Η έκπληξή μας ήταν μεγαλύτερη κι από αυτήν ακόμα την ουρά που σχηματίστηκε έξω από την πόρτα πριν από τις 9 η ώρα! Με ώρα προσέλευσης τις 10 μμ. Φαίνεται πως την ιδέα μας την είχαν πολλοί! Με συνοπτικές διαδικασίες περάσαμε το κατώφλι, ευγενικά μας υποδέχτηκαν και σταθήκαμε στο ήδη γεμάτο μπαρ, ανάμεσα στον κόσμο.
Στις 10:30, τα τραπέζια ήταν πια γεμάτα κι ο ελεύθερος χώρος στο μπαρ όλο και λιγόστευε. Η προσμονή μεγάλη κι η χαρά μας μεγαλύτερη. Το δυνατό χειροκρότημα δήλωσε πως ο πρωταγωνιστής της βραδιάς είχε μόλις ανέβει στη σκηνή. Οπτική επαφή με την σκηνή στην ουσία δεν είχαμε, αλλά ήταν αναμενόμενο.«Όσα σου είχα τάξει… άνεμος και καπνός… συγγνώμη που δεν ήμουνα για σένα ουρανός…» τραγουδά κι ο κόσμος απαντά «Κι αν χαμηλά πετάμε… και με μισά φτερά… αντέχουμε ακόμα.. κι αυτό είναι που μετρά». Το «Θαύμα» είναι εδώ, ένα μαγικό ταξίδι ξεκινά! Κόκκινο φως πλημμυρίζει τη σκηνή κι η μουσική γεμίζει το χώρο, τα νεαρά παιδιά γύρω μας ξεκινούν να κρατούν το ρυθμό, κι ο οικοδεσπότης μας με την κιθάρα στην αγκαλιά του, τραγουδά, χαμογελά, απλώνει δίχτυ και μας… παγιδεύει στη γοητεία των τραγουδιών του.
Σαν εξαιρετικός παραμυθάς, συντροφιά με την κιθάρα του και τις γνωστές ολοδικιές του μουσικές, τραγούδι στο τραγούδι μας πήρε «Μια βόλτα στα βαθιά» μαζί του. Φαινόταν πως ήταν στα κέφια του. Αστειευόταν με τον κόσμο, χαμογελούσε, τραγουδούσε… ακατάπαυστα, χωρίς όμως να πει ούτε ένα τραγούδι μόνος του. Το κοινό του, όλες οι ηλικίες ανάκατα, δεν άφησαν ούτε μια νότα να πέσει κάτω! Όλοι μαζί τραγουδούσαμε, κρατούσαμε ρυθμό, περνούσαμε καλά κι απότι έδειχνε το ίδιο όμορφα κυλούσε η ώρα και για τον ίδιο.
Όσο το ρολόι πλησίαζε μεσάνυχτα τόσο ο κόσμος συνωστιζόταν στον Σταυρό του Νότου. Σαν όλη η Αθήνα να είχε έναν προορισμό Δευτέρα βράδυ. Την Κεντρική Σκηνή στην Φραντζή! Κι ενώ η σύσφιξη σχέσεων συνεχιζόταν το κέφι, ανέβαινε. Μια παρέα γίναμε όλοι, θέλοντας και μη, εκεί στο μπαρ αλλά ήταν τόση η δυναμική του κοινού, τόση η χαρά που ανάβλυζε, θαρρείς, από τις γνωστές μελωδίες του Σωκράτη κι ήταν τόσα τα αγαπημένα τραγούδια που τίποτα πια δε μας ενοχλούσε, τίποτα δεν μας ξένιζε, τίποτα δε χαλούσε την καλή μας διάθεση.
Τους «Δρόμους» διαβήκαμε παρέα με τον Σ. Μάλαμα, ταξιδεύοντας ανάμεσα σε παλιά και καινούργια τραγούδια του. Όλα μα όλα τα τραγουδήσαμε αντάμα! Με το δικό του μοναδικό τρόπο, μας χάρισε πολλά κι από τα νέα του κομμάτια από το πρόσφατό «Πέρασμα», σωστά μοιρασμένα στη διάρκεια των τεσσάρων ωρών που κράτησε το πρόγραμμά του. Τραγούδια που αγαπάμε πολύ εναλλάσσονταν με δικά του αγαπημένα. Κάποια από αυτά ήταν σα να σ’ αγκάλιαζαν ζεστά (Το γράμμα, Άσε τα ψέματα, Της σιωπής, Διάφανος, Αράχνη) κι άλλα σα να σε χτυπούν φιλικά στην πλάτη (Ο μάντης Τειρεσίας, Ίλιγγος, Κυνηγάω τη σκιά μου, Καμένο ρούχο). Σ’ ένα παιχνίδι ήχων, στιγμών, μελωδιών που έφτανε ως βαθιά στην ψυχή μας. Ήταν μαγικά!
Στην παρέα μας ήρθαν φυσικά η «Νεράιδα», μα κι η «Πριγκιπέσσα», ενώ το «Τσιγάρο ατέλειωτο» το τραγουδήσαμε όλοι μαζί αφιερώνοντάς το εξαιρετικά εμείς σ’ εκείνον κι εκείνος σε εμάς. Κι όσο τον άκουγα, χωρίς να μπορώ να τον δω, αλλά κυρίως παρατηρώντας νεαρές και νεαρούς ανάμεσα στον κόσμο, που δεν σταμάτησαν ούτε ένα λεπτό να τραγουδούν, σκεφτόμουν πως ο Σωκράτης Μάλαμας μοιάζει σαν το παλιό καλό κρασί. Ο χρόνος που περνά είναι γενναιόδωρος μαζί του, δεν τον αγγίζει. Ίσα – ίσα κάθε φορά τα τραγούδια του κλείνουν μέσα τους ακόμα περισσότερη αγάπη γι’ αυτό που κάνει, περισσότερη χαρά. Οι «Ασπρόμαυρες ιστορίες» του, με κάθε πινελιά του χρόνου έχουν αποκτήσει χρώματα! Τα «Παραμύθια» του έγιναν πολύχρωμα! Γεμίζει με τα τραγούδια του τις μέρες και τις νύχτες μας. Κι είναι η αγάπη του βαθιά για οτιδήποτε ζωντανό!
Χωρίς να ξοδεύει την προσωπική του ζωή εδώ κι εκεί στα κανάλια και σε πάσης φύσεως ΜΜΕ, έρχεται να μοιραστεί με τους θαυμαστές του αυτό που αγαπά τόσο πολύ : τη μουσική και τα τραγούδια του. Χαίρει βαθιάς εκτίμησης και τεράστιας αγάπης. Ολοφάνερο, Δευτέρα βράδυ στην πρεμιέρα. Ο κόσμος τον ακολουθεί, τον στηρίζει, τον αγαπά! Είναι πραγματικά καταπληκτικό! Κι εκείνος δείχνει να απολαμβάνει κάθε στιγμή που μας χαρίζει.
Ένα 15λεπτο διάλειμμα, μας βοήθησε να αλλάξουμε θέση, να βρεθούμε στη σκάλα που ανεβαίνει στο πατάρι του Σταυρού. Με θέα προς τη σκηνή ελαφρώς καλύτερη, εκεί ανακαλύψαμε πως η δυναμική του κόσμου σ’ εκείνο το σημείο της αίθουσας ήταν μεγαλύτερη. Με τα πόδια μας να λυγίζουν από κούραση κι ορθοστασία, χωρίς να λείψουν τα απρόοπτα, συνεχίσαμε να τραγουδάμε το ένα τραγούδι μετά το άλλο, ακολουθώντας το πλήθος. Πρώτη φορά στη ζωή μου, όσο θυμάμαι τον χώρο αυτόν, είδα την κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου τόσο μα τόσο γεμάτη! Ένα τετραγωνικό εκατοστό αν σου αντιστοιχούσε, εκείνο το βράδυ, ήσουν ευχαριστημένος!
Ανάμεσα στα τραγούδια δεν παρέλειψε να μας συστήσει τους φίλους και συνεργάτες του. Μαζί του στο τραγούδι η Μαρίνα Δακανάλη ενώ έπαιξαν οι μουσικοί : Γιάννης Παπατριανταφύλλου (κοντραμπάσο), Φώτης Σιώτας (βιολί, βιόλα, τραγούδι), Κυριάκος Ταπάκης (μπουζούκι και στο λαούτο). Υπεύθυνος στα φώτα ο Χρήστος Λαζαρίδης, στον ήχο ήταν ο Βαγγέλης Λάππας και την επιμέλεια σκηνής είχε ο Δημήτρης Κατέβας.
Δύσκολο να περιγράψεις με λόγια την ατμόσφαιρα, τη διάθεση, τον κόσμο, τις αντιδράσεις. Ήταν μοναδικά υπέροχα όταν, προς το τέλος του προγράμματος, περασμένες 2 τα ξημερώματα, όλοι οι παρόντες είχαν γίνει «ένα»! Όρθιος ο κόσμος στα τραπέζια, το αδιαχώρητο σε μπαρ, διαδρόμους, σκάλες κι όλοι να τραγουδούν με τα χέρια υψωμένα προς το μέρος του. Σε μια κίνηση που δείχνει απέραντη αγάπη, εκτίμηση, αφοσίωση. Απίστευτα τυχερός άνθρωπος!
Σ’ ευχαριστούμε Σωκράτη, μας πρόσφερες μια αληθινά συγκινητική βραδιά!
Διαβάστε επίσης
