Στη συναυλία του Παύλου Παυλίδη στο Passport! «Έφτασε το …καλοκαίρι»

Από τους πιο ιδιαίτερους συνθέτες-τραγουδοποιούς, ξεχωρίζοντας για την ευαισθησία και την ” φωτεινότητα “,των στίχων του, μας χάρισε μια βραδιά “ονειρική”, ευδιάθετος, ζεστός και η ανταπόκριση του κόσμου, βέβαια, όπως σε όλα τα live του Παύλου Παυλίδη, ενθουσιώδης έως συγκινητική….κι όλα αυτά σέ έναν χώρο που κατά την προσωπική μου γνώμη, συνάδει απόλυτα με την μουσική του και τείνει να γίνει, μια από τις αγαπημένες μου σκηνές στην Αθήνα.

Ξεκινήσαμε με κομμάτια απ’ “αυτό το πλοίο που όλο φθάνει”, ίσως ο πιο νοσταλγικά “χρωματιστός “δίσκος που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια και φυσικά ο πιο ταξιδιάρικος στην μέχρι τώρα πορεία του Παυλίδη…

Έτσι….

“Λένε ότι άμα το πιστέψεις

κάποτε ανοίγουν οι ουρανοί,

κάτι νύχτες σαν αυτή

με το βλέμμα καρφωμένο.”

ακούσαμε κομμάτια άλλα λιγότερο, άλλα περισσότερο αγαπημένα και από τους τρεις προσωπικούς του δίσκους, όπου η εναλλαγή του ρυθμικού-ηλεκτρικού στοιχείου με την μελαγχολία των πιο slow, ελαφρώς μελαγχολικών κομματιών, αποτέλεσε τον κύριο άξονα της βραδιάς. Οι B-movies, οι οποίοι συνοδεύουν τον Παυλίδη τα τελευταία χρόνια, επί σκηνής, για άλλη μια φορά, απέδειξαν πόσο δεμένη και εναρμονισμένη μπάντα, είναι: μια μπάντα ικανότατων μουσικών οι οποίοι όσες φορές κι αν τους έχω δει, δεν χάνουν τον ενθουσιασμό, την ορμητικότητα τους και κάτι πολύ βασικό την διάθεση να πειραματίζονται γενικώς, να δοκιμάζουν έτσι ώστε να έχεις την αίσθηση ότι κάθε φορά πρόκειται για μια διαφορετική εκτέλεση – παρουσίαση του κομματιού, μια ατμοσφαιρική μπάντα εν ολίγοις και μόνο μια τέτοια θα μπορούσε να ακολουθήσει -συνοδεύσει την εσωτερικότητα και την δυναμική αυτών των κομματιών.

Και επειδή αγαπάμε τα ταξίδια στον χρόνο μουσικά και μη , οι αναφορές στα Ξύλινα Σπαθιά, πάντα, είναι έντονες … και ξεκινά ένας ατέλειωτος χορός που σε παρασύρει και σηματοδοτείται από μια φράση : “Let’s Dance” ….

Έτσι, αρχίζεις να στροβιλίζεσαι χωρίς καν να το καταλάβεις…

“Πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα

ώσπου ν’ αρχίσω πια να σ’ εμπιστεύομαι

ώσπου να πάψω να φοβάμαι.

Μου είχες πει πως θα ‘ρθει κάποια μέρα

που ό,τι αντικρίζω θα το ερωτεύομαι

τώρα αρχίζω και θυμάμαι.

γιατί εξάλλου μεταφερόμαστε στην “στη χώρα που χορεύουν όλοι, όλη μέρα…” (“Πάρε με μαζί σου” ).

Άλλα η έκπληξη για όσους κάθε φορά περιμένουν ν’ ακούσουν, ανυπομονώντας κομμάτια των σπαθιών απ’ τα παλιά, δεν ήταν φυσικά όλα τα παραπάνω, ούτε η “φωτιά στο λιμάνι “,(το πιο ταιριαστό ένεκα του Πειραιά) ,αλλά… η μυθική, η θαυμαστή…. Ατλαντίς

“Ατλαντίς στο βυθό φωτισμένα άρματα….”που ζωντάνεψε μνήμες απ΄το παρελθόν …

Στα πιο ατμοσφαιρικά στιγμιότυπα, της όλης βραδιάς, η ερμηνεία στο: ” Δεν υπάρχεις”, μ’εκείνο το στιχάκι, το αγαπημένο “Αφού δεν υπάρχεις, δε θα σε χάσω ποτέ…’, από τα καινούρια κομμάτια η “Κούκλα”

“Κούκλα μελαγχολική

σε μια πόλη βιαστική

έμαθα κι εγώ να ζω

με το φόβο πως μπορεί

κάποια μέρα να σε βρω

και να είσαι αληθινή…”

και τέλος ένα κομμάτι που για πρώτη-πρώτη φορά ακούσαμε, εκτός εποχής ,όπως είπε, αλλά τόσο αέρινο που σχεδόν ξεχνάς ότι οδεύουμε προς τον χειμώνα…και κλείνω μ’αυτό έτσι ανάποδα…

” Έφτασε το καλοκαίρι ήρθε πάλι,

άνω κάτω τα νερά και το φεγγάρι,

έφτασε το καλοκαίρι τόσο ξαφνικά…”

The B-movies: Θανάσης Τζίνγκοβιτς-ηλεκτρική κιθάρα, Σπύρος Χατζηκωνσταντίνου-ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, Τόλης Δεληγιάννης-μπάσο, Αλέκος Σπανίδης-τύμπανα.