Συνέντευξη | Ευανθία Ρεμπούτσικα : «Μακάρι να δούμε ξανά αυτό το φως που είχε κάποτε η Ελλάδα»

Στις μουσικές παραστάσεις της, μαζί με το βιολί της διασχίζει την σκηνή από άκρη σ’ άκρη θέλοντας να έρθει σε άμεση επαφή με το κοινό της, κάνοντας μουσικούς και θεατές ένα. Μας μίλησε για τα παιδικά της χρόνια, τα ερεθίσματα που έλαβε από το οικογενειακό της περίγυρο, πως βλέπει την Ελλάδα του 2014 αλλά και τα επόμενα καλλιτεχνικά της βήματα.

Διαβάστε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη της Ευανθίας Ρεμπούτσικα στη Σμαράγδα Κωνσταντογιάννη. 

Πως ξεκίνησε η ενασχόληση σας με την μουσική;

Άρχισα να κάνω μαθήματα βιολιού από την ηλικία των 6 χρονών στο Πατραϊκό ωδείο. Είμαστε τέσσερα αδέρφια, που παίζουμε όλοι μουσική. Ο μπαμπάς μας, ο οποίος ήταν ιδιοκτήτης κινηματογράφου, μας πήγαινε από νωρίς στο ωδείο της Πάτρας. Όλα μας είχαμε μια τρελή επιθυμία να ασχοληθούμε με την μουσική και να είχαμε επηρεαστεί από τις ταινίες. Ο καθένας διάλεξε από ένα διαφορετικό όργανο και εγώ διάλεξα να μάθω βιολί, γιατί μου άρεσε πολύ σαν ήχος και σαν όργανο γενικότερα. Σε σύντομο χρονικό διάστημα αρχίσαμε να παίζουμε μαζί και οι τέσσερις, όπου κάναμε μαζί το κουαρτέτο αδερφών Ρεμπούτσικα. Κάναμε θυμάμαι αρκετές περιοδείες και οι τέσσερις μαζί σε πάρα πολλά μέρη στην Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό.

Άρα το οικογενειακό σας περιβάλλον σας παρότρυνε να ασχοληθείτε με την μουσική;

Εμείς ζητήσαμε από τον μπαμπά μας να μας πάει στο ωδείο. Πολλές φορές στο σπίτι οι τέσσερις μας κάναμε, ότι ήμασταν μουσικοί σε συγκρότημα με αυτοσχέδια όργανα. Ο πατέρας μας ήταν επίσης, ένας πολύ καλός βυζαντινός μουσικός έψελνε καταπληκτικά και ζωγράφιζε υπέροχα. Μέσα στο σπίτι υπήρχε μια πολύ καλλιτεχνική ατμόσφαιρα γιατί ζωγραφίζαμε και εμείς μαζί του, ιδίως στην καμπίνα του κινηματογράφου, την οποία είχαμε κάνει ατελιέ. Επίσης ήταν πολύ καλός καραγκιοζοπαίχτης και είχε στήσει σε μια γωνιά ένα μπερντέ και μας έπαιζε πολύ συχνά. Όπως καταλαβαίνεις μεγαλώσαμε μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, κινηματογράφος, καραγκιόζη ακόμη και θεατρικές παραστάσεις που γίνονταν μέσα στο κινηματογράφο.

Ποιες είναι οι αναμνήσεις σας από τις πρώτες σας παραστάσεις;

Θυμάμαι τις πρώτες μας παραστάσεις που ήταν σε κάποια χωριά στην Πελοπόννησο. Ο μπαμπάς μας είχε ένα βαν, που έγραφε απέξω «Κινηματογράφος» και βάζαμε μέσα τα όργανα μας, κάναμε περιοδεία και παίζαμε σε κινηματογράφους, θέατρα, προαύλια σχολείων και αλάνες. Ήταν μια πολύ σημαντική εποχή για μένα και κουβαλάω αυτές τις μνήμες ακόμα και σήμερα.

Μου αναφέρατε ότι και τα τέσσερα αδέρφια ασχοληθήκατε με την μουσική, αν και είχατε αρκετά διαφορετικά ερεθίσματα. Θεωρείται ότι κάποιος γεννιέται με το «μικρόβιο» της μουσικής ή τα ερεθίσματα βοηθάνε να ανακαλύψει την αγάπη του προς αυτήν;

Εμένα μ’ έφεραν εδώ οι καταστάσεις και στη συνέχεια αυτό το καλλιέργησα. Το ταλέντο πρέπει να το δουλέψεις. Χρειάζεται να καθίσεις με τις ώρες να ασχοληθείς με αγάπη, να παιδευτείς και να μάθεις πράγματα. Μέχρι τα γεράματα σου πρέπει να ασχολήσε με αυτή την δουλειά, να διευρύνεις τις γνώσεις σου.

Μένω μεγάλα διαστήματα στην Τουρκία και είμαι άνθρωπος που θα μπορούσε να μείνει παντού.

Πέρα από το ταλέντο και την εξάσκηση τι χρειάζεται κατά την γνώμη σας για να φτιάσει η δουλειά ενός καλλιτέχνη στον κόσμο;

Μιλώντας για τον εαυτό μου, όταν γράφω μουσική προσπαθώ να βρω μια καλή μπάντα με καλούς μουσικούς. Προσπαθούμε αυτά που ετοιμάζω να τα παρουσιάσουμε στον κόσμο ζωντανά σε συναυλίες. Γι’αυτό, χρειάζονται πρόβες για να γίνει μια σωστή προετοιμασία και να βγει προς τα έξω.

Τις παραστάσεις σας βλέπουμε μαζί με την μπάντα σας να παίζεται ορχηστρική μουσική και κατά διαστήματα να έχετε κάποιους καλεσμένους που να ερμηνεύουν ορισμένα τραγούδια.

Τα τελευταία χρόνια μου αρέσει πολύ να παίζω ορχηστρική μουσική, ιδίως τα soundtrack που έχω κάνει για την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και το θέατρο. Αισθάνομαι πολύ καλά που παίζω βιολί μαζί τους μουσικούς, που αυτοσχεδιάζουμε και επικοινωνούμε μουσικά επάνω στη σκηνή. Συμβαίνει ένα πράγμα πολύ μαγικό, για μένα.

Ποια είναι η θέση της ορχηστρικής μουσικής στην Ελλάδα; Πιστεύετε πως το ελληνικό κοινό είναι εξοικειωμένο με αυτό το είδος;

Αυτό που έχω ζήσει στις περιοδείες μου ως τώρα, είναι ότι ο κόσμος ακούει, του αρέσει πολύ και διψάει γι’ αυτήν. Ο κόσμος έχει ένα παλμό και τον ακολουθεί. Γι’ αυτό και φέτος βγαίνω μ’ ένα τέτοιο πρόγραμμα. Είμαστε μια ζωηρή μπάντα με χαρά, παλμό, κίνηση που ο κόσμος το εισπράττει αυτό και περνάει καλά όσες ώρες είμαστε μαζί.

Την μέχρι τώρα πορεία σας έχουν σημαδέψει μεγάλες επιτυχίες, οι οποίες πλέον είναι διαχρονικές. Αυτό δημιουργεί ένα άγχος για κάθε επόμενο βήμα;

Δεν θεωρώ πως υπάρχει άγχος. Όταν γράφω ένα κομμάτι, αυτό που με ενδιαφέρει είναι να περνάω καλά την ώρα της σύνθεσης, στο στούντιο μέχρι που βγαίνει η δουλειά μου προς τα έξω στον κόσμο. Για μένα όλη αυτή η διαδικασία έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί νοιώθω καλά και απελευθερώνομαι από κάποιες καταστάσεις.

Το να διαφωνείς με κάποιον δεν είναι κακό, μπορεί να λειτουργήσει πολλές φορές και δημιουργικά.

Σας αρέσει να πειραματίζεστε στον ήχο των τραγουδιών σας;

Συνήθως γράφω μουσική για εικόνες που μου δίνονται, είτε τηλεόρασης είτε κινηματογράφου. Όμως υπάρχουν στιγμές που ξεφεύγω από αυτές και προβάλω τις δικές μου ιστορίες. Νοιώθω πολύ ελεύθερη γράφοντας μουσική και αυτό με εμπνέει ακόμη περισσότερο. Δεν ισχύουν για μένα οι κανόνες και τα πρέπει όταν γράφω κάτι. Αν αυτή τη συγκίνηση και το συναίσθημα που λαμβάνω όταν γράφω κάτι, καταφέρω να τα μεταδώσω στον κόσμο, είναι μεγάλη επιτυχία για μένα.

Οι καταστάσεις που βιώνει η χώρα μας τα τελευταία χρόνια, θα αποτελέσουν πιστεύετε πηγή έμπνευσης για τους καλλιτέχνες προκειμένου να δημιουργηθούν σημαντικά πράγματα;

Δεν ξέρω να στο πω με σιγουρια, μακάρι να συμβεί. Αλλά ως τώρα εγώ δεν βλέπω κάτι τέτοιο. Παρόλο που είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος, βλέποντας τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου, δεν διακρίνω κάτι διαφορετικό. Μακάρι να καταφέρουμε να δούμε ξανά αυτό το φως που είχε κάποτε η Ελλάδα. Λυπάμαι που το λέω αυτό αλλά η Ελλάδα του Ελύτη, του Χατζιδάκι, του Καβάφη μας έδινε μια αισιοδοξία για ένα καλύτερο μέλλον. Αυτή την Ελλάδα αγαπάω.

Σε καιρούς κρίσης, το πρώτο πράγμα που πλήττεται συνήθως είναι η τέχνη. Από αρκετούς θεωρείται είδος πολυτελείας. Συμφωνείτε με αυτό;

Δεν συμφωνώ και μακάρι να μπορούσαμε να δούμε την τέχνη με καθαρό μάτι. Η τέχνη θέλει αγάπη και δουλειά. Σε καιρούς κρίσης, το να δημιουργείς από την καρδιά σου αληθινά πράγματα είναι πολύ σημαντικό και μπορεί να βοηθήσει και να αλλάξει το τοπίο.

Ποια θα πρέπει να είναι η θέση των καλλιτεχνών αυτή την εποχή;

Θα πρέπει να δουλεύουν όσο γίνεται καλύτερα, να παράγουν πράγματα αληθινά και όχι πρόχειρα. Σ’αυτή την εποχή που φαίνεται να μην υπάρχει αξιοκρατεία και το σύστημα δεν αφήνει πολλές φορές να βγαίνουν άνθρωποι ικανοί, καλοί μουσικοί και άνθρωποι της τέχνης που θέλουνε να βγάλουν την δουλειά τους προς τα έξω, πρέπει να συνεχίσουμε να είμαστε παραγωγικοί και να σταματήσουμε να ζούμε μέσα σ’ αυτή την προχειρότητα και σ’ ένα πράγμα που δεν δίνει τίποτα για το μέλλον.

Ο χώρος είναι πολύ δύσκολος αλλά αν αφήναμε για λίγο τα εγώ μας, οι σχέσεις θα ήταν πιο αληθινές και ανθρώπινες

Αρκετοί συνάδερφοι σας δηλώνουν πως οι καλλιτέχνες είναι καταθλιπτικοί άνθρωποι και βρίσκουν διέξοδο μέσα από την μουσική. Ισχύει αυτό κατά την γνώμη σας;

Σίγουρα για πάρα πολλούς καλλιτέχνες, η μουσική είναι διέξοδος από την κατάθλιψη τους και τα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Η μουσική πολλές φορές λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά, μας βοηθά στις σκοτεινιές μας. Μέσα εκεί κρύβεται η αλήθεια της ψυχής μας.

Στο χώρο της μουσικής που θεωρείται ένας σκληρός χώρος, μπορούν να δημιουργηθούν αληθινές ανθρώπινες σχέσεις;

Η ζωή μου και η εμπειρία μου μέσα σ’ αυτό το χώρο μ’ έχει κάνει να μην το πιστεύω. Ο χώρος είναι πολύ δύσκολος αλλά αν αφήναμε για λίγο τα εγώ μας, οι σχέσεις θα ήταν πιο αληθινές και ανθρώπινες.

Σας έχει τύχει να διακοπεί κάποια συνεργασία σας λόγω εντάσεων και διαφωνιών;

Το να διαφωνείς με κάποιον δεν είναι κακό, μπορεί να λειτουργήσει πολλές φορές και δημιουργικά. Εντάσεις και διαφωνίες υπάρχουν σε συνεργασίες, αλλά έρχονται σε δεύτερη μοίρα για το καλό αποτέλεσμα της δουλειάς.

Φέτος είδαμε ότι ανεβάσατε για πρώτη φορά μια παιδική παράσταση με τίτλο «Τι λέει η αλεπού», η οποία κυκλοφορεί και σε cd. Πως σας φάνηκε η εμπειρία σας;

Ήταν για μένα μια επιθυμία πολλών χρόνων να ασχοληθώ και να γράψω μουσική για παιδιά. Έτσι φέτος τον χειμώνα ηχογράφησα αυτό το παιδικό δίσκο σε στίχους της Ελένης Ζιώγα, βασισμένους πάνω στους μύθους του Αισώπου, τραγουδισμένους από παιδιά 6 έως 11 χρονών. Ήταν μια ευχάριστη εμπειρία για μένα που δούλεψα με αυτά τα παιδιά στο στούντιο και ακόμα περοσσότερο όταν παρουσιάσαμε τα τραγούδια αυτά τις Κυριακές στον Ιανό που βρισκόμουν με το βιολί μου πάνω στη σκηνή με τα παιδιά. Ήταν μια μεγάλη γιορτή με τραγούδια, χορό και με τα γέλια των παιδιών. Ήταν κάτι μαγικό!

Για πάρα πολλούς καλλιτέχνες, η μουσική είναι διέξοδος από την κατάθλιψη τους και τα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν

Το καλοκαίρι θα γυρίσετε όλη την Ελλάδα κάνοντας μια μεγάλη περιοδεία με τίτλο «Η παράσταση αρχίζει….». Μιλήστε μας λίγο για το τι έχετε ετοιμάσει…

Το καλοκαίρι θα κάνουμε την περιοδεία «Η παράσταση αρχίζει». Είμαστε μια μπάντα από εξαιρετικούς μουσικούς, με τους οποίους βρισκόμαστε χρόνια στην σκηνή. Από τον ήχο του πιάνου του Ανδρέα Συμβουλόπουλο στον ήχο από το κανονάκι που παίζει ο Πάνος Δημητρακόπουλος, την άρπα του Θοδωρή Ματούλα, την τρομπέτα του Στέλιου Χατζηκαλέα μαζί με το κόντρα μπάσο του Βαγγέλη Τζάτσου, τα τύμπανα του Νίκου Παπαβρανούση και εγώ με το βιολί μου. Είμαστε όλοι πρωταγωνιστές, με το παίξιμό μας και τους αυτοσχεδιασμούς μας δίνουμε το χρώμα αυτής της μουσικής παράστασης. Ξεκινήσαμε από πέρυσι και θα την συνεχίσουμε και φέτος σε διάφορα μέρη. Τα τραγούδια που παίζουμε κινούνται πάνω στα χρώματα της Δύσης και της Ανατολής. Το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης είναι ορχηστρική μουσική από το «Αστέρι κι η ευχή», την «Πολίτικη Κουζίνα», τον «Babam ve Oglum» μέχρι την τελευταία μου δουλειά τη θεατρική παράσταση «Συρανό ντε Μπερζεράκ». Στόχος μας είναι να παρουσιάσουμε μια παράσταση που να έχει χαρά, ρυθμό και να βρεθούμε όσο γίνεται πιο κοντά τον κόσμο.

Πέρα από την καλοκαιρινή σας περιοδεία, ετοιμάζεται κάτι παράλληλα;

Αυτή την στιγμή γράφω μουσική για μια τούρκικη ταινία, με σκηνοθέτη τον Χασάν Κιράτς. Είναι μια μεγάλη παραγωγή με ένα εξαιρετικό σενάριο και θα βγεί στους κινηματογράφους το φθινώπορο.

Σ’ αυτή την εποχή φαίνεται να μην υπάρχει αξιοκρατία

Έχετε σκεφτεί ποτέ να φύγετε και να μείνετε μόνιμα στην Τουρκία, μιας και αναφέρατε ότι δεν αισθάνεστε καλά με την κατάσταση εδώ στην Ελλάδα;

Πηγαίνω πολύ συχνά εδώ και πολλά χρόνια. Μένω μεγάλα διαστήματα στην Τουρκία και είμαι άνθρωπος που θα μπορούσε να μείνει παντού. Παρόλ’ αυτά, με δένει η Ελλάδα, εδώ γεννήθηκα.

Κλείνοντας, μια ευχή για τους αναγνώστες μας..

Να ενημερώνονται από το tralala.gr, να μοιράζονται τις ιδέες και τις απόψεις τους, αλλά κυρίως να μην χάνουμε την ανθρωπιά μας.

Συνέντευξη στη Σμαράγδα Κωνσταντογιάννη