Μιχάλης Τζουγανάκης: μία έντονη και όμορφη μουσική εμπειρία στο Σταυρό του Νότου

Η ώρα ήταν 23:45, και ο Σταυρός του Νότου ήταν γεμάτος κόσμο και ήχους. Στα πρόσωπα όλων των παρευρισκομένων υπήρχε ένα χαμόγελο. Όλων ανεξαιρέτως. Ένα χαμόγελο που πήγαζε από τον Μιχάλη Τζουγανάκη και καθρεφτιζόταν στους ακροατές του. Δεν μπορούσε κανείς να μείνει ανέπαφος και να μην αλωθεί από αυτή την έντονη θετική ενέργεια του καλλιτέχνη. Μια αύρα άγριας χαράς και έντασης συνέπαιρνε όποιον βρισκόταν στο χώρο. Το σώμα και το πρόσωπο του καλλιτέχνη πάλλονταν στους ήχους των τραγουδιών του, τρέποντας τα σε πομπούς μίας τόσο δαιμονισμένης όσο και αγγελικής ενέργειας.

Η ατμόσφαιρα μου θύμιζε παραδοσιακό κρητικό πανηγύρι. Άνθρωποι σηκώνονταν όρθιοι και εξέφραζαν την αγάπη και το πάθος τους, μέσα από φωνές, παλαμάκια και έντονες κινήσεις με τα χέρια. Επευφημίες και σφυρίγματα. Στη σκηνή ο Μιχάλης έμοιαζε να ζει ανάμεσα στις στιγμές. Σαν να λειτουργούσε μέσα στις σχισμές του χρόνου, οι οποίες είναι σχεδόν αντιληπτές αλλά όχι προσβάσιμες, σε εμάς τους υπόλοιπους.

«Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη, που όλο με περιμένει κι όλο την καρτερώ» τραγούδησε ο καλλιτέχνης και εγώ θυμήθηκα το δελτίο τύπου, το οποίο έλεγε πως θα ακούσουμε τον Τζουγανάκη να παίζει «…με το δικό του τρόπο ερμηνείας και σε τραγούδια άλλων αγαπημένων τραγουδοποιών και συνθετών, πάντα με ιδιότυπο χαρακτήρα, σεβασμό και ευγένεια». Έτσι ακριβώς και έγινε. Όσοι βρεθήκαμε στο χώρο ζήσαμε μια έντονη και όμορφη μουσική εμπειρία, η οποία μας δόθηκε με σεβασμό και ευγένεια από τον κύριο Τζουγανάκη. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα.