολικό μονόλογο (πολύ καλή η δουλειά του Δημήτρη Μαλισσόβα στα κείμενα) με τον οποίο θίγει τη κοινωνική αποξένωση σε συνδυασμό με το κίνημα των Αγανακτισμένων. Και ενώ ο προβολέας έδειχνε πλάνα από τις ταραχές στο Σύνταγμα, η Ραλλία τραγουδάει “Η Πλατεία ήταν Γεμάτη” (Σαββόπουλος)και συνεχίζει στο ίδιο επαναστατικό πνεύμα με τη “Μπαλάντα του Κυρ Μέντιου” (Ξυλούρης).

Κάπου εκεί η Βογιατζάκη επανέρχεται (ως ο εαυτός της) και ‘επιτίθεται’ στη Ραλλία για το υπερβολικά σοβαρό πρόγραμμα και τα μελαγχολικά τραγούδια. Η απάντηση έρχεται με το “Je Veux” αρχικά, και μετά με τη “Φωτεινή Πλευρά της Ζωής” το οποίο και λένε μαζί.

Φωτεινή Πλευρά της Ζωής

Η παρουσία της Σοφίας στο πρώτο μισό της βραδιάς, ολοκληρώνεται με την ίδια να δημιουργεί μια ‘ιδιαίτερη’ ατμόσφαιρα με κεριά (την απλή πλην όμως αποτελεσματική δραματουργία επιμελήθηκε ο Κώστας Καρασσαβίδης), ενώ η Ραλλία τραγουδούσε το “Imagine” του Lennon. Το “Εγώ για σένα” που έρχεται μετά μας πηγαίνει στο διάλλειμα. Η ώρα ήταν δύο παρά αλλά είχε περάσει απίστευτα γρήγορα.

Λίγο μετά τις 2 ο προβολέας παίζει ένα βίντεο από τις πρόβες, υπό τη μουσική της “Φωτεινής Πλευράς της Ζωής” και όλα είναι έτοιμα για το λαϊκό πρόγραμμα. Αυτό ξεκινάει πολύ δυναμικά. “Αεροπλάνα και Βαπόρια”, με τη Ραλλία να δίνει ρεσιτάλ. Η συνέχεια είναι εντεχνο-λαϊκή με “Σμυρνέικα Τραγούδια”, “Το Θαλασσί της Θάλασσας” και το δικό της “Αν Μετρηθούμε”. Η επικοινωνία με το κοινό άμεση, ενώ και τα πειράγματα με τους ‘φίλους’ μέσα στο κοινό, όπως η Μαρία Μπεκατώρου, δίνουν και παίρνουν.

Ζεϊμπέκικο (Αεροπλάνα και Βαπόρια)

Ακολουθεί η “Μαντινάδα της Αγάπης”, που το λέει μαζί με την Σοφία, η οποία εκτελεί χρέη σερβιτόρας στα πρώτα τραπέζια (όπου μεταξύ άλλων βρίσκονται και οι πιο ‘γνωστοί’ θεατές), και κολλητά “Ικαριώτικος” και “Τι Λείπει”.

Η ατμόσφαιρα όσο περνάει η ώρα γίνεται όλο και πιο ‘λαϊκή’ και κάποια κορμιά στο μπαρ αρχίζουν να λικνίζονται. Ακούμε “Κουβέντα στην Κουβέντα”, “Μην Κάνεις Όνειρα Τρελά”, “Αυτά τα Χέρια”, “Μία είναι η Ουσία”, “Τα Μάζεψα τα Πράγματα” και “Πες μου πώς γίνεται”. Ενώ κάπου εκεί ξανανεβαίνει η Σοφία στη σκηνή, όπου με τη φωνή της Ραλλίας ‘ερμηνεύει’ το “Άπονε τη Καρδούλα μου”.

Ακολουθεί το “Δε λες Κουβέντα” και ανοίγει μια μικρή ενότητα πιο κλασσικών λαϊκών τραγουδιών. “Μια Καρδιά για Σένανε”, “Τι Γλυκό να Σ αγαπούν”, “Για Κοίτα με στα Μάτια”, “Μια Φορά Μονάχα Φτάνει”, “Κανείς Εδώ δεν Τραγουδά” και “Σε Βλέπω στο Ποτήρι Μου”.

Σε εκείνο το σημείο, η Ραλλία εντοπίζει τη καλή της φίλη Μελίνα Ασλανίδου (ήταν για δυο χρόνια μαζί στο Σταυρό του Νότου), η οποία παίρνει το μικρόφωνο και της αφιερώνει το “Τι Σου Κανα και Πίνεις” το οποίο η Ραλλία το χορεύει επί σκηνής.

Η ολοκλήρωση της βραδιάς έρχεται με “Την Αγαπούσα Παραδέχομαι”, “Όταν θα Φύγεις” και “Θα Κλείσω τα Μάτια”. Η ‘Χαρούλα Μαντά’ επιστρέφει και στον τελευταίο της μονόλογο μας λέει ότι πρέπει να θυμόμαστε ό,τι είναι πραγματικά σημαντικό. Και σε ένα κλίμα χαρμολύπης η Ραλλία μας αποχαιρετά με Χατζιδάκι και “Μη Τον Ρωτάς Τον Ουρανό”.

Μόνο που το κοινό δεν το κουνάει ρούπι. Η Χριστίνα Αλεξανιάν (που απολάμβανε την παράσταση δίπλα στον Παύλο Κοντογιαννίδη) ανεβαίνει στη σκηνή και καλεί τη Ραλλία να επιστρέψει. Η επιστροφή συνοδεύεται από το τραγούδι που ξεκίνησε τη βραδιά. “Μάτια μου Ξεχνάς” και ίσως ένας ιδανικός επίλογος για μια όμορφη πρεμιέρα.

Μάτια μου Ξεχνάς

Μόνο που η Χριστίνα και πάλι δεν την αφήνει να φύγει, οπότε όσοι παραμείναμε είχαμε την εξαιρετική τύχη να ακούσουμε άλλο ένα καινούριο τραγούδι της Ραλλίας. “Στην Απέναντι Πλευρά” μας τραγουδάει, μόνη με τη κιθάρα. Ένα πραγματικά υπέροχο μελαγχολικό και ταξιδιάρικο τραγούδι με πανέμορφο στίχο (της Λίνας Δημοπούλου). Ίσως ο ιδανικός τρόπος να κλείσει μια πανέμορφη βραδιά.

«Στην απέναντι πλευρά είσαι τώρα από μένα

Κι εγώ εδώ σαν ίσκιος του κανένα, με μάτια νικημένα

Στο λιμάνι ξενυχτάω με τα κύματα μιλάω

Τον ορίζοντα ρωτάω που να πάω…»

Διαβάστε και την συνέντευξη που έδωσε η Ραλλία Χριστήδου στο tralala.gr εδω!