Πάμε Θέατρο: Γιορτάζουμε τα 4α μας γενέθλια κι επιλέγουμε τα αγαπημένα μας άρθρα

Η μικρή θεατρική μας στήλη στο μεγαλύτερο ελληνικό μουσικό portal έχει πλέον διαμορφώσει το δικό της προσωπικό στίγμα κοντά στην πληθώρα των θεατρικών δημοσιογραφικών ομάδων. Από πέρσι τέτοια μέρα μέχρι σήμερα έχουν φιλοξενηθεί στην στήλη μας συνεντεύξεις από σπουδαίους ηθοποιούς, κριτικές για θεατρικές παραστάσεις, ρεπορτάζ από πρεμιέρες και πολυπρισματικά αφιερώματα. Αποφασίσαμε για τα 4α γενέθλιά μας να ξεχωρίσουμε ως συντάκτες του Πάμε Θέατρο τα αγαπημένα μας άρθρα και σας προτείνουμε να τα (ξανα)διαβάσετε μαζί μας.
Αναστάσης Πινακουλάκης

Ως υπεύθυνος της στήλης «Πάμε Θέατρο» δε θα μπορούσα να επιλέξω τη δουλειά ενός μόνο συνεργάτη μου, γι’ αυτό αποφάσισα να επιλέξω ένα άρθρο από καθένα τους. Η Σίσσυ Ζαπάντη διακρίνεται για την ευαισθησία και το πάθος της για το θέατρο. Προσωπικό μου αγαπημένο είναι το αφιέρωμα της στο ερασιτεχνικό θέατρο (δείτε εδώ) το οποίο αναρτήσαμε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. Αυτό το σπάνιο άρθρο ανέδειξε την ομορφιά και το μεγάλο φρόνημα των ερασιτεχνών, δηλαδή των εραστών της Τέχνης.

Η Αθηνά Ζησιμοπούλου είναι η πιο «τολμηρή» θεατής της στήλης επιλέγοντας να δει ετερογενείς παραστάσεις από διάφορες θεατρικές ομάδες. Θα ξεχωρίσω το ρεπορτάζ της από τη γενική πρόβα της παράστασης «Ευρυδίκη»(δείτε εδώ) που ανέβασε ο αγαπημένος σκηνοθέτης Δημήτρης Τάρλοου στο Πορεία.

Η Κατερίνα Μαθιουδάκη είναι ο ένας από τους δύο βασικούς πυρήνες της στήλης μας κι ο άνθρωπος που πάντα θα συζητήσει μαζί μου για να με αποφορτίσει από το στρες της καθημερινότητας. Η πένα της είναι πάντα προσεγμένη στη λεπτομέρεια κι ο έμμετρος συναισθηματισμός της είναι έκδηλος στο άρθρα της. Θα ξεχωρίσω την κριτική της για την παράσταση «Ο Ψαράς & η Ψυχή του»(δείτε εδώ) που τόσο αγάπησε κι έγινε η αιτία άθελα της να ξεκινήσουμε σε σταθερή βάση να μιλούμε για παιδικές παραστάσεις στην στήλη μας σε εβδομαδιαία πλέον βάση.
Ο Τάσος Μπιμπισίδης είναι από τους παλαιότερους συνεργάτες μου και με έχει εμπνεύσει στο να κάνω συνεντεύξεις σε ηθοποιούς που θαυμάζω. Με βαθιά αγάπη για το θέατρο και τις Τέχνες, γράφει με ένα εντελώς προσωπικό τρόπο γραφής. Σας προτείνω να διαβάσετε την κριτική του για την Ελένη του Δημήτρη Καραντζά που ανέβηκε στην Επίδαυρο (δείτε εδώ). 

Η Έλενα Μπολονάση το τελευταίο χρονικό διάστημα μας έχει γίνει απαραίτητη, με τις κριτικές της να αποτελούν το πατρόν για μια πιο προσεγμένη δουλειά από όλους μας. Από το καλοκαίρι δεν έχει σταματήσει να βλέπει παραστάσεις και να προσέχει το παραμικρό σημείο της, δίνοντας εκτενείς κριτικές που αγαπήθηκαν από το αναγνωστικό μας κοινό, μα περισσότερο από εμάς. Ενδεικτικά σας δίνω μια από τις αγαπημένες μου κριτικές της, για την παράσταση «Οι Αγνοούμενοι»(εδώ) κι εύχομαι σύντομα να διαβάσουμε και κάποια συνέντευξή της.

Ο Μιχάλης Παπαευθυμίου είναι η νεότερη προσθήκη της ομάδας μας αλλά νομίζω έχει πολλά να δώσει. Με την οξυδερκή του ματιά και τη λακωνική του γραφή, μένει πάντα στην ουσία της παράστασης προβάλλοντας αφενός την προσωπική του άποψη κι αφετέρου τα ατού της παράστασης. Η αγαπημένη μου κριτική του είναι αυτή που έκανε για το Μεφίστο (δείτε εδώ), μια από τις καλύτερες παραστάσεις της προηγούμενης σεζόν.

Η Χρυσάνθη Πατεργιαννάκη γράφει πάντα προσηλωμένη κι ανεπηρέαστη από προπαρασκευασμένες απόψεις. Όταν καλείται να γράψει ένα άρθρο, ξέρω πως θα γράψει αυτό ακριβώς που είδε χωρίς να επιτηδεύσει το λόγο της. Ένα κείμενο της που μου άρεσε πολύ ήταν η «Γέρμα» (δείτε εδώ) του αγαπημένου Vault.

Η Άννα Χαρμαντζή εδώ κι αρκετούς μήνες μας άφησε για το Λονδίνο (κι εγώ το ίδιο θα έκανα στη θέση της) αλλά δε θα μπορούσε ν’ αφήσει και το Πάμε Θέατρο. Θα ξεχωρίσω το κομμάτια της στο αφιέρωμα μας στον Ίψεν (δείτε εδώ) που νομίζω της ανακάλεσαν πολλές αναμνήσεις.

Σίσσυ Ζαπάντη

Έχω διαβάσει τόσα άρθρα στα 2 και κάτι χρόνια που είμαι στην ομάδα αυτή που δυστυχώς καλούμε να αδικήσω κάποια, όσο κι αν δεν το θέλω. Αλλά μιας και το θέατρο είναι ένα ταξίδι συλλογικής και προσωπικής αναζήτησης, δε δυσκολεύτηκα να επιλέξω. Το άρθρο που ξεχωρίζω είναι αυτό του φίλου και πολύ αγαπημένου συνεργάτη Αναστάση Πινακουλάκη για την παράσταση της Αντιγόνης, που ανέβηκε στο Παρίσι στην Unesco (δείτε εδώ). Ένα σπουδαίο έργο, σε μια σπουδαία διοργάνωση είναι μια μεγάλη, θεωρώ, επιτυχία της ομάδας μας. Η τέχνη είναι πόνος και λύτρωση μαζί, είναι ένα πέρασμα από τη φθορά στην αφθαρσία, είναι η δημιουργία μαγικών εικόνων… Και η «Αντιγόνη» τόσα χρόνια και τόσα ανεβάσματα μετά κατάφερε να δημιουργήσει τόσες εικόνες… Και σε μας, αλλά και στον Αναστάση που βρέθηκε εκεί και μας τις μετέφερε. Γιατί όλα κάποια στιγμή χάνονται.. Το μόνο που μένει είναι οι στιγμές.. οι αναμνήσεις.. και εμείς στα τόσα χρόνια έχουμε να ανατρέχουμε σε πολλές…

Αθήνα Ζησιμοπούλου

Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ένα από όλα αυτά τα άρθρα που έχουν γραφτεί αυτά τα χρόνια στη στήλη μας. Ένα από αυτά που ξεχωρίζω είναι το αφιέρωμα που έκανε ο Αναστάσης Πινακουλάκης στον Σαίξπηρ (δείτε εδώ) και στις παραστάσεις της σεζόν που ανέβασαν έργα του. Ο λόγος είναι διπλός, από τη μια πλευρά είναι η χαρά μου και η ικανοποίηση πως νέοι σκηνοθέτες έρχονται αντιμέτωποι με τόσο δύσκολα κείμενα και με σύγχρονα ανεβάσματα μας προτείνουν νέους δρόμους για να τα ξαναδιαβάσουμε και να τα εκτιμήσουμε. Ο δεύτερος λόγος είναι πως ο Αναστάσης αυτόν τον χρόνο κατάφερε να μας εμπνεύσει με το πάθος που έδειξε για τη στήλη και για τα άρθρα-αφιερώματα!

Κατερίνα Μαθιουδάκη

Αγαπημένα άρθρα υπάρχουν πολλά! Αλλά τελικά ενέδωσα στον πειρασμό να διαλέξω το αφιέρωμα της Σίσσυς Ζαπάντη για την Έλλη Λαμπέτη και τον Δημήτρη Χορν (δείτε εδώ)… Πώς μπορείς αψηφήσεις δύο ηθοποιούς με τεράστιο ταλέντο, έναν μεγάλο έρωτα και δύο γεμάτες, από εμπειρίες, ζωές! Κάτι τέτοια άρθρα σε καθιστούν κρυφό «συνένοχο» στην ιστορία τους και σε βοηθούν να τους φέρεις πιο κοντά σου, χωρίς να τους απομυθοποιήσεις ούτε στιγμή…

Τάσος Μπιμπισίδης

Αντικειμενικά, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ένα από τα αμέτρητα κείμενα του «Πάμε Θέατρο». Κι αυτό όχι γιατί θεωρώ ότι είμαστε τέλειοι και ό,τι γράφουμε είναι σπουδαίο, αλλά επειδή είναι μια στήλη πολυμορφική, πλήρης και συνεπής σε αυτό που δηλώνει. Δηλαδή, όντως «πάει θέατρο». Και το κάνει καλά! Πέρα από τις πρώτες μας αναρτήσεις που ξεχωρίζουν για συναισθηματικούς λόγους, ως λάτρης των συνεντεύξεων δεν θα μπορούσα να μην ξεχωρίσω μια από αυτές. Αγαπημένη μου λοιπόν συνέντευξη είναι αυτή της Μαρίας Πρωτόπαππα στον Αναστάση Πινακουλάκη (δείτε εδώ) και ελπίζω να συνεχίσουμε να φιλοξενούμε τόσο σημαντικούς καλλιτέχνες!

Έλενα Μπολονάση

Η παράσταση «Τρωάδες» του Ευριπίδη, που παρακολούθησα με παρότρυνση του Αναστάση Πινακουλάκη, έγινε μια από τις πιο δυνατές θεατρικές μου εμπειρίες. Το άρθρο του (δείτε εδώ) με έκανε να νιώσω βαθιά συγκίνηση κι ένταση και τον ευχαριστώ γι’ αυτό..

Χρυσάνθη Πατεργιαννάκη

Το άρθρο που ξεχώρισα και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας είναι η κριτική της παράστασης «Οι απόψεις ενός Κλόουν» (δείτε εδώ) του Ανασταση Πινακουλάκη. Ο λόγος είναι ότι μου μετέδωσε τη μελαγχολία της παράστασης, ενώ περιείχε και μια προσωπική του εξομολόγηση που έκανε το άρθρο του πιο ζεστό, οικείο και συγκινητικό. Συγκεκριμένα αναφερόμενος στο μότο της παράστασης «Δεν είμαι άνθρωπος μάλλον. Είμαι κλόουν! Συλλέγω στιγμές!», αποκαλύπτει ανθρώπινα ότι η διαπίστωση αυτή ήρθε και κούμπωσε μέσα του σαν ένα κομμάτι παζλ που έλειπε από το κάδρο.

Άννα Χαρμαντζή

Το άρθρο που ξεχωρίζω είναι της Σίσσυς Ζαπάντη για την παράσταση «Σκηνές από ένα γάμο» (δείτε εδώ). Ο λόγος είναι πως ο τρόπος που περιγράφει την παράσταση είναι πέρα για πέρα αληθινός και ο τόνος του άρθρου ιδιαίτερος, ποιητικός και απόλυτα εκφραστικός… Δε μένει στην καθαρή αποτύπωση της παράστασης αλλά σε κάνει να σκεφτείς να μεταφερθείς στη γενικότερη αίσθηση του έργου και του νοήματος αυτής και της άποψης της συντάκτριας του άρθρου..

Σας ευχαριστούμε για την προσοχή και το ενδιαφέρον που μας δείξατε αυτά τα τέσσερα χρόνια!