Συνέντευξη: «Κώστας Μακεδόνας: Η λέξη “κριτής” με ανατρίχιαζε και με ανατριχιάζει ακόμη… δεν μου αρέσει!!!»

Η δημοσιογράφος του tralala.gr Σοφία Μπεκιάρη συναντήθηκε μαζί του πριν λίγες ημέρες και κατάφερε να εκμαιεύσει από εκείνον πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα!
Ο Κώστας Μακεδόνας σε μια αναδρομή από το ξεκίνημα του ως σήμερα φρόντισε με τον δικό του τρόπο να μας αποκαλύψει πολλές πτυχές της προσωπικότητας του.

Χαίρομαι πολύ που σε συναντώ για μία συνέντευξη και ιδίως γιατί αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά! Θα ήθελα, ξεκινώντας, να μου πεις πως είσαι αυτή την περίοδο.

Υπάρχει αρκετή δουλειά γιατί έχω διάφορες εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές ανά την Ελλάδα και την Κύπρο κι έχω και τις εμφανίσεις στο «Κρεμλίνο» στον Πειραιά. Επίσης, υπάρχει και η τηλεόραση η οποία είναι πολύ καινούρια στη ζωή μου και μου τρώει πολύ χρόνο. Τρέχω με αυτά και… δεν είναι λίγα!

Ας τα πάρουμε όλα αυτά με τη σειρά, αρχής γενομένης από τις εμφανίσεις στο «Κρεμλίνο». Όσοι έρθουν στον Πειραιά για να σε απολαύσουν, τι θα δουν από εσένα εκεί;

Θα ακούσουν τραγούδια από την προσωπική μου δισκογραφία, τις μεγαλύτερές μου επιτυχίες αλλά και κάποια άλλα τραγούδια που μπορεί να μην έκαναν τόση επιτυχία αλλά τα αγαπώ πολύ και τα αγαπά και μια μερίδα του κοινού που με ακούει όλα αυτά τα χρόνια. Εκτός αυτών, φυσικά θα με ακούσετε και σε τραγούδια συναδέλφων με απώτερο σκοπό την ουσιαστική ψυχαγωγία και διασκέδαση, για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό. Όταν ο κόσμος έρχεται να με δει από κοντά θέλω να περνά καλά και να φεύγει ικανοποιημένος. Αυτό μπορείς να το κάνεις και με καλά τραγούδια…

Δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω… Τι εννοείς όταν λες «αυτό μπορείς να το κάνεις και με καλά τραγούδια»;

Ο κόσμος έχει συνηθίσει να ακούει ότι αν θα πάει να δει ένα πρόγραμμα από έναν καλλιτέχνη έντεχνο – βάζω αναγκαστικά αυτό τον χαρακτηρισμό για να ξέρουμε ακριβώς γιατί μιλάμε – θα είναι ένα πρόγραμμα βαρύ στο οποίο ναι μεν θα ακούσει ωραίες ερμηνείες, αλλά δεν θα το ευχαριστηθεί. Τα δικά μου τα προγράμματα προσφέρουν και διασκέδαση, το είχα από παιδί αυτό. Ήμουν το άτομο που στην παρέα θα έφερνε πάντα την κιθάρα του και θα τραγουδούσε για να περνούν καλά όλοι. Μου έχει μείνει αυτό και το κάνω και τώρα στη δουλειά μου. Δε βγαίνω να κάνω τον star, βγαίνω όντας ένας από τους υπόλοιπους θαμώνας έχοντας απλά την δυνατότητα να κάνω τους άλλους να διασκεδάσουν πραγματικά.

Δεν σε γνωρίζω προσωπικά, ωστόσο παρακολουθώντας σε όλα αυτά τα χρόνια συμπεραίνω ότι είσαι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων.

Χαμηλών τόνων… Αυτό βγαίνει έτσι γιατί δεν έχω ενοχλήσει πολύ με την προσωπική μου ζωή τον κόσμο και θεωρώ ότι δεν υπάρχει και λόγος να συμβεί αυτό. Ο κόσμος πρέπει να με ξέρει γι’ αυτά που κάνω στη δουλειά μου. Χαμηλών τόνων στη δουλειά μου δεν είμαι, μάλλον το αντίθετο…

Είναι πιο «σταθερές» οι βάσεις που θέτει ένας καλλιτέχνης για την καριέρα του, όταν στηρίζεται καθαρά πάνω στη δουλειά του και όχι σε άλλα πράγματα;

Σαφώς γιατί έτσι θα αφήσεις και κάτι πίσω σου, θα αφήσεις ιστορία. Βέβαια όλα περνούν και χάνονται, ακόμα και ουσιαστικά πράγματα αυτής της δουλειάς συμβαίνουν, τα ξέρει ο κόσμος αλλά καθώς περνά ο καιρός ξεχνιούνται. Αυτό που σε κρατάει είναι η ουσία του ρεπερτορίου που θα τραγουδήσεις, σε κρατάει ζωντανό ακόμη κι όταν εσύ πια δε θα είσαι.

Μου ανέφερες πριν τον χαρακτηρισμό «έντεχνος». Υπάρχει τελικά αυτός ο διαχωρισμός στη μουσική; Εσύ πως βλέπεις αυτές τις ταμπέλες;

Εγώ κάνω ένα διαχωρισμό στα τραγούδια, δεν βάζω ταμπέλες αλλά ξεχωρίζω την πρόθεση με την οποία γράφτηκε ένα τραγούδι. Υπάρχουν τραγούδια που γράφτηκαν επειδή κάποιοι έχουν βιώσει ή νιώσει πράγματα και συναισθήματα που θέλησαν να μοιραστούν με το κοινό μέσω της τέχνης τους, και υπάρχουν και κάποια άλλα τραγούδια που γράφονται με την λογική του «ξέρω τη συνταγή του σουξέ και θα κάνω άλλη μία επιτυχία!». Αν κάποιος προσέξει πραγματικά ένα τραγούδι, μπορεί να διακρίνει αν είναι τραγούδι ψυχής ή γράφτηκε για άλλους λόγους.

Μπήκες ποτέ σε αυτή τη λογική; Σκέφτηκες ποτέ να πεις ένα τέτοιο τραγούδι;

Επιτυχία ήθελα πάντα να κάνω, όποιος σε αυτή τη δουλειά λέει ότι δεν επιδιώκει την επιτυχία είναι πολύ λάθος. Ποτέ όμως δε σκέφτηκα να κάνω κάτι διαφορετικό, να πάω σε ένα άλλο μονοπάτι μόνο για να προκαλέσω και να κάνω έτσι επιτυχία. Πέραν των άλλων, πιστεύω ότι εάν ποτέ το έκανα, θα είχε και παταγώδη αποτυχία γιατί δεν μπορώ να υποστηρίξω κάτι τέτοιο.

Πόσο δύσκολο είναι για έναν καλλιτέχνη να έχει διάρκεια ανά τα χρόνια;

Είναι το πιο δύσκολο αλλά η διάρκεια είναι και η μεγαλύτερη νίκη. Διάρκεια αποκτάς με το καλό ρεπερτόριο, τραγουδώντας τραγούδια που αντέχουν στο χρόνο και θα μπορείς να τα τραγουδάς μετά από είκοσι χρόνια σαν να είναι σημερινή επιτυχία. Χρειάζεται μια σταθερή πορεία, να ξέρεις ουσιαστικά τι θέλεις.

Γερό στομάχι χρειάζεται; Είναι ανταγωνιστικός ο χώρος;

Ανταγωνισμός υπάρχει, ναι αλλά είναι για μένα αστείος αυτός ο ανταγωνισμός. Αν μπορούσαμε να συνεργαζόμαστε με καλή διάθεση μεταξύ μας οι καλλιτέχνες, θα είχαν δημιουργηθεί πολύ όμορφα πράγματα. Ας μην ξεχνάμε ότι οι μετρ του είδους –Θεοδωράκης, Χατζηδάκις, Μαρκόπουλος κ.α.- συναντιούνταν μεταξύ τους και έπαιζαν τα τραγούδια τους ο ένας στον άλλο. Σαφώς πάντα θα υπάρχει ανταγωνισμός, αλλά είναι ωραίο να υπάρχει και μια συνεργασία! Το να κλειστεί ο καθένας στο καβούκι του και να κοιτά μόνο την καριέρα του, δεν είναι ευχάριστο.

Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στη μουσική από την εποχή των ανθρώπων αυτών που μου ανέφερες;

Σίγουρα έχουν αλλάξει και υπάρχει απομόνωση στους καλλιτέχνες. Είναι φυσιολογικό να αλλάζουν τα πράγματα, εμένα δεν μου αρέσει να κοιτάζω πίσω και να σκέφτομαι πόσο καλύτερα ήταν τότε. Από ένα σημείο και μετά γίνεται λίγο γραφικό αυτό. Κάθε εποχή έχει τους τρόπους της και μπορεί να δώσει τη δυνατότητα να γεννηθούν όμορφα πράγματα.

Αν σου ζητούσα να ανατρέξεις στην πολύχρονη καριέρα σου και να μου πεις ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχεις συναντήσει μέχρι σήμερα σε αυτή, ποια θα ήταν;

Δεν είναι τόσο δυσκολία, όσο αγωνία για μένα τον ίδιο. Σε κάθε καινούρια δισκογραφική δουλειά που κυκλοφορώ, έχω την αγωνία εάν θα υπάρξουν τραγούδια σε αυτή που θα αντέξουν στο χρόνο. Θέλω να βγαίνουν τραγούδια που δεν θα περνούν απαρατήρητα και θα αγγίζουν, δεν με ενδιαφέρει να κάνουν επιτυχία και να χαθούν μετά από μερικούς μήνες.

Δεν είναι όμως ψυχοφθόρο αυτό;

Φυσικά και είναι, αλλά αυτή είναι και η γοητεία αυτής της δουλειάς. Ειδάλλως δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον…

Ποια είναι για εσένα η μεγαλύτερη επιτυχία που έχεις κάνει μέχρι σήμερα; Την περίμενες;

Θα γυρίσω πολύ πίσω, στα πρώτα μου βήματα, όταν δεν είχα και πολύ επαφή με το τι πραγματικά γινόταν γύρω μου…. το να σε βγάζουν στη δισκογραφία δύο εκ των σημαντικότερων δημιουργών – ο Κραουνάκης και η Νικολακοπούλου-, το να σου κάνουν ολόκληρο δίσκο με ολοκαίνουρια τραγούδια αλλά και να σου φέρνουν στο δίσκο αυτό ονόματα όπως η Μοσχολιού, η Αρλέτα και η Βουγιουκλάκη δεν είναι λίγο πράγμα! Ομολογώ ότι δεν είχα καταλάβει το μέγεθος αυτού του πράγματος τότε και γι’ αυτό μου ‘ρθε και τόσο ξαφνικό το πόσο γρήγορα ακούστηκε το όνομά μου και το ότι ειπώθηκαν καλά λόγια για μένα στο χώρο.

Τα καλά αυτά λόγια πως λειτουργούν για έναν καλλιτέχνη; Επιδιώκει να γίνεται ολοένα και καλύτερος ώστε να τα αξίζει, ή επαναπαύεται;

Τα καλά λόγια βοηθούν κυρίως στο να σε εκτιμήσει ο κόσμος. Κεντρίζουν το ενδιαφέρον του κοινού τα καλά λόγια ανθρώπων με ιστορία στο χώρο για καλλιτέχνες νέους κι ανερχόμενους. Τα αρνητικά σχόλια ήταν για μένα ο στόχος, προσπαθούσα να βρω ποιος μιλάει άσχημα για μένα και γιατί, τι είναι αυτό που δεν αρέσει και τι κάνω λάθος. Ήθελα να βελτιώνομαι μέσα από αυτό. Πάντα θεωρούσα σημαντικότερους τους φίλους μου που μου λέγανε τα άσχημα παρά τους φίλους μου που μου λέγανε τα καλά.

Νομίζω όμως πως γενικά σε αυτό το χώρο οι καλλιτέχνες έχουν συνηθίσει να τους «χαϊδεύουν» τα αυτιά, δεν ακούνε συχνά άσχημα σχόλια…

Αυτό εξαρτάται από το πώς χτίζεις το περιβάλλον σου. Αν δεν επιστρέψεις στους ανθρώπους γύρω σου να σου μεταφέρουν τη γνώμη τους και τον παλμό του κοινού, τότε δεν θα το κάνουν και θα χάσεις επαφή με την πραγματικότητα. Θεωρώ ότι είναι λάθος επαγγελματικά αυτό.

Γνώριζες από μικρός ότι ήθελες να ασχοληθείς με τη μουσική;

Αγαπούσα πάντα πολύ τη μουσική, αλλά ποτέ δε σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ επαγγελματικά μαζί της. Κάποια στιγμή ένιωσα ότι με ήθελαν στη δουλειά, άρχισαν να έρχονται προτάσεις από μαγαζιά από το πουθενά. Ξεκίνησα να τραγουδάω δειλά και είπα στον εαυτό μου ότι αν αυτά τα πρώτα χρόνια που θα ασχοληθώ με αυτό, γίνει κάτι καλό, με ακούσει κάποιος και με βοηθήσει στη δισκογραφία… τότε μάλλον έκανα καλά. Ήμουν τυχερός γιατί μου ‘ρθαν πολύ βολικά τα πράγματα!

Έχεις φανταστεί ποτέ τη ζωή σου χωρίς μουσική;

Κάνω και πράγματα που δεν αφορούν τη μουσική ούτως ή άλλως… Αλλά γενικότερα όχι, δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς μουσική. Ακόμη και να μην πετύχαινα σε αυτή τη δουλειά, θα ψαχνόμουν έστω κι ερασιτεχνικά με εμφανίσεις σε μικρούς χώρους με φίλους και λοιπά.

Πόσο έχει αλλάξει η νύχτα και ο τρόπος που ο κόσμος διασκεδάζει από το ξεκίνημά σου μέχρι και σήμερα;

Αρχικά έχουν αλλάξει οι μέρες, όταν πρωτοξεκίνησα να τραγουδάω, τραγουδούσαμε έξι ή επτά φορές τη βδομάδα χωρίς ρεπό. Παίζαμε καθημερινές σε γεμάτα μαγαζιά, πράγμα απίστευτο… σήμερα τα μαγαζιά δεν μπορούν να γεμίσουν ούτε το Σάββατο. Επίσης, έβλεπες παρέες να έρχονται δύο και τρεις φορές την εβδομάδα σε ένα πρόγραμμα, εάν αυτό ήταν καλό και είχε επιτυχία. Υπήρχε μεγαλύτερη διάθεση από τους επιχειρηματίες να χρηματοδοτήσουν δουλειές και να τις στηρίξουν, σήμερα αυτό δεν υπάρχει. Εμάς μας είχε φανεί περίεργο παλαιότερα όταν δουλεύαμε πέντε μέρες σε ένα μαγαζί και ο επιχειρηματίας μας ζήτησε την έκτη να βάλει ένα άλλο σχήμα. Σήμερα συμβαίνει συχνά αυτό, να τραγουδάς Παρασκευή και Σάββατο κάπου και καθημερινές κάπου αλλού. Οι μουσικές σκηνές ιδίως σήμερα δουλεύουν με αυτό τον τρόπο. Είναι δύσκολο να καταφέρεις να φτιάξεις ένα στέκι στο οποίο να έρχεται σταθερά ο κόσμος για να απολαμβάνει το πρόγραμμα. Παίξαμε τον Οκτώβρη και το Νοέμβρη κάποια Παρασκευοσάββατα στο «Κρεμλίνο» και πήγαμε καλά, αλλά μετά ο χώρος ήταν κλεισμένος και δεν μπορούσε να μας βρει ο κόσμος. Βρήκαμε την ευκαιρία και συνεχίζουμε τις εμφανίσεις μας εκεί, τώρα.

Οικονομικά συμφέρει; Υπάρχει, δηλαδή, κέρδος και για έναν νέο καλλιτέχνη που θέλει να μπει στο χώρο;

Δεν έχει καμία σχέση με τα παλιά και το λέω κι εγώ που είμαι σε ένα είδος το οποίο δεν έπαιρνε ποτέ μεγάλα μεροκάματα. Παρόλα αυτά τώρα πια δεν είναι τα πράγματα καλά, γιατί η δουλειά μας είναι μία με δύο φορές τη βδομάδα κι όχι κάθε βδομάδα ή μήνα, είναι πολύ λίγες οι μέρες εμφάνισης, πολύ περιορισμένα τα budgets. Υπάρχουν επιλογές που σου λένε έλα να παίξεις με δύο μουσικούς γιατί το budget είναι χαμηλό, εγώ για παράδειγμα δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω έτσι γιατί θέλω να παρουσιάσω κάτι όπως το έχω φανταστεί. Εκεί αναγκαστικά πρέπει να μοιράσεις όλο αυτό το budget σε περισσότερο κόσμο. Το αποτέλεσμα είναι καλύτερο όταν υπάρχει μια οργανωμένη ομάδα, αλλά είναι δύσκολο να έχεις ομάδα εάν το budget είναι μικρό.

Στην επαρχία είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα;

Η επαρχία έχει το εξής, θα πάει κάποιος να παίξει ένα βράδυ… δεν θα πάει να μείνει μια ολόκληρη σεζόν. Είναι λογικό κάποιος που θέλει να ακούσει έναν αγαπημένο του καλλιτέχνη να πάει αυτό το βράδυ και να τον δει. Συνήθως όλα αυτά έχουν επιτυχία, ενώ στην Αθήνα είναι πολύ εύκολο να ακούσεις κάποιον και να τον δεις, οπότε θέλει πολύ περισσότερη προσπάθεια να γεμίσει ένας χώρος πια.

Ας περάσουμε στο «Rising Star» και την τηλεόραση. Όταν ακούσαμε πως θα είσαι ένας από τους κριτές ομολογουμένως ξαφνιαστήκαμε!

Κι εγώ! (γέλια)

Παρόλα αυτά σε απολαμβάνουμε και τα πας περίφημα, στο δεύτερο επεισόδιο των Duels κέρδισες με τεράστια διαφορά. Πως είναι ο χώρος της τηλεόρασης για εσένα;

Έχω συνηθίσει την τηλεόραση είτε κάνοντας κάποια guest σε διάφορα σίριαλ επί χρόνια, είτε πηγαίνοντας καλεσμένος σε εκπομπές και κυρίως στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου, του φίλου μου, από την οποία νομίζουν όλοι ότι πληρώνομαι. (γέλια) Είναι μια σπουδαία εκπομπή, χαίρομαι που υπάρχει και πηγαίνω. Την πρόταση για το «Rising Star» τη δέχτηκα γιατί εδώ και χρόνια μου γίνονται προτάσεις να πάω σε αντίστοιχα shows αλλά δεν υπήρχε χρόνος για να το κάνω. Με έπιασαν πολλοί φίλοι όλα αυτά τα χρόνια και μου έλεγαν ότι είναι απαράδεκτο που τόσα χρόνια δεν με καλούν σε ένα τέτοιο παιχνίδι. Τους έλεγα ότι με καλούν αλλά δεν μπορώ να πάω για διάφορους λόγους. Φέτος λοιπόν βόλεψαν τα πράγματα… Μάλιστα είχα μια συζήτηση μία μέρα πριν έρθει η πρόταση του ANT1 πάλι για το ίδιο θέμα και έλεγα σε φίλους μου «Ε εντάξει τώρα φέτος που δεν έχω το χειμώνα δουλειά αν μου προτείνουν θα πάω» και έπεσε το τηλεφώνημα θαρρείς και ήταν στημένο! Γι’ αυτό το δέχτηκα! Φοβήθηκα λιγάκι επειδή δεν παρακολουθώ πολύ τηλεόραση λόγω έλλειψης χρόνου και δεν είχα παρακολουθήσει ούτε τα shows αυτά, εκτός από μία – δύο φορές που είχα πάει καλεσμένος παλαιότερα. Όλη η εμπειρία μου ήταν αυτή και δεν το λέω για να σνομπάρω κανέναν και τίποτα, απλά δεν είχα ποτέ τον χρόνο να κάτσω και να δω τις παραγωγές αυτές. Ένιωσα μια ασφάλεια με τη κουβέντα που κάναμε γιατί ο ΑΝΤ1 έχει μία πολύ μεγάλη ιστορία σε τέτοιες δουλειές. Δέχτηκα και δεν το έχω μετανιώσει προς το παρόν.

Είναι εύκολος ο ρόλος του κριτή; Πως κάνεις μια αρνητική κριτική σε ένα νέο παιδί που έρχεται με όνειρα και φιλοδοξίες;

Η λέξη «κριτής» με ανατρίχιαζε και με ανατριχιάζει ακόμη, δεν μ’ αρέσει. Ο λόγος που πήγα ήταν πιο πολύ για να βοηθήσω συμβουλευτικά -ή και με όποιο άλλο τρόπο μπορώ- παιδιά που αξίζουν να κάνουν δυο βήματα παρακάτω. Σαφώς όταν πρέπει να πεις τη γνώμη σου για κάποιον, θεωρείσαι κριτής… δεν μπορείς να βγάλεις από πάνω σου το ρόλο αυτό αλλά εμένα μου θυμίζει λίγο κάποιον κουκουλοφόρο περίεργο… Μ’ αρέσει αυτός ο ρόλος, προσπαθώ τουλάχιστον να κάνω ότι καλύτερο μπορώ βάση όσων ξέρω από τα σχεδόν 30 χρόνια εμπειρίας μου στο χώρο. Αν καταφέρω να βοηθήσω, θα είμαι πολύ ευτυχισμένος.

Θέλω να μου απαντήσεις με ειλικρίνεια, πόσο αγαπημένοι είστε οι κριτές μεταξύ σας; Σαφώς κι ο καθένας επιθυμεί να κερδίσει η ομάδα του!

Μ’ αρέσει όπως το θέτεις! Δεν θέλω να κερδίσω εγώ, δεν έχω κανένα στόχο αλλά η ομάδα μου. Πολλές φορές μου έχει γίνει η ερώτηση «Θα κερδίσετε στο Rising Star;» και απαντώ ότι εγώ δεν είμαι διαγωνιζόμενος, άλλος είναι. Τα παιδιά διαγωνίζονται, αυτά προσπαθούν να κερδίσουν και έχω πει ότι για μένα το κέρδος δεν είναι το ποιος θα πάρει το βραβείο. Σίγουρα κάποιος θα το πάρει, είναι ένα παιχνίδι και κάποιος θα κερδίσει. Εύχομαι να ‘ναι ο καλύτερος αυτός που θα κερδίσει, δεν με ενδιαφέρει αν θα ‘ναι από τη δική μου ομάδα, της Δέσποινας, του Αντώνη ή του Χρήστου. Θα χαρώ πολύ εάν κάποια από αυτά τα παιδιά τα εμπιστευτούν οι δημιουργοί και οι άνθρωποι των δισκογραφικών εταιρειών για να τα προσεγγίσουν και να κάνουν το ξεκίνημα στη καριέρα τους. Μακάρι να συμβεί αυτό, να χτίσουν την πορεία τους και μετά από χρόνια να θυμάμαι ότι στα πρώτα τους βήματα ήμουν κοντά τους.

Αρά τι κερδίζουν βασικά οι συμμετέχοντες μέσα από τα talent shows αυτά; Οι νίκες δεν συνεπάγονται απαραίτητα και μίας στρωμένης κι επιτυχούς καριέρας….

Για αρχή να μην ξεχνάμε ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν τραγουδιστές με δισκογραφία χρόνων κι επώνυμοι που δεν έχουν την δυνατότητα να βγουν στη τηλεόραση εύκολα. Όταν ένα παιδί έχει τη δυνατότητα να το κάνει αυτό, είναι πολύ σημαντικό δώρο αλλά από κει και πέρα πρέπει να ξέρει να το διαχειριστεί και να ‘χει και τύχη. Βάζω πάντα ως παράδειγμα τον εαυτό μου γιατί δεν πήγα σε talent shows αλλά έτυχε ένα βράδυ να έρθει ο Σταμάτης Κραουνάκης στο μαγαζί που τραγουδούσα. Έτυχε εκείνο το βράδυ να λείπει ένας άλλος τραγουδιστής, έτυχε να διαλέξουν εμένα επειδή ήμουν και πιτσιρικάς τότε και βγήκα και τραγούδησα στις 3 τη νύχτα. Έτυχε και έγινε έτσι ένα πολύ μικρό βηματάκι για την μετέπειτα πορεία μου. Το ίδιο γίνεται και με τα παιδιά τώρα, αν καταφέρουν κάτι θα είναι το πρώτο σκαλάκι αλλά μετά θέλει πολύ σκληρή δουλειά για να ανέβεις σε αυτή τη σκάλα.

Αν πάρουμε σαν δεδομένο ότι αυτά τα παιδιά έχουν καλή φωνή, ποια άλλα δύο – τρία χαρακτηριστικά πιστεύεις ότι πρέπει να έχουν για να μπορούν να υπάρχουν στο χώρο;

Θέλει να έχεις όραμα και όνειρα και να δουλέψεις γι’ αυτά. Χωρίς δουλειά δεν γίνεται τίποτα κι αυτό είναι πολύ βασικό γιατί στα παιδιά φαίνονται όλα εύκολα, νομίζουν ότι πηγαίνοντας σε ένα talent show σε ένα χρόνο θα είναι ίδιοι με τους stars που βλέπουν και θαυμάζουν. Όλοι οι μεγάλοι μας τραγουδιστές έχουν φτύσει αίμα για να φτάσουν εκεί που έφτασαν, δεν έφτασαν μέσα σε ένα χρόνο. Θέλει λοιπόν σκληρή δουλειά, επιμονή και αντοχή γιατί έχει πολύ καλές στιγμές αυτή η δουλειά αλλά υπάρχουν και άσχημες. Η αποτυχία είναι άσχημη όποτε κι αν έρθει και σου πέφτει βαριά. Θέλει τύχη, τους κατάλληλους ανθρώπους να επενδύσουν σε σένα και μυαλά προσγειωμένα.

Ολοκληρώνοντας θέλω να μου πεις, δισκογραφικά τι ετοιμάζεις αυτή τη περίοδο;

Κάτι ετοιμάζω αλλά δεν μπορώ να πω τίποτα, γιατί είναι ακόμη στα σκαριά. Υπάρχουν δύο – τρία projects αλλά δεν έχω διαλέξει το τι θα γίνει ακόμα, γι’ αυτό δεν κάνει να μιλήσω… ότι και να πω, θα εκτεθώ.

Κλείνοντας αν σου ζητούσα να πεις δημόσια «ευχαριστώ» σε έναν άνθρωπο, ποιος θα ήταν αυτός;

Δεν θα είναι ένας, θα είναι πάρα πολλοί! Συνήθως το μεγάλο μου ευχαριστώ το δίνω πάντα στον Κραουνάκη. Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος άκουσε ένα παιδί 20 χρονών, το εμπιστεύτηκε και του έδωσε μαζί με τη κορυφαία στιχουργό -τη Λίνα Νικολακοπούλου- τραγούδια. Θα μπορούσε τότε να τα δώσει σε άλλους! Για μένα από εκεί ξεκίνησαν όλα, αλλά λέγοντας μόνο για το Σταμάτη αδικώ κι άλλους.

Συνέντευξη & Επιμέλεια: Σοφία Μπεκιάρη
Απομαγνητοφώνηση: Αθανασία Βογιάρη & Κατερίνα Γκίνη
Φωτογραφίες: byRon