Συνέντευξη | Sarah Jane Morris: «Το “Me and Mrs Jones” μου έκλεισε πολλές πόρτες, καθώς ο τύπος ανησυχούσε πως ήμουν μια glamorous λεσβία που το ομολογούσε μέσα από αυτό το τραγούδι.»

Κάθε χρόνο του Αγίου Βαλεντίνου τα ελληνικά ραδιόφωνα τα τιμούν δεόντως και πάντα τα ξεχωρίζω εφόσον αυτή η φωνή δεν μπόρεσε ποτέ να με αφήσει αδιάφορο. Κι όμως την ήξερα και από πιο παλιά αλλά δεν το γνώριζα. Από το μεγάλο σουξέ της Sarah Jane Morris “Don’t leave me this way” με το συγκρότημα των The Communards αλλά και αργότερα από την συνεργασία της στο “Visions of you” με τους δικούς μας C:Real. Την θυμάμαι από εμφανίσεις της σε ελληνικά τηλεοπτικά shows και αυτό που πίστευα πάντα είναι πως πρόκειται για έναν άνθρωπο που τα λέει έξω από τα δόντια. Τελικά αυτό δεν ήταν καθόλου ψέματα.

Με αφορμή την κυκλοφορία του πολύ ιδιαίτερου, τελευταίου της album “Bloody Rain” σκέφτηκα πως αυτή είναι μια καλή ευκαιρία για να την γνωρίσω ο ίδιος προσωπικά. Εξάλλου για άλλη μια φορά ούτε με αυτό το album κατάφερε να με αφήσει αδιάφορο και κάπου εκεί ήταν που συνειδητοποίησα πως αυτή η φωνή πρέπει και πάλι να αποκτήσει την πρότερη αίγλη της. Εξάλλου δεν την αποκαλούν τυχαία μια από τις καλύτερες φωνές παγκοσμίως. Εγώ ήθελα να είμαι διακριτικός στις ερωτήσεις αλλά η Sarah Jane ήταν και πάλι αφοπλιστικά ειλικρινής! Σε ευχαριστώ για όλα Sarah Jane…

Sarah Jane Morris καλώς όρισες στο tralala.gr. Με τι ασχολείσαι τελευταία;

Είμαι στην διαδικασία προώθησης του τελευταίου μου album με τίτλο “Bloody Rain” το οποίο θεωρώ πως είναι και το καλύτερο μέρος όλης μου της δουλειάς ως τώρα. Ηχογραφώ ένα νέο album με τον δεξιοτέχνη κιθαρίστα Antonio Forcione γραμμένο μόνο για φωνή και κιθάρα που θα λέγεται “Compared to what” ενώ γράφουμε και το επόμενο μου album με τον Tony Remy το οποίο ελπίζουμε να είναι ένα blues-album.

Έχεις ένα γιο, τον Otis Coulter, ο οποίος ακολουθεί τα χνάρια σου στην μουσική. Συνεργάζεστε μουσικά;

O Otis σπουδάζει στο Λονδίνο μουσική. Είναι μουσικοσυνθέτης και σπουδάζει φωνητική, ακορντεόν και πιάνο. Επίσης περιοδεύει μαζί μου συμμετέχοντας φωνητικά στο συγκρότημα του “Bloody Rain”. Τραγουδάμε πάντα μαζί το “I shall be released”!

Στην προσωπική σου ιστοσελίδα, το τελευταίο σου album “Bloody Rain” περιγράφεται ως «μια φιλόδοξη νέα συλλογή με τραγούδια αγάπης, αφιερώματα, προειδοποιήσεις και διαμαρτυρίες». Η αλήθεια είναι ότι το πολιτικό περιεχόμενο του άλμπουμ σε ορισμένα σημεία είναι πολύ ντόμπρο. Στοχεύεις μέσα από αυτό σε κάποια πολιτική αλλαγή;

Νομίζω ότι χρειάζεται να υπάρξει πολιτική αλλαγή. Στην Ελλάδα σήμερα ψηφίσατε για αλλαγή, ίσως να μάθουμε και εμείς από αυτό. Στο Ηνωμένο Βασίλειο τα τρία πολιτικά κόμματα είναι ξεπερασμένα και όλα τώρα κρέμονται γύρω από το κέντρο. Μεγάλωσα σαν σοσιαλίστρια αλλά δεν βρίσκω κάτι που να με αντιπροσωπεύει!

Επιπλέον, ο δίσκος αυτός, είναι αφιερωμένος στους ανθρώπους της Αφρικής, και της μουσικής αυτής της ηπείρου και ενώνει μια εκπληκτική ομάδα διαφορετικών ερμηνευτών. Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα για το άλμπουμ;

Δεν είχαμε σκεφτεί να κάνουμε ένα άλμπουμ επηρεασμένο από την αφρικανική μουσική, αλλά με κάποιο τρόπο όλα όσα γράψαμε μαζί με τον Tony Remy έκλιναν προς αυτή την κατεύθυνση. Αν τα τραγούδια δεν είναι μουσικά επηρεασμένα από την Αφρική τότε στιχουργικά είναι. Ηχογραφήσαμε το album “LIVE” και είχε υπέροχα special guests από τους Keziah Jones από τη Νιγηρία, Eska από τη Ζιμπάμπουε, The Soweto Gospel Choir και Adam Glasser από τη Νότια Αφρική, Seckou Keita από τη Σενεγάλη, Avishai Cohen από το Ισραήλ, Pee Wee Ellis, Courtney Pine και πολλές άλλες. Είναι ένα άλμπουμ για το οποίο είμαστε πολύ περήφανοι.

Ποιο από τα τραγούδια αυτού του δίσκου ξεχωρίζουν για εσάς περισσότερο και γιατί;

Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι το “Comfort They Have None”, καθώς η μουσική είναι απίστευτα σαγηνευτική αλλά και οι στίχοι αναφέρονται στην σπαρακτική κατάσταση που έχει να κάνει με τα παιδιά-στρατιώτες. Το τραγούδι είναι αφιερωμένο στα κορίτσια από τη Νιγηρία που έχουν απαχθεί. Μου αρέσει επίσης το τραγούδι “Wild Flower”’, που είναι γραμμένο για την δυσλειτουργική παιδική μου ηλικία και είναι αφιερωμένο στην υπέροχη μητέρα μου που πέθανε από λευχαιμία ένα μήνα μετά από την επίσημη κυκλοφορία του άλμπουμ. Είμαι χαρούμενη με όλα τα τραγούδια του δίσκου.

Διαβάζοντας το tracklist του “Bloody Rain” έπεσα πάνω στον τίτλο του τραγουδιού “No Beyonce”. Γιατί επέλεξες αυτό το όνομα για το τραγούδι;

To “No Beyonce” είναι ένας πιασάρικος τίτλος. Είναι ένα τραγούδι για ένα έγκλημα τιμής που έλαβε χώρα σε μια πόλη της Αγγλίας που έχει μεγάλο ασιατικό πληθυσμό. Αφορά ένα κορίτσι που είχε μεγαλώσει στο Μπράντφορντ. Είχε ανατραφεί με αγγλική εκπαίδευση, αλλά την εξανάγκασαν να κάνει ένα προσχεδιασμένο γάμο. Το κορίτσι δολοφονήθηκε από τον πατέρα της, γιατί ντρόπιασε την οικογένειά της, επειδή αρνιόταν να παντρευτεί κάποιον που είχαν επιλέξει άλλοι γι’αυτήν. Είναι μια κατάσταση που συμβαίνει σε όλο τον κόσμο.

Είναι τελικά το “Bloody Rain” το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας σου;

Ναι το “Bloody Rain” είναι πράγματι το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας μου ως τώρα!

Ποιες είναι οι μουσικές σου επιρροές;

Έχω επηρεαστεί από τόσους πολλούς μετά από πάνω από 35 χρόνια καριέρας, αλλά στην αρχή άκουγα πολύ τους Sly and The Family Stone, Captain Beefheart, Frank Zappa, Gladys Knight, Janis Joplin, Joni Mitchell, Leonard Cohen, Marvyn Gaye, αλλά και τον Stevie Wonder στην αρχή της καριέρας του (μέχρι το “Secret Life of Plants”).

Ξεκίνησες την καριέρα σου συμμετέχοντας σε μπάντες όπως οι The Republic, The Happy End και The Communards. Ποια από αυτές τις εποχές είναι η αγαπημένη σου;

Μου άρεσε ιδιαίτερα να τραγουδάω με τους The Republic και τους The Happy End καθώς κάθε συναυλία μαζί τους ήταν σαν ένα πάρτι. O καθένας από το κοινό είχε κάτι κοινό με σένα. Και με τα δύο αυτά συγκροτήματα ασχοληθήκαμε με την πολιτική της εποχής. Με τους The Republic το πρώτο μας single ήταν αντιπολεμικό για τα Νησιά Φόλκλαντ που ονομάζεται “Don’t Believe It’s In Your Interest”. Με τους The Happy End γράψαμε μαζί τον ύμνο για τις απεργίες των ανθρακωρύχων που είχε τίτλο “Coal Not Dole”. Τα 80’s ήταν μια υπέροχη εποχή για να εμπλακεί κάποιος σε μια καλλιτεχνική καριέρα καθώς υπήρχαν τόσα πολλά για τα οποία μπορούσες να επαναστατήσεις! Η Θάτσερ ήταν ο εχθρός!

Έχεις επίσης σπουδάσει Θέατρο Μπρεχτ στο Stratford-on-Avon, όπου αστέρες του κινηματογράφου, όπως ο Rupert Everett και Kristen Scott-Thomas ήταν σύγχρονοι σας και αμέσως μετά εξερεύνησες την πιο θεατρική σου πλευρά πρωταγωνιστώντας σε έργα όπως ” There’s Nothing Quite Like Money” και “Η Όπερα της Πεντάρας “. Πόσο δύσκολο είναι να συμμετέχεις σε τέτοιου είδους έργα;

Σπούδασα Θέατρο Μπεχτ στο Stratford-on-Avon όταν ήμουν 17 και 18 και αυτό «μίλησε» πραγματικά στην ψυχή μου. Ήταν η πρώτη μου επαφή με την σοσιαλιστική πολιτική. Μετά συνέχισα σε μια κορυφαία δραματική σχολή στο Λονδίνο που ονομάζεται Central School of Speech and Drama όπου είχα συμμαθητές όπως την Kristin Scott Thomas και τον Rupert Everett, την Julian Sands και τους French and Saunders. Ο πατέρας μου ήταν στη φυλακή εκείνη την εποχή γι ‘αυτό ήμουν μια αρκετά διαταραγμένη έφηβος που αισθανόταν σαν αουτσάιντερ. Τα έργο του Μπρεχτ ήταν σχετικά με την αποξένωση οπότε κατάλαβα τα πάντα γι’αυτά. Είχα έναν πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια τηλεοπτική σειρά που ονομαζόταν “Thin Air”, η οποία ήταν μια σειρά αποτελούμενη από 5 μέρη. Έπαιξα μια ραδιοφωνική δημοσιογράφο η οποία ερευνούσε τη διεφθαρμένη ανάπτυξη των Docklands. Με «δολοφόνησαν» και η σειρά περιστρεφόταν γύρω από το ποιος με δολοφόνησε. Έπαιξα την ‘Lucy Lockett’ στην “Όπερα της πεντάρας” και βρέθηκα υποψηφία για το δεύτερο γυναικείο ρόλο από το The Evening Standard. Μου αρέσει η πρόκληση του να παίζω κάποια άλλη .. όμως είμαι καλύτερη τραγουδίστρια από ό, τι είμαι ηθοποιός μιας και έχω περισσότερη εμπειρία ως τραγουδίστρια.

Αν όμως έπρεπε να επιλέξεις μόνο ένα μεταξύ του θεάτρου και της μουσικής τι θα επέλεγες;

H επιλογή μου θα ήταν η μουσική!

Έχεις επισκεφθεί ποτέ τη χώρα μας;

Δεν έχω επισκεφτεί μόνο την υπέροχη χώρα σας, αλλά είχα και αρκετές επιτυχίες εκεί. Το 1992 και το 1993, είχα επιτυχίες στην Ελλάδα με το «Missing You» και το «Never Gonna Give You Up» και το 1997 είχα μια άλλη επιτυχία με ένα τραγούδι που ονομάζεται «Visions of You», το οποίο ήταν ένα χορευτικό hit. Έχω πραγματοποιήσει εμφανίσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη επανειλημμένα και σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές εκεί όπως το “Ciao ANT1”. Μέσα σε αυτά τα χρόνια είχα υπογράψει με τη Virgin Greece και μετά με τη Sony Greece. Έχω κάνει διακοπές στη Ζάκυνθο και την Ύδρα και αγαπώ την ελληνική κουζίνα.

Τι σου αρέσει περισσότερο στη χώρα μας ή υπάρχει κάτι σχετικό με την Ελλάδα ή τον ελληνικό λαό που σου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση;

Οι Έλληνες είναι παθιασμένοι και φιλικοί και μου θυμίζουν τους Ιταλούς στον ενθουσιασμό και την εμπιστοσύνη τους και οι δύο χώρες έχουν καταπληκτικές και σημαντικές ιστορίες. Είναι ένα όμορφο μέρος και ξέρω πόσο σκληρά έχει περάσει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Η καρδιά μου βρίσκεται μαζί με όλους εκείνους που αγωνίζονται να επιβιώσουν!

Μιας και το ανέφερες νωρίτερα, ανάμεσα στις μέχρι τώρα συνεργασίες σου διακρίνουμε αυτή με ένα δημοφιλές ελληνικό συγκρότημα, αυτό των C:Real για το τραγούδι “Visions of you” πίσω στο 1997. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία αρχικά και τι θυμάσαι πιο έντονα από αυτή;

Με πλησίασαν οι C: Real για να κάνω ένα guest στο τραγούδι “Visions of you” και έκανα επίσης και ένα video γι’αυτό. Το θυμάμαι σαν μια πολύ καλή ευκαιρία και μου άρεσε πραγματικά και το τραγούδι και η συνεργασία!

Το “Visions of you”, καθώς και ένα από τα πρώτα σου smash-hits, το “Don’t leave me this way” με τους The Communards ήταν δύο χορευτικά singles, που δεν θυμίζουν το μουσικό στυλ σου γενικότερα. Σου αρέσει να πειραματίζεσαι με διάφορα μουσικά είδη;

Ναι μου αρέσει να πειραματίζομαι με διαφορετικά είδη μουσικής και δεν μπορώ να μείνω ποτέ σε ένα «μέρος», μουσικά μιλώντας. Μου αρέσει να συνεργάζομαι με άλλους.

Εκτός όμως από τους C:Real έχεις συνεργαστεί με πολλούς διαφορετικούς και πολύ ενδιαφέροντες καλλιτέχνες στο παρελθόν, όπως με τους The Eurythmics, τον Jimmy Somerville, τον Paul Weller, τους Simply Red και πολλούς άλλους. Ποια ήταν η συνεργασία που ξεχωρίζει για σένα περισσότερο και γιατί;

Το ντουέτο μου με τον Jimmy Somerville και τους The Communards είναι η συνεργασία που ξεχωρίζει περισσότερο για μένα, καθώς άνοιξε τόσες πολλές πόρτες. Έχοντας ένα Νο.1 σε όλο τον κόσμο είναι κάτι που ανοίγει πολλές πόρτες. Ήταν μια ιδιαιτέρως διασκεδαστική περίοδος και σημαντική για πολλούς λόγους. Αγωνιζόμασταν για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων για τα οποία εξακολουθώ να αγωνίζομαι. Με την αύξηση της Ομοφοβίας το 2015, εξακολουθεί να είναι εξίσου σημαντικό.

Υπάρχουν τραγούδια άλλων καλλιτεχνών που εύχεσαι να είχες τραγουδήσει πρώτα εσύ;

Δύσκολη ερώτηση. Υπάρχουν τόσα πολλά όμορφα τραγούδια που θα ήθελα πολύ να διασκευάσω μια μέρα, αλλά δεν νομίζω ότι «εύχομαι να είχα κάνει αυτό εγώ πρώτη». Αν ένα τραγούδι είναι πραγματικά καλό μπορεί να διασκευαστεί από τόσους πολλούς και με τόσο πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Ποτέ όμως δεν θα πρέπει να διασκευάζεις ένα τραγούδι, αν δεν έχεις κάτι να πεις μέσα από αυτό.

Όλα αυτά τα χρόνια, και ανάμεσα σε τόσα πολλά τραγούδια που έχεις κυκλοφορήσει σίγουρα θα πρέπει να υπάρχουν μερικά που έχουν στιγματιστεί ζωή σου. Θέλεις να μας πείτε ποια είναι αυτά;

Το “Me and Mrs Jones” έκλεισε πολλές πόρτες για μένα, καθώς οι άνθρωποι του Τύπου ανησύχησαν πως ήμουν μια glamorous λεσβία που το ομολογούσε μέσα από αυτό το τραγούδι. Αναμφίβολα ήταν μεγάλη επιτυχία σε άλλες χώρες, στην πραγματικότητα μόνο το Ηνωμένο Βασίλειο, που είχε το πρόβλημα.

Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που έχεις λάβει είτε από το χώρο του θεάματος ή από το στενό σου περιβάλλον;

Έχω μάθει να παραμένω αληθινή σε αυτό που είμαι και δεν ξεπουλιέμαι. Αγαπώ τη μουσική όλο και περισσότερο και αγαπώ τους μουσικούς μου, οι οποίοι είναι η μουσική μου οικογένειά. Έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια ότι το λιγότερο είναι περισσότερο. Ξέρω πόσο τυχερή είμαι που έχω κάνει μια καριέρα σε κάτι που αγαπώ με πάθος. Είμαι ένας άνθρωπος από τους τυχερούς.

Μπορεί μια δισκογραφική εταιρεία να υποστηρίξει έναν καλλιτέχνη σήμερα;

Η μουσική βιομηχανία έχει αλλάξει τόσο πολύ. Διοικώ την δική μου εταιρία την Fallen Angel Records και εγώ υποστηρίζω τον ίδιο μου τον εαυτό. Είμαι πολύ «εκτός επαφής» με τις δισκογραφικές εταιρείες τριγύρω αυτή τη στιγμή για να γνωρίζω πώς λειτουργούν. Είμαι χαρούμενη που ξεκίνησα κάτι από μόνη μου.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;

Το σχέδιό μου είναι να προωθήσω το “Bloody Rain” σε όλο τον κόσμο και ελπίζω ότι τα τραγούδια του θα βρουν το «αληθινό σπίτι» τους, όπου μπορούν να κάνουν καλό. Πάντα γράφω και σχεδιάζω νέα projects. Είμαι «πεινασμένη» για όλα αυτά και αυτό εξακολουθεί να είναι ένα καλό. Όπως είπα είμαι ένας από τους τυχερούς ανθρώπους, που καταφέρνει να ζει κάνοντας αυτό (την μουσική) το οποίο ΑΓΑΠΩ.

Sarah Jane Morris σε ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συνέντευξη και ελπίζω να σε ξαναδούμε πάλι στην χώρα μας σύντομα!

Και εγώ σε ευχαριστώ!

Συνέντευξη: Θοδωρής Κολλιόπουλος
Special Thanks: Juliet Matthews και Ηλέκτρα Λήμνιου