Θέλω να μου πεις πως ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τη μουσική… Ήσουν από τα παιδιά που το μέλλον τους ήταν προδιαγεγραμμένο κατά κάποιο τρόπο;
Η αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα πάντα να ασχοληθώ με τη μουσική… Ήταν και είναι μια αγάπη μεγάλη! Έπεισα τους γονείς μου να ξεκινήσω μαθήματα κιθάρας και πιάνου στα οχτώ μου χρόνια, στα δώδεκα άρχισα να γράφω τα πρώτα μου κομμάτια και στη συνέχεια ήρθε όλη αυτή η πολύ όμορφη συνεργασία με τη Universal μέσω ενός demo που είχα ηχογραφήσει…
Με την είσοδό μου στη δισκογραφία δε νιώθω πως μπήκα κατευθείαν στα βαθιά νερά. Είναι κάτι που αγαπώ πολύ και σίγουρα δεν το βλέπω ανταγωνιστικά. Έχω πολύ δρόμο και πολλή δουλειά μπροστά μου και ως καλλιτέχνης αλλά και ως άνθρωπος και έτσι έχω σκοπό να συνεχίσω…
Ξέρεις, μoυ έκανε εντύπωση όταν διάβασα πως έστειλες ένα demo στην εταιρεία σου για να σε ακούσει! Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι πως «αυτό το παιδί μπορεί και να είναι …ο τελευταίος των ρομαντικών»! Το λέω αυτό γιατί πιθανόν ένα παιδί της γενιάς σου, που είναι σίγουρα εξοικειωμένο με τη τεχνολογία, να επέλεγε τον κόσμο του διαδικτύου για να κάνει γνωστή τη δουλειά του στο ευρύ κοινό…
Απλώς προσπάθησα να κυνηγήσω το όνειρό μου, αυτό είναι όλο! Ηχογράφησα το demo, όπως σου είπα νωρίτερα, και πήγα στη Universal για να το ακούσουν… Ένα νέο παιδί δεκαέξι χρονών χτυπάει τη πόρτα μιας εταιρείας και λέει «Γεια σας! Είμαι ο Χρήστος, μήπως θέλετε να με ακούσετε»; Kαι δόξα το Θεό τους άρεσε γιατί κακά τα ψέματα, σήμερα ο όγκος των demos που καταλήγει σε μια δισκογραφική εταιρεία είναι πολύ μεγάλος… Οπότε χαίρομαι πολύ που μπόρεσα να ξεχωρίσω, που είμαστε εδώ σήμερα και μιλάμε!
Ποια έμπνευση σε καθοδήγησε τη πρώτη φορά που έγραψες τη δική σου σύνθεση;
Ένας παιδικός έρωτας, όπως νομίζω ότι ξεκινάνε όλοι!
Γενικότερα πόσο ρομαντικός είσαι στη ζωή σου και στη καθημερινότητά σου; Εμπνέεσαι από ένα ηλιοβασίλεμα, ένα ωραίο λουλούδι ή τοπίο, ένα μικρό θαύμα της φύσης; Και πόσο αυτό «χωράει» και εκδηλώνεται έμπρακτα στη μουσική σου;
Κατά κάποιο περίεργο τρόπο, εκδηλώνεται εύκολα! Πράγματι μπορώ να εμπνευστώ από το καθετί, από οτιδήποτε μου κάνει εντύπωση, από κάποιο δυνατό συναίσθημα! Αλλά δεν σου κρύβω ότι ο έρωτας είναι ότι πιο όμορφο για έναν άνθρωπο γιατί όπως και να το κάνουμε, ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να εμπνευστεί περισσότερο από κάτι άλλο! Όσο αφορά το αν είμαι ρομαντικός ή όχι στη ζωή μου, νομίζω ότι είμαι παρόλο που η κοινωνία σήμερα δεν μας αφήνει και πολύ χώρο για ρομαντισμούς…
Όμως τι σε γεμίζει περισσότερο; Nα τραγουδάς ή να συνθέτεις;
Και τα δύο… Το καθένα έχει τη χάρη του! Επειδή τυγχάνει τώρα εκτός από συνθέτης να είμαι και στιχουργός, γενικά όλη η δημιουργία ενός κομματιού είναι μια πολύ όμορφη, δημιουργική και εποικοδομητική διεργασία! Είναι μια πολύ προσωπική στιγμή, μια στιγμή έμπνευσης που απλώς κάθεσαι και μεταφράζεις όλα σου τα συναισθήματα και τις σκέψεις σε ένα χαρτί…
Πριν δύο μήνες περίπου, έφτασε στα χέρια μας η πρώτη δισκογραφική σου δουλειά. Με τη κυκλοφορία της, νιώθεις α) πως ένας στόχος έγινε πραγματικότητα; γ) πως κάθε αρχή είναι και δύσκολη; γ) πώς βούτηξες κατευθείαν στα βαθιά νερά;
Όχι, δε νιώθω πως μπήκα κατευθείαν στα βαθιά νερά… Είναι κάτι που αγαπώ πολύ και σίγουρα δεν το βλέπω ανταγωνιστικά. Από την άλλη πλευρά, φυσικά και το νιώθω σαν ένα όνειρο που πραγματοποιείται. Απλώς έχω πολύ δρόμο και πολλή δουλειά μπροστά μου και ως καλλιτέχνης αλλά και ως άνθρωπος και έτσι έχω σκοπό να συνεχίσω…
Με ποια κριτήρια έγινε η επιλογή των συγκεκριμένων τραγουδιών;
Επειδή είχα παραδώσει ένα αρκετά μεγάλο όγκο τραγουδιών στη Universal για να διαλέξουμε για το δίσκο, απλώς επικράτησαν αυτά στα οποία συμφωνήσαμε από κοινού.
Δεν έχω twitter, μόνο facebook. Αλλά για να πω την αμαρτία μου, εάν δεν έκανα τη δουλειά που κάνω πιθανότατα να μην το είχα. Είναι κάτι το οποίο νιώθω ότι πολλές φορές με απομονώνει από τους ανθρώπους. Στέλνει κάποιος ένα μήνυμα που είναι τελείως απρόσωπο και δεν μπορείς να ξέρεις την έκφραση που έχει πίσω από έναν υπολογιστή…
Υπάρχει κάποιο κομμάτι του δίσκου που να ξεχωρίζεις περισσότερο από τα υπόλοιπα γιατί το έχεις συνδέσει με κάποια ιδιαίτερη στιγμή;
Όλα τα κομμάτια που είναι μέσα στο δίσκο κρύβουν κάποια ιδιαίτερη στιγμή γιατί όλα τα έχω γράψει βιωματικά. Προσπαθώ να γράφω βιωματικά και όχι να χρησιμοποιώ τη φαντασία μου – καλή είναι και η φαντασία βέβαια – απλώς μπορείς να βγάλεις κάτι πιο αυθεντικό, πιο μοναδικό όταν εκφράζεις τα συναισθήματα σου. Παρόλα αυτά, νιώθω το κάθε κομμάτι ξεχωριστά ανάλογα τη στιγμή και τη ψυχική μου διάθεση. Για παράδειγμα, αν είμαι σε χαρά μεγάλη θα προτιμήσω ίσως να ακούσω ένα πιο γρήγορο κομμάτι του δίσκου όπως είναι το «Πάρτυ στην άμμο» ή το «Όλο μου λείπεις». Ενώ αν είμαι πιο φορτισμένος ψυχολογικά ή ερωτευμένος θα προτιμήσω μια μπαλάντα όπως το «Η καρδιά μου αντιμιλάει» ή το «Μη γυρίσεις».
Αντιδράσεις φίλων και οικογένειας; Πώς αντιμετώπισαν τη κυκλοφορία της πρώτης δισκογραφικής σου δουλειάς; Υπάρχει κάποιο αστείο περιστατικό να μας διηγηθείς όταν έτυχες να ακούσεις για πρώτη φορά το τραγούδι σου από τα Μέσα;
H οικογένεια έχει χαρεί πάρα πολύ! Εντωμεταξύ δεν αντιμετώπισα ποτέ αρνητικές αντιδράσεις ως προς αυτό που θέλω να κάνω από τους γονείς μου… Από τη πρώτη κιόλας στιγμή δεν είχα αντιρρήσεις, αντίθετα ήταν μαζί μου και με βοήθησαν, πίστεψαν σε μένα και κατάλαβαν πόσο πολύ το αγαπάω! Μην ξεχνάς πως ήμουν δεκαέξι χρονών και δε θα μπορούσα να πάω ένα demo μόνος μου στην εταιρεία χωρίς την υποστήριξη των δικών μου ανθρώπων. Δεν είχα χρήματα, δεν είχα έσοδα, πήγαινα σχολείο ακόμα… Το πιο αστείο όμως που θυμάμαι σχετικά με τη πρώτη μέρα που κυκλοφόρησε το τραγούδι, είναι που είχα πάει για καφέ με τους φίλους μου και την ώρα που μπήκαμε και καθίσαμε στο café ξεκίνησε να παίζει στη τηλεόραση το «Η καρδιά μου αντιμιλάει». Ήταν η πρώτη φορά που το είδα και ‘γω, οπότε κυριολεκτικά «είχα στήσει αυτί»! Κάποια στιγμή, εκεί που είχαμε καρφωθεί όλοι στη τηλεόραση, έρχεται ο σερβιτόρος, μας κοιτάει που βλέπαμε τη τηλεόραση κάπως περίεργα οπότε γυρνάει το βλέμμα του σ’ εμένα, κοιτάει τη τηλεόραση, ξανακοιτάει εμένα, ξανακοιτάει τη τηλεόραση και στο τέλος γυρνάει και μου λέει: «…Γιατί δεν κάθεσαι απέναντι να βλέπεις καλύτερα»;;; Στο ραδιόφωνο πάντως άργησα να το ακούσω, γιατί δεν το πετύχαινα ποτέ!
Ως νέος καλλιτέχνης, είναι όλα άγνωστα για σένα: Πρώτο γύρισμα σε video-clip, πρώτη live εμφάνιση, πρώτη ηχογράφηση σε studio… Πώς τα εισπράττεις όλα αυτά ως εμπειρίες που ζεις για πρώτη φορά;
Είναι μια μοναδική εμπειρία! Είναι υπέροχο το συναίσθημα γιατί πόσες φορές στη ζωή μας έχουμε την ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε το όνειρό μας; Είναι μια πολύ όμορφη διαδικασία και γενικότερα προσπαθώ να τη ζω, να παίρνω διαρκώς και άλλα πράγματα μέσα από αυτή τη διαδικασία και να γίνομαι καλύτερος κάθε μέρα που περνάει, μέσα από τις εμπειρίες που βιώνω.
Όταν έρχεται η έμπνευση για να γράψω, το αντιμετωπίζω σαν μια πολύ προσωπική στιγμή. Μπαίνω στο δωμάτιο όταν θα ξεκινήσω να γράφω το κομμάτι και βγαίνω όταν το τελειώσω. Μπορεί στο ενδιάμεσο να μην φάω ούτε να πιω μέχρι να το ολοκληρώσω… Εκείνη τη στιγμή με έχει συνεπάρει η έμπνευση και απλά ξεχνώ τα πάντα!
Η καθημερινότητα με το τρέξιμο και το άγχος σου αφήνει περιθώριο να το χαρείς όλο αυτό που σου συμβαίνει ή όχι;
Εντάξει, η αλήθεια είναι πως υπάρχει τρέξιμο και άγχος αλλά προσπαθώ να το χαρώ γιατί είναι σαν ένα όνειρο που φανταζόμουν από μικρός και γίνεται σιγά – σιγά αληθινό…
Φοβήθηκες την έκθεση στο πρώτο σου live; Το γεγονός ότι ήσουν απέναντι από μερικές δεκάδες μάτια, γυμνός εσύ μαζί με τα τραγούδια σου, δεν σε κυρίευσε καθόλου η πίεση ή η ανασφάλεια για το αν καταφέρεις να είσαι αντάξιος των προσδοκιών τους;
Όταν ανεβαίνω στη σκηνή, δε το βλέπω ακριβώς έτσι! Απλώς αφήνομαι και αφήνω τη καρδιά μου να αντιμιλάει, όπως λέει και το τραγούδι! Αλλά εννοείται ότι στη πρώτη ζωντανή μου εμφάνιση είχα μεγάλο άγχος… Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί..!
Α, τόσο καλά…!
Ευτυχώς όμως το ξεπέρασα γρήγορα και έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω!
Διάβασα τη πρώτη σου έντυπη συνέντευξη που έλεγες: «Θα προσπαθώ να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό για να κάνω κάτι που να έχει νόημα και όχι να είμαι ένας ακόμη τραγουδιστής». Τι πιστεύεις ότι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει να ξεχωρίσεις και να σε αποτρέψει από το κίνδυνο να χαρακτηριστείς ένας από τους πολλούς;
Νομίζω ότι όλα είναι θέμα δουλειάς… To κατά πόσο είναι καλή και αληθινή η δουλειά μου και νομίζω ότι αυτό γίνεται φανερό στους ακροατές. Γενικότερα ο κόσμος αγαπάει αυτά που μπορεί να νιώσεις. Το θέμα είναι να δίνεις κάτι το οποίο έχει να δώσει κάτι σε όλους, ένα δυνατό συναίσθημα, μια ανάμνηση μιας σχέσης ή μιας παλιάς περασμένης αγάπης.
Νομίζω πως είμαι από τη τελευταία γενιά που έζησε λίγο αυτό που λέμε «γειτονιά»… Τώρα κοιτάζω έξω το δρόμο και δεν υπάρχει τίποτα, μόνο αυτοκίνητα. Όλα τα παιδιά πλέον έχουν κλειστεί στο σπίτι, μπροστά από έναν υπολογιστή και γράφουν στο facebook ή παίζουν video games…
Εννοείς να μπορεί να ταυτιστεί κάποιος μαζί σου…
Ναι, είναι πολύ σημαντικό να μπορεί ο άλλος να μπει στη ψυχοσύνθεση του τραγουδιού, να το νιώσει και να το ζήσει όπως το ζεις εσύ και το τραγουδάς.
Αν σε έβαζα στη θέση ενός απλού ακροατή, ποιο θα ήταν το πρωταρχικό στοιχείο που θα σε έκανε να αγοράσεις το cd σου;
Βέβαια όντας και συνθέτης των περισσότερων τραγουδιών του δίσκου, αφού και να θέλω πολλές φορές δεν μπορώ να το δω αλλιώς, προσωπικά με αγγίζουν πολύ τα κομμάτια που είναι μέσα σ’ αυτή τη δουλειά. Για μένα σημαίνουν και κάτι, οπότε νομίζω ότι θα με άγγιζε όλο το συναίσθημα, όλο το κλίμα που διαχέεται μέσα απ’ το δίσκο.
Αγαπημένοι καλλιτέχνες Έλληνες και ξένοι; Συνεργασίες που ονειρεύεσαι;
Από Ελλάδα αγαπώ πάρα πολλούς, δεν είναι μόνο δυο – τρία ονόματα. Πυξ – Λαξ, Μιχάλης Χατζηγιάννης, Αλκίνοος Ιωαννίδης και πολλά άλλα συγκροτήματα και καλλιτέχνες. Από ξένους, κυρίως rock μπάντες όπως Scorpions, Rolling Stones, Europe και πολλά άλλα συγκροτήματα. Όσο αφορά τις συνεργασίες, είναι πάρα πολλά τα ονόματα τα οποία θα ήθελα να συνεργαστώ και σίγουρα είναι μέσα και τα ονόματα των Ελλήνων καλλιτεχνών που σου ανέφερα και πιο πάνω…
Υπάρχει η σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού σου να δώσεις κάποια στιγμή ένα τραγούδι ως συνθέτης σε έναν ερμηνευτή – ερμηνεύτρια που αγαπάς;
Βεβαίως… Υπάρχουν συζητήσεις γύρω από αυτό το ενδεχόμενο. Είναι αρκετά τα κομμάτια που έχω και δεν αποκλείεται στο μέλλον να γίνει κάτι τέτοιο…
Ένα τραγούδι που ζηλεύεις και θα ‘θελες να είχες γράψει;
Μόνο ένα; Πάρα πολλά! Αυτή τη περίοδο μου έχει κολλήσει πάρα πολύ «Η αύρα» του Δημήτρη Παναγόπουλου. Παλιό κομμάτι, του 1988 νομίζω… Αλλά είναι ένα κομμάτι που θα το ζήλευα! Είναι πολύ όμορφο, και σε στίχους και σε μουσική…
«Αυτό που δεν έχουμε καταλάβει είναι ότι όσο καλλιεργήσει το χωραφάκι του ο δίπλα, τόσο πιο γόνιμο θα είναι το έδαφος όταν θα έρθει η δική μας σειρά να βγάλουμε δίσκο». Το είχε πει κάποτε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Ως πρωτοεμφανιζόμενος στο χώρο, είναι άποψη που την αποδέχεσαι;
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης είναι ένας πολύ μεγάλος καλλιτέχνης. Είναι πολύ όμορφη αυτή η φράση, αλλά τώρα οι εποχές είναι περίεργες και τα πράγματα πολύ ευμετάβλητα και ρευστά. Νομίζω σήμερα πως τίποτα δεν ισχύει απόλυτα, όλα μπορούν να αλλάξουν και από τη μια στιγμή στην άλλη να έρθουν τα πάνω – κάτω…
Από ‘κει και πέρα, εσύ έχεις «πατήσει» πάνω σε καλλιτέχνες που θαυμάζεις ή σε ακούσματα που σ’ αρέσει να ακούς;
Σίγουρα, όχι όμως στο επίπεδο της αντιγραφής. Προσπαθώ πάντα να κάνω κάτι δικό μου, κάτι που να έχει το δικό μου στίγμα. Βέβαια και έχω πατήσει πάνω σε μουσικά στηρίγματα καλλιτεχνών που θαυμάζω πάρα πολύ αλλά μένω εκεί, στο μουσικό άκουσμα και απλώς στη καλλιέργεια της προσωπικότητάς μου και της μουσικής μου μεταμόρφωσης. Μπορείς από όλα τα ακούσματα να πάρεις κάτι και ύστερα να το αξιοποιήσεις κατάλληλα, ανάλογα με το χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία σου.
Πού σε εμπνέει να γράψεις καλύτερα, όταν έρχεται η στιγμή της δημιουργίας; Για παράδειγμα, μπορεί να τύχει να κάτσεις σε ένα παγκάκι στο δρόμο και να γράψεις κάτι; Ή σε εμπνέει πιο πολύ να μείνεις στο δωμάτιο σου, στο μπαλκόνι σου ή δίπλα στο παράθυρό σου;
Νιώθω πως όταν έρχεται η έμπνευση για να γράψω, το αντιμετωπίζω σαν μια πολύ προσωπική στιγμή και δεν θέλω γύρω μου κόσμο. Συνήθως είμαι στο δωμάτιό μου στο σπίτι οπότε μπαίνω, κλείνω πόρτες και παράθυρα και δεν αφήνω κανέναν να μπει μέσα. Μπαίνω στο δωμάτιο όταν θα ξεκινήσω να γράφω το κομμάτι και βγαίνω όταν το τελειώσω, μπορεί στο ενδιάμεσο να μην φάω ούτε να πιω μέχρι να το ολοκληρώσω γιατί εκείνη τη στιγμή με έχει συνεπάρει η έμπνευση και απλά ξεχνώ τα πάντα… Και σίγουρα κλείνω τους δικούς μου ανθρώπους, την αδερφή μου και τους γονείς μου σε ένα άλλο δωμάτιο, για να μην πηγαινοέρχονται! Γιατί έχουν τύχει φορές που θέλω να γράψω ένα κομμάτι και μπαίνει μέσα η μητέρα μου χωρίς να το ξέρει …και σφουγγαρίζει ή ανοίγει τα παράθυρα!
Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση που έχεις από τη παιδική σου ηλικία;
Νομίζω πως είμαι από τη τελευταία γενιά που έζησε λίγο αυτό που λέμε «γειτονιά»… Θυμάμαι, πιτσιρικάς βέβαια, στην ηλικία που πήγαινα δημοτικό, παίζαμε μπάλα στα στενά ή βρισκόμασταν όλα μαζί τα παιδιά της γειτονιάς, παίζαμε κάρτες και όλα τα συναφή που υπήρχαν τότε. Το αναφέρω αυτό γιατί πολλές φορές κοιτάζω έξω το δρόμο και δεν υπάρχει τίποτα, μόνο αυτοκίνητα. Όλα τα παιδιά πλέον έχουν κλειστεί στο σπίτι, μπροστά από έναν υπολογιστή και γράφουν στο facebook ή παίζουν video games…
Τώρα μου δίνεις πάσα να σε ρωτήσω αν ασχολείσαι με τα λεγόμενα social media… (facebook, twitter κ.τ.λ.)
Δεν έχω twitter, μόνο facebook. Για να πω όμως την αμαρτία μου, εάν δεν έκανα τη δουλειά που κάνω πιθανότατα να μην το είχα. Είναι κάτι το οποίο νιώθω ότι πολλές φορές με απομονώνει από τους ανθρώπους. Στέλνει κάποιος ένα μήνυμα που είναι τελείως απρόσωπο και δεν μπορείς να ξέρεις την έκφραση που έχει πίσω από έναν υπολογιστή. Φυσικά είναι πολύ όμορφο το γεγονός όταν λαβαίνω όμορφα μυνήματα σχετικά με τη δουλειά μου και τα τραγούδια μου, αλλά δεν παύει το facebook να με κάνει να νιώθω ότι προωθεί την απομόνωση ανάμεσα στους ανθρώπους. Σου δίνει ταυτόχρονα τη δυνατότητα να είσαι με όλους αλλά και να μην είσαι με κανέναν. Η αλήθεια είναι ότι και ‘γω χρησιμοποιώ πολύ το facebook και το διαδίκτυο γενικότερα γιατί είναι ένα πολύ σημαντικό μέσο. Απλά επειδή βλέπω ότι ήδη τρώω πολλές ώρες πίσω από έναν υπολογιστή λόγω facebook, άμα είχα και twitter …θα έπαυα να γράφω τραγούδια!
Οι σπουδές σου στη κιθάρα και στο πιάνο σε βοήθησαν να εξελιχθείς μουσικά; Πολλοί θεωρούν ότι η κατεύθυνση από ένα ωδείο δημιουργεί στεγανά και τροφοδοτεί μια στείρα έμπνευση…
Εντάξει, υπάρχει και αυτή η άποψη… Εμένα όμως σίγουρα με βοήθησε. Παρόλα αυτά, δεν είμαι αντίθετος στο γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι πιάνουν μια κιθάρα και μεγαλουργούν. Σίγουρα δεν είναι ανάγκη να έχεις πτυχία για να πεις ότι φτιάχνεις ένα μουσικό αριστούργημα. Απλώς σε βοηθάει, όταν έχεις ασχοληθεί και λίγο παραπάνω με τη μουσική, να καλλιεργηθείς, να «τριφτείς» λίγο και πολλές φορές να αναπτύξεις αυτό που έχεις. Γιατί όσο μεγάλη και αν είναι, πάντα η μουσική ικανότητα μπορεί να αναπτυχθεί κι άλλο, ποτέ δεν τελειώνει… Η μουσική δεν έχει ούτε αρχή αλλά δεν έχει ούτε και τέλος! Όσο προχωράς, τόσο πιο πολλά μαθαίνεις. Ποτέ δεν τα ξέρεις όλα, πάντα έχεις κι άλλα να μάθεις…
Mε τη κυκλοφορία της πρώτης δισκογραφικής δουλειάς, θα είναι μεγαλύτερη επιβράβευση για σένα αν τα τραγούδια σου αγαπηθούν από το κοινό ή αν πάρουν καλές κριτικές από τους συναδέλφους σου;
Και τα δύο είναι κάτι το πολύ όμορφο και φυσικά το επιθυμητό. Είναι φυσικά ωραίο ένας γνώστης του αντικειμένου, είτε είναι κριτικός μουσικής είτε άλλος συνάδελφος, μουσικός ή τραγουδιστής, να πει μια ωραία γνώμη ή να γράψει μια καλή κριτική για σένα. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι το κύριο λόγο στη μουσική τον έχει ο κόσμος γιατί το κοινό είναι εκείνο που επιλέγει να ταυτιστεί με καλλιτέχνες και να τους υποστηρίξει. Χωρίς την αγάπη του κόσμου είναι πολύ δύσκολο να κάνεις κάτι…
Δύσκολα όμως δε θεωρείς ότι ο κόσμος έχει τη δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής; Θέλω να πω πως με την πλειοψηφία των ραδιοφώνων που παίζουν ένα συγκεκριμένο playlist στις εκπομπές τους, προωθούνται συγκεκριμένα πρόσωπα, συγκεκριμένα τραγούδια…
Κοίταξε, τα ραδιόφωνα είναι πάρα πολλά αλλά καθένα επιλέγει το δικό του στυλ και ύφος. Οπότε αντίστοιχα και το κοινό εξίσου επιλέγει τι θα ακούσει. Αν κάποιος επιλέξει ένα σταθμό ραδιοφώνου και τα κομμάτια δεν τον εκφράζουν, τότε θα γυρίσει το κουμπί και θα σταματήσει εκεί που θα ακούσει κομμάτια που έχουν κάτι να του πουν…
Άμεσα μελλοντικά σχέδια;
H προσοχή μου μέχρι τώρα ήταν στραμμένη στη συνεργασία που είχα με τα «Starbucks»! . Από ‘κει και πέρα, ήδη συζητάμε για κάποιες εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές. Ακόμα δεν έχουμε καταλήξει κάπου, παρόλα αυτά είμαστε πολύ κοντά και νομίζω πως πολύ σύντομα θα έχετε νέα μου.
Θα απέκλειες το ενδεχόμενο να εμφανιστείς σε μια μεγάλη πίστα, ακόμα και αν μιλάμε για τη συνεργασία των ονείρων σου;
Όχι, δεν αποκλείω τίποτα… Σε όλα είμαι ανοιχτός και σε όλα συζητήσιμος. Και ο χώρος που θα εμφανιστείς έχει τη σημασία του, είναι κάτι το οποίο πάντα λαμβάνεις υπόψη όταν πρόκειται να κλείσεις μια συνεργασία ή κάποιο live. O χώρος βοηθάει πολύ στη ψυχοσύνθεση και τη ψυχολογία σου.
Προλαβαίνεις να ασχοληθείς με κάτι άλλο κατά τη διάρκεια της καθημερινότητάς σου, εκτός της μουσικής;
Αυτό που κάνω συνήθως όταν είμαι φορτισμένος ή όταν έχω τη προηγούμενη μέρα πολύ τρέξιμο είναι να διαβάσω κάποιο λογοτεχνικό βιβλίο. Με χαλαρώνει και μου δίνει τη δυνατότητα να ξεφύγω από οτιδήποτε με βασανίζει εκείνη τη στιγμή, είτε είναι η δουλειά είτε είναι γενικότερα η κούραση της μέρας.
Ποιο είναι το βιβλίο που διάβασες τελευταία και απόλαυσες;
Είναι «Ο υπνωτιστής» του Lars Kepler. Είναι κάτι σαν απάντηση στο βιβλίο «Το κορίτσι με το τατουάζ» του Stieg Larsson. Μ’ αρέσουν πάρα πολύ τα βιβλία μυστηρίου και ειδικότερα ο τρόπος που γράφει ο Dan Brown. Tα έχω διαβάσει όλα εκτός από το τελευταίο του βιβλίο «Το χαμένο σύμβολο».
Συνέντευξη στην Κατερίνα Μαθιουδάκη
Φωτογραφίες Μπάμπης Γιαννικάκης
