κυκλοφορεί τώρα ολοκληρωμένη η νέα δισκογραφική δουλειά του Νίκου Πορτοκάλογλου.
Το διπλό άλμπουμ «ΙΣΩΣ» έχει μια ξεχωριστή θέση στην δισκογραφία του καλλιτέχνη γιατί συμπίπτει με την επέτειο των τριάντα χρόνων από την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου των Φατμέ. Επέλεξε λοιπόν να γιορτάσει αυτά τα 30 χρόνια δημιουργικής πορείας με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο: Με ένα διπλό άλμπουμ, από το οποίο το πρώτο cd αποτελείται από νέα τραγούδια και το δεύτερο από διασκευές παλιότερων, με κοινό χαρακτηριστικό και των δύο τις συναντήσεις με νέους συναδέλφους.
Πάντα ανήσυχος και πάντα κοντά στις νέες τάσεις, ο Πορτοκάλογλου εδώ συναντιέται και συνεργάζεται για πρώτη φορά με εκπρόσωπους της τελευταίας γενιάς τραγουδοποιών και τραγουδιστών: Ο Πάνος Μουζουράκης, o Στάθης Δρογώσης, ο Μάρκος Κούμαρης από τους Locomondo αλλά και η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Κωστής Μαραβέγιας, ο Λεωνίδας Μπαλάφας, η Ματούλα Ζαμάνη, ο Γιάννης Χαρούλης, η Ευτυχία Μητρίτσα, η Νάνα Μπινοπούλου, η Σοφία Σαρρή και οι Σανάδες είναι οι καλεσμένοι του. Ο Νίκος Πορτοκάλογλου διάλεξε ανθρώπους που εκτιμά και θαυμάζει και που δεν έχει ηχογραφήσει ποτέ ξανά μαζί τους. Η συναντήσεις αυτές και οι διασκευές των τραγουδιών σε συνεργασία με καθέναν από τους καλεσμένους του είναι, όπως λέει και ο ίδιος, ο καλύτερος τρόπος για να γιορτάσει το γεγονός πως, μετά από τριάντα χρόνια, παραμένει ζωντανός, ανικανοποίητος και διψασμένος. Σαν να ξεκινά απ’ την αρχή…
Ο Νίκος Πορτοκάλογλου αυτόν τον καιρό πραγματοποιεί και μία σειρά εμφανίσεων στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο γιορτάζοντας την επέτειο των 30 χρόνων από την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου των Φατμέ. Στη σκηνή του Γυάλινου υποδέχεται αγαπημένους φίλους με τους οποίους έχει συνεργαστεί στο παρελθόν, αλλά και εκπροσώπους της νεότερης γενιάς τραγουδοποιών.
Το διπλό άλμπουμ «ΙΣΩΣ» κυκλοφορεί από τη Universal Music.
Στο σημείωμά του που συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ, ο Νίκος Πορτοκάλογλου αναφέρει ανάμεσα σε άλλα:
«…αυτά τα 30 χρόνια δεν είναι τυχαία. Συμπίπτουν με την αρχή και το τέλος του μεγάλου πάρτι. Από τη μια πλευρά υπάρχει το πένθος, η διάψευση, το κενό. Από την άλλη όμως υπάρχει στο βάθος και μια ανομολόγητη χαρά για το τέλος της φούσκας. Κι ας έσκασε μ’ αυτή την εκκωφαντική έκρηξη. Κι ας είμαστε τα θύματα εμείς οι ίδιοι, αθώοι κι ένοχοι, αδιακρίτως. Είναι το τέλος μιας εποχής όπου οι «προοδευτικές ιδέες» μεταλλάχθηκαν σε αυτό το φρικτό lifestyle, τον κυνισμό, την πνευματική τεμπελιά, την κομπίνα, την έπαρση. Της εποχής των λαμπερών μηδενικών και των κρατικοδίαιτων επαναστατών. Με δυο λόγια, το τέλος της μεταπολίτευσης.»
Διαβάστε επίσης
