Πάολα| Μιλά για πρώτη φορά για το χαμό του πατέρα της με τα πιο συγκινητικά λόγια!

Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα της από την επάρατη νόσο, η Πάολα μιλά για πρώτη φορά γι’ αυτό και για όσα συνέβησαν κατά την κηδεία του. 

Αυτή είναι η πρώτη φορά που η τραγουδίστρια χρησιμοποιεί τα social media για να ανοίξει τα χαρτιά της σχετικά με ένα τόσο σημαντικό και λεπτό θέμα. Το παρακάτω post αναρτήθηκε στην σελίδα που διατηρεί η ίδια στο facebook και είναι ιδιαιτέρως συγκινητικό. 

Διαβάστε το όπως αναρτήθηκε εδώ.

“Για πρώτη φορά, μετά απ’ όσα χρόνια γνωρίζετε το όνομά μου, ήρθε η στιγμή
να διαβάσετε κάποια λόγια γραμμένα απ’ το δικό μου χέρι!

Θα ‘ναι η πρώτη, η μοναδική φορά. Ο λόγος δεν είναι άλλος απ’ το οτι κάποιος πρέπει να αποκαταστήσει την αλήθεια. Όλα αυτά τα χρόνια με τα διάφορα και
ποικίλα σχόλια σας, καταφέρατε να με κάνετε να γελάσω μα και να στεναχωρηθώ!

Το γεγονός της τεράστιας απώλειας του μοναδικού, του καλού πατέρα μου, έχει λιώσει την ψυχή μου. Άκουσα τα σχόλια σας… δεν παραπονιέμαι και δε σας μαλώνω!

Τον Οκτώβριο ο μπαμπάς μου διαγνώστηκε με την πιο σπάνια καλπάζουσα μορφής καρκίνου. Ο ίδιος δεν έμαθε ποτέ ολοκληρωμένη την αλήθεια, αλλά ούτε και η οικογένεια μου, όπως η μητέρα μου και οι αδερφές του. Έπιασα το αντρικό χέρι του μπαμπά μου και φύγαμε για τη Γερμανία, με τις όποιες προσδοκίες. Ναι υπήρξα όλο το 24ωρο κυριολεκτικά κοντά του, γεγονός απόλυτα φυσιολογικό για μένα. Ναι, έφτανα κάθε Παρασκευή στις 11 το βράδυ στην Ελλάδα για να πάω στη δουλειά μου, όπου από εκεί ζούνε τουλάχιστον 100 οικογένειες και δε μπορούσα να λείψω σε όποια κακή ψυχολογική κατάσταση και αν βρισκόμουν. Την Κυριακή το πρωί μετά τη δουλειά γυρνούσα πίσω στον πατέρα μου που έτσι ξαφνικά είχε πληγωθεί τόσο βαριά στο σώμα του. Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα γυρίσαμε στην Ελλάδα. Η κατάσταση άρχισε να χειροτερεύει, δε ρώτησε ποτέ γιατί είχε όλους αυτούς τους πόνους.

Ο γενναίος πατέρας μου σίγουρα είχε καταλάβει αλλά δεν ήθελε να με φέρει σε δύσκολη θέση ρωτώντας με, αν συμβεί κάτι πιο σοβαρό από αυτό που ήξερε. Στις 7 Φεβρουαρίου ο γλυκός μου πατέρας παρέδωσε το πνεύμα του, στον πατέρα όλων μας. Άκουσα να λέει μια δημοσιογράφος σε μια εκπομπή πως καθ’όλη τη διάρκεια της τελετής, υπήρχαν νταούλια και κάποια ακόμη όργανα σε ήχους πανηγυριού γιατί εμείς δεν είχαμε πένθος αλλά γιορτή. Ντροπιαστικά σχόλια. Όπως μεγάλη ντροπή να πείτε πως ήταν δικά μου λόγια.

Το πένθος ήταν, είναι και θα είναι για την οικογένειά μας, τους συγγενείς και τους φίλους μας. Υπήρχαν όργανα, όπως λύρα, ακορντεόν, βιολί και τραγουδιστές να ψάλουν μοιρολόι. Υπήρχαν χορευτές από πολιτιστικούς συλλόγους και η αγαπημένη χορευτική ομάδα του μπαμπά μου, που χορέψανε για να τον τιμήσουν. Επίσης συμπλήρωσε η δημοσιογράφος της εκπομπής και δεν φταίει καθόλου γι’ αυτό, πως είναι έθιμο των τσιγγάνων να γλεντούν και να έχουν όργανα όταν αποχαιρετούν κάποιον δικό τους άνθρωπο. Να ακόμα μια αλήθεια που πρέπει να αποκατασταθεί. Κανείς από την οικογένειά μου δεν είναι τσιγγάνος. Ναι, πριν αρκετά χρόνια είχα κάνει τέτοια δήλωση. Ο λόγος; Γεννημένη επαναστάτρια και φανατική υποστηρίκτρια των αδυνάτων. Είχα φίλους και μουσικούς τσιγγάνους που λαμβάνανε μεγάλο ρατσισμό. Λυπάμαι φίλοι μου, αυτό που μπορούσα να κάνω για σας ήταν να κουβαλ΄ξησω λίγο απ’ το βάρος που σας φορτώνανε όλοι αυτοί που σας υποτιμήσανε για το χρώμα, τη μόρφωσή σας και ό,τι άλλο τους έκανε να μη βλέπουν τα δικά τους ελαττώματα. Έτσι νιώθανε ανώτεροι.

Συγγνώμη πατέρα μου, μάνα μου και αδερφέ μου, που για χάρη της ιδέας που είχα από παιδί, χρειάστηκε να σας ταράξω αλλάζοντας ταυτότητα. Πατέρα μου, ξέρω πως χαμογελάς τώρα, όπως χαμογελούσες και τότε που σου είπα τι έκανα, ενώ οι υπόλοιποι ωρύονταν με τη δήλωσή μου.

Όσο για τον πάτερ Νικόλαο, θεωρούμε πως του βγήκε αυθόρμητα και από συγκίνηση προς το πρόσωπο του πατέρα μου, αφού υπήρξαν φίλοι. Μια αυθόρμητη κακή στιγμή. Μη στεναχωριέστε πάτερ, η οικογένεια συνεχίζει να δείχνει εκτίμηση προς το πρόσωπο και το έργο σσας. Από σεβασμό και υποχρέωση προς το βασιλιά και λιοντάρι μου, που δεν καταφέραμε στο μεγάλο αγώνα μας, μια καταφέραμε μια θέση στον παράδεισο.

Ευχαριστώ τον αδερφούλη μου, τον πολύτιμο Μιχάλη μου, τον Φώτη μου και τον ξάδερφό μου Στάθη. Αγαπημένε μας, από κει ψηλά να προσέχεις τους πέντε νοσηλευτές σου.

Καρκίνε σε μισώ γιατί δεν έχεις σάρκα και οστά για να μπορώ να σε σκοτώσω.

Όλοι αυτοί που σε πικράνανε από ψηλά σαν τους κοιτάξεις, θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι που στη στιγμή θα τους ξεχάσεις.

Είμαι περήφανη για σένα πατέρα μου. Σ’ αγαπάω. (Πάολα)”