Με χαμηλή προσέλευση, παρά την σχετικά καλή τιμή εισιτηρίου, και με μισάωρη καθυστέρηση, ξεκίνησαν να ανεβαίνουν στην σκηνή ένα-ένα τα μέλη των Haggard. Με περικοπές μας είχαν επισκεφτεί και τη προηγούμενη φορά (13), αλλά τώρα η διαφορά ήταν πραγματικά αισθητή, αφού στη σκηνή βρέθηκαν μόλις εννέα από τους δεκαέξι. Το φταίξιμο φυσικά δεν ήταν του συγκροτήματος, αλλά των ακυρώσεων πτήσεων λόγω ηφαιστειακής στάχτης, κάτι βέβαια που δεν μειώνει την απογοήτευση…
Το κοινό δεν ήταν ιδιαίτερα ενθουσιώδες στην αρχή αλλά όσο περνούσε η ώρα το κλίμα ζεστάθηκε. Για ακόμα μια φορά την παράσταση έκλεψε το ζωντανό-φλογοβόλο ο Fiffis(τενόρος) και η Susanne(σοπράνο), όχι μόνο με τις καταπληκτικές τους ερμηνείες, αλλά και με την εντυπωσιακή από κάθε άποψη παρουσία τους.
Η βραδιά ως προς την επιλογή των τραγουδιών κύλησε άψογα, αφού καλύφθηκε όλη η δισκογραφία τους, ενώ δεν έλειψαν και δύο διασκευές από Slayer και Halloween, καθώς και το παραδοσιακό Σουηδικό κομμάτι “Herr Mannelig”. Σαν καλύτερες στιγμές της βραδιάς ξεχωρίζω τα “The Final Victory”, “ Eppur Si Muove”, “ In A Pale Moon’s Shadow” καθώς και το αποχαιρετιστήριο ”Awaking the centuries”. Όχι ότι τα υπόλοιπα υστερούσαν σε κάτι, απλά τα συγκεκριμένα με έχουν αγγίξει βαθύτερα…
Μετά από δύο και κάτι χορταστικότατες ώρες, αυτό το ιδιαίτερο συγκρότημα μας αποχαιρέτισε με την υπόσχεση να μας ξανά επισκεφτεί με νέο δίσκο στις αποσκευές του. Ας ελπίσουμε σε πλήρη απαρτία αυτή τη φορά…
Διαβάστε επίσης
