Τα θαύματα της Ελευθερίας Αρβανιτάκη (φωτορεπορτάζ)

Η Ελλάδα ευτυχώς, είναι πλούσια σε γυναικείες φωνές και μάλιστα εξαιρετικές. Μια από αυτές είναι η Ελευθερία Αρβανιτάκη. Αναμφισβήτητα, μια φωνή εξαιρετική, σωστή, ιδιαίτερη. Μια τραγουδίστρια, που σέβεται και αγαπά το ελληνικό τραγούδι, έχοντας διαμορφώσει ένα από τα πιο όμορφα ρεπερτόρια, προσπαθώντας συνεχώς πολύ για να γίνεται όλο και καλύτερη και έχοντας κάνει μια δισκογραφία πολυποίκιλη και ιδιαίτερα προσεγμένη. Μια γυναίκα γοητευτική, που στέκεται σαν νεραϊδα πάνω στη σκηνή και η φωνή της ακουμπάει σαν χάδι στα τραγούδια. Όμως η ερώτηση που με ταλανίζει χρόνια είναι η εξής: Τι κάνει μια ερμηνεύτρια μοναδική; Η εξαιρετική και άρτια φωνή της; Το ρεπερτόριο και οι επιλογές της; Η στάση και παρουσία της πάνω στη σκηνή; Ή εν τέλει μήπως σημαίνοντα ρόλο παίζει η ψυχή και ερμηνεία της;

Προφανώς, όλα παίζουν τον ρόλο τους. Και η Ελευθερία Αρβανιτάκη συνήθως τα έχει: εξαιρετική και ζεστή φωνή, εκλεκτό ρεπερτόριο, αέρινη και κομψή παρουσία. Άλλωστε αυτό, είναι εκεί για να το επιβεβαιώσει πάντα, το ζεστό χειροκρότημα που λαμβάνει. Έτσι και φέτος, με την παράσταση της «Πάμε ξανά στα θαύματα», η Ελευθερία είναι εκεί, για να μεταμορφώσει κάθε τραγούδι κι σ’ ένα μικρό θαύμα, χωρίς ιδιαίτερες σκηνοθεσίες, σκηνικά και κόλπα, με τη χαρακτηριστική λιτότητα και ηρεμία που την διέπει και μια φωνή που δίνει έναν άλλο αέρα σε ό, τι και να πει.

Μαζί της μια εξαιρετική ορχήστρα με ωραίες ενορχηστρώσεις και δυναμική. Ο Δημήτρης Μπαρμπαγάλας στην κιθάρα, ο Αλέξανδρος Κτιστάκης στα κρουστά, ο Θωμάς Κωνσταντίνου σε τζουρά, λάουτο , μαντολίνο και ο Γιάννης Κυριμκυρίδης στα πλήκτρα, έντυσαν μουσικά τα κομμάτια και συνόδευσαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την Ελευθερία Αρβανιτάκη. Αναμφισβήτητα, η πολύ καλή ορχήστρα συνυπολογίζεται στα θετικά της βραδιάς.

Τραγούδια αγαπημένα, κλασικά της Ελευθερίας, έπλασαν το σκηνικό και την ατμόσφαιρα. Ξεκινώντας από το «Μέτρησα», και το τι «Τι λείπει», έως τις επανεκτελέσεις των τραγουδιών: «Στιγμές», «Φτάνει-φτάνει», «Τα καράβια μου καίω», αλλά και τα υπέροχα και καθιερωμένα της «Πάω να πιάσω ουρανό», «Του πόθου το αγρίμι», «Καθρεφτίζω τον νου», «Ζωή κλεμμένη», αλλά και τα δημοφιλή της: «Δεν μιλώ για μια νύχτα εγώ», «Δυνατά-δυνατά», η Ελευθερία Αρβανιτάκη ταξίδεψε το κοινό της και διαμόρφωσε ένα τρίωρο πρόγραμμα, με πυρήνα την πορεία της από την αρχή της καριέρας της έως σήμερα.

Όσον αφορά στο χώρο, το Gazarte είναι ένας κατ’ εξοχήν όμορφος χώρος για συναυλίες και σίγουρα είναι από τις πιο προσεγμένες μουσικές σκηνές, που εξασφαλίζει ένα καλό επίπεδο παροχών τόσο για τους καλλιτέχνες όσο και για τους θεατές. Όμως, δεν μπορούν να παραλειφθούν και οι ιδιαίτερα υψηλές για την κρίσιμη οικονομική περίοδο που βιώνουμε τιμές, αλλά και εν γένει. Με 15 ευρώ είσοδο για όρθιους και από 25-40 για καθήμενους, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται το ποτό μέσα, το οποίο ανέρχεται σε τιμές αρκετά υψηλές, κατατάσσεται στα αρνητικά της βραδιάς. Παρόλα αυτά, οφείλω να αναγνωρίσω το θετικό, της ολικής απαγόρευσης του καπνίσματος στο χώρο, γεγονός που ευνοεί κοινό και καλλιτέχνες, αλλά και την φροντίδα του μαγαζιού ώστε κάθε Κυριακή η παράσταση να ξεκινά στις 20.30, ώστε μετά το τέλος της παράστασης να είναι διαθέσιμα τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Η Ελευθερία Αρβανιτάκη είναι ασφαλώς μια από τις εξαιρετικές, σημαντικότερες και πιο ιδιαίτερες καλλιτέχνιδες που διαθέτει η Ελλάδα. Προσωπικά, την έχω απολαύσει πολλές φορές και με έχει αφήσει γοητευμένη. Όμως, -και εκφράζω μια τελείως προσωπική άποψη, που ενδεχομένως να μην έχει καμία σχέση με τις εντυπώσεις που μπορεί να άφησε στο υπόλοιπο κοινό-, η Ελευθερία Αρβανιτάκη δεν με έκανε να νιώσω το ίδιο γεμάτη όσο άλλες φορές. Προσωπικά, ένιωσα ότι εκείνο το βράδυ, είχε χάσει το πάθος της, τη μαγεία της. Σαν να έχασε το το νεύρο, το θυμό, την θλίψη, το νευρικό γέλιο, το περιθώριο για λάθος. Μια γυναίκα όμορφη, μια φωνή χαρισματική, μια καλλιτέχνις με άποψη, η οποία ένιωσα ότι φοβόταν να εκφραστεί. Φοβήθηκε τον εαυτό της, φοβήθηκε να εμπιστευτεί τους μουσικούς της; Ένιωσα πως εκείνο το βράδυ ήταν αμήχανη, δάγκωνε τα χείλη στο λάθος και προσωπικά κάπου εκεί κι εγώ, αποσυνονίστηκα, σαν να βαρέθηκα.

Δεν ξέρω αν φταίει η Ελευθερία Αρβανιτάκη που ενώ έχει μια τεράστια πόρτα-τη φωνή της- δεν με άφησε μέσα να μπω και να δω τι γίνεται και στην ψυχή της. Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός πως ήταν πρεμιέρα και το άγχος είναι δικαιολογημένο. Δεν ξέρω αν έφταιξε το ρεπερτόριο που ήταν μεν κλασικό κι αγαπημένο, αλλά δίχως ανατροπές. Δεν ξέρω καν αν όσα γράφω ισχύουν και το ένιωσαν κι άλλοι. Απλώς ξέρω πως η Ελευθερία Αρβανιτάκη δεν είναι αυτό. Και φυσικά πως όλα αυτά είναι καθαρά η προσωπική και συνεπώς υποκειμενική γνώμη.

Όμως αναμφισβήτητα- κι αυτό δεν αλλάζει με τίποτα- η Ελευθερία Αρβανιτάκη είναι εδώ, στο κέντρο της πόλης, να τραγουδά και να ταξιδεύει στα θαύματα. Άλλωστε αυτά δεν έχουμε ανάγκη;