Πάμε Θέατρο: «Οδός Πολυδούρη» | Είδαμε την παράσταση!

Εδώ και μερικές εβδομάδες, το Θέατρο Βασιλάκου γεμίζει από θεατές κάθε ηλικίας που θέλουν να συνομιλήσουν με την αγαπημένη μας ποιήτρια, τη Μαρία Πολυδούρη.Η Πολυδούρη έχει μείνει στη μνήμη των περισσοτέρων ως μια μελαγχολική μορφή κυρίως γνωστή για τον σφοδρό κι (αυτό)καστροφικό της έρωτα με την ομότεχνο της Κ. Καρυωτάκη. Το 2009 η –τότε- ΕΡΤ προέβαλλε τη σειρά «Καρυωτάκης» του Τάσου Ψαρρά με τη Μαρία Κίτσου να δίνει μια αξιέπαινη ρομαντική και δυναμική ερμηνεία ως Πολυδούρη. Επομένως, λίγο πολύ είναι γνωστά στο κοινό βιογραφικά στοιχεία για την ποιήτρια που έσβησε νωρίς μέσα σε ένα σανατόριο. Το να βλέπαμε λοιπόν μια ακόμη βιογραφία της Πολυδούρη θα είχε κάποιο ενδιαφέρον αλλά δε θα άνοιγε μια συζήτηση που δεν έχει ξαναγίνει. Η Ρούλα Γεωργακοπούλου, συγγραφέας του έργου «Οδός Πολυδούρη» μας προτείνει να δούμε το «δρόμο» που άνοιξε η Πολυδούρη, το «δρόμο» που περπάτησαν μετέπειτα πολλές μορφές της σύγχρονης ιστορίας ,τους ανθρώπους και τα γεγονότα που τη διαμόρφωσαν. Τοποθετεί την ποιήτρια στην κλινική Χριστομάνου, όπου άφησε την τελευταία της πνοή απογυμνωμένη από την εικόνα που φέρνουμε στο μυαλό μας. Το κείμενο της –χαρακτηριστικό για την πένα του- είναι μπολιασμένο από τις επιρροές του φεμινισμού, τις οικογενειακές μνήμες, το μποέμ και τις συναντήσεις με εξέχουσες προσωπικότητες όπως το Ροΐδη και τον Παλαμά. Δεν είναι μια καθαρή απόδοση της φωνής της ποιήτριας, αλλά μια πολυφωνική διαδρομή που αναδεικνύει τα πρόσωπα που επηρέασαν σε λιγότερο ή μεγαλύτερο βαθμό την Πολυδούρη και φανερώνοντας την ετερόκλητη προσωπικότητα που δεν ακολούθησε τα γνωστά γεωμετρικά σχήματα (όπως εύστοχα οπτικοποιείται στην αφίσα της παράστασης).

Στην σκηνοθεσία, ο Θοδωρής Γκόνης αναδεικνύει τις σκοτεινές πλευρές του κειμένου αλλά και τα πρόσωπα του έργου με μια σειρά από σκηνοθετικά ευρήματα που κάνουν την παράσταση να ξεχωρίζει από ότι άλλο έχουμε δει αυτό τον καιρό στην Αθήνα. Τα σκηνικά αντικείμενα της Ελένης Στρούλια, οι φωτισμοί του Τάσου Παλαιοτούρα, η μουσική του Αλεξάνδρου Γκόνη, η κινησιολογία, η ερμηνευτική γραμμή και η ευλυγισία της μορφής της ηθοποιού συνθέτουν ένα συνολικό αποτέλεσμα που εντυπωσιάζει. Η Ιωάννα Παππά καταφέρνει να ανταποκριθεί σε όλο αυτό με μια δυναμική, που δεν ήξερα πως είχε μέσα της και χαίρομαι που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Μετά τη δεινή της ερμηνεία στις Αλεπούδες (Επί Κολωνώ, σκην. Ελένη Σκότη), δοκιμάζεται για πρώτη φορά στην καριέρα της με ένα μονόλογο και μάλιστα σε ένα κείμενο και μια σκηνοθεσία που δε σηκώνουν το παραμικρό λάθος. Βλέπουμε λοιπόν, μια Πολυδούρη εξασθενημένη αλλά όχι και τόσο εύθραστη, ιδεαλίστρια και ρομαντική κατ’ αρχήν αλλά όχι την ερωτοχτυπημένη φιγούρα που είχαμε υπόψη, αυθεντική και τολμηρή, να χορεύει φοξ τροτ και να αφήνεται στα φάρμακα και τα «ναρκωτικά» λίγο πριν το πρόωρο θάνατο της. Λίγες μέρες πριν ρίξει αυλαία η παράσταση, σας προτείνω με τη σειρά μου να επισκεφτείτε το Θέατρο Βασιλάκου και επανασυστηθείτε με την Πολυδούρη, γνωρίζοντας υπό διαφορετικό πρίσμα το δρόμο και τον τρόπο που άνοιξε η εξέχουσα ποιήτρια μας και να χειροκροτήσουμε θερμά την Ιωάννα Παππά, τη Ρούλα Γεωργακοπούλου και το Θοδωρή Γκόνη.

Η ταυτότητα της παράστασης

Κείμενο: Ρούλα Γεωργακοπούλου

Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης

Σκηνικά- Κοστούμια: Ελένη Στρούλια

Μουσική: Αλέξανδρος Γκόνης

Χορογραφία: Χριστίνα Σουγιουλτζή

Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας

Βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Δρακοπούλου

Φωτογραφίες: Σπύρος Στάβερης

Παίζει η Ιωάννα Παππά

Μέρες και ώρες παραστάσεων

Πέμπτη έως Κυριακή, 9.15 μ.μ.

Info: Θέατρο «Βασιλάκου», Προφ. Δανιήλ 3 & Πλαταιών, τηλ. 210.3470707