ΕΙΔΑΜΕ…

«Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης» του Pedro Almodovar

(από τον Τάσο Μπιμπισίδη)

Η γυναικεία ψυχολογία ανέκαθεν απασχολούσε τους συγγραφείς κάθε γενιάς, μέχρι που ο ειδικός πια στο είδος, μέσα από αμέτρητα κινηματογραφικά σενάρια, επιχείρησε να την αναλύσει. Ο Pedro Almodovar και τα έργα του, περικλείονται από σουρεαλιστικές σκηνές και παράδοξους χαρακτήρες που ζουν το δικό τους μελόδραμα, εγκλωβισμένοι στο queer cinema του διάσημου σκηνοθέτη. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στις «Γύναικες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης», που είδαμε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη το 1988 με πρωταγωνιστές την Carmen Maura και τον Antonio Banderas.

Στην αναζήτησή μου στο διαδίκτυο δεν κατάφερα να εντοπίσω κάποιο άλλο σενάριο του Ισπανού κινηματογραφιστή που να έχει μεταφερθεί στο θεατρικό σανίδι. Η συγκεκριμένη ωστόσο ταινία του, 20 κάτι χρόνια μετά, μεταφέρθηκε το 2010 στη σκηνή του Broadway από τους Jeffrey Lane κα David Yazbek, όπου και σημείωσε μεγάλη εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία.

Κάτι τέτοιο φαίνεται να επιχειρούν φέτος να καταφέρουν και στο συμπαθέστατο «Μικρό Παλλάς», με την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά του Γιάννη Κακλέα που έχει υπογράψει πολλές από τις πιο επιτυχημένες θεατρικές παραγωγές των τελευταίων χρόνων. Ο γνωστός σκηνοθέτης, έχοντας στο πλευρό του γνωστούς τηλεοπτικούς ηθοποιούς (Σμαράγδα Καρύδη, Βίκυ Σταυροπούλου, Αριέττα Μουτούση, Αντώνης Φραγκάκης, Ντορέττα Παπαδημητρίου, Νεφέλη Ορφανού, Μαρία Κωνσταντάκη κ.α.), δημιούργησε μια θεατρική εκδοχή του γνωστού έργου, που εύκολα καταλαβαίνει κανείς, έστω και αν δεν έχει δει πολλές ταινίες του Almodovar, πως πρόκειται για έργο δικό του.

Άνθρωποι που μπλέκονται σε έναν εσωτερικό παροξυσμό και σχέσεις που σατιρίζονται, μέσα στην κιτς αλμοδοβαρική αισθητική που καταφέρνει να κάνει την υπερβολή pop art. Καλτ ατμόσφαιρα, νεύρο, τρέλα, ένταση, χλευαστικό κλίμα και ανατρεπτικό χιούμορ, συνθέτουν το έργο που σκηνοθετήθηκε αναλόγως από τον Κακλέα. Στη σκηνή του «Μικρού Παλλάς» δημιουργήθηκε ένας μικρόκοσμος, ένα αυτόνομο σύμπαν που ζωντανεύει και σε βάζει από τα πρώτα κιόλας λεπτά μέσα στο κλίμα του έργου και των σουρεαλιστικών του δεδομένων.

Η Πέπα, η Καντέλα, η Λουτσία, η Μαρίσα και όλοι οι ήρωες της ταινίας, ζωντανεύουν στη σκηνή. Όλα συμβαίνουν μέσα σε ένα 48ωρο στην Μαδρίτη, όπου τέσσερις γυναίκες φτάνουν στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, εξαιτίας ενός άντρα που τις οδηγεί σε μια δίνη έρωτα, πάθους και πλήρους σύγχυσης! Ο Ιβάν εγκαταλείπει την Πέπα και εκείνη προσπαθεί απεγνωσμένα να τον βρει για να της εξηγήσει την αιτία, ενώ ταυτόχρονα ψάχνουν να τον βρουν η σύζυγός του και ο γιος τους. Στην υπόθεση μπλέκεται και η Καντέλα που ζητά καταφύγιο στο σπίτι της Πέπα, γιατί ο εραστής αποδείχθηκε ότι ήταν τρομοκράτης, με αποτέλεσμα να ζητούν συμβουλές από μια δικηγόρο που τελικά είναι η καινούργια ερωμένη του Ιβάν. Έτσι όλων οι ζωές μπλέκονται μΆ έναν ιδιαίτερα παράδοξο τρόπο και αποτέλεσμα ένα σαπουνοπερικό τέλος.

Η παράσταση λοιπόν ξεκινά με την Σμαράγδα Καρύδη επί σκηνής, το βασικό πρόσωπο του έργου, που νομίζω πως χειρίστηκε πολύ καλά τον χαρακτήρα της ηρωίδας της, με μια φαινομενικά ρεαλιστική ερμηνεία, που παρά το γεγονός ότι δεν το περίμενα, μου άρεσε πραγματικά πολύ! Πολύ καλή ερμηνευτικά και η Αριέττα Μουτούση, που καταχειροκροτήθηκε στη σκηνή με τον μονόλογό της στο δικαστήριο, και σίγουρα μας έπεισε πως είναι όντως στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Η Βίκυ Σταυροπούλου, επιδεικνύοντας για τις ανάγκες του σουρεαλιστικού της ρόλου το πληθωρικό της σώμα ντυμένη «γυμνή», κατάφερε να βγάλει αβίαστα τον νευρωτικό χαρακτήρα της Καντέλα (μοντέλο για παχουλές σύμφωνα με το κείμενο) και να προκαλέσει το αυθόρμητο γέλιο των θεατών. Παρά το γεγονός ότι κινδύνεψε ίσως αρκετές φορές να παρουσιαστεί ως καρικατούρα, απεγκλωβίστηκε από αυτό και κατάφερε να ισορροπήσει τον ρόλο της. Αγαπημένη κωμική σκηνή στη παράσταση, ο ταχύρρυθμος μουσικός της μονόλογος, όπου καλούσε στο τηλέφωνο εν εξάλλο την Πέπα.

Από την άλλη, ο Αντώνης Φραγκάκης στον ρόλο του ωραίου, κατάφερε ίσως μόνο αυτό… να είναι δηλαδή απλά ο ωραίος, αφού μάλλον πέρασε αδιάφορα από τη σκηνή, ενώ πολλές φορές ξεχνούσες ότι συμμετείχε στην παράσταση. Αντιθέτως, εξαιρετικός αλμοδοβαρικός ήρωας, ο Βαγγέλης Χατζηνικολάου στο ρόλο του εκκεντρικού ταξιτζή, ενώ αρκετά ικανοποιητικοί στους ρόλους τους ήταν η Μαρία Κωνσταντάκη, η Νεφέλη Ορφανού, η Ντορέττα Παπαδημητρίου αλλά και ο Κίμων Φιορέτος ως γιος του Ιβάν.

Ίσως το Μικρό Παλλάς, ακριβώς γιατί είναι ”Μικρό” Παλλάς, δεν είναι και τόσο λειτουργικό για μια τέτοια παράσταση με συνεχείς αλλαγές και πολυπληθή θίασο, αλλά η σκηνοθετική γραφή του Κακλέα νομίζω ότι τοποθέτησε έτσι τα δεδομένα ώστε να μην κουραστείς από τον ερμηνευτικό, συγγραφικό και σκηνικό παροξυσμό, αλλά αντιθέτως να μπεις αυτομάτως στη διάθεση του έργου. Η Ισπανική κουλτούρα και οι μουσικές, με την Luz Casal να έχει την τιμητική της, δεν λείπουν από το δίωρο της παράστασης, όπως επίσης και τα ιδιαίτερα σκηνικά που συναλλάσσονται με πολύχρωμα μοτίβα που προσπερνούν την υπερβολή αλλά δεν ενοχλούν καθόλου. Ακόμη, κινηματογραφικές οθόνες που προβάλλουν κατά διαστήματα διάφορα σουρεαλιστικά video με τους πρωταγωνιστές, δίνουν με άλλη πιο σύγχρονη αλλά και κωμική εκδοχή στη παράσταση. Εξάλλου, ο Κακλέας συνηθίζει στις δουλειές του να χρησιμοποιεί τέτοιου είδους τεχνολογικούς εξοπλισμούς, που θυμίζουν συχνά παραστάσεις του εξωτερικού. Τέλος, στο ίδιο κλίμα είναι και τα 80’s κοστούμια της Ειρήνης Τσακίρη και της Σοφίας Νικολαΐδη που κλειδώνουν την παλαιική αισθητική και το απαραίτητο κιτς στοιχείο, ενώ σημαντική είναι και η backstage τεχνική ομάδα, καθώς δεν είναι εύκολο να γίνει λειτουργική μια τόσο μικρή σκηνή που μεταμορφώνεται συχνά.

Σε γενικές γραμμές, νομίζω πως το αν αρέσει ή όχι η συγκεκριμένη παράσταση είναι καθαρά θέμα γούστου, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το ιδιαίτερο σκηνοθετικό ταλέντο του Γιάννη Κακλέα, που πάντα μου αρέσει να παρακολουθώ παραστάσεις του. Σίγουρα πάντως… δεν νομίζω να περάσει κάποιος άσχημα αν επιλέξει να ζήσει τις… «Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης».

Εξάλλου… η λέξη κρίση είναι της μόδας!

Πρωταγωνιστούν: Σμαράγδα Καρύδη, Βίκυ Σταυροπούλου, Αριέττα Μουτούση, Αντώνης Φραγκάκης, Νεφέλη Ορφανού, Ντορέττα Παπαδημητρίου, Βαγγέλης Χατζηνικολάου, Μαρία Κωνσταντάκη, Κίμων Φιορέτος, Κωνσταντίνος Κακούρης, Ιvan Svitailo

Θέατρο «Μικρό Παλλάς»

Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας

Απόδοση: Θοδωρής Πετρόπουλος

Σκηνικά: Μανώλης Παντελιδάκης

Κοστούμια: Ειρήνη Τσακίρη – Σοφία Νικολαΐδη

Διεύθυνση: Αμερικής 2 & Στοά Σπυρομήλιου

Τηλέφωνο: 210 3210025

Ημέρες και Ώρες Παραστάσεων

Τετάρτη 20:00

Πέμπτη 20:30 (λαϊκή)

Παρασκευή 21:15

Σάββατο 18:15 (λαϊκή), 21:15

Κυριακή 18:15, 21:15

Τιμές Εισιτηρίων

Γενική Είσοδος: 25€

Λαϊκή:18€

Φοιτητικό: 16€

ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ…

«Worlds End» του Paul Sellar  

(από τον Τάσο Μπιμπισίδη)

Μέσα σε μια πραγματικότητα όπου το αύριο μοιάζει αβέβαιο και ο μύθος της ευημερίας έκανε τους ανθρώπους της πόλης να κοιτούν με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τους «ουρανοξύστες» από τα πρόσωπα των ανθρώπων… έρχεται ένα σύγχρονο έργο που στρέφει το «βλέμμα» στο Κέντρο, στον Άνθρωπο.

Πόσο δύσκολη και πόσο επώδυνη μπορεί να είναι η «απροσδόκητη» συνάντηση ενός ζευγαριού μετά τον χωρισμό σε μια πόλη που αν «χαθείς»… «χάνεσαι»;
Και ο έρωτας; Πόσο γρήγορα περνά και πόσο εύκολα μπορεί κανείς να ζήσει με την απώλεια; Μπορούν να κρατηθούν αποστάσεις και να πρυτανεύσει η λογική ή μια σπίθα μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα; Και τα αλλάζει όλα προς το καλύτερο ή το χειρότερο; Και ποιο είναι το καλύτερο και ποιο το χειρότερο σε μια σχέση όπου η έλξη πορεύεται με τη σύγκρουση;

Ο Paul Sellar δημιουργεί ένα έργο-σταθμό στην ψυχολογία του έρωτα, των διαλυμένων υποσχέσεων και του μικρού θανάτου που είναι ο χωρισμός. Ένα έργο με ένταση, βιτριολικό χιούμορ και ευφυείς διαλόγους ανθρώπων της «πόλης», «ζαλισμένων» απ’ τη «ζωή» όσο και απ’ τον ίδιο τον έρωτα.
Εβδομήντα πέντε λεπτά σε ένα απίστευτο roller-coaster έντονων συναισθημάτων, βλεμμάτων και κινήσεων, σε ένα έργο που εξελίσσεται στο εσωτερικό ενός σπιτιού σε «πραγματικό» χρόνο.

Ένα σύγχρονο έργο που πρωτοπαρουσιάστηκε, λαμβάνοντας θερμές κριτικές, στο Φεστιβάλ Εδιμβούργου το 2007, και εξερευνά τις ανθρώπινες σχέσεις, την αγάπη και την απώλεια.

Worlds End… μια ιστορία της πόλης με αρχή, μέση και τέλος… σε μια πόλη χωρίς αρχή, χωρίς μέση και χωρίς τέλος

Από 4 Νοεμβρίου 2011 έως 8 Ιανουαρίου 2012

Πρωταγωνιστούν: Μαρκέλλα Γιαννάτου, Μαρία Μπρανίδου, Ηλίας Παναγιωτακόπουλος, Θοδωρής Σμέρος

ΘΕΑΤΡΟ: @Ρουφ

Σκηνοθεσία: Ηλίας Παναγιωτακόπουλος

Μετάφραση: Λίνα Παππά

Εικαστική επιμέλεια: Λαμπαδάριος Παππάς

Κοστούμια: Φωτεινή Λάζου

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Theatre supervisor: Έλενα Άντζακα

Animation: Λεωνίδας Πουλόπουλος

Διεύθυνση: Κωνσταντινουπόλεως 10 & Ανδρονίκου 18, Γκάζι

Τηλέφωνο: 210 3837191

Site: www.urbn-theatr.com

Ημέρες και Ώρες Παραστάσεων:

Παρασκευή στις 21:00

Σάββατο στις 19:00 και στις 21:00

Κυριακή στις 19:30

Τιμές Εισιτηρίων:

15€

12€ (Φοιτητικό-Ανέργων και νέων έως 25 ετών)

«Οι Καρέκλες» του Ευγένιο Ιονέσκο

(από την Άννα Χαρμαντζή)

Δυο καρέκλες, ένα ζευγάρι σε βαθιά γεράματα, η Ανάμνηση και η Προσδοκία. Οι δυο γέροι γίνονται δυο παιδιά, τα δυο παιδιά δύο γέροι και η έννοια του χρόνου μεταμορφώνεται σε παιχνίδι, στο παιχνίδι της ζωής. Κι άλλες καρέκλες, για άλλα ζευγάρια, όλων των ηλικιών, παιδιά, γονείς, αναμνήσεις μα καμία προσδοκία.

Γέροι, νέοι, πλανώνται μες στο χώρο σα φαντάσματα υπαρκτά, διασχίζοντας όλη την ηλικιακή γεωγραφία και η έννοια του χρόνου αναπόφευκτα πλέον μετατρέπεται από παιχνίδι ζωής σε παιχνίδι θανάτου.

Στο κείμενο του Ιονέσκο, αναζητούμε αυτό που συνθέτει, που συγκροτεί, που γεμίζει και που αδειάζει τον χώρο, εξωτερικό και εσωτερικό, μιας σχέσης. Μιας αιώνιας σχέσης, της πάλης ανάμεσα στον άνθρωπο και τις αξίες, δηλαδή ανάμεσα στον άνθρωπο και τον άνθρωπο. Και δίχως φιλολογικές σχολαστικότητες μεταφέρουμε σκηνικά τις ‘Καρέκλες’ όπου η αλήθεια τους στέκει σαν μοναδικός φάρος στο νησί όπου κι εκτυλίσσεται η ιστορία μας. Με χιούμορ, τρυφερότητα, σκληρότητα, επί του πραγματικού και επί του φανταστικού.

Μια ‘χορωδία συνειρμών’ μετατρέπει τους πρωταγωνιστές σε ακροβάτες πάνω σε μια ακολουθία ανοιχτών ερωτημάτων. Όπου το `σημαντικό` και το `ασήμαντο` μπλέκονται. Όπου αυτό που κοιτάζουμε δεν είναι και αυτό που βλέπουμε. Όπου η φαινομενική σύγχυση εννοιών υποδεικνύει αριστοτεχνικά στην λογική το καθαρκτικό αποτέλεσμα του παραλόγου και τέλος όπου η παρουσία και η απουσία γίνονται μορφικός γρίφος και η ερημιά συμπορεύεται με το θαύμα.

Η παράσταση αποτέλεσε την ενιαία διπλωματική εργασία σκηνοθεσίας-σκηνογραφίας, των Αλέκα Θεολόγου και Ελένη Θωμαΐδου, στο Τμήμα Θεάτρου της Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ., με επόπτες τον Βίκτωρα Αρδίττη, τον Απόστολο Βέττα και την Ελευθερία Ντεκώ. Πρωτοπαρουσιάστηκε τον Ιούνιο και το Νοέμβριο του 2010 στο θέατρο «Κλειώ», με μεγάλη επιτυχία. Η παράσταση συνέχισε την επαγγελματική της πορεία στη θεατρική σκηνή της Θεσσαλονίκης για δύο μήνες (Δεκέμβριος-Φεβρουάριος) στον Πολυχώρο Ερμού. Επόμενος σταθμός είναι τον Νοέμβριο το Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη» και την περίοδο των εορτών των Χριστουγέννων η Ομάδα Μεταφορική Θεάτρου θα κατέβει στην πρωτεύουσα για μία σειρά παραστάσεων στον κέντρο της Αθήνας.

Από 2 έως 6 Νοεμβρίου 2011

ΘΕΑΤΡΟ: Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη»,

Διεύθυνση: Αργυρουπόλεως & Μεταμορφώσεως 7-9 (Παλιό Δημαρχείο)

Κρατήσεις Θέσεων: 2310 458591, ώρες 18.00-20.00

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση: Πέτρος Μαλαμίδης

Σκηνοθεσία: Αλεξάνδρα Θεολόγου

Σκηνικά, κοστούμια, φωτισμοί: Ελένη Θωμαΐδου

Μουσική σύνθεση: Γιάννης Μαλλούχος

ΗΘΟΠΟΙΟΙ

Γέρος: Κώστας-Conie Ισαακίδης

Γριά: Άννα Γριβάκου

Περιπλανώμενος-Ρήτορας: Γιώργος Κουτρότσιος

Βιολί παίζει: Αναστασία Παπαναστασίου

Πιάνο παίζει: Γιάννης Μαλλούχος

Φωτογραφίες: Μαρίνα Τσελεπή

Οργάνωση παραγωγής: Κατερίνα Συναπίδου

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

Τετάρτη & Κυριακή: 20.00

Πέμπτη – Σάββατο:21.15

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:

Γενική είσοδος: 12€

Φοιτητικό: 8€

ΕΡΧΕΤΑΙ…

(από την Άννα Χαρμαντζή)

1) «Δωδέκατη Νύχτα» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (μια μουσική παράσταση για παιδιά)

Εξαιτίας ενός ναυαγίου, δύο αδέλφια η Βιόλα και ο Σεμπάστιαν, θα αποχωριστούν. Η Βιόλα, προκειμένου να επιβιώσει στην άγνωστη χώρα που την ξεβγάζουν τα κύματα, μεταμφιέζεται σε αγόρι και γίνεται αγγελιαφόρος του δούκα Ορσίνο. Ο δούκας Ορσίνο είναι ερωτευμένος με την αρχόντισα Ολίβια όμως εκείνη δε τον θέλει. Τα πράγματα θα περιπλέξουν ακόμα περισσότερο όταν η Ολίβια θα ερωτευτεί τον αγγελιαφόρο του δούκα χωρίς να γνωρίζει ότι πρόκειται για την μεταμφιεσμένη Βιόλα. Σε όλο αυτό το μπλέξιμο έρχονται να προστεθούν μερικοί αστείοι υπηρέτες, ένας σκανταλιάρης γελωτοποιός και ένας κακός φιλόδοξος μπάτλερ. Ένα ευχάριστο, μουσικό θέαμα που θα σας μεταφέρει σε μια άλλη εποχή, ανέμελη και γοητευτική. Ετοιμαστείτε να ζήσετε τη Δωδέκατη Νύχτα! Οι παραστάσεις ξεκινούν στις 12/11 στο θέατρο Θεμέλιο και θα παίζονται κάθε Σάββατο στις 12.00 και Κυριακή στις 11.00 & στις 15.00 για τους μικρούς μας φίλους

2) «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμουελ Μπέκετ

Την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου στο ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ (Φρυνίχου 14 Πλάκα) ξεκινούν οι παραστάσεις του έργου “ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΓΚΟΝΤΟ” του Σάμουελ Μπέκετ σε σκηνοθεσία Κωστή Καπελώνη. Τους 5 ανδρικούς ρόλους του έργου ερμηνεύουν  οι Κάτια Γέρου, Δήμητρα Χατούπη, Μυρτώ Αλικάκη, Λουκία Πιστιόλα και η Αριάδνη Καβαλιέρου.

Το “Περιμένοντας  τον Γκοντό”, είναι το πιο γνωστό έργο του Ιρλανδού δραματουργού και ίσως το σημαντικότερο θεατρικό έργο του 20^ου αιώνα. Έχει γίνει αντικείμενο πολλών ερμηνειών και συζητήσεων. Δύο άστεγοι αλήτες (ή μήπως δύο πάμπτωχοι διανοούμενοι)  περιμένουν στη μέση του πουθενά την άφιξη κάποιου μυστηριώδους Γκοντό που θα τους σώσει, αλλά δεν έρχεται ποτέ. Στην εποχή που γράφτηκε, ενσωμάτωνε την τραγική εμπειρία του παγκοσμίου πολέμου -που μόλις είχε τελειώσει- με την αναμονή για την ανασυγκρότηση πάνω στα ερείπια του ολέθρου.

Σήμερα, μέσα στο κλίμα του ζόφου και της ανασφάλειας  που υπάρχει σε παγκόσμιο επίπεδο και ιδιαίτερα στην χώρα μας, οι ήρωες του Μπέκετ –που περιφέρονται σ’ ένα αφιλόξενο σύμπαν και περιμένουν απεγνωσμένα κάτι ή κάποιον- μοιάζουν τραγικά σύγχρονοι.

Το έργο φαίνεται να έχει ιδιαίτερη απήχηση σε καιρούς κοινωνικής και πολιτικής κρίσης. Στην παρούσα οικονομική συγκυρία η απήχησή του ανανεώνεται και πάλι.

3) «Ο Αμερικάνος» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (θεατρο Σοφούλη)

Η εταιρεία θεάτρου «Ηθικόν Ακμαιότατον», τιμώντας την επέτειο 100 ετών από το θάνατο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, τη φετινή χρονιά ανεβάζει εκ νέου το έργο ‘Ο ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ’. Ο φετινός κύκλος παραστάσεων ξεκίνησε τον περασμένο Δεκέμβριο από τη Λαμία, συνεχίστηκε στην Πάτρα και στην Καβάλα (Φεστιβάλ Φιλίππων). Το 2011 φιλοξενήθηκε με μεγάλη επιτυχία στο ‘Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης». Το Νοέμβριο, ο “Αμερικάνος’ επιστρέφει θριαμβευτικά στην Αθήνα και παρουσιάζεται εκ νέου σε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα με πρώτο σταθμό της τη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο “Σοφούλη’’ από τις 16 έως τις 20 Νοεμβρίου αλλά και στην πρωτεύουσα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (BLACK BOX) από τις 30 Νοεμβρίου έως τις 8 Ιανουαρίου από Τετάρτη έως Κυριακή στις 21.30.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

(από την Άννα Χαρμαντζή) 

«Κατσαρίδα» του Βασίλη Μαυρογεωργίου

Η γνωστή Κατσαρίδα του Βασίλη Μαυρογεωργίου ανεβαίνει ξανά στην Αθήνα μετά την περσινή επιτυχία αλλά με διαφορετικό σχήμα αυτή τη φορά. Στο θέατρο «Αθηνών» από τις 31 Οκτωβρίου και κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Τετάρτη, θα φιλοξενείται η παράσταση «Κατσαρίδα», σε σκηνοθεσία του Κώστα Γάκη. Αυτή τη φορά, ο Κώστας Γάκης και ο Δημήτρης Μακαλιάς, αναλαμβάνουν να παρουσιάσουν μια νέα εκδοχή του έργου και να αφηγηθούν με μοναδικό εργαλείο το σώμα τους και με ελάχιστα σκηνικά, την ιστορία της Ιωάννας, μιας μικρής, κόκκινης και εξόριστης κατσαρίδας, η οποία ονειρεύεται να ανέβει στο φεγγάρι. Σε μια σκοτεινή εποχή, σαν αυτή που ζούμε, οι δυο ηθοποιοί επιλέγουν να δώσουν μια διαφορετική ερμηνεία του έργου, πιο ελπιδοφόρα, ανατρεπτική, ώριμη και πιο αιχμηρή. Χωρίς να χάνει κανένα ίχνος του χιούμορ του, το έργο προκαλεί να κάνουμε μια «βουτιά» μέσα μας και να ανακαλύψουμε το πιο ζωντανό κομμάτι μας, αυτό που ονειρεύεται.

Για αναφορές, δημοσιεύσεις και δελτία τύπου, μην ξεχνάτε να επικοινωνείτε μαζί μας στο [email protected]