Ρεπορτάζ: Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία, κι η Τάνια την έγραψε στον τοίχο με τραγούδια

Η Τάνια λοιπόν, μας ανοίγει το σπίτι της-τη σκηνή-ανάβει τσιγάρο, πίνει δυο γουλιές και ξεκινά. Στο Ζυγό άλλωστε, χτυπάει χρόνια η καρδιά της σε μια παράσταση με σαφές πολιτικό υπόβαθρο και σχολιασμό, ενίοτε χιουμοριστικό και ενίοτε γροθιά στο στομάχι. Άλλωστε, ακόμη κι ο τίτλος της παράστασης είναι και χιουμοριστικός και υπαινικτικός: «ε-ΦΑΙΔΡΕΙΑ στην Πλάκα». Αξίζει να σημειωθεί, πως στην είσοδο, δεν συμπεριλαμβάνεται το ποτό και μπορεί κανείς να πληρώσει μόνο την είσοδο του στην παράσταση με τιμές εισόδου 15 ευρώ (μπαρ) και 20 ευρώ (τραπέζι).

Παρέα της η Ελένη Κοκκίδου και ο Κώστας Θωμαϊδης σε τραγούδια αλλά και έξυπνους, επίκαιρους, σχολιαστικούς και σατιρικούς διαλόγους με την υπογραφή του ευφυέστατου Νίκου Σούλη. Η Ελένη Κοκκίδου, είναι ηθοποιός, κι αυτό φαίνεται. Μια θεατρίνα στη σκηνή, που με χιούμορ, ταπεραμέντο και πηγαίο ταλέντο, ξετυλίγεται και αποκαλύπτεται, σε στιχομυθίες γεμάτες προβληματισμούς και πολιτικά μηνύματα, τις οποίες και μοιράζεται με μια άλλη, επίσης γνήσια θεατρίνα, αλλά πολύ περισσότερο αγαπημένη ερμηνεύτρια, Τάνια Τσανακλίδου. Ο Κώστας Θωμαϊδης, παλιός γνώριμος και φίλος, με ευαισθησία και σεμνότητα, συνόδευσε τις δυο εκρηκτικές και πολυτάλαντες κυρίες.

Στα πολύ θετικά στοιχεία της βραδιάς ήταν το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της παράστασης, παρεμβάλλονταν βιντεάκια που αφορούσαν την κρίση και συλλήβδην το πολιτικό τοπίο της χώρας μας, όπως και φωτογραφικό υλικό, από τις διαδηλώσεις και τις συγκεντρώσεις στο κέντρο της Αθήνας, αφού και η ίδια η Τάνια ήταν πρωτοστάτης σ’ αυτές τις ενέργειες . Ευφυέστατοι και οι διάλογοι μεταξύ Τάνιας Τσανακλίδου και Ελένης Κοκκίδου, οι οποίοι προκάλεσαν γέλιο αλλά και περίσκεψη. Εν γένει νομίζω, το κομμάτι αυτό της παράστασης, ήταν ξεχωριστό, έδωσε ιδιαίτερο ύφος στην παράσταση και έκανε την Τάνια να ξεφύγει, από τις συνηθισμένες της εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές. Μια ιδέα δηλαδή, όχι μόνο με το χαρακτηριστικό πάθος και ερωτισμό των ερμηνειών της Τάνιας, αλλά με δυναμισμό, άποψη και με μια μονάχα φωνή: Ελευθερία!

Η επιλογή των τραγουδιών, λίγο πολύ γνωστή και αγαπημένη. Με ρεπερτόριο από Γκάτσο έως Κραουνάκη και από Brecht έως ρεμπέτικα, η Τάνια στέκεται πάνω στη σκηνή, τραγουδάει και απευθύνεται σε εμάς, σε εκείνη, στην Ελλάδα, στους πολιτικούς της αλλά και στους απλούς ανθρώπους της. Και είναι εύστοχη σ’ όλους. Τα «λουστράκια» άνοιξαν κεφάτα την παράσταση για να τα διαδεχτούν το «canto per me», η «Τζένη των πειρατών», αλλά και τα κλασικά αγαπημένα της Τάνιας, όπως: «το Πάτωμα», «Φίλε», «κάθε φορά που θα ‘ρθεις βρέχει», «Μαμά γερνάω», «Ζελατίνα», «Πλήθος», «Σουλτάνα η Φωφώ», «ούζο όταν πιεις», «ανθρωπάκος».

Ειδική μνεία αξίζει να κάνουμε στην εξαιρετική της εξαμελή μπάντα και τις υπέροχες ενορχηστρώσεις, οι οποίες στήριξαν πολύ καλά την ερμηνεύτρια και διαμόρφωσαν μια όμορφη ατμόσφαιρα στην παράσταση. Συγκεκριμένα, ο Αντώνης Ανδρέου έπαιξε τρομπόνι, ο Αλέξανδρος Κτιστάκης δυναμίτισε τα ντραμς και τα κρουστά, ο Σωτήρης Λεμονίδης στο πιάνο, ο Δημήτρης Μπαρμπαγάλας ρόκαρε με την κιθάρα του, ο πάντα ξεχωριστός Παναγιώτης Τσεβάς έπαιξε ακορντεόν, ενώ η γλυκιά και ταλαντούχα Ίρις Λουκά έπαιξε βιολί.

Έχοντας παρακολουθήσει μια τέτοια γεμάτη παράσταση, πλούσια από χαμόγελα, αισιοδοξία, αλλά και αγωνιστικότητα, ηχηρές απόψεις και εκκωφαντικά «όχι» στην δεινή κατάσταση στην οποία έχουν βυθίσει τη χώρα μας οι διάφοροι πολιτικάντηδες, είναι δύσκολο να πεις τα αρνητικά. Όμως, θεωρώ, ότι το ρεπερτόριο, θα έπρεπε να έχει λίγο ανανεωθεί από την καλοκαιρινή της περιοδεία, καθώς αν έλειπαν τα ευρηματικά κείμενα και τα βίντεο, η παράσταση θα πλαισιωνόταν από τραγούδια πάνω κάτω τα ίδια με τις συναυλίες της το καλοκαίρι. Τέλος, πάγια παρατήρηση μου, είναι πως κάποια τραγούδια-αν και οι ενορχηστρώσεις ήταν πολύ καλές- δεν χρειάζονται τον ηλεκτρονικό ήχο που τους έχει προσδοθεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το «Καίγομαι».

Όμως, όταν φεύγοντας από το μαγαζί σιγοτραγουδάς «φωτιά και δύναμη, καρδιά τρελή κι αδύναμη, στον κόσμο που ‘ρθαμε χορτάσαμε γκρεμό» και έχεις μια ψυχή γεμάτη, όταν έχεις φύγει με υγρά μάτια αλλά και ελαφριά καρδιά, όταν σκέφτεσαι τα μηνύματα της παράστασης και κατευθείαν ξεχειλίζεις από οργή, αλλά κι από ελπίδα, καταλαβαίνεις που βρίσκονται τα σημαντικά. Εκεί που η Τάνια μας κλείνει το μάτι και ανοίγει την ψυχή της, εκεί που με τσαγανό φωνάζει «ουστ» και με πόνο αρθρώνει έναν αναστεναγμό. Τι κι αν την κατηγορούν για υπερβολή; Η Τάνια, αυτή είναι, αυτή ήταν πάντα και γι’ αυτό την αγαπάμε. Κι είναι, αλήθεια, πιστέψτε με.