Λάκης Παπαδόπουλος-Γιάννης Γιοκαρίνης: Νοσταλγοί του ροκ εν ρολ!

Με προσιτή είσοδο, (12 ευρώ), η μουσική σκηνή ρυθμός stage μας προτείνει μια εναλλακτική πρόταση. Λάκης Παπαδόπουλος και Γιάννης Γιοκαρίνης επί σκηνής, μαζί με μια ολιγομελή, αλλά δυναμική ορχήστρα σε Παρασκευές γεμάτες ηλεκτρική κιθάρα, ντραμς και πολύ χιούμορ. Συντελεστές αυτής της ατμόσφαιρας είναι ο ντραμίστας Αλέξης Αλεξίου και οι κιθαρίστες Τάσος Ιωαννίδης και Γιάννης Στεργίου οι οποίοι μας καλωσόρισαν με το «Sweet home Alabama» δυναμιτίζοντας την ατμόσφαιρα.

Μια αμιγώς «ανδρική υπόθεση» λοιπόν, με πρωτοστάτη τον Λάκη Παπαδόπουλο με τραγούδια για μικρούς και μεγάλους και με το αστείρευτο χιούμορ του να δίνει παλμό στη βραδιά. Από τη «Γυριστρούλα» , «τα μπλε παπούτσια», το «γοριλάκι» και το «Satisfaction» έως τα πιο εσωτερικά «για να σ’ εκδικηθώ», «τα ήσυχα βράδια», «το παλιό μου παλτό» και «μπαγάσα» ο Λάκης Παπαδόπουλος, ξετύλιξε στην σκηνή την πολυδιάστατη προσωπικότητά του, ενίοτε με χιούμορ και ενίοτε με ευαισθησία, παραμένοντας πάντως κάθε φορά τόσο απρόβλεπτος όσο τον έχουμε συνηθίσει.

Μαζί του, ο αειθαλής ροκάς, Γιάννης Γιοκαρίνης, ο οποίος φάνηκε να θυμίζει σε όλους τα εφηβικά τους χρόνια, με τραγούδια όπως: «Τσικαμπούμ», «Ναυαγός μεσ’την Αθήνα», «κιθαρίστας ή ντράμερ», «Νοσταλγός του ροκ εν ρολ», «Μπάμπης ο φλου», «Εσύ εκεί» και ασφαλώς την ιστορική και χιλιοτραγουδισμένη «Ευλαμπία». Ο Γ.Γιοκαρίνης, πάντα με το εναλλακτικό του στυλ και το άφρο μαλλί, κέρδισε τις εντυπώσεις με την απλότητα και την μετριοπάθεια του καθώς επίσης και με το χιούμορ και τα πειράγματά του στον Λάκη Παπαδόπουλο. Μαζί με τον Λάκη Παπαδόπουλο, δημιούργησαν μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα γέλιου, νοσταλγίας, αλλά και τρέλας, χαρίζοντας στο κοινό τους μια όμορφη βραδιά.

Στα αρνητικά της βραδιάς θα μπορούσε να καταλογιστεί ο κακή ηχοληψία που ειδικά στα κομμάτια που υπήρχε μεγαλύτερη συμμετοχή της ηλεκτρικής κιθάρας, ήταν εμφανές το πρόβλημα.

Παρόλα αυτά, τα τραγούδια του Λ. Παπαδόπουλου και του Γ. Γιοκαρίνη, το καθένα μια ξεχωριστή, αστεία ή πονεμένη ιστορία, ήταν εκεί, μας έκαναν να γελάσουμε και να συγκινηθούμε. Αυτό είναι άλλωστε κι αυτό που έχουμε ανάγκη στις δύσκολες μέρες που ζούμε: να αισθανόμαστε και να ζούμε. Και οι δύο τραγουδιστές αυτοί το ξέρουν πολύ καλά.

INFO: Οι δύο καλλιτέχνες θα συνεχίσουν για άλλη μια Παρασκευή στον Ρυθμό stage, είσοδος 12 ευρώ, έναρξη προγράμματος 23:00.

ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ & ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΙΟΚΑΡΙΝΗΣ

Πείτε μου λίγα λόγια για την συνεργασία αυτή, πώς προέκυψε, αν είχε συζητηθεί στο παρελθόν…

Λ.Π: Είμαστε φίλοι εδώ και πολλά χρόνια, υπήρχε συμπάθεια, χωρίς να κάνουμε και συνεργασίες, απλώς μια φορά είχε τραγουδήσει ένα τραγούδι μου σ’ έναν δίσκο του ο Γιάννης, παλιά, πολύ παλιά, πάντα πίστευα ότι είναι ένας ξεχωριστός καλλιτέχνης, με δική του προσωπική πορεία και η φωνή του είναι εντελώς διαφορετική απ’ ό,τι έχω ακούσει έχει το δικό του στυλ, δηλαδή ο Γιάννης δεν αντιγράφεται. Είναι φωνές που τις μιμούνται. Ας πούμε ο Καζαντζίδης έχει χίλιους μιμητές ο Μπιθικώτσης κανέναν. Ενώ ο Γιάννης έχει δικό του ηχόχρωμα.

Γ.Γ: Πέρα απ’ όλα αυτά είναι μια φιλική αγάπη και συμπάθεια χρόνια τώρα, τριάντα χρόνια πίσω μιλάμε, που μας κρατάει και μας δένει και δεν παίρνουμε χαμπάρι τίποτα.

Λ.Π: Κάποια στιγμή συναντηθήκαμε στο «Κύτταρο» και συνηθίσαμε να κάνουμε ντουέτο, να παίζουμε μαζί.

Τι σημαίνει για τον καθέναν σας ροκ ψυχή;

Λ.Π: Ροκ ψυχή; Η ροκ ψυχή δεν χρειάζεται να είσαι ροκάς ή να ντύνεσαι στα σκούρα.. Ροκ ψυχή μπορεί να έχει ο μπακάλης της γειτονιάς ο οποίος δεν έχει ακούσει καν ροκ και ακούει δημοτικά και κλαρίνα και τα δημοτικά ροκ είναι. Είναι σωστό παλληκάρι δεν σκύβει το κεφάλι, στηρίζει την οικογένειά του και όσους αγαπάει και δεν σκοτώνει και κόσμο.

Γ.Γ: Με λίγα λόγια στάση ζωής είναι! Γι’ αυτό και γελάω όταν μου λένε είσαι ροκ.

Λ.Π: Ναι, εγώ είμαι ροκ σαν τρέλα, αλλιώς δεν ήμουν ποτέ με αυτούς που λένε παρέα της ροκ …

Παρόλα αυτά και οι δυο σας έχετε ταυτιστεί με ροκ στοιχεία και αυτό που μας παρουσιάζεται σήμερα στον Ρυθμό, είναι σε μεγάλο βαθμό σε ροκ χρωματισμούς. Και η συγκεκριμένη μουσική έχει πολλές φορές συνδεθεί με μια πολιτικοποίηση. Εσείς πιστεύετε πως ο καλλιτέχνης πρέπει να εκφράζει πολιτική άποψη;

Λ.Π: Πιο πολύ πιστεύω ταυτίζεται με την κοινωνία κι όχι με την πολιτική. Νομίζω η κοινωνική εκφορά της τέχνης είναι κι αυτή πολιτική. Όχι, δεν θεωρώ ότι οι καλλιτέχνες πρέπει να εκφράζουν πολιτική δράση, κοινωνικοποιημένοι πρέπει να είναι και να σκέφτονται τη θετική μεριά της ζωής. Όχι να χαζογελάμε, αλλά εφ’ όσον έχουμε κόσμο που μας ακολουθεί πρέπει εμείς να δίνουμε λίγο φως. Η Ελλάδα είναι χώρα του φωτός, είναι το καλύτερο οικόπεδο στον κόσμο, το λέω γιατί έχουμε γυρίσει ανά τον κόσμο και ξέρω ότι τόσο ωραίο κλίμα δεν υπάρχει πουθενά.

Αυτό που περιμένει ο κόσμος είναι αυτοί που κυβερνούν και οι άλλοι που μας κυβερνούσαν όπως διαγράφουν άρθρα του νόμου και τα αλλάζουν και τα κάνουν όπως τα θέλουν, όπως τους συμφέρει και κυνηγούν αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν μία, να κάνουν κάτι και γι’ αυτό. Εγώ λυπάμαι που σηκώνομαι κάθε πρωί με τις κολόνιες μου και τις κρέμες μου και βλέπω τον άλλον που πηγαίνει στα σκουπίδια και τα μαζεύει. Τουλάχιστον αυτοί οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν κάτι παραπάνω. Δεν είναι εύκολο να μαζεύεις τα σκατά του άλλου. Εκεί δηλαδή βρήκε το έλλειμμα το κράτος; Πιστεύω λοιπόν ότι ο κόσμος περιμένει μόνοι τους οι διοικούντες να απαρνηθούν τα άρθρα που παρέχουν ασυλία στους βουλευτές που χρωστούν σ’ όλον τον κόσμο, ενώ αυτόν που θα χρωστάει στις τράπεζες και δεν έχει να πληρώσει να τον βάζουν φυλακή. Στο χέρι τους είναι να κοπεί αυτή η βουλευτική ασυλία και τότε θα τους αγαπήσει όλος ο κόσμος.

Στα μουσικά τώρα: υπάρχει κάτι που να σας έχει κάνει εντύπωση δισκογραφικά; Θεωρείται ότι η δισκογραφία έχει ακόμη πνοή;

Γ.Γ: Πάει η δισκογραφία. Η δισκογραφία πέθανε, δεν υπάρχει. Τραγούδια ναι γίνονται, καλλιτέχνες υπάρχουν. Δισκογραφία όμως γιοκ. Το μόνο που ξέρω είναι ότι γίνονται τραγούδια, δισκογραφικά πώς θα βγουν δεν ξέρουμε!

Δισκογραφικά παρόλα αυτά να περιμένουμε κάτι από τον καθέναν σας;

Λ.Π: Εγώ θα βγάλω έναν δίσκο τώρα, σε λίγες μέρες, ίσως είναι κι ο τελευταίος (γέλια). Τώρα το πώς θα βγει; Κι ο Χατζιδάκις κι αυτοί που δεν ήθελαν να βγουν οι δίσκοι τους σε εφημερίδες βγήκανε, ακόμη κι ο Θεοδωράκης, όλοι, όλοι. Έχω έτοιμα τραγούδια, θα τελειοποιηθούν και θα βγουν σε κάποιο έντυπο. Δεν γίνεται αλλιώς. Δεν πάει κανείς στο δισκάδικο πλέον, κλείνουν τα δισκάδικα και είναι μια πηγή διαφήμισης και κέρδους οι εφημερίδες πια όπως και να το κάνουμε. Ήμασταν τυχεροί κι εγώ κι ο Γιάννης που θρέψαμε κάποιους καρπούς στην άνθιση της δισκογραφίας, χωρίς να πιάνουμε ταβάνι, αλλά ήμασταν μέσα σ’ όλα.

Γ.Γ: Δεν ξέρω αν θα κάνω δίσκο. Τραγούδια έχω έτοιμα πολλά, αλλά δεν ξέρω πώς μπορεί να γίνει ένας δίσκος τώρα σ’ αυτήν την άσχημη δισκογραφική περίοδο. Εγώ ευελπιστώ και πιστεύω ότι κάτι θα γίνει πάλι με αυτό το θέμα της δισκογραφίας. Μπορεί τώρα να είναι νεκρά τα πράγματα, αλλά κάτι θα γίνει, θα βρούμε μια άκρη να βγουν τραγούδια καινούργια και δικά μας και πιο νέων από εμάς.

Λ.Π: Υπάρχουν πιο νέοι από εμάς; (γέλια και οι δύο)