Νταλάρας, Βιτάλη-Γλυκερία: Προσκύνημα στην “Αγία Τριάδα” του ελληνικού τραγουδιού! | ρεπορτάζ

Μάλλον δεν θα χρειαστεί να επιστρατεύσουμε τη φαντασία μας για να δούμε ολόκληρα κονβόι Αμερικανών μουσικόφιλων να κατευθύνονται προς το Las Vegas ερχόμενοι από τα μήκη και τα πλάτη της αμερικανικής χώρας, από την Καλιφόρνια ως τη Νέα Υόρκη και από τη Μινεσότα ως το Τέξας.

Μπορεί να φαίνεται υπερβολική αυτή η σύγκριση αλλά, τηρουμένων των αναλογιών, αν το καλοσκεφτείτε δεν είναι. Ο Γιώργος Νταλάρας, η Ελένη Βιτάλη και η Γλυκερία αποτελούν τεράστια κεφάλαια της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού. Ο καθένας από αυτούς μπορεί να κρατήσει ένα πολύωρο πρόγραμμα μόνος του.

Να, όμως, που μέσα στην κρίση μπορούν να δημιουργηθούν και μερικές θετικές συγκυρίες, όπως αυτή, και ο λάτρης του καλού ελληνικού τραγουδιού μπορεί να δει και τους τρεις αυτούς καλλιτέχνες μαζί –κάτι που θα ήταν αδιανόητο μία και δύο δεκαετίες νωρίτερα.
Κι εδώ έρχεται η δύσκολη στιγμή που ο ρεπόρτερ –στη συγκεκριμένη περίπτωση ο υποφαινόμενος συντάκτης- θα πρέπει να βρει λόγια για να κάνει μία περιγραφή. Μα… στ’ αλήθεια χρειάζεται σε τέτοιες περιπτώσεις; «Εγώ θα σου μιλώ με τα τραγούδια μου», τραγουδάει ο Γιώργος Νταλάρας. Κι αυτό δεν είναι απλά ένας στίχος από τραγούδι. Είναι μία πραγματικότητα που παίρνει σάρκα και οστά στην Ιερά Οδό.

Οι τρεις σπουδαίοι ερμηνευτές εμφανίστηκαν στη σκηνή κατά τις 23:25 για να τραγουδήσουν το «Σου Χρωστώ Κάποια Τραγούδια». Ο Γιώργος Νταλάρας χαιρέτησε το κοινό λέγοντας: «Είμαι ευτυχής που είσαστε εδώ. Κι εγώ είμαι ευτυχισμένος που είμαι στη μουσική αγκαλιά αυτών των δύο κοριτσιών», δίνοντας το σύνθημα για τη συνέχεια σε όλες τις δυνατές παραλλαγές. Πότε ο κάθε ερμηνευτής μόνος του και πότε σχηματίζοντας δίδυμα -με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς- ο ένας με τον άλλον.

Δεν θα σας αναφέρω τίτλους τραγουδιών. Δεν έχει κανένα νόημα. Καλύτερες φωνές δεν υπάρχουν σε καμία σκηνή σε όλη τη χώρα. Τα τραγούδια αγγίζουν το απόγειο της δυνητικής έκφρασής τους και –όπως είναι φυσικό κι επόμενο- υπάρχουν και αγαπημένα τραγούδια και των τριών ερμηνευτών που δεν «χώρεσαν» μέσα στο πρόγραμμα. Κι όμως, θυσίασαν τραγούδια από το προσωπικό τους ρεπερτόριο για να ερμηνεύσουν πολλά κομμάτια που δεν έγιναν γνωστά με τη δική τους φωνή. Μάλιστα ακούστηκαν και κομμάτια που προσωπικά είχα να τα ακούσω πολλά χρόνια. Όπως επισήμανε εύστοχα ο Γιώργος Νταλάρας «Όταν ανακαλύπτουμε ωραία τραγούδια είναι όπως οι αρχαιολόγοι ανακαλύπτουν, ας πούμε, την Αμφίπολη».

Το κέφι χτύπησε κόκκινο πότε με τα λαϊκά της Βιτάλη και της Γλυκερίας, πότε με τα latin του Νταλάρα, πότε με τις σόλο ερμηνείες και πότε με τα ντουέτα. Και κατά τις 2:40 το πρωί η σκηνή μετατράπηκε σε ρεμπέτικο πάλκο, με τους τρεις ερμηνευτές να κάθονται σε σκαμπό για να ερμηνεύσουν τα μικρά τρίλεπτα «θαύματα» του ελληνικού τραγουδιού.

Και, μέσα σ’ όλα αυτά, μία εξαιρετική ορχήστρα από 14 μουσικούς («μίνι large ορχήστρα» την αποκάλεσε αστειευόμενος ο Νταλάρας), ένα υπέροχο σκηνικό και –γιατί το καλό θα πρέπει να λέγεται- και ένα πολύ ευγενικό προσωπικό που έκανε ό,τι μπορούσε για να εξυπηρετήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους πελάτες της Ιεράς Οδού.

Ρεπορτάζ: Κωνσταντίνος Παυλικιάνης

Φωτογραφίες: Χρήστος Καραγεώργος