Η Χαρούλα και η Δήμητρα μας παρουσίασαν το “μπλέ Βελούδο” και μας μίλησαν αποκλειστικά!

να ξανανοίξετε ο ένας στον άλλο την καρδιά του. Είναι αυτό το μαγικό πράγμα, που μπορεί να έχουν περάσει χρόνια, να έχετε να μιλήσετε καιρό, κι όμως, κάθε φορά να είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα, να υπάρχει η ίδια λαχτάρα, η ίδια εκτίμηση, η ίδια προσμονή.  Αυτό, που οι στιγμές που έχετε ζήσει μαζί στο παρελθόν όντα παιδιά, ξετυλίγονται σαν φωτογραφικό φιλμ, κι εσείς με την ίδια φρεσκάδα, με την ίδια χαρά, προσπαθείτε να παραστήσετε και πάλι τους παλιούς εαυτούς σας και να γίνετε και πάλι ένα. Είναι αυτή ακριβώς η σπίθα που βλέπει κανείς στα μάτια της Χάρις Αλεξίου και της Δήμητρας Γαλάνη όταν μιλάνε για την συνεργασία τους. Δυο υπέροχες γυναίκες, δυο μεγάλες τραγουδίστριες, που αφήνουν τους μεγαλόσχημους και πομπώδεις τίτλους  και γίνονται πάλι τα ίδια κορίτσια που έβγαιναν διστακτικά στο πάλκο του Ζυγού, οι ίδιες κοπέλες που  έκαναν τα τραγούδια της χθεσινής μέρας, τραγούδια της τότε ημέρας, αλλά και του σήμερα.

Με διάθεση ντυμένη «σε μπλε βελούδο»  όπως και ο τίτλος της παράστασης, η Χάρις Αλεξίου και η Δήμητρα Γαλάνη, μας καλούν σε ένα ταξίδι στην από κοινού, αλλά και μοναχική πορεία τους, με τις καρδιές τους να χτυπούν στο κέντρο της πόλης, στην ιστορική αίθουσα του θεάτρου Παλλάς, για 15 παραστάσεις.  Ένα ταξίδι, που ξεκινά από τις μπουάτ της δεκαετίας του ’70 στην Πλάκα , αλλά και τα τέλη της δεκαετίας του ’80 στο ΟΑΚΑ μαζί με το Γιάννη Πάριο, για να φθάσει στο Ηρώδειο του 2006 στο από κοινού αφιέρωμα για τη Σοφία Βέμπω και να κατασταλάξει στο σήμερα, στην παράσταση που ετοιμάζουν. Όπως δήλωσε και η ίδια η Χάρις Αλεξίου στην χθεσινή συνέντευξη τύπου, το παρελθόν αυτό και η ίδια η Δήμητρα Γαλάνη ως φίλη και συνεργάτης, είναι αυτά  που της εμπνέουν ιδιαίτερη ασφάλεια και προσμονή γι’ αυτές τις παραστάσεις. Χαρακτηριστικά, δήλωσε πως το πρόγραμμα, είναι δομημένο σαν να ξετυλίγεται ένας διάλογος, μια ιστορία, που έχει ξεκινήσει από παλιά και διαδραματίζεται μέχρι σήμερα. Επίσης, η Χάρις Αλεξίου τόνισε, πως ο βασικός πυρήνας της παράστασης αυτής, θα είναι το μοίρασμα. Δηλαδή 2,5 περίπου ώρες πάνω στη σκηνή,  με τραγούδια που θα «κουβεντιάζουν» μεταξύ τους, καθώς η καθεμία θα έχει ως σόλο, μόνο τέσσερα κομμάτια.

Η Δήμητρα Γαλάνη με τη σειρά της, υπογράμμισε, πως αυτή η επανένωση είναι ο απόηχος μιας βαθιάς σχέσης, τόσο καλλιτεχνικής, όσο και προσωπικής, που ακόμη κι αν είχε να εκδηλωθεί καλλιτεχνικά καιρό, πάντοτε υπήρχε στις επιθυμίες και των δύο. Συγκεκριμένα, δήλωσε πως όσο διαφορετικές κι αν είναι οι φωνές ή οι δρόμοι τους, κάποια στιγμή γίνονται ένα, γιατί οι ψυχές γίνονται ένα. Επίσης, τόνισε πως όλη η παράσταση είναι δομημένη από την ευγνωμοσύνη που έχουν κι οι δύο στο ρεπερτόριο τους και τους δημιουργούς του, αλλά και από την ευγνωμοσύνη που έχουν απέναντι στο κοινό τους, που αγκαλιάζει χρόνια κάθε βήμα τους. Γενικά, στάθηκε ιδιαίτερα στο θέμα του ρεπερτορίου, καθώς τόνισε, πως κανείς δεν ξέρει την ιστορία του, αν κάποιος δεν του δείξει την ιστορία του, που στην περίπτωση των δύο ερμηνευτριών, είναι τα τραγούδια και το κοινό τους.

Ιδιαίτερο, σημαίνοντα και καθοριστικό ρόλο στην παράσταση, αποτελούν οι ενορχηστρωτές της παράστασης, οι εξαιρετικοί κ. Κώστας Παπαδούκας και κ. Γιώργος Ζαχαρίου. Ο κύριος Παπαδούκας, ενορχηστρωτής πολλών ετών της Χάρις Αλεξίου, ανέφερε πως η συνεργασία με τις δύο κυρίες, είναι σαν να τρέχεις σε μία λεωφόρο και σκοπός είναι να ξεπεράσουν με το αποτέλεσμα τον εαυτό τους. Επιπλέον τόνισε, πως ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η πολυμορφία της ορχήστρας καθώς συντελείται από μουσικούς διαφόρων σχολών, παλαιών και νεώτερων, δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα πρωτότυπο, που έχει ως βάση την συμπληρωματική λειτουργία. Ο κύριος Γιώργος Ζαχαρίου από την άλλη, παρομοίασε την συνεργασία αυτή, και το έργο του ως ενορχηστρωτή, ως ένα φαγητό που έχει να κάνει έχοντας στα χέρια του τα καλύτερα υλικά, τις καλύτερες πρώτες ύλες, καθώς επίσης, δεν έκρυψε την αγωνία αλλά και τη λαχτάρα του για να παρουσιαστεί αυτή η παράσταση και στο κοινό.

Όσον αφορά στο ρεπερτόριο, η Χάρις και η Δήμητρα, αποκάλυψαν πως θα είναι ένα πρόγραμμα με πολλές ανατροπές, απόρροια συζητήσεων με την Λίνα Νικολακοπούλου, που έχει  και την επιμέλεια του προγράμματος. Ξεκινώντας από τον «Μαρμαρωμένο βασιλιά», τη «Χαλασιά μου», και «τα τραγούδια της χθεσινής μέρας», θα φτάσουν έως το σημερινό τους ρεπερτόριο, πάντα έχοντας ως άξονα την συντροφικότητα, με την πλειοψηφία του προγράμματος να τείνει στα ντουέτα, όπως αυτό που σχεδιάζουν στο τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι « Αθανασία».  Τέλος, η Χάρις Αλεξίου ανέφερε, πως έχουν στο μυαλό τους περίπου 60 τίτλους, τους οποίους θα προσπαθήσουν να μας παρουσιάσουν όχι ολόκληρους, αλλά δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο μουσικό ταξίδι.

Βγαίνοντας από το Παλλάς, κοιτάζω την αφίσα. Δυο γυναίκες, και στην μέση να πέφτει ένα μπλε, βαρύ βελούδο. Μια Χαρούλα όμορφη, γλυκιά, λαμπερή, γοητευτική. Μια Δήμητρα στιβαρή, επιβλητική, ήρεμη. Πιο ώριμες, αλλά και πιο γοητευτικές από ποτέ. Τελικά, είναι τα ίδια κορίτσια με τότε; Ναι, είναι, κι αυτό βγαίνει από την ψυχή τους. Είναι αυτές που στρώνουν με βελούδο το κέντρο της πόλης και μας καλούν στην τρυφερότητα, στο χάδι, στην ομορφιά.  Άλλωστε, αυτό δεν χρειαζόμαστε μέσα στην μιζέρια στην οποία μας βυθίζουν;  Φεύγω με ένα έντονο συναίσθημα που φαντάζει υποχρέωση: να δω και να ακούσω αυτές τις δύο γυναίκες μαζί στη σκηνή, να προλάβω, αυτό που δεν πρόλαβα να ζήσω τότε. Και φαντάζομαι αυτό είναι το συναίσθημα που δημιουργείται σε όλους μας: σε όσους δεν έζησαν, να προλάβουν να το ζήσουν και σε όσους το έζησαν να αναβιώσουν. Και σίγουρα αξίζουν πολύ και τα δύο.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ  ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ-ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ

Η παράσταση που θα μας παρουσιάσετε στο Παλλάς, ονομάζεται: « Σε μπλε βελούδο». Το βελούδο, συνειρμικά μας παραπέμπει στην πολυτέλεια. Παρόλα αυτά, ζούμε σε μια κρίσιμη οικονομική περίοδο. Είναι σκόπιμη αυτή η αντίφαση; Πείτε μας λίγα λόγια για τον τίτλο της παράστασης

Χ.Α: Το βελούδο είναι κάτι υπέροχο, προσωπικά μ’ αρέσει πάρα πολύ και σαν ύφασμα. Παραπέμπει εκτός από την πολυτέλεια και στην τρυφερότητα, στην απαλότητα, στο χάδι. Για μας το βελούδο είναι η αγάπη, τρυφερότητα, η απαλότητα με την οποία αγγίζουμε το ρεπερτόριο μας και όλη αυτήν την παράσταση που θα παρουσιάσουμε στο Παλλάς. Η πρόταση «έπεσε» από τη Λίνα Νικολακοπούλου και αμέσως  μας ενθουσίασε γιατί αντιπροσώπευε όλα τα συναισθήματα που έχουμε γι’ αυτήν την συνεργασία. Επιπλέον, θέλαμε να μην πέσουμε στη μιζέρια που αναπόφευκτα απορρέει από την οικονομική κρίση. Δεν θέλαμε έναν χώρο που να μην άξιζε για το πρόγραμμα μας και για τα τραγούδια μας, θέλαμε μια ποιότητα θεάματος. Είπαμε όχι, θα πάμε στο Παλλάς, σ’ αυτόν τον υπέροχο χώρο, θα τραγουδήσουμε τα τραγούδια μας όπως τους αξίζει  και θα παρουσιάσουμε κάτι όμορφο στον κόσμο, μακριά από την γενικότερη ασχήμια και απαισιοδοξία.

Δ.Γ: Όταν σκέφτεσαι το βελούδο, μην βάζεις στο μυαλό σου την πολυτέλεια, βάλε το χάδι, την τρυφερότητα. Σκέψου μια βελούδινη φωνή, ένα βελούδινο άγγιγμα. Γιατί για εμάς, αυτό είναι και η παράσταση που θα παρουσιάσουμε όπως είπε κι η Χαρούλα, κάτι τρυφερό και όμορφο εν αντιθέσει με όσα ζούμε.

Συναντιέστε μετά από αρκετά χρόνια επί σκηνής. Κατά τις δεκαετίες του ’60, του ’70, του ’80, ήταν πολύ δυνατό το αίσθημα της παρέας, δηλαδή η παρέα του Χατζιδάκι, του Λοΐζου… Αυτό είναι ένα συναίσθημα που έχετε βιώσει κι εσείς οι ίδιες, εφ’ όσον βρεθήκατε σ’ αυτές τις παρέες. Με αυτήν την συνεργασία σας, αναβιώνετε αυτό το αίσθημα της παρέας, ακόμη κι αν λείπουν οι σπουδαίοι δημιουργοί που ίσως λειτούργησαν τότε ως  συνδαιτυμόνες ;

Χ.Α: Ναι, βεβαία. Εμείς είμαστε άτομα που έχουμε ζήσει τις παρέες και τις ζούμε ακόμη και τις δημιουργούμε και συμμετέχουμε σ’ αυτό.

Δ.Γ: Παρέα ήταν όλη η Ελλάδα. Δεν ήταν μόνο παρέα του Λοΐζου. Τα τραγούδια του Λοΐζου τα άκουγε κι όλη η Ελλάδα, του Χατζιδάκι επίσης, ήταν τραγούδια του κόσμου. Το ότι έπαψε η Ελλάδα στα χρόνια αυτά να έχει πραγματική σχέση με την παρέα, αυτό είναι ένα κοινωνικό θέμα το οποίο σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Γιατί τώρα πια έχω την αίσθηση ότι πάντα υπάρχουν παρέες και θα υπάρχουν, δεν υπάρχει περίπτωση να εκλείψουν. Την ιστορία η παρέες την γράφουν, το ‘χει πει κι ο Σαββόπουλος. Αλλά έχουν αρχίσει και γίνονται λιγάκι ατομικά τα πράγματα, σε τέτοιο βαθμό που κάποτε χαλάει η μαγιονέζα.  Ναι κι εμείς τώρα είμαστε μια παρέα, στην τέχνη πάντα υπάρχουν παρέες, γιατί η τέχνη είναι έτσι κι αλλιώς συντροφικό πράγμα.

Έχουμε παρατηρήσει ότι κατά τις κρίσιμες περιόδους του ελληνικού κράτους, η τέχνη άνθισε. Για παράδειγμα κατά την διάρκεια της δικτατορίας, δημιουργήθηκαν έργα-ορόσημα για την μουσική ιστορία της χώρας μας, ή κατά την κατοχή, μια τραγουδίστρια η Σοφία Βέμπο αποτέλεσε σημείο αναφοράς ολόκληρου του ελληνισμού. Πιστεύετε ότι μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο και στις κρίσιμες στιγμές που βιώνουμε σήμερα; 

Δ.Γ: Ναι. Η τέχνη είναι αυτή που παίρνει από το χέρι τους ανθρώπους, στην ιστορία του πολιτισμού.  Είναι το μόνο μονοπάτι που μπορεί να σε οδηγήσει τουλάχιστον να αισθανθείς γερός και δυνατός, να ησυχάσεις μέσα σου για να μπορείς να δεις  τι θα κάνεις, για να μπορέσεις να σκεφτείς, όταν οι χρόνοι είναι τόσο πιεστικοί κι αδυσώπητοι.

Χ.Α: Η κάθε εποχή εκφράζεται μέσα από τους καλλιτέχνες, μέσα από την τέχνη.  Κι αυτό που ζούμε τώρα και το καλύτερο ή το χειρότερο που έχουμε να ζήσουμε ακόμη, κι αυτό θα περάσει μέσα από τα φίλτρα των καλλιτεχνών και το αποτέλεσμα της τέχνης τους σε όλα τα επίπεδα.

Δ.Γ: Η ιστορία των πολιτισμών, γράφεται απ’ αυτά, τα έργα τέχνης. Δηλαδή όταν για παράδειγμα ανακαλύπτουμε ένα σπήλαιο, που ζήσανε την τάδε εποχή, την παλαιολιθική ας πούμε, βλέπεις αυτά που έχουν ζωγραφίσει οι άνθρωποι στους τοίχους, τα πράγματα που συνέβαιναν τότε, εκφράστηκαν μέσα από την τέχνη. Η τέχνη είναι γλώσσα, είναι γλώσσα ψυχής και καταγράφει την ιστορία, οπότε, δεν υπάρχει πολιτισμός χωρίς τέχνη.

Τέλος, δώστε μας ένα μήνυμα που θα θέλατε να περάσετε στον κόσμο, μέσα από τις παραστάσεις σας, μέσα από το ρεπερτόριο που θα ερμηνεύσετε, ή μέσω της δικής σας στάσης.

Χ.Α: Αυτό που θέλουμε εμείς να περάσει είναι ότι με το μοίρασμα, μπορούμε να καταφέρουμε περισσότερα πράγματα, μπορούμε να μαλακώσουμε μέσα μας. Βιώνουμε μια εποχή που χρειάζεται τους ανθρώπους κοντά, μαζί. Και το μοναδικό μας όπλο είναι η ομορφιά που ποιούμε καθημερινά στη ζωή μας κι αυτό είναι που δίνουμε και στους άλλους. Εδώ οι άνθρωποι θα έρθουν, για να δουν και να ακούσουν κάτι όμορφο κι όλο μας το νοιάξιμο είναι γι’ αυτό.  Πιστεύω ότι είναι από τα πιο σοβαρά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε, σε μια εποχή που είναι γκρίζα.

Δ.Γ: Είμαι απολύτως καλυμμένη, απ’ όσα είπε η Χαρούλα. Αυτό ακριβώς είναι αυτό που θέλουμε να περάσουμε. Το μήνυμα του «ο ένας για τον άλλον, κι όλοι μαζί», Εδώ, μπροστά, να θυμόμαστε τις αξίες και να μην σβήνει η μνήμη. Είναι λάθος. Αν δεν υπάρχει μνήμη, δεν υπάρχει μέλλον.

Μάθετε αναλυτικά για τις παραστάσεις ΕΔΩ