Πάμε Θέατρο | Κωνσταντίνος Ασπιώτης: «Χαρακτήρες σαν τον Frank n Furter ενώ γοητεύουν, κρύβουν κάτι βαθιά τραγικό»

Ένας από τους πιο αφοσιωμένους κι οξυδερκείς καλλιτέχνες του εγχώριου θεάτρου μετά από μια αξιοπρόσεκτη παρουσία στο σανίδι τόσο ως ηθοποιός όσο κι ως σκηνοθέτης, ετοιμάζεται εντατικά για να (επανα)συστήσει μαζί με τους συνεργάτες του το Rocky Horror Show στο θεατρόφιλο κοινό. Πέρσι ξεχώρισαν οι σκηνοθεσίες του για το 2013/Melina M. και το Αρμαντέιλ, ενώ το καλοκαίρι συμμετείχε στην συμμετοχή της Έφης Θεοδώρου στο Φεστιβάλ Αθηνών με την παράσταση «Ατζαλένιο Γοβάκι». Για πολλούς αποτέλεσε έκπληξη η διανομή του Rocky Horror Show, αλλά για τους παρευρισκόμενους στη Συνέντευξη Τύπου της παράστασης, ο Κωνσταντίνος αποτελεί ήδη τον ιδανικότερο εκφραστή της μεγάλης περσόνας που ονομάζεται Dr Frank. Κάτω από το make up, τα εντυπωσιακά kinky κοστούμια, τις ψηλοτάκουνες γόβες, το βερνίκι νυχιών και το αινιγματικό του χαμόγελο, ο Κωνσταντίνος διατηρεί μια αυθεντικότητα κι έναν σαγηνευτικό χαρακτήρα που δικαίως τον έχει φέρει στην κορυφή των προτιμήσεων του θεατρόφιλου κοινού (η θεατρική του ομάδα σάρωσε στα φετινά βραβεία του All4fun). Πάνω στην σκηνή ωστόσο, ετοιμαστείτε να δείτε έναν εντελώς διαφορετικό Ασπιώτη, έναν σχεδόν χολιγουντιανό σταρ ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό ύφος, που θα σταθεί επάξια σε έναν από τους πιο απαιτητικούς ρόλους του μουσικοθεατρικού είδους που τείνει να κυριαρχήσει στα θεατρικά πράγματα.

Μετά το Αρμαντέιλ, πρωταγωνιστείς στο Rocky Horror Show. Πως αντέδρασες όταν σου έγινε αυτή η πρόταση;

Όταν μου έγινε η πρόταση για να είμαι ειλικρινής δεν το ήξερα το Rocky Horror. Στην Ελλάδα έχουμε μια τρομερή έλλειψη παιδείας στο μιούζικαλ, παρ’ όλο που θα μπορούσαμε να πούμε πως το μιούζικαλ με έναν τρόπο είναι μακρινός απόγονος του αρχαίου δράματος. Προέρχομαι από μια πολύ καλή δραματική σχολή που είχε καλούς καθηγητές με παιδεία, ενώ είχαμε και μαθήματα μιούζικαλ, οπότε υπήρξε μια επαφή. Αν εξαιρέσεις αυτό το μάθημα όμως η μόνη μου επαφή με το μιούζικαλ όταν μου έκανε την πρόταση ο Ρήγος ήταν θα μπορούσα να πω το Chicago που ήταν μια εξαιρετική ταινία. Όταν πρωτοείδα το Rocky Horror σκέφτηκα «τι είναι αυτό ρε φίλε;» κι εκεί ήταν που μου αποκαλύφτηκε. Είναι ένα έργο πολύ σουρεάλ με τον Dr Frank που υποδύομαι να είναι ένας τραβεστί εξωγήινος και το καθωσπρέπει ζευγάρι Janet-Brad που είναι αιχμάλωτο μιας ομάδας εξωγήινων να χάνεται στο σενάριο. Θεατρικά νομίζω λειτουργεί καλύτερα και θα το δείτε ερχόμενοι στην παράσταση. Ο ρόλος του Dr Frank ειδικότερα με μάγεψε από την αρχή κι αισθάνομαι πως είναι ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που μου έχουν προταθεί.

(Ιβάν Σβιτάιλο και Κωνσταντίνος Ασπιώτης στις πρόβες του Rocky Horror, λήψη της Νάντιας Μπουλέ)

Πρόκειται για έναν ιδιότροπο γιατρό τραβεστί εξωγήινο….

Ακριβώς! Πρόκειται για έναν επιστήμονα που κατασκευάζει άνθρωπο (Dr Frank < Frankenstein). Ο Richard O’ Brien (σ.σ. σεναριογράφος του έργου) είχε πολλά κέφια όταν έγραφε το Rocky Horror Show. Είναι σαν μια απάντηση στο Grease. Πάντως το έργο πέρα από τα σοβαρά ζητήματα που θίγει –γιατί θίγει σοβαρά ζητήματα- είναι ένα σπάσιμο πλάκας. Ο θεατής που έρχεται να δει την παράσταση θα περάσει καλά.

Πέρα από σκοπός του έργου το γέλιο, είναι ίσως και μια ανάγκη του κοινού αυτές τις μέρες;

Όλοι περνάμε δύσκολα. Πραγματικά δεν ξέρω τι έχει ανάγκη ο κόσμος. Όλα αυτά τα που λέγονται τ’ ακούω λίγο βερεσέ.

Ο ήρωας που υποδύεσαι είναι πολύ (αυτό)σαρκαστικός αλλά ταυτόχρονα νομίζω είναι μια τραγική φυσιογνωμία. Πως διαχειρίζεσαι αυτό τον χαρακτήρα;

Υπάρχουν και οι δυο πλευρές που θίγεις στον Dr Frank. Εγώ νομίζω πλησιάζω περισσότερο στη μελαγχολική πλευρά αυτού του χαρακτήρα. Αυτός ο χαρακτήρας όπως τον βλέπω χαρακτηρίζεται από μια απόλυτη μοναξιά και μάλλον δεν τον καταλαβαίνουν οι γύρω του (αλλά κι εμείς). Είναι σαν τους σταρ που ενώ έχουν μια ζωή που γοητεύει κάποιους, ταυτόχρονα έχουν κάτι το βαθιά τραγικό. Δες όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που πέθαναν νέοι είτε από τα ναρκωτικά, είτε από το αλκοόλ, είτε από την κατάθλιψη.Η Amy Winehouse ας πούμε ή πιο πρόσφατα ο Robin Williams. Μέχρι στιγμής οι ήρωες που έχω υποδυθεί είναι πιο κοντά σε αυτό, αλλά τώρα πρέπει να βρω και την άλλη πλευρά, τη φωτεινή.

(Στο WC του Rex, ο Frank n Furter σελφάρει μελαγχολικά)

Μπαίνοντας στον απίθανο κόσμο του μιούζικαλ, βρήκες τεχνικές δυσκολίες που δεν είχες αντιμετωπίσει σε προηγούμενες δουλειές σου;

Στη Σχολή, είχαμε μαθήματα μπαλέτου και κίνησης και νομίζω στις μέρες μας ένας ηθοποιός είναι καλό να ξέρει να χορεύει και να τραγουδά βγαίνοντας από μια σχολή. Τώρα, όταν αναφερόμαστε στον Dr Frank που είναι ένας πολύ απαιτητικός ρόλος κι υποκριτικά και φωνητικά χρειάζεται μια μεγαλύτερη προσπάθεια. Καταρχάς, μπαίνοντας σε αυτή τη διαδικασία, ξεκίνησα να ασκούμαι καθημερινά και ποικιλοτρόπως. Φοράω συνέχεια τα τακούνια για να καταφέρω να στέκομαι καλά σε αυτά και να μπορώ να χορεύω φορώντας τα. Φαντάσου πως για τις ανάγκες των προβών μπορεί να τα φοράω για 8 ώρες. Ποια γυναίκα φοράει για 8 ώρες τακούνια;

Τα φοράς κι εκτός της πρόβας;

Τις προάλλες πήγα να πάρω καφέ φορώντας τα κι υπήρξε μια παρέα που με αγριοκοιτούσε, κάτι που θεωρώ απαράδεκτο. Δε θα ήθελα να το σχολιάσω περαιτέρω γιατί το βλέπω σαν μια ανωμαλία του εγκεφάλου ν’ ασχολούμαστε με το τι φορά ο άλλος. Το θέμα του έργου άλλωστε δεν είναι μερικές gay αναφορές, αλλά το «Μην το ονειρεύεσαι, ζήσε το» (Don’t dream it, be it). Το έργο μιλά για πάθος, μιλά για έρωτα, μιλά για ζωή.

Άλλαξε λοιπόν ο τρόπος ζωής σου γι’ αυτή την παράσταση;

Η παραγωγή είναι πολύ προσεγμένη. Ασκούμαι καθημερινά με προσωπικό γυμναστή, προσέχω τη διατροφή μου τρώγοντας καθημερινά κοτόπουλο ενώ δεν μου άρεσε καθόλου, έχω χάσει σχεδόν 20 κιλά για τις ανάγκες του ρόλου κι έμαθα να προσέχω κι αυτό το κομμάτι του εαυτού μου. Τέτοια πράγματα δε συμβαίνουν συχνά. Συνήθως τ’ ακούμε στο Broadway. Αυτό σημαίνει για μένα πως κάτι πάει σωστά στο ανέβασμα της παράστασης. Μαζί με το φαί έχουν κοπεί πολλά άλλα πράγματα (αλκοόλ, ξενύχτια, πολλά τσιγάρα) γιατί πρέπει να προσέχω και τη φωνή μου. Πάντως ευτυχώς γι αυτήν την παράσταση εκτός της γενικής καλής ομάδας της People entertainments, υπάρχει και ο σπουδαίος assistant of the director του Κ. Ρήγου, Άγγελος Παναγόπουλος που είναι ο πυλώνας της παραγωγής «πίσω απ’ τις κάμερες» και φροντίζει για τα πάντα και προσωπικά με ελέγχει και με βοηθάει στο να μη μου λείπει τίποτα. Χωρίς αυτόν τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Επίσης σημαντική βοήθεια στο coaching για το ρόλο, μου προσφέρει καθημερινά η συνεργάτης του Κωνσταντίνου Ρήγου Έρη Κύργια.

Από τη μια έχουμε τη Janet που είναι μια σεξουαλική εσωστρεφής προσωπικότητα κι από την άλλη τον Dr Frank που εκφράζει τη σεξουαλική απελευθέρωση…

Πιστεύω ότι σήμερα είμαστε ακόμη πιο συντηρητικοί από το 70. Ενώ υποτίθεται ότι όλοι έχουμε ψυχαναλυθεί κι απενεχοποιηθεί, στην πραγματικότητα οι περισσότεροι δε λειτουργούν έτσι. Ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά πράξεις που δηλώνουν το αντίθετο, με τα όλο κι αυξανόμενα ομοφοβικά κρούσματα. Σε αυτό έχουμε όλοι κάποιο μερίδιο ευθύνης γιατί κι η ανοχή μας ακόμη δηλώνει μια συμμετοχή σε αυτό που συμβαίνει. Προσωπικά θα προτιμούσα να μην υπάρχει το Athens Pride (παρόλο του το έχω παρουσιάσει) με την έννοια ότι μια μειονότητα χαίρεται, αλλά να ζούμε όλοι ελεύθεροι με τις επιλογές μας πόσο μάλλον στην Ελλάδα, τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία. Αφού όμως δε γίνεται διαφορετικά, πρέπει να μιλάμε γι’ αυτό και να το υποστηρίζουμε.

Μια θετική κίνηση είναι πως ψηφίστηκε το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο….

Κι ακολούθησε ρατσιστικό σχόλιο αμέσως! Μακάρι να προχωρήσει αυτό. Πάντως στην παράσταση μας το τελευταίο θέμα που μας απασχολεί είναι η ομοφυλοφιλία.

Αυτό διαβάζεται εύκολα κι από τον κεντρικό ρόλο που υποδύεσαι, σωστά;

Ο Dr Frank φορά γυναικεία ρούχα, αλλά είναι πιο άντρας από τον πατέρα μας. Κάπου διάβασα για τον Tim Curry που ενσάρκωσε κινηματογραφικά τον ρόλο αυτό, ότι έγινε ο πόθος γυναικών κι αντρών.

Πέραν από τη δική σας παράσταση, βλέπουμε τόσο στα κεντρικά θέατρα όσο και σε μικρότερους χώρους να επιλέγονται μιούζικαλ για το ρεπερτόριο τους από τους συναδέλφους σου. Πως νιώθεις γι’ αυτή την στροφή;

Παρόλο που βλέπω μια τάση προς το μιούζικαλ, δεν είμαι ικανοποιημένος με τον τρόπο που γίνεται. Δε νομίζω πως γίνεται σωστά στο σύνολο των περιπτώσεων. Πρέπει να υπάρχει η ανάλογη εκπαίδευση (αφού υπάρχει ήδη η ανάλογη παιδεία) πάνω στο μιούζικαλ για να γίνει σωστά. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αυτή την εκπαίδευση. Μια φωτεινή περίπτωση είναι η Νάντια Κοντογεώργη που είναι τρομερά ταλαντούχα και γνώστης του είδους, που φέτος θα πρωταγωνιστήσει στη Μελωδία της Ευτυχίας. Η Νάντια ήταν το ίδιο ικανή και πριν το Κάτω Παρτάλι, αλλά δεν έκανε τη Μελωδία της Ευτυχίας πριν από αυτό. Ο Μίνως Θεοχάρης, ο Χρήστος Γεωργαλής, ο Χάρης Αττώνης έχουν σπουδάσει το μιούζικαλ κι έχουν τις δυνατότητες που απαιτούνται. Θα είμαι ικανοποιημένος όταν το μιούζικαλ καταφέρει να γίνεται με τον τρόπο που του πρέπει.

Στην 40η του επέτειο λοιπόν, το Rocky Horror Show ανεβαίνει στην Ελλάδα (για 2η μόλις φορά). Πιστεύεις ότι σε αυτή την σημαντική επιλογή έπαιξε ρόλο το όνομα του Ρήγου;

Όταν κάνει ο Ρήγος μια πρόταση δεν μπορείς να του αρνηθείς, γιατί δεν κάνει τίποτα τυχαία, ξέρει καλά αυτό που κάνει!

Info:
Το cult μιούζικαλ «Rocky Horror Show» δια χειρός Κωνσταντίνου Ρήγου στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 17 Οκτωβρίου στο Rex (αναλυτικά το πρόγραμμα των παραστάσεων εδώ)

*Η απίστευτη φωτογραφία του εξωφύλλου είναι του Κωνσταντίνου Ρήγου σε animation του Γρηγόρη Μασούρα.