Συνέντευξη | Πάνος Κιάμος: «Οι καλλιτέχνες έχουμε πολλές φορές δίπλα μας ανθρώπους που βιάζονται να μας ξεζουμίσουν!»

Το Tralala.gr και η δημοσιογράφος Σοφία Μπεκιάρη τον συνάντησαν πριν μερικές ημέρες στο καμαρίνι του στο «Club 22» με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του άλμπουμ “ΑΠΟ ΑΣΤΕΡΙ ΣΕ ΑΣΤΕΡΙ” που κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες από την Cobalt Music και μπορείτε να τον ακούσετε εδώ:

και πραγματοποίησαν ακόμη μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη!

Ο Πάνος Κιάμος με άποψη που τολμά να εκφέρει δημόσια κατάφερε να μας αποδείξει για ακόμη μια φορά τους λόγους που έχει κερδίσει την αγάπη μας όλα αυτά τα χρόνια!!

Διαβάστε και θα καταλάβετε!

Πάνο μου χαίρομαι πολύ που κάνουμε ακόμα μια συνέντευξη… Είσαι ένας καλλιτέχνης που έχει στηρίξει το tralala.gr από το ξεκίνημα του.

Η χαρά είναι δική μου, το tralala.gr είναι γούρι για μένα! Απαντώ ευχάριστα σε κάθε σας πρόσκληση, το κάνω από την καρδιά μου. Είμαι ένας άνθρωπος που επιλέγει να απασχολεί τον κόσμο μόνο με τη δουλειά του και να μιλά αποκλειστικά γι’ αυτή. Βιώνουμε μια εποχή που ο κόσμος έχει πολλά προβλήματα κι εγώ δεν θέλω να τον «ενοχλώ» για κανέναν άλλο λόγο πέρα από τα τραγούδια μου και τις live εμφανίσεις μου. Είμαι από το 1998 ενεργά στη δισκογραφία – σχεδόν είκοσι χρόνια – κι έχω αποκτήσει πια φίλους στο χώρο της δημοσιογραφίας τους οποίους εμπιστεύομαι και απολαμβάνω να συνομιλώ μαζί τους.

18 χρόνια σε αυτό το χώρο είναι πάρα πολλά! Καθ’ όλη τη διάρκειά τους οι επιτυχίες σου «χτυπούν την πόρτα» η μια μετά την άλλη και η πορεία σου είναι μόνο ανοδική. Πώς το καταφέρνεις αυτό;

Κάνω μονάχα αυτό που αγαπώ! Προσπαθώ να κάνω καλές δισκογραφικές δουλειές και να αγγίζω με αυτές τον κόσμο και έτσι να παίρνω δύναμη για το επόμενο βήμα. Το ίδιο προσπαθώ και για τις live εμφανίσεις μου, να είναι όσο καλύτερες γίνεται για να περνά καλά ο κόσμος και δίνω τον καλύτερο εαυτό μου. Όταν λοιπόν αυτό το πετυχαίνεις, το ταξίδι μεγαλώνει. Δεν σου κρύβω πως δεν βάζω πια στόχους, δεν βάζω όρια στο που θα πρέπει να φτάσω, αλλά κοιτώ να μεγαλώσω το ταξίδι. Γνωρίζω πως όλοι κάνουμε έναν κύκλο σ’ αυτή τη δουλειά κι εγώ θέλω να έχω όσο το δυνατόν μεγαλύτερη πορεία. Ο κάθε καλλιτέχνης με την εργατικότητά του, με την επικοινωνία του με τον κόσμο και με το να κάνει καλές δουλειές αποκτά διάρκεια, ωστόσο ουδείς αναντικατάστατος..! Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα, μας δίνει ερεθίσματα ο κόσμος είτε για να αντιληφθούμε ότι μας θέλει κι άλλο, είτε για να μας στείλει στα σπίτια μας.

Μου ανέφερες «Εργατικότητα», «επικοινωνία» και «καλές δισκογραφικές δουλειές. Είναι τρία χαρακτηριστικά που σε διέπουν σαν καλλιτέχνη. Είναι εύκολο να τα διατηρείς όλα αυτά τα χρόνια;

Δεν είναι καθόλου εύκολο. Δεν σου κρύβω πως ενώ το άλμπουμ «Από Αστέρι σε Αστέρι» έχει κυκλοφορήσει μόλις εδώ και 15-20 μέρες, εγώ είμαι ήδη στο studio για τον επόμενο δίσκο. Είναι πολύ κουραστικό όλο αυτό κι έχει πάρα πολύ μόχθο, αγωνία κι άγχος. Ταυτόχρονα όμως εμένα με γεμίζει με δύναμη και δημιουργικότητα. Κάθε επιτυχημένο βήμα σου αφαιρεί χρόνο και ξεγνοιασιά γιατί το να δημιουργηθεί –για παράδειγμα – ένας δίσκος, δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα. Εμένα προς το παρόν δεν με κουράζει αυτή η διαδικασία, αλλά ξέρω πως θα έρθει μια στιγμή στο μέλλον που θα πω ότι κουράστηκα. Τώρα έχω ακόμη αντοχές και μπορώ να κάνω όλα όσα θέλω.

Η καλή φωνή για σένα, είναι εργαλείο. Πιστεύουν το ίδιο, θεωρείς όλοι οι συνάδελφοί σου;

Η αλήθεια είναι πως στην εποχή μας έχουν αλλάξει τα πράγματα. Παλιότερα τον τραγουδιστή τον έφτιαχνε κατά εβδομήντα τοις εκατό η φωνή, σήμερα δεν είναι έτσι. Φτάσαμε στο τριάντα τοις εκατό κι αυτό δυστυχώς είναι παγκόσμιο φαινόμενο και αφορά και την παιδεία μας. Δεν υπάρχουν νέοι Stevie Wonder και νέοι Michael Jackson σήμερα, αυτούς τους άκουγες live κι έλεγες ότι είναι πραγματικά καλοί. Οι περισσότεροι νέοι τραγουδιστές της εποχής μας προωθούν κάτι άλλο, είτε θα βγουν μέσα απ’ τα social media, είτε θα προκαλέσουν, είτε θα κάνουν μία επιτυχία και θα χαθούν. Δεν μπορείς να πεις ότι στην Ελλάδα έχουμε πολλούς καλούς νέους τραγουδιστές, όμως ο κόσμος έχει το αλάθητο κριτήριο. Κατατάσσει τους καλλιτέχνες στο πέρασμα του χρόνου εκεί που τους αρμόζει. Ακόμη και κάποιοι καλλιτέχνες που ξεκινούν κι έχουν τεράστια απήχηση καθώς αποτελούν το καινούριο, το φρέσκο… σιγά σιγά φθίνουν και σβήνουν. Αντιθέτως, οι καλοί καλλιτέχνες αντί να φθίνουν, έχουν μόνο ανοδική πορεία στο χρόνο. Ίσως να είναι και απαραίτητο κάθε 2-3 χρόνια να υπάρχει ένας διάττοντας αστέρας που θα κάνει το «μπαμ» και μετά θα ξεχαστεί για να έρθει ο επόμενος…

Πώς αντιμετωπίζουν οι καλλιτέχνες που έχουν πολλά χρόνια πορείας στο χώρο, όπως εσύ, τα νέα παιδιά που κάνουν επιτυχία; Φαντάζουν και λίγο σαν… «απειλή»;

Εγώ το βρίσκω πολύ δημιουργικό. Δε βλέπω το τραγούδι ανταγωνιστικά αλλά συναγωνιστικά. Δυστυχώς το θέμα είναι πως δεν έχουμε πολλούς καλούς τραγουδιστές και δε βγαίνουν συχνά καλές δισκογραφικές δουλειές, έτσι κι ο κόσμος παύει να ασχολείται με τη μουσική. Μακάρι να κάναμε όλοι καλούς δίσκους!

Έχει τελικά απομυθοποιηθεί το επάγγελμά σας;

Μα φυσικά! Παλιά έλεγες «Πότε βγαίνει ο καινούριος δίσκος;», τώρα λες «πότε βγαίνει το καινούριο κινητό;». Πόσο καιρό έχουμε να πάμε σε ένα δισκοπωλείο; Είναι κάτι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει στο ποδόσφαιρο. Γιατί δεν πηγαίνει ο κόσμος να δει αγώνες; Μα γιατί δεν παίζουμε καλή μπάλα. Στην Αγγλία και στη Γερμανία τα γήπεδα είναι μονίμως γεμάτα. Έτσι λοιπόν, όταν γίνει κάτι καλό εγώ δεν το αντιμετωπίζω ως απειλή, αλλά το χαίρομαι. Κάποτε τα μαγαζιά δούλευαν πέντε μέρες κι ήταν συνέχεια γεμάτα. Σήμερα φτάσαμε στο σημείο να βγαίνουμε μόνο Παρασκευή και Σάββατο κι αυτό δεν είναι καλό. Δεν είμαι τις άποψης να πηγαίνει καλά μόνο το μαγαζί που εμφανίζομαι εγώ, επιθυμώ να πηγαίνουν και οι συνάδελφοί μου καλά. Αν θα «καεί» το διπλανό σπίτι, θα αρπάξει και το δικό μας φωτιά.

Σαν καλλιτέχνης, έχεις το δικό σου ξεχωριστό στυλ που δεν μοιάζει με κάποιου άλλου, θα λέγαμε πως είσαι «μια κατηγορία από μόνος σου». Σε αγχώνει αυτός ο χαρακτηρισμός;

Ότι κάνω, αντικατοπτρίζει αυτό που είμαι! Δεν με αγχώνει αυτό, εκείνο που πραγματικά με αγχώνει σήμερα είναι ότι πίσω από κάθε μαγαζί που λειτουργεί υπάρχουν γύρω στις εκατό οικογένειες. Σε κάθε αρχή της σεζόν το άγχος είναι τεράστιο γιατί δεν είμαι ένα άτομο που δεν ενδιαφέρεται. Όλους όσους δουλεύουν στο μαγαζί τους θεωρώ συνεργάτες μου κι έτσι πασχίζω να πάνε όλα καλά για να μπορεί ο κόσμος να βγάζει αξιοπρεπώς το ψωμί του. Δεν με αγχώνει το να λένε πως είμαι μια κατηγορία από μόνος μου, είναι κάτι που γίνεται εντελώς αυθόρμητα και είμαι εγώ. Μπορεί σε πέντε χρόνια να είναι κάποιος άλλος καλλιτέχνης μια κατηγορία από μόνος του… Δεν μου προκαλεί φόβο αυτό απ’ τη στιγμή που ότι κάνω βγαίνει από την καρδιά μου.

Για πολλούς συναδέλφους σου αποτελεί ασφάλεια το να συνεργαστούν μαζί σου. Πώς το βλέπεις όλο αυτό εσύ;

Μου προσδίδει ευθύνη κι άγχος, αλλά είναι και μια δικαίωση. Το να μου πει κάποιος «ξέρω ότι αφού θα δουλέψουμε μαζί, θα κάνω τα περισσότερα μεροκάματα» είναι σαφώς τιμητικό και χαίρομαι γι’ αυτό. Ωστόσο δεν είναι πάντα σίγουρο, δεν είναι κάτι κεκτημένο. Κάθε χρονιά δίνουμε τις εξετάσεις μας και ειδικά τώρα που φτάσαμε να λέμε «κάθε πέρσι και καλύτερα», τα πράγματα είναι ολοένα και πιο σκληρά. Το να δουλεύεις σε μια σεζόν έξι μηνών τριήμερα και να είναι το μαγαζί γεμάτο είναι πολύ δύσκολο στις μέρες μας, γι’ αυτό απαιτείται όλοι μας να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Κάθε σεζόν είναι διαφορετική και πρέπει να κερδίζουμε το στοίχημα με τον κόσμο, αν δεν πάμε καλά μπορεί να πέσουν τίτλοι τέλους πρόωρα. Όλα αυτά είναι αλληλένδετα.

Υπήρξε ποτέ περίοδος που να ένιωσες πως χάνεις τον εαυτό σου λόγω της μεγάλης αποδοχής κι επιτυχίας;

Νομίζω πως δεν υπήρξε. Είχα πάντα ανθρώπους κοντά μου που με συμβούλευαν και με προστάτευαν, αλλά νομίζω ότι βοήθησε και η παιδεία μου σ’ αυτό το θέμα. Ότι χτίστηκε όλα αυτά τα χρόνια, ήρθε σιγά σιγά κι ανοδικά. Δεν υπήρξε απότομο ανέβασμα, ώστε να με «ζαλίσει» και να χαθώ. Εγώ έζησα σιγά σιγά τα πράγματα, ο ένας δίσκος έφερνε τον επόμενο και το ένα single πήγαινε καλύτερα από το προηγούμενο. Είμαι 18 χρόνια στη δισκογραφία κι έχω δει παιδιά να βγαίνουν και να κάνουν τεράστια επιτυχία και να μετά από λίγο να χάνονται. Όταν βλέπεις χωρίς παρωπίδες, καταλαβαίνεις ότι μπορεί να συμβεί και σε σένα. Όποιος πει ότι «Τα κατάφερα», εκεί είναι κι αρχή του τέλους…

Σε εκνευρίζει να βλέπεις νέα παιδιά να ξεκινούν τώρα το τραγούδι, να κάνουν μία επιτυχία και να παίρνουν τα μυαλά τους «αέρα»;

Έχω συζητήσει με πάρα πολλά νέα παιδιά που έχουν μία ή δύο επιτυχίες κι οι απαιτήσεις τους είναι παράλογες. Δυστυχώς ή ευτυχώς ο κόσμος ξέρει κι ο θεός κρίνει κι αυτά τα παιδιά δεν θα έχουν διάρκεια. Κάνουν και ζητούν πράγματα που θα μπορούσαν να τα κάνουν όταν θα είχαν δέκα, είκοσι επιτυχίες. Τις περισσότερες φορές δεν φταίνε καν τα ίδια τα παιδιά, έχουν managers δίπλα τους που απαιτούν διάφορα. Με στενοχωρεί ότι όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες θα μπορούσαν να έχουν πολύ καλύτερη πορεία, εάν τους διέκρινε λίγο περισσότερη ταπεινότητα. Ναι, το να γίνει ένα τραγούδι σουξέ δεν είναι εύκολο, αλλά μπορεί να συμβεί γιατί πάντα υπάρχουν κάποια τραγούδια που γίνονται επιτυχίες. Το θέμα είναι η διάρκεια, γκολ θα μπούνε από πολλούς παίκτες, το θέμα είναι στο τέλος της χρονιάς να είσαι ο πρώτος σκόρερ. Οι καλλιτέχνες έχουμε πολλές φορές δίπλα μας ανθρώπους που βιάζονται, βιάζονται να μας ξεζουμίσουν γιατί βλέπουν μια επιτυχία και θέλουν να κερδίσουν όσα μπορούν. Παρατηρώ μια τάση στο να αρπάξουμε ότι μπορέσουμε, είναι δύσκολη η εποχή και θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Θέλει σύνεση, εργατικότητα και υπομονή σε όλα! Όσο πιο μεγάλο είναι το όνομα με το οποίο συνεργάζεσαι, τόσο πιο πολύ μεγαλώνεις κι εσύ κι αυτό είναι κάτι που δεν έχουμε κατανοήσει.

Είσαι από τα πιο περιζήτητα πρόσωπα για συνεντεύξεις, ωστόσο δεν επιλέγεις να μιλάς συχνά. Πώς, λοιπόν, καταφέρνεις να κρατάς αυτές τις ισορροπίες μέσα στα όρια που ο ίδιος θέτεις;

Προσπαθώ να έχω μια όμορφη σχέση με τα ΜΜΕ. Δεν τα εκμεταλλεύομαι και δεν με εκμεταλλεύονται, γιατί έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Εγώ θέλω όταν μιλάω, να έχω κάτι να πω. Έχω την άποψή μου για οτιδήποτε συμβαίνει αλλά την κρατάω για μένα και δεν θα βγω να μιλήσω εάν δεν έχω καινούριες εμφανίσεις, τραγούδια ή κάποιο δίσκο στα σκαριά. Επιθυμώ συνειδητά να απασχολώ τον κόσμο με τη δουλειά μου και μόνο, είμαι καλλιτέχνης και θέλω όταν ακούγεται το όνομα Πάνος Κιάμος, το κοινό να φέρνει στο νου του στιγμές διασκέδασης. Δε με γεμίζει να λένε «Ο Κιάμος είπε αυτό, ο Κιάμος σχολίασε εκείνο…».

Η πορεία σου όλα αυτά τα χρόνια αποδεικνύει πως έχεις χτίσει την καριέρα σου πάνω σε πολύ γερές βάσεις, στη σχέση σου με το κοινό και στην σκληρή δουλειά κι όχι στην προβολή των ΜΜΕ. Είναι, πιστεύεις, πιο δύσκολο να σε ταρακουνήσει οτιδήποτε όταν έχεις τον κόσμο στο πλευρό σου;

Είναι σημαντικό αυτό που λες, ο κόσμος θεωρώ πως έχει το αλάθητο. Ότι και να κάνουν τα μέσα, ακόμη κι αν φέρουν κάποιον στην επικαιρότητα, δεν θα του επιτρέψουν να έχει διάρκεια. Εγώ αγαπώ το τραγούδι, αυτό θέλω να κάνω και τέλος. Δεν επιθυμώ να είμαι στο χώρο μόνο για 4-5 χρόνια, θέλω να είμαι 40 χρόνια εδώ και να συνεχίζω τη δουλειά μου. Αυτό δεν μπορούν να μου το δώσουν ούτε τα ΜΜΕ, ούτε άλλοι παράγοντες παρά μόνο τα τραγούδια μου κι οι δίσκοι μου. Τα ΜΜΕ σαφώς και βοηθούν κι είναι αυτά που μας φέρνουν κοντά στον κόσμο, φυσικά και δεν τα σνομπάρω. Απλά δεν θέλω να ζαλίζω τον κόσμο και τα media έχουν τόσα πολλά να πούνε πια που δεν υπάρχει ανάγκη να μιλάμε απλά για να μιλάμε.

Ωστόσο μέσα από την επίσημη σελίδα σου στα social media, έγινε ανάρτηση σχετικά με την άποψη σου για την γενοκτονία των Ποντίων έπειτα από το γνωστό πρόσφατο περιστατικό με υπουργό της Ελληνική Κυβέρνησης. Έφτασες στα όρια σου;

Έκανα την ανάρτηση γιατί νομίζω πως το σημείο στο οποίο είχαμε φτάσει, ήταν απροχώρητο. Πρόκειται για κάτι παγκοσμίως αναγνωρισμένο που το έχουμε αποδεχτεί φυσικά κι εμείς ως έθνος, ως λαός. Με πήρανε τόσα τηλέφωνα φίλοι και γνωστοί με καταγωγή από τον Πόντο. Πρέπει να καταλάβουμε ότι οι Έλληνες είμαστε πολύ πολύ λίγοι, έχουμε αποδεκατιστεί. Σαφώς κι ήταν γενοκτονία, 350.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους κι αυτό δεν αμφισβητείται. Δεν θα καθίσω να παίξω με τους όρους, θεωρώ πως ήταν μια άστοχη δήλωση, ωστόσο θα έπρεπε να βγουν και να ζητήσουν δημόσια συγγνώμη.

Το νέο σου album έχει τίτλο «Από Αστέρι σε Αστέρι» και περιέχει 18 πολύ ωραία, νέα τραγούδια! Έχεις ξεχωρίσει κάποιο από αυτά;

Δεν μπορώ να σου πω ότι έχω ξεχωρίσει ένα γιατί ακόμα είναι πολύ φρέσκα, για να ξεχωρίσω κάποιο πρέπει να τα πω πολλές φορές. Για να καταλάβεις εγώ ακόμη κάνω λάθη και μπερδεύω τους στίχους (γέλια). Απ’ τη στιγμή που μπήκαν στο δίσκο σημαίνει ότι με άγγιξαν, αλλιώς δεν θα τα ερμήνευα. Παρόλα αυτά το studio δεν έχει καμία σχέση με το live, η αύρα του κόσμου κι η ατμόσφαιρα που δημιουργείται τα αλλάζει όλα. Σίγουρα το «Πως θα τη βγάλω» είναι ένα κομμάτι που με άγγιξε πάρα πολύ, όπως και το «Από Αστέρι σε Αστέρι» που συνδέθηκε με έναν ειδικό σκοπό, για τα παιδιά του Make A Wish. Χάρηκα πολύ γιατί ήταν μια ιδέα της εταιρία μου της Cobalt Music τα έσοδα από 100 συλλεκτικά αντίτυπα του άλμπουμ «Από Αστέρι Σε Άστέρι», ζωγραφισμένα από τα ίδια τα παιδιά, να πάνε όλα στο Make A Wish. Ακόμη και η εκδήλωση που έγινε και για την οποία γράψατε στο tralala ήταν συγκινητική, τα παιδιά που βρέθηκαν εκεί ήξεραν και τα τραγούδια μου.

Το γεγονός πως είσαι και πατέρας, σε κάνει πιο ευσυγκίνητο απέναντι σε τέτοιες πράξεις;

Φυσικά, βέβαια εγώ κι από πριν ήμουν αλλά είναι ένας λόγος παραπάνω! Παλιότερα έβλεπα τον πατέρα μου που συγκινούνταν και τον κορόιδευα, του έλεγα «έλα βρε πατέρα τώρα…». Τώρα που έχω γίνει κι εγώ πατέρας τον καταλαβαίνω απόλυτα.

Ο πατέρας σου, ο κύριος Βασίλης, είναι κοντά σου σε κάθε σου βήμα για να συμβουλεύει και να σε βοηθά. Υπάρχουν φορές που νιώθεις ότι σε «πνίγει»;

Ορισμένες φορές κάνουμε επικούς τσακωμούς. Αυτή η σχέση που είναι συγγενική και επαγγελματική περνά από χίλια κύματα. Ο πατέρας μου έχει το έμπειρο μάτι κι εγώ το πιο σύγχρονο που βλέπει τα πράγματα πιο χαλαρά.

Εσύ είσαι αυστηρός σαν πατέρας;

Επειδή τα ωράρια της δουλειάς μου είναι τέτοια που αναγκαστικά βλέπω τα παιδιά συγκεκριμένες ώρες, προσπαθώ να είμαι καλός μαζί τους και δεν τους χαλάω χατίρι. Με τα παιδιά όμως πρέπει να είσαι κι αυστηρός για να μην είναι ανεξέλεγκτα κι αυτό τον ρόλο έρχεται να τον παίξει η μητέρα τους. Αυτό νομίζω συμβαίνει και στα περισσότερα σπίτια, ειδικά όταν ο πατέρας λείπει λόγω δουλειάς πολλές ώρες.

Διατηρείς γενικά χαμηλούς τόνους όσον αφορά την προσωπική σου ζωή. Είναι αυτό κι ένας καθρέφτης της ηρεμίας που επικρατεί στην οικογένειά σου, στο σπίτι σου;

Με αντιπροσωπεύει πολύ το «τα εν οίκω μη εν δήμω». Είμαι της άποψης αυτής κι είναι ένας τρόπος για να με κάνει να νιώθω πιο όμορφα.

Αν ένα από τα τρία παιδιά σου αποφασίσει μελλοντικά ότι θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική, θα σταθείς δίπλα του όπως ο πατέρας σου στέκεται σε εσένα;

Το βασικό μου άγχος είναι να μπορέσουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά με αρχές, ήθος κι αξίες. Αν το καταφέρουμε αυτό, ας κάνουν τις επιλογές τους όποιες κι αν είναι αυτές. Αν έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν με τη βοήθειά μας ολοκληρωμένες προσωπικότητες, εγώ θα είμαι δίπλα τους ότι κι αν αποφασίσουν. Εκείνο που θα πρέπει σίγουρα να κάνω εγώ σε μια τέτοια περίπτωση είναι να συμβουλεύω πως πρέπει να έχουν το μυαλό στο κεφάλι τους, η δουλειά αυτή δεν είναι σε καμία περίπτωση μονάχα αυτό που βλέπει ο κόσμος. Είναι μια ψυχοφθόρα δουλειά και δεν σου αφήνει χώρο για προσωπική ζωή. Όλα αυτά βεβαίως αντισταθμίζονται από μια λέξη… «επιτυχία».

Έχει κλονιστεί ποτέ η εμπιστοσύνη σου προς τους ανθρώπους του επαγγέλματος;

Είμαι άνθρωπος που λειτουργώ με το ένστικτο κι εμπιστεύομαι τον κόσμο. Έχω μετανιώσει πολλές φορές, δεν σου κρύβω αλλά συνήθισα πια και συμβιβάζομαι με τους ανθρώπους της δουλειάς. Είμαι τόσα χρόνια στο χώρο και πλέον λίγο πολύ γνωριζόμαστε με όλους. Προσπαθώ να κρατώ ισορροπίες ακόμη κι αν ξέρω ότι κάποιος δεν είναι εντάξει.

Άρα και τους συνεργάτες σου τους εμπιστεύεσαι καθαρά βάση ενστίκτου;

Αν κάποιος είναι δίπλα μου, τον εμπιστεύομαι και γι’ αυτό το λόγο δεν μπλέκομαι και στη δουλειά του. Αφήνω τους ανθρώπους που είναι δίπλα μου να εκφράζονται, δεν θέλω να το παίζω ξερόλας. Δεν είμαι τόσο συγκεντρωτικός, προτιμώ να δίνω όλη την ενέργειά μου στα τραγούδια μου και στη διασκέδαση του κόσμου.

Δίνεις χώρο, χρόνο κι εμπιστεύεσαι. Είσαι δηλαδή από τα καλλιτέχνες που ο καθένας θα ήθελε να συνεργαστεί μαζί του…

Θέλω να πιστεύω πως ναι. Συνεργάζομαι με τα ίδια άτομα εδώ και 16 χρόνια. Έχουνε γίνει μέχρι σήμερα μία με δύο αλλαγές, δεν θέλω να αλλάζω συνεργάτες.

Φέτος εμφανίζεσαι και πάλι στο «Club 22» τρεις μέρες κάθε εβδομάδα. Κάθε φορά που βγαίνεις στη σκηνή το μαγαζί σείεται κυριολεκτικά. Πώς σε κάνει να νιώθεις αυτό;

Απ’ τη μία με χαροποιεί πάρα πολύ, από την άλλη όμως με γεμίζει και με άγχος. Είναι κι αρχές της σεζόν και σκέφτομαι μήπως δεν αρέσει το πρόγραμμα στον κόσμο. «Θα περάσει καλά ο κόσμος;», «Τι θα μου πούνε μετά στο καμαρίνι;»… Γιατί εγώ έχω και πάντα ανοιχτή την πόρτα μου στο καμαρίνι για να έρχεται ο κόσμος και να μου μεταφέρει τις εντυπώσεις του. Είμαι μέσα στο άγχος πριν βγω στη σκηνή όταν ακούω την αποδοχή του κόσμου, μόλις όμως πατήσω το πόδι μου πάνω στη σκηνή μου φεύγει όλο αυτό, λύνονται όλα!

Είσαι από τους καλλιτέχνες που έχουν άμεση επαφή με το κοινό, μιλάς με όλους και τους θυμάσαι σχεδόν με τα μικρά τους ονόματα. Υπάρχουν στιγμές που σε κουράζει όλο αυτό;

Δεν έχω νιώσει ποτέ κούραση μέχρι σήμερα! Θέλω να είμαι ειλικρινής με τον κόσμο και να μην προσποιούμαι, αυτό έκανα πάντα. Αν είμαι ψεύτικος, θα μου γυρίσει boomerang. Αν δεν είσαι ειλικρινής απέναντι στον κόσμο δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις διάρκεια. Όταν δεν σου αρέσει κάτι πρέπει να το δείχνεις αλλά κι εκεί πρέπει να σταθείς αληθινός απέναντι στα μάτια του κοινού. Δεν είμαι αυτός που όλα τα δέχεται έτσι, αλλά η επικοινωνία αυτή με τον κόσμο είναι κι ο λόγος που έφτασα μέχρι εδώ. Είναι η κινητήριος δύναμή μου! Ξεκίνησα από ένα live που έγινε στη Θεσσαλονίκη κι ύστερα από απαίτηση του κόσμου, το βγάλαμε και σε cd.

Σε συναντάμε στο «Club 22» για τέταρτη συνεχή χρονιά. Είχες ενδοιασμούς για να συνεχίσεις και πάλι εδώ;

Με φόβισε και με φοβίζει πάρα πολύ. Είχα πίσω μου τρεις χρονιές που είχαν πάει πολύ καλά και δεν ήξερα αν θα συμβεί το ίδιο και τώρα. Απ’ την άλλη θεωρώ ότι έχω βρει το χώρο μου κι ο κόσμος με συνδύασε πια με αυτόν. Είμαι άνθρωπος που δε φοβάμαι τις μάχες, θέλω να δίνω τη μάχη και να την κερδίζω με το σπαθί μου. Μακάρι να κερδίσουμε και τη φετινή μάχη και να πείσουμε τον κόσμο με το πρόγραμμά μας. Μέσα από τις μάχες γινόμαστε καλύτεροι.

Σε ακούω στο μαγαζί να ερμηνεύεις δύο από τα καινούρια σου τραγούδια… το «Μπλέξαμε» και το «Σε χωρίζω». Περιέχουν πολύ πάθος και τα δυο. Θέλω, κλείνοντας, να μου πεις τελικά ποιο από τα δύο έχει το ύφος που χαρακτηρίζει τον Πάνο Κιάμo;

Τραγούδια σαν το «Σε χωρίζω» είναι Πάνος Κιάμος! (γέλια) Είμαι περισσότερο ερμηνευτής – τραγουδιστής. Επιθυμώ ωστόσο πάντα να κάνω τον κόσμο να περνά καλά και με ευχαριστεί ιδιαίτερα ο τίτλος του «διασκεδαστή», είναι τιμητικός για μένα. Σε κάθε μου δίσκο όμως υπάρχουν και τραγούδια που θα μας κάνουν να πονέσουμε και να κλάψουμε, και τραγούδια που θα μας ανεβάσουν στα τραπέζια.

Συνέντευξη & επιμέλεια: Σοφία Μπεκιάρη
Απομαγνητοφώνηση: Αθανασία Βογιάρη
Φωτογραφίες: Χρήστος Καραγιώργος