Δέσποινα Βανδή|”Σαν ”έφυγε” ο πατέρας μου έκανα χρόνια να ξαναπάω στην γειτονιά των παιδικών μου χρόνων”

Η Δέσποινα Βανδή βρέθηκε πριν λίγες ημέρες στην πόλη της , στην οποία και έζησε τα παιδικά της χρόνια. Η ταλαντούχα τραγουδίστρια έκανε μια γλυκιά αναδρομή μέσα από ένα κείμενο, καθώς θυμίθηκε όλα όσα έζησε σε αυτή την γειτονιά. Τα παιχνίδια, τις χαρές και τις λύπες που έζησε εκεί.

Δείτε το κείμενο της Δέσποινας Βανδή:

”Είμαι απο χθες στην πόλη.
Χρονια απεφευγα να περάσω απο το σπιτι που μεγάλωσα κι απο τη γειτονιά που ματωναν τα γόνατα μου αρκετές φορές πάνω στα παιχνιδι.Ειχα την τύχη να ζήσω το μεγαλείο της γειτονιάς που τότε δεν το καταλάβαινα μεσα την απλότητα της!Τη θεωρούσα δεδομένη κι οτι πάντα ετσι θα ναι όπως ήταν για μενα και για ολα τα παιδια.Ποσο άλλαξαν τα πάντα απο τότε!Ενας δρόμος ήταν που περνούσαν σπάνια αυτοκίνητα απο κει.Κατεβαιναμε σιγά σιγα με το που έφευγε το μεσημέρι κι άρχιζε το παιχνιδι!Μηλα, κικιρικια, λάστιχο, κρυφτό, κυνηγητό και κάποιες φορές, βραδυ πάντα, ιστορίες με φαντάσματα που τις διηγουμασταν με μεγαλη ψυχραιμία και σοβαρότητα, αλλα μόλις έφτανε η ωρα να γυρίσω στο σπιτι, φωναζα τη μάνα μου να βγει στο μπαλκόνι να με βλέπει μέχρι να μπω!Τι όμορφα χρονια!Ειχε και πολλα παλιά σπίτια στη γειτονιά που ζωηρευαν ακόμα περισσότερο τη φαντασία μας!Σημερα κάποια απο αυτά δεν υπάρχουν .Τα δώσανε και στη θέση τους στριμωχθηκαν κατι εξογκωματα νεόδμητα σαν παραφωνίες!Καποιο άλλο το φτιασιδωσαν με νέα υλικά εξωτερικά ετσι που τίποτα δε θυμίζει την τότε όψη τους.Σα να παίρνεις μια γιαγιά απο το χωριό και να της φοράς έντονο κόκκινο κραγιόν με το τσεμπέρι.
Άλλα αυτά που βλέπουν τα ματια της κόρης μου που την εχω μαζι μου κι άλλα τα ματια της ψυχής μου.Προσπαθω μεσα απο τις διηγήσεις μου να την πάω στα χρονια τα δικά μου.”Εδω ζούσε μια γιαγιά που δεν έβγαινε απο το σπιτι της και τη φοβόμασταν ολα τα παιδια.Ηταν παράξενη και καθόλου φιλική”.”Εδω σε αυτη τη σκάλα καθομουν και καθάριζα τα φασολάκια με τη μάνα μου”.”Εδω δεν είχε άσφαλτο μονο άγριες πέτρες και χορτάρι”.”Σε αυτο το παράθυρο καθόταν η κουτσομπόλα της γειτονιάς που έβλεπε ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει απο το σπιτι του”!
Σαν “έφυγε” ο πατέρας μου έκανα χρονια να ξαναπάω στη γειτονιά των παιδικών μου χρόνων.Μονο μου θύμιζε και δεν ήθελα.Αργοτερα συμφιλιώθηκα κι αυτο που σιγουρα καταλαβα και κρατησα, ειναι πως μια μικρογραφία ήταν το παιχνιδι στη γειτονιά,
του κόσμου που μεγαλωναμε.Κανεις δε φώναζε τη μάνα του για να αποδώσει το δίκιο!Μονοι μας τα αντιμετωπιζαμε ολα!
Σήμερα,παιδοτοποι και κατι κακοφτιαγμένα πάρκα για να μαζεύονται τα παιδια να παίζουν με ο,τι διαθέτουν αυτοί οι χώροι χωρις τιποτα να εξαπτει τη φαντασία τους.Εχω περάσει κι εγω πολλές ώρες σε αυτά μέχρι να μεγαλωσουνε λιγάκι.Ακους τα παιδια να φωνάζουν πάνω στο παιχνίδι “ο τάδε με χτύπησε” ζητώντας τη βοήθεια ενός μεγάλου!Οσες φορές ήρθαν τα δικά μου να διαμαρτυρηθούν τους το κοψα λέγοντας “βρείτε τα μεταξύ σας δεν ανακατευομαι”!
Όχι επειδή δεν έχουμε γειτονιές πια, να τα ξεχάσω κι ολα!”