Κάπου προς τα μεσάνυχτα μετά τις γιορτές «κατηφόρισα» την Ιερά Οδό. Με μια γλυκιά προσμονή για συναίσθημα, με ένα χαμόγελο που ρίζωσε στα χείλη, μπήκα στην είσοδο. Ήμασταν δύο και έτσι καθίσαμε σε ένα τραπέζι στην τελευταία σειρά, στο παταράκι. Σκεφτόμουν τι θα χαλάσω, αφού αυτές
τις εποχές δεν περισσεύει ούτε ευρώ…Όταν ρώτησα για τις τιμές ανακουφίστηκα συγκρατημένα, γιατί ναι μεν είναι αξιοσέβαστα ποσά, αλλά αξίζει να κόψεις από κάπου αλλού και να τα διαθέσεις για την ψυχούλα σου, να συναντήσεις την Ελένη Βιτάλη, τη Μελίνα Ασλανίδου, τη Γιώτα Νέγκα, τη Βαλέρια Κουρούπη, τη Μυρτώ Ναούμ, το Γεράσιμο Ανδρεάτο και τον μαέστρο, τον Τάκη Σούκα.
Στις έντεκα και σαράντα περίπου ξεκίνησε η βραδιά, σε ένα χώρο λιτό και ουσιαστικό, χωρίς πολλές φαμφάρες και καλούδια. Με εξαιρετική ποιότητα ήχου που δε σου τρυπούσε τα αυτιά, ούτε σε κούραζε, με όμορφο αξιοπρεπή φωτισμό και πολύ χαρούμενο σέρβις από το προσωπικό του μαγαζιού. Η Ελένη Βιτάλη ξεκίνησε και ο τόπος ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε ένα παραμύθι, με την πληθωρική παρουσία της γέμισε όποιο κενό τυχόν υπήρχε…Αγέρωχη και σίγουρη, σαν οικοδέσποινα που έχει προετοιμάσει το καλύτερο για τους καλεσμένους της. Αυτή η γυναίκα κρύβει κάτι μαγικό στα μάτια της. Την ίδια στιγμή που σε διαπερνούν ταυτόχρονα σε κανακεύουν σα μωρό παιδί στην πιο γλυκιά μητρική αγκαλιά του κόσμου. Όταν τραγουδά δε, είναι σα να ξεριζώνει την ψυχούλα της, να την σκορπάει σε χιλιάδες κομμάτια και να κραυγάζει «πάρτε την, μοιραστείτε την». Μια φωνή που με την ένταση που φτάνει σε σένα νομίζεις ότι έρχεται από τον Άδη και που μετά από ένα δευτερόλεπτο
γλυκαίνει σαν Αυγουστιάτικο αεράκι που παιχνιδίζει στο πρόσωπό σου. Λίγο ιέρεια, λίγο επαναστάτης, λίγο μάνα, λίγο κιβωτός…Ελένη μας, ο Θεός να σου δίνει δύναμη να μας ταξιδεύεις.
http://www.youtube.com/watch?v=KxMREUXdItY
Μετά το άνοιγμα της βραδιάς εμφανίστηκε όλη η παλιοπαρέα μαζί. Παράξενο, πρώτη φορά το συναντώ, ούτε συναγωνισμοί στα μικρόφωνα,ούτε καπελώματα ο ένας στον άλλο…σαν οικογένεια κυριολεκτικά, σαν παιδικοί φίλοι που ο ένας σέβεται τον άλλον και τον προωθεί.
Συνέχισε η Μελίνα Ασλανίδου, το Μελινάκι μας. Τρομερά ενεργητική και χαρούμενη, σαν εκστασιασμένη, ξεσήκωσε τον κόσμο που τον καλούσε με τον τρόπο της να συμμετέχει στη γιορτή. Μου έκανε εντύπωση ότι το κορίτσι αυτό δε χάνει ούτε νότα, η φωνή της δεν αλλάζει στα live, είναι
ίδια και απαράλλαχτη με τους δίσκους. Ξέρετε, αυτό είναι πολύ δύσκολο, ένας δίσκος υφίσταται πολύ μεγάλη ηχητική επεξεργασία για να επέλθει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Φάνηκε να σηκώνει στις πλάτες της όλο αυτό το φρικτό προικοδότημα των εχόντων και κατεχόντων τη μουσική «γνώση». Μιλώ γι’αυτούς τους ειδήμονες που λένε διάφορα για τη νέα γενιά, κάνουν συγκρίσεις και δηλώνουν ότι σήμερα δεν υπάρχουν φωνές και δε γράφονται τραγούδια.
Από τη μία, γυναίκα της εποχής της, δυναμική και άμεση, μαχητική. Από την άλλη, μια γλυκιά νεράιδα από έναν άλλο κόσμο, που σε μεταφέρει μαζί της στον τόπο της. Και κάπου στα λόγια της συναντάς όλα αυτά που έφυγαν, όλα αυτά που χάθηκαν, και πονάς, και δακρύζεις, και σκύβεις το κεφάλι.
Έρχεται όμως και σου χαμογελάει, σε νανουρίζει, και σε ξυπνάει με τη φωνή της, και σου λέει…πάμε…όλα έγιναν επειδή στην κούπα της ζωής, στη γουλιά που πίνεις, υπάρχει μέσα και η χαρά, και η λύπη, και ο καημός, και η ελπίδα. Ένα κράμα από σεβασμό, απλότητα, αλήθεια και ταξίδι. Ένας άνθρωπος που είναι ίδιος παντού. Αληθινός, καθημερινός, που καθώς τον γνωρίζεις, νομίζεις ότι τον ξέρεις χρόνια και ότι μαζί του μπορείς να συζητήσεις τα πάντα. Μελίνα μας συνέχισε έτσι, είμαστε δίπλα σου. Ο χρόνος θα σου δώσει ό,τι αξίζεις.
Είναι όλοι τους αξιόλογοι και ξεχωριστοί. Δε με φτάνει το άρθρο για να πω με λεπτομέρειες τι μας έδωσε ο καθένας. Δε θέλω να αδικήσω κανέναν. Συγγνώμη ζητώ αλλά οι λόγοι είναι πρακτικοί.
Η Γιώτα Νέγκα είναι αυτό που λέμε ήρεμη δύναμη, ηφαίστειο που νομίζεις ότι κοιμάται. Σεμνή και γαλήνια μέχρι την ώρα που έπιανε το μικρόφωνο. Αναπάντεχα μας καθήλωσε με τις ερμηνείες της σε δύσκολα παλιά αγαπημένα τραγούδια. Μια φωνή που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν έχει να ζηλέψει
κάτι από οποιαδήποτε άλλη. Ξεσηκωτική και βαθειά, ουσιαστική, κάλυπτε τα πάντα γύρω της…λες και πάλευε με τον εαυτό της ποιος θα νικήσει. Σαν καταιγίδα που έρχεται από πολύ μακριά με κεραυνούς και βροντές και σε καταβάλλει, και σε ξαναγεννάει αφού σε σέρνει κυριολεκτικά να σηκωθείς και να παλέψεις γι’αυτά που δικαιούσαι. Γιώτα στέλνω το σεβασμό μου και την αγάπη μου. Η φωνή σου ανήκει σε κάθε ελεύθερο άνθρωπο.
Ο Γεράσιμος Ανδρεάτος έμοιαζε με την προσωποποίηση της σεμνότητας και του λαϊκού τραγουδιστή που ξέρει τι κάνει και πού απευθύνεται. Λες και ο χρόνος τον ξέχασε, τον άφησε ανέγγιχτο, λες και πάλεψαν και ο χρόνος έφυγε λαβωμένος. Με σταθερά βήματα και γνήσια λαϊκά γυρίσματα, μας καλωσόρισε στο δικό του κουτούκι, αυτό το γνήσιο, το μόρτικο, αυτό που σμίγει τους καημούς και τις χαρές και τις διασκεδάζει σε ανάμεικτα συναισθήματα. Λιγομίλητος και ακέραιος, αξιοπρεπής πάνω απ’ όλα. Ευχαριστούμε Γεράσιμε.
Τα κορίτσια, η Μυρτώ Ναούμ και η Βαλέρια Κουρούπη, στάθηκαν δίπλα από τους υπόλοιπους με αξιώσεις. Έδειξαν ότι με προσεκτικά βήματα και επιλογές έχουν να δώσουν πολλά. Ήταν πρώτη φορά που τις άκουγα – πόσο μάλλον δίπλα σε καταξιωμένους καλλιτέχνες – και γι’αυτό είμαι επιφυλακτικός στο να μοιραστώ το οτιδήποτε.
Αν τραγουδήσουν κάπου σόλο, χωρίς δεύτερη σκέψη θα είμαι εκεί να τις ακούσω. Κορίτσια καλή συνέχεια.
http://www.youtube.com/watch?v=yodb-PtCGYs
Όσο για το μαέστρο, τον Τάκη τον Σούκα, ό,τι και να πει κανείς περισσεύει. Στη δύση της καριέρας του, έδειξε ότι φτιάχτηκε για να κάνει τραγούδια, λες και ο Θεός τον προίκισε να αφουγκράζεται τον κόσμο.
Κάποιες από τις στιγμές που χαράχτηκαν στην ψυχή μου ήταν όταν η Βιτάλη τραγούδησε για πολλή ώρα δημοτικά και μνημόνευσε δημοτικούς τραγουδιστές. Και κάποια στιγμή που χόρευαν στην πίστα νέα κορίτσια με τακούνια, αυθόρμητα είπε «προσέξτε κορίτσια με τις τακούνες μη χτυπήσετε».
Όταν πάλι βγήκε ο Σούκας με το ακορντεόν του και τραγούδησε μαζί με τη Βιτάλη, όλοι συγκινηθήκαμε και μας συνεπήρε.
Η Ασλανίδου με τη γλύκα της, σε όλα τα τραγούδια, λες και σε κερνάει χαμόγελο αυτό το κορίτσι.
Είναι πάρα πολλές οι στιγμές, μπορώ να γράψω σελίδες. Κλείνω λέγοντάς σας ότι το πρόγραμμα ξεκίνησε στις 23.30 και τελείωσε κατά τις 5 τα ξημερώματα – δε χρειάζεται νομίζω τίποτα άλλο για να καταλάβετε. Χωρίς κενά, διαλείμματα, και συχνές εναλλαγές. Το μεγαλύτερο διάστημα που έλειψε η Βιτάλη ήταν 20 λεπτά.
Και εγώ σκεφτόμουν ότι η Βιτάλη θα εμφανιστεί λίγο…Όχι, το αντίθετο ακριβώς. Ένα πρόγραμμα που τα έχει όλα κυριολεκτικά.
Επιτρέψτε μου να αφιερώσω το άρθρο στη δίδυμη ψυχή μου, με την οποία το μοιραστήκαμε όλο αυτό.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς…άντε, σε αυτά που έρχονται, εκεί που οι ψυχές μας συναντιούνται και δακρύζουν και χαμογελούν μαζί, χωρίς να γνωρίζονται.
Διαβάστε επίσης
