Σαββατόβραδο αποκλειστικά για post-rock, με Mogwai και Kwoon στο Fuzz

Και υπογραμμίζω το “τις αγαπημένες τους μπάντες” γιατί, γνωρίζω από πρώτο χέρι πως στο event, έσκασε μύτη και κόσμος που ήρθε μόνο για τους Kwoon, το support band δηλαδή των headliners Mogwai.

Η ανωτέρω λοιπόν μπάντα εκ Γαλλίας, οι Kwoon, δεν άφησαν παραπονεμένη την μερίδα του κόσμου που ήρθε πρώτα για αυτούς, παίζοντας για μια ώρα και κάτι ψιλά, κομμάτια από το σχετικά νέο E.P. τους “the Guillotine Show” αλλά και από τα δύο προγενέστερα album τους, τα οποία πληροφορήθηκα προσφάτως πως είναι “kwoon self relesead” και δεν ανήκουν ακόμα σε label. Για τελευταίο κομμάτι και εισαγωγικό για τους Mogwai, επέλεξαν να παίξουν Ayron Norya σε ιδιαίτερα υψηλή ένταση, το οποίο κλιμακώνει πολύ σιγά την μελωδία σε ένα πανδαιμόνιο από ήχους και μου θύμισε ιδιαίτερα τους GY!BE. Ένα trivia για το τέλος που αφορά τους συμπαθείς Kwoon, είναι ότι έχουν ξαναπαίξει στην Ελλάδα μαζί με τους Piano Magic και τους Misuse πριν από δύο χρόνια.

Οι παρευρισκόμενοι θεατές πήραν μια γερή post-rock δόση με τους Kwoon και κάπως έτσι περασμένες δέκα πια ανέβηκαν στην σκηνή οι Mogwai, συνοδεία σφοδρού χειροκροτήματος και γενικότερα άλλων έξαλλων επευφημιών.

Η σύνθεση των Mogwai δεν παρέμεινε σταθερή σχεδόν σε κανένα κομμάτι, αφού ο πολυοργανίστας Barry Burns, σε κάποια κομμάτια έπαιζε κιθάρα και σε άλλα keyboards. Αυτό που με ξένισε αλλά και με εντυπωσίασε ήταν το κούνημα του Stuart Braithwaite, frontman της μπάντας, που θα το χαρακτήριζα ιδιαίτερα άγαρμπο, αλλά κατά κάποιο περίεργο τρόπο ταιριαστό και συγχρονισμένο με τους ρυθμούς των Mogwai.

Στο θέμα της μουσικής ξεκίνησαν δυνατά με το “White noise”, χαλάρωσαν συνεχίζοντας με το “i ‘m Jim Morrison, I ‘m dead”, και ανέβασαν τα dB παίζοντας το κομμάτι που ξεχωρίζει κατά την γνώμη μου από το τελευταίο τους album, το “Rano Pano”. Τα πιο down κομμάτια της μπάντας, όταν τα ακούς στην συναυλία, αντίθετα με τα ακουστικά σου, σε επηρεάζουν αλλιώς, σε ξεσηκώνουν, κάτι που έγινε με το “Auto Rock”, το ” I know you are but what am I?” κ.α.

Ένα από τα στοιχεία που θα κατατάξω στα θετικά της συναυλίας, είναι ότι το tracklist των Mogwai περιείχε πολλά καινούργια κομμάτια από πιο πρόσφατα albums τους, αντίθετα με άλλα συγκροτήματα που επαναπαύονται σε χιλιοακουσμένες δόξες και βασίζουν κυρίως τα live τους σε παλιά τραγούδια. Το κομμάτι που άρεσε ιδιαίτερα από τα καινούργια ήταν το “Death Rays”. Σίγουρα, χαμός βέβαια έγινε και με τα πιο παλιά κομμάτια και το “Hunted by a freak” ήταν από αυτά που ξεχώρισε σε προτιμήσεις.

Κάμποσα κλικς και πολύ από αυτό το αργοκίνητο-μελαγχολικό-headbanging μιας post-rock συναυλίας μετά, οι Mogwai έφυγαν από την σκηνή παίζοντας μας για τελευταίο κομμάτι το “Glasgow Mega-Snake” το οποίο προκάλεσε ντελίριο στο κοινό και άφησε μια εξαιρετική αίσθηση για το live της Αθήνας. Άντε και να ξανάρθουν πάλι σε δυο χρόνια με νέο δίσκο.

Να σημειώσω για το τέλος ότι το μαγαζί ήταν φίσκα (γεμάτο μέχρι τα μπούνια πραγματικά) και αυτό δεν το κατάλαβα ούτε στιγμή, καθώς τουλάχιστον εγώ, δεν έφαγα ούτε πολύ κάπνα ούτε σπρωξίδι κάτι που κατατάσσει το Fuzz σε ένα πολύ αξιοπρεπή και σοβαρό συναυλιακό χώρο.