Πόσο εύκολο είναι να ζεις σε μια πόλη της επαρχίας, όπως είναι η Δράμα και ο πυρήνας της δουλειάς σου να είναι η Αθήνα;
Όντως, ζω με τα παιδιά μου και τον άντρα μου στη Δράμα. Αλλά, δεν είναι καθόλου δύσκολο αυτό για το επάγγελμά μου καθώς δεν είναι απαραίτητη η φυσική μου παρουσία εδώ, στην Αθήνα. Κατεβαίνω φυσικά, για τα ραντεβού μου με τους συνεργάτες μου αλλά και να δω φίλους. Γενικά, όταν νιώθεις καλά με αυτό που κάνεις βρίσκεις τις ισορροπίες και δε σε σταματά τίποτα, ούτε η απόσταση ούτε η κούραση! Νιώθω τυχερή που μπορώ και ζω με αυτό τον τρόπο, σε μια ήσυχη μικρή πολή,με μια άλφα ποιότητα ζωής και που την αφήνω μόνο για να κάνω τη δουλειά μου.
Δεν υπάρχει τραγουδιστής, και δεν το λέω ούτε με υπερβολή ούτε με αλαζονεία, που να μην έχει συμπεριλάβει το «Έπαψες αγάπη να θυμίζεις» στο ρεπερτόριο του έστω για μία φορά στην καριέρα του…
Πότε ένιωσες για πρώτη φορά μέσα σου το “μικρόβιο” του γραπτού λόγου, του να θέλεις να αποτυπώνεις σε λεξεις αυτά που νιώθεις;
Από πολύ μικρή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ουσιαστικά. Ένα μικρό παιδί που σημείωνε με το μολυβάκι του ότι του έλεγε τότε το φτωχό και παιδικό του μυαλουδάκι. Ακόμα και μέσα στο μάθημα ενώ όλοι οι άλλοι ασχολούνταν με οτιδήποτε άλλο εγώ δεν έχανα ευκαιρία να γράφω και να γράφω ό,τι σκεφτόμουν. Αφού ακόμα και τώρα όλοι μου οι παιδικοί και εφηβικοί φίλοι το μόνο που θυμούνται έντονα είναι εμένα να είμαι διαρκώς “στον κόσμο μου” και να σημειώνω οπουδήποτε μπορούσα! Αυτό εξελισσόταν σιγά σιγά μέσα μου, μέχρι που όλες αυτές οι “σκέψεις” μου συναντήθηκαν και άρχισαν να γίνονται τραγούδια..
Και που ακριβώς σηματοδοτείται χρονικά αυτή η στιγμή, η στιγμή που η Όλγα είπε “είμαι στιχουργός” και μπήκε ουσιαστικά στο χώρο της μουσικής;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν το είπα αυτό από την αρχή! Ακόμα και τώρα δεν πιστεύω ότι είμαι στιχουργός. Σίγουρα το λέω με μεγαλύτερη άνεση τώρα από ό,τι παλαιότερα αλλά εξακολουθώ να ντρέπομαι και να φοβάμαι ότι ίσως το θεωρήσουν ψωνιστικό να πω ότι είμαι στιχουργός, ότι η δουλειά μου είναι αυτή! Το πρώτο μου τραγούδι πάντως γράφηκε σε ηλικία 19 ετών, όντας στο σχολείο ακόμα και κυκλοφόρησε 5 χρόνια αργότερα, το 1998. Και το τραγούδι αυτό δεν είναι άλλο από το Έπαψες Αγάπη Να θυμίζεις
Μιλάμε για ένα τραγούδι που αντικειμενικά συμπεριλαμβάνεται στις καλύτερες στιγμές της ελληνικής δισκογραφίας. Πες μας την ιστορία του, πως δημιουργήθηκε το Έπαψες Αγάπη Να Θυμίζεις;
Ένα τέτοιο τραγούδι δε μπορεί να γράφτηκε από τίποτα άλλο πέρα από έρωτα. Μια ερωτική απογοήτευση που ένιωσα στα 19 χρόνια μου γέννησε αυτό το τραγούδι. Δε φανταζόμουν βέβαια ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα ότι θα είχε αυτή την εξέλιξη. Μετά από τόσα χρόνια, το κομμάτι αυτό τραγουδιέται με την ίδια ένταση και μάλιστα έχει αγαπηθεί όχι μόνο από τον κόσμο αλλά και από το σύνολο των καλλιτεχνών.. Δεν υπάρχει τραγουδιστής, και δεν το λέω ούτε με υπερβολή ούτε με αλαζονεία, που να μην έχει συμπεριλάβει το «Έπαψες αγάπη να θυμίζεις» στο ρεπερτόριο του έστω για μία φορά στην καριέρα του. Είναι από τις ασύλληπτες στιγμές μου, από τις πιο μαγικές.
Πως αισθάνεσαι όταν βλέπεις τις καταγεγραμμένες σκέψεις και τα συναισθήματα σου να γίνονται τραγούδια;
Όπως σου είπα, το να γράφω ήταν και είναι για εμένα η δεύτερή μου φύση, η ψυχοθεραπεία μου. Από τη στιγμή που γράφω ένα τραγούδι και το αποτυπώνω στο χαρτί νιώθω μετά ξελαφρωμένη. Το να γεννάς ένα τραγούδι, παρέα βέβαια κάθε φορά με το συνθέτη, μέσα από τη ψυχή σου και τα δικά σου βιώματα, μέσα από αυτά που έχεις ζήσει και έπειτα να το βλέπεις να βγαίνει από εσένα και να “περνάει” σε χιλιάδες στόματα παίρνοντας σάρκα και οστά μέσα από αυτά, είναι κάτι μαγικό πραγματικά! Βέβαια δεν είχα πάντα την ικανότητα να αντιληφθώ αυτό που συμβαίνει. Ακόμα και τώρα μου φαίνεται κάπως παράξενο πως εγώ γράφοντας στο φτωχό μου τετραδιάκι κάποια λόγια τα βλέπω να ζωντανεύουν σε τόσα στόματα και να αγαπιούνται με τόσο πάθος.
..αν πρέπει να χρεώσουμε ένα λάθος και στον Γιώργο Νταλάρα, προκειμένου να κατανοήσουμε και την αντίδραση του κόσμου, είναι το ότι ίσως αυτά που τραγουδάει δεν συμβαδίζουν και με τη ζωή του. Δεν υπήρξε δηλαδή αυτή η ποιοτική συνέπεια μεταξύ του ανθρώπου και του καλλιτέχνη Νταλάρα…
Αισθανόμενος ότι είσαι μία πολύ ευαίσθητη φύση, πόσο εύκολο σου ήταν πραγματικά να ελέγξεις την τεράστια επιτυχία που έκανες από το πρώτο σου κιόλας τραγούδι;
Η αλήθεια είναι πως δεν το είχα συνειδητοποιήσει, όπως δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα και τώρα. Αισθάνομαι πάντα την ίδια ένταση και την ίδια συγκίνηση όταν ακούω ένα τραγούδι μου να τραγουδιέται. Και νομίζω πως δεν θα αλλάξει αυτό το μαγικό συναίσθημα, θα είναι σαν την πρώτη φορά. Βέβαια,για να απαντήσω και στην ερώτησή σου, σε εκείνη την ηλικία δε μπορούσα να διαχειριστώ τα πάντα με την ίδια ωριμότητα, όταν μάλιστα βίωνα κάτι το πρωτόγνωρο από την άποψη πως οι Πυξ Λαξ ήταν ένα συγκρότημα που είχε σηματοδοτήσει τη γενιά μας με μοναδικά κομμάτια. Φαντάζεσαι πόσο ονειρεμένο ήταν για εμένα ένα τέτοιο συγκρότημα να τραγουδάει στίχους μου!
Σίγουρα η συνεργασία σου με τους Πυξ Λαξ, αλλά και το ίδιο το συγκρότημα, έχουν σημαντική θέση στη πορεία σου ως στιχουργός. Να φανταστούμε από εκεί και πέρα ότι άνοιξαν με μιας και όλες οι “μουσικές πόρτες” για εσένα;
Σίγουρα η συνεργασία αυτή ήταν η αρχή για να ακολουθήσουν όλα τα επόμενα. Και μόνο ότι με εμπιστεύτηκαν και χρησιμοποίησαν δύο κομμάτια μου στο cd τους, τα λέει όλα. Σίγουρα όμως, δε σημαίνει πως μετά από αυτό όλα κύλησαν ρόδινα και πως όλος ο δρόμος μου ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Τίποτα δε μου δόθηκε απλόχερα. Αγωνίστηκα πάρα πολύ μετά για να το εξελίξω όλο αυτό. Δε σημαίνει δηλαδή, πως επειδή έκανα όλη αυτή την επιτυχία με το Έπαψες αγάπη να θυμίζεις και το Μοναξιά μου όλα, έπειτα όλα ήταν τόσο εύκολα. Κάθε άλλο..
Τι θα πει δηλαδή έντεχνο, ποπ, λαϊκό; Και αν το τάδε κομμάτι είναι “έντεχνο” όλα τα άλλα είναι “άτεχνα” επειδή κάποιος δεν τους έδωσε τη συγκεκριμένη ταμπέλα; Όχι δεν είναι έτσι!
Ποια είναι η “τροφή” σου Όλγα, τι σου δίνει έμπνευση? Τι προκαλεί κάθε φορά τη γέννηση των κομματιών σου;
Μια πολύ ωραία ερώτηση… Είχα ρωτήσει, λοιπόν, κάποτε κάποιον, ποιητής στο επάγγελμα, πόσο καιρό του πήρε να γράψει ένα συγκεκριμένο ποίημά του. Μου απάντησε με την ηλικία του, λέγοντας μου “54 χρόνια”. Ακριβώς έτσι έιναι, διότι όταν γράφεις, κάθε στιγμή της ζωής σου είναι και μία έμπνευση. Καθετί που ζεις, που αντιλαμβάνεσαι, που ακούς, που θυμάσαι, που ονειρεύεσαι, όλα αυτά είναι έμπνευση, όλα είναι τραγούδι για εμένα !
Και τι διαλέγεις, την απόλυτη επιτυχία που θα σου αποφέρει θεωρητικά και μια ακόμα πλατίνα και ένα top ραδιοφωνικό ή ένα κομμάτι που θα ξέρεις ότι και μετά από 10 χρόνια θα υπάρξει έστω κι ένας άνθρωπος που θα ταυτιστεί μαζί του, δηλαδή ένα κομμάτι που στο πέρασμα των χρόνων θα έχει την ποιότητα και τη διάρκειά του;
Θα σου πω ψέμματα αν σου πω πως δε με ενδιαφέρει η επιτυχία. Όμως ποτέ δε γράφω ένα τραγούδι έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου τις πλατίνες ή την απόλυτη επιτυχία. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να το ακούσεις εσύ,ο Πρόδρομος, ο Γιώργος, η Μαρία και οποιοσδήποτε άλλος και να αισθανθεί το ίδιο με αυτό που ένιωθα εγώ όταν το έγραφα. Με ενδιαφέρει να το αγαπήσει ο κόσμος, και να έχει διάρκεια. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Χωρίς να θέλω να υποβιβάσω το γεγονός ότι ο κάθε καλλιτέχνης θέλει την ανταπόκριση και την επιτυχία έστω και το χρυσό και την πλατίνα. Χωρίς επίσης να θέλω να κατακρίνω όλους όσους εργάζονται προς αυτή την οδό, δεν ενοχοποιώ ούτε τα Hits ούτε τίποτα. Στο κάτω κάτω ο καθένας γράφει με το δικό του γνώμονα. Με νοιάζει κάθε κομμάτι να έχει βγει μέσα από τη ψυχή μου,να έχει αλήθεια.. Και τα τραγούδια που έχουν αλήθεια μέσα τους έχουν και διάρκεια.
Άρα στο μυαλό σου, μπορεί να συμβαδίσουν οι λέξεις εμπορικότητα και διάρκεια, έτσι;
Εννοείται, δεν είναι κακή η λέξη εμπορικότητα, διότι ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό και με τη λέξη “λαϊκό”, η οποία τι σημαίνει; Σημαίνει το τραγούδι που είχε μεγαλύτερη απήχηση στον λαό, έτσι δεν είναι; Που είναι το κακό σε αυτό λοιπόν; Πάντα ήμουν εναντίον στο να βάζουμε ταμπέλες στα τραγούδια, στη μουσική. Τι θα πει δηλαδή έντεχνο, ποπ, λαϊκό; Και αν το τάδε κομμάτι είναι “έντεχνο” όλα τα άλλα είναι “άτεχνα” επειδή κάποιος δεν τους έδωσε τη συγκεκριμένη ταμπέλα; Όχι δεν είναι έτσι. Για αυτό και τα δικά μου ακούσματα δεν ήταν ποτέ περιορισμένα, άκουγα και ακούω τα πάντα. Αρκεί να έχει κάθε τραγούδι να μου πει κάτι. παλαιότερα ίσως να είχα μια αδυναμία στα ροκ κομμάτια, αργότερα στη τζαζ μουσική. Επίσης μου αρέσει πολύ να ακούω soundtrack από ταινίες.
Δεν θέλω να υποβιβάσω το γεγονός ότι ο κάθε καλλιτέχνης θέλει την και το χρυσό και την πλατίνα… ούτε να κατακρίνω όλους όσους εργάζονται προς αυτή την οδό, δεν ενοχοποιώ ούτε τα Hits…. Με νοιάζει κάθε κομμάτι να έχει βγει μέσα από τη ψυχή μου, να έχει αλήθεια.. Και τα τραγούδια που έχουν αλήθεια μέσα τους έχουν και διάρκεια.
Ας προχωρήσουμε λοιπόν, φτάνοντας στο επόμενο σημαντικό βήμα της Όλγας, έπειτα από τους Πυξ Λαξ. Ποια στιγμή σου θεωρείς ότι ήταν εκείνη που σου έδωσε την ώθηση να πας ένα βήμα πιο πάνω στην καριέρα σου;
Όλες μου οι επαγγελματικές στιγμές έως τώρα είναι σημαντικές για εμένα, η καθεμία για τους δικούς της λόγους. Αν μπορούσα τώρα να ξεχωρίσω κάποιες, χωρίς να θέλω να υποβιβάσω τις υπόλοιπες, θα ήταν οι μουσικές μου στιγμές με τον Αντώνη Ρέμο αλλά και με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Με τον Αντώνη, έχω και μια πιο ιδιαίτερη σχέση, πέρα από την επαγγελματική καθώς είμαστε και φίλοι. Τον αγαπώ και τον εκτιμώ πάρα πολύ και ήταν μαγική στιγμή για εμένα καθώς συνεργάστηκα σε αυτό το δίσκο με έναν τεράστιο μουσικό, τον Αντώνη Βαρδή.
Πως ήταν αυτή η συνεργασία σου, με ένα τόσο μεγάλο όνομα, όπως ο Αντώνης Βαρδής;
Είναι ένας άνθρωπος που έχει γράψει ιστορία στην ελληνική μουσική, έχουμε μεγαλώσει με τα τραγούδια του. Ξαφνικά εγώ βρέθηκα στην τιμητική θέση να συνεργαστώ με τον άνθρωπο αυτό, ο οποίος ήταν Δάσκαλος για εμένα. Τέτοιοι άνθρωποι είναι σχολείο για όλους εμάς, όχι μόνο αναφορικά με τη μουσική και το στίχο αλλά γενικά σχολείο συμπεριφοράς και αντιμετώπισης της ζωής. Η απλότητα και η ταπεινότητα των ανθρώπων αυτών είναι αφοπλιστική για εμάς, όσο μεγάλοι δημιουργοί είναι άλλο τόσο μπορούν να συγκαταλέγονται στους μεγάλους ανθρώπους.
Και φτάνουμε λοιπόν στην περσινή χρονιά η οποία σηματοδοτήθηκε μουσικά από το δίσκο του Αντώνη Ρέμου, καθώς ήταν και ο πιο επιτυχημένος της χρονιάς. Ουσιαστικά ήταν η στιγμή που συστήθηκες μέσα από τα κομμάτια σου, στο ευρύτερο κοινό που μπορεί έως τότε να τραγουδούσαν τα κομμάτια σου αλλά ίσως να μην ήξεραν ότι είσαι εσύ από πίσω,. Τι αποκόμισες από όλο αυτό;
Όντως ήταν ο δίσκος της χρονιάς και για εμένα ήταν μια χρονιά μαγική. Εαν μπορούσα να μαζέψω όλα τα συναισθήματα σε ένα θα σου έλεγα με μία λέξη πως αυτό που μου δόθηκε απλόχερα από αυτή τη συνεργασία ήταν αγάπη, ατελείωτη αγάπη. Από τον κόσμο, που δεν έχανε ευκαιρία να μου εκφράζει πως ένιωθε με τα κομμάτια μου, έως τον Αντώνη που μου έδειξε από την πρώτη στιγμή πόσο πολύ τα αγάπησε, τα υποστήριξε και τα έκανε δικά του. Κάθε φορά, ο ίδιος δε χάνει την ευκαιρία να μου δείξει την ευγνωμοσύνη για αυτά τα “δώρα” που, όπως λέει ο ίδιος, του χάρισα. Ήταν, εν τέλει, μια πολύ μαγική στιγμή μεταξύ εμού, του Αντώνη Ρέμου και του Αντώνη Βαρδή, μια στιγμή σταθμός στην καριέρα μου. Εύχομαι να το ξαναζήσω όλο αυτό…
Είναι 2-3 στιγμές στο παρελθόν που με έφτασαν όντως στα άκρα, στο σημείο να νιώθω τόσο αδικημένη, από ανθρώπους του χώρου, και να λέω “τώρα τα παρατάω”.
Πως βλέπεις την κατάσταση, την θλιβερή κατάσταση, στην ελληνική δισκογραφία με όλα τα προβλήματα που υπάρχουν με τα πνευματικά δικαιώματα αλλά και γενικότερα με την αποδυνάμωσή της ως μουσική βιομηχανία;
Το βλέπω ακριβώς όπως μπορεί να το βλέπει ο κάθε δημιουργός. Όντως είναι ό,τι το πιο θλιβερό να βλέπεις να χάνονται τα πνευματικά σου δικαιώματα, όλη σου η δουλειά, το έργο σου και ο κόπος σου. Τα έργα μας είναι ο εαυτός μας, άρα καταλαβαίνεις πόσο μπορεί να μας πονάει αυτό ως δημιουργούς. Θέλω να είμαι αισιόδοξη όμως και να πιστεύω ότι θα βρεθούν τρόποι που θα διαφυλάσσουν τα δικαιώματά μας, Βλέπουμε πως ακόμα και στο ίντερνετ, που είναι ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα στη μουσική βιομηχανία, βρίσκονται σιγά σιγά νέες φόρμουλες που στοχεύουν προς αυτή την κατεύθυνση, νέου είδους παροχές για τα κομμάτια με σκοπό τη διαφύλαξη των δικαιωμάτων τους. Θέλω να πιστεύω ότι αργά ή γρήγορα όλα θα πάνε προς το καλύτερο..
Έχει υπάρξει στιγμή στην έως τώρα πορεία σου που να σε έχει φτάσει στα άκρα σου και να σε κάνει να πεις “Φτάνει, εγώ τα παρατάω”;
Εννοείται. Είναι 2-3 στιγμές στο παρελθόν που με έφτασαν όντως στα άκρα, στο σημείο να νιώθω τόσο αδικημένη, από ανθρώπους του χώρου, και να λέω “τώρα τα παρατάω”. Τέτοιες στιγμές μια πάλη γίνεται μέσα σου και λες είτε ότι το αφήνεις στην άκρη ή ότι παλεύεις δυο φορές περισσότερο για να μην κάνεις τη χάρη σε κανέναν να σου στερήσει τα τραγούδια σου, τη ζωή σου…
Χρησιμοποιείς το Internet στην προσπάθεια να κρατήσεις μία επαφή με τον κόσμο;
Είναι πάρα πολύ σημαντική η επαφή με το κόσμο.Θεωρώ ότι τα πάντα τα έχω πάρει από τον κόσμο. Η μεγαλύτερη ανταπόδοση είναι ένας καλός και αληθινός λόγος για τα τραγούδια μου! Και από τη στιγμή που το Internet βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση, το αξιοποιώ με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Όλα μας είναι χρήσιμα αρκεί να τα χρησιμοποιούμε σωστά!
Έχεις συνεργαστεί με πολύ μεγάλα ονόματα της δισκογραφία, από Μητροπάνο και Αρβανιτάκη έως τον Αντώνη Ρέμο και το Σάκη Ρουβά. Ωστόσο, υπάρχει κάποιο απωθημένο καλλιτεχνικό από τη μεριά σου ; Κάποιος έλληνας καλλιτέχνης που να νιώθεις μεγάλη επιθυμία να τραγουδήσει στίχους σου;
Είχα την τιμή, όντως, να συνεργαστώ με αξιόλογους καλλιτέχνες. Τώρα, αν πρέπει να αναφέρω κάποιον καλλιτέχνη που είναι καλλιτεχνικό μου απωθημένο, θα πω την Χαρούλα Αλεξίου. Και από τους νεότερους μου αρέσει πολύ η Νατάσσα Μποφίλιου, αλλά και άλλοι τους οποίους ίσως αδυνατώ να φέρω στο μυαλό μου τη στιγμή αυτή.
Άρα δε μένεις κολλημένη στα μεγάλα ονόματα, υπάρχει διάθεση από τη μεριά σου να βοηθήσεις και νέους καλλιτέχνες, έτσι;
Εννοείται! Είναι μεγάλη η χαρά μου, όταν ένα παιδί είναι στο ξεκίνημα του, να τον βοηθήσω να κάνει αυτό το πρώτο βήμα που όλοι μας το είχαμε ανάγκη όταν ήμασταν στο ξεκίνημα μας. Αρκεί να τηρεί τις προδιαγραφές, δηλαδή να έχει τη φωνή, το συναίσθημα που για εμένα παίζει σημαντικότατο ρόλο. Ας μην τον ξέρει κανείς, αν εγώ τον εμπιστευθώ, αν με κερδίσει σαν άνθρωπο, έχει κερδίσει και τα τραγούδια μου!
…καλλιτεχνικό μου απωθημένο, θα πω την Χαρούλα Αλεξίου. Και από τους νεότερους μου αρέσει πολύ η Νατάσσα Μποφίλιου…
Αν κάποιος δε σε ξέρει και ακούει μόνο τα τραγούδια σου θα πει πως η Όλγα ίσως ….δεν είναι καλά! Γιατί τόσος πόνος;
(γέλια) Όντως αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα. Ακόμα και οι φίλοι μου αναρωτιούνται πολλές φορές πως γίνεται η Όλγα που ζουν στην καθημερινότητά τους να δείχνει διαρκώς πονεμένη μέσα από τα τραγούδια της. Πολύ απλά, επειδή το γράψιμο είναι η ψυχοθεραπεία μου, οποιοδήποτε αρνητικό συναίσθημα το εξωτερικεύω εκεί και όχι στην καθημερινότητα μου. Είναι ένας ωραίος τρόπος να βγάλεις από μέσα σου “αυτό που σε τρώει” χωρίς να το μεταδίδεις συγχρόνως άμεσα στους ανθρώπους που σε περιβάλουν. Είναι λύτρωση πραγματικά!
Μπορεί το τραγούδι να βοηθήσει το σύγχρονο άνθρωπο στη δύσκολη οικονομική και κοινωνική συγκυρία στην οποία ζει;
Φυσικά, το τραγούδι είναι γιατρειά, είναι το βάλσαμο μας ως λαός.Η μουσική είναι μεγάλη υπόθεση, μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Μπορείς να φανταστείς, να διανοηθείς ένα κόσμο χωρίς μουσική, χωρίς ήχους; Θα ήμασταν φτωχότεροι χωρίς τις μελωδίες που κατακλύζουν την καθημερινότητα μας στον κόσμο ετούτο.
…ξέρω παραδείγματα όπου επειδή ακριβώς κάποια τραγούδια αγαπήθηκαν από τον κόσμο, αναγκάστηκαν και τα ραδιόφωνα να τα παίξουν και οι εταιρίες να τα προωθήσουν περαιτέρω.
Ωστόσο, είδαμε ότι μια μερίδα κόσμου βρίσκει πεδίο ξεσπάσματος τους καλλιτέχνες. Πρόσφατο παράδειγμα ο Γιώργος Νταλάρας. Τι άποψη έχεις για το συγκεκριμένο γεγονός;
Για εμένα πάντα σε έναν τραγουδιστή υπάρχουν δύο όψεις, αυτή του καλλιτέχνη και αυτή του ανθρώπου. Θεωρώ απαράδεκτο να συμπεριφέρεσαι με αυτόν τον τρόπο σε έναν καλλιτέχνη. Καλώς ή κακώς έχεις γαλουχηθεί με τα τραγούδια του, έχουν μεγαλώσει γενιές ανθρώπων στη χώρα μας με τα τραγούδια αυτού του ανθρώπου. Το να γιαουρτώνεις λοιπόν έναν τέτοιο καλλιτέχνη το θεωρώ απαράδεκτο. Βέβαια, αν πρέπει να χρεώσουμε ένα λάθος και στον Γιώργο Νταλάρα, προκειμένου να κατανοήσουμε και την αντίδραση του κόσμου, είναι το ότι ίσως αυτά που τραγουδάει δεν συμβαδίζουν και με τη ζωή του. Δεν υπήρξε δηλαδή αυτή η ποιοτική συνέπεια μεταξύ του ανθρώπου και του καλλιτέχνη Νταλάρα, μέσα από τον τρόπο ζωής και ίσως και μέσα από μερικές δηλώσεις του, που ανάγκασε τον κόσμο να εξωτερικεύσει την ένταση του σε εκείνον. Ζούμε σε έκρυθμες καταστάσεις, μην το ξεχνάμε αυτό. Και σε όλους εμάς, έχουν κλέψει τα όνειρα. Kατανοητές λοιπόν οι έντονες αντιδράσεις αρκεί να μην εφαρμόζουμε το “φταίει ο γάιδαρος, την πληρώνει τι σαμάρι”.
Ζώντας σε μια χώρα που παράγει χιλιάδες τραγούδια κάθε χρόνο, έχεις το άγχος κάθε φορά αν τα τραγούδια σου θα καταφέρουν να γίνουν επιτυχία;
Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ αυτό Πρόδρομε, ειλικρινά. Και αυτό γιατί πιστεύω ακράδαντα πως αν κάτι αξίζει δεν υπάρχει περίπτωση να μη ξεχωρίσει! Αν έχει κάτι να δώσει ένα τραγούδι, θα προχωρήσει. Εννοείται βέβαια, πως από την άλλη υπάρχουν χίλια δυο άλλα πράγματα που παίζουν σημαντικό ρόλο στην πορεία ενός τραγουδιού, από το μαρκετινγκ και μια καλή προώθηση μέχρι και το εάν τα ραδιόφωνα θα επιλέξουν να το παίξουν ή όχι. Όμως, ξέρω παραδείγματα όπου επειδή ακριβώς κάποια τραγούδια αγαπήθηκαν από τον κόσμο, αναγκάστηκαν και τα ραδιόφωνα να τα παίξουν και οι εταιρίες να τα προωθήσουν περαιτέρω.
Όπως πολλοί ξέρουμε, αναμένεται συνεργασία σου με τη Δέσποινα Βανδή. Μίλησε μας για αυτό, πως νιώθεις;
Υπέροχα! Όπως ανέφερα και πριν για τον Αντώνη(Ρέμο), αγαπώ πάρα πολύ τη Δέσποινα! Ό,τι της έχω δώσει έως τώρα το έχω δώσει με πάρα πολύ αγάπη και χαίρομαι απίστευτα για αυτή τη συνεργασία. Και ένας λόγος είναι επειδή χαίρεται και η ίδια η Δέσποινα για τη συνεργασία αυτή, μου το έχει πει και μου το έχει δείξει αυτό. Ανυπομονώ να βγουν τα τραγούδια μας και να ακούσετε μια Δέσποινα καταπληκτική, με μια υπέροχη ερμηνεία, ώριμη και ζεστή και ένα μοναδικό ύφος. Τις έχω γράψει τρία τραγούδια σε μουσική του Φοίβου, δε ξέρω ποιο από τα τρία θα ακουστεί πρώτο, αλλά το καθένα έχει και μια ξεχωριστή δυναμική, κάτι ξεχωριστό να δώσει ! Ελπίζω να αγαπηθούν τόσο όσο τα έχουμε αγαπήσει και εγώ και η Δέσποινα και ο Φοίβος και εύχομαι επίσης να γράψουμε κι άλλα τραγούδια στο μέλλον μαζί!
…αγαπώ πάρα πολύ τη Δέσποινα! Τις έχω γράψει τρία τραγούδια σε μουσική του Φοίβου, δε ξέρω ποιο από τα τρία θα ακουστεί πρώτο, αλλά το καθένα έχει και μια ξεχωριστή δυναμική, κάτι ξεχωριστό να δώσει !
Τι άλλο ετοιμάζεις δισκογραφικά;
Μόλις κυκλοφόρησε ένα τραγούδι μου σε μουσική Τρύφωνα Κουτσουρέλη από τον Λούκα Γιώρκα.Ένα πολύ όμορφο κομμάτι, που νομίζω πως ήδη έχει αγαπηθεί. Επίσης συμμετέχω και στο νέο προσωπικό δίσκο του Αντώνη Βαρδή που θα κυκλοφορήσει από την δισκογραφική εταιρεία Heaven, σε λίγες ημέρες, με τίτλο «Θα ζωγραφίσω τη ζωή μου με μπογιές». Ετοιμάζουμε επίσης πολλά ακόμα πράγματα, τα οποία όμως δεν είμαι σε θέση ακόμα να ανακοινώσω.
Αν δεν ήσουν στιχουργός, τι θα ήθελες να κάνεις;
Θα ‘θελα να ήμουν μπαλαρίνα, χορεύτρια ! Θεωρώ μαγικό τον χορό και ένα μοναδικό τρόπο έκφρασης καθώς επικοινωνείς με όλο σου το σώμα! Τρελό, αλλά ναι! Αν ξαναγεννιόμουν θα ήθελα να ήμουν μπαλαρίνα!
Έχεις γράψει και ένα παιδικό βιβλίο με τίτλο “Η μάγισσα Ανακατωσούρα και τα Χριστούγεννα των ανάποδων πραγμάτων”.
Ναι! Όταν βρισκόμουν στο εξωτερικό πριν κάποια χρόνια, εργαζόμουν σε ένα ίδρυμα με παιδιά, με ορφανά παιδιά. Εκεί λοιπόν πήρα τόση αγάπη, που θέλησα να την ανταποδώσω. Και νομίζω στην προκειμένη περίπτωση, επειδή είχε να κάνει με παιδικές ψυχές, ο καλύτερος τρόπος ήταν αυτό το βιβλίο! Αφού έγινα μητέρα και ένιωσα πόσο απαραίτητη και σημαντική είναι η μητρική παρουσία για κάθε παιδί συνειδητοποίησα σε μεγαλύτερο βαθμό το αίσθημα αυτό της έλλειψης που μπορεί να νιώθει ένα παιδί χωρίς γονείς. Το βιβλίο αυτό αναφέρεται στη δύναμη της θέλησης, άσχετα από το ποιοι είμαστε και σε τι συγκυρίες μεγαλώσαμε, ή αν έχουμε ένα πόδι ή ένα χέρι. Ο καθένας από εμάς μπορεί να γίνει ο πρωταγωνιστής σε αυτό τον κόσμο.
Κλείσε τα μάτια και πες μου τι σκέφτεσαι για την Όλγα, τη στιχουργό Όλγα, δέκα χρόνια μετά από σήμερα.
Επειδή είναι τόσο όμορφο να παίρνεις αγάπη από το κόσμο, αυτό εύχομαι! Να συνεχίσω να παίρνω αυτό το συναίσθημα από τον κόσμο και να είναι αυτό η κινητήρια δύναμη που θα με κάνει να συνεχίσω να γράφω αληθινά και όμορφα τραγούδι, ώστε ποτέ να μη σας απογοητεύσω! Εύχομαι επίσης να μη σταματήσω να γράφω ποτέ, δε φαντάζομαι τη ζωή μου χωρίς στίχους..
Θες να πεις κάτι στους αναγνώστες του tralala.gr αλλά και σε όλο τον κόσμο που σε αγαπά και σε στηρίζει;
Θέλω να πω σε όλους να μη σταματήσουν να ελπίζουν, να είναι αισιόδοξοι και να συνεχίζουν να ονειρεύονται …και όλα θα φτιάξουν. Εύχομαι όλος αυτός ο κόσμος, να είναι καλά.Ο καθένας τους ξεχωριστά είναι σημαντικός και απαραίτητος για εμένα. Εγώ θα κάνω το ελάχιστο που μπορώ για αυτούς, να γράφω όμορφα τραγούδια και να απαντώ σε κάθε τους μήνυμα στο Facebook και το twiiter γιατί το αξίζουν! Για την ελληνική μουσική σκηνή εύχομαι μοναχά να γράφονται ωραία τραγούδια. Θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ το tralala.gr που μου έδωσε την ευκαιρία να επικοινωνήσω με τους αναγνώστες του. Είναι ένα site που συνηθίζω να μπαίνω, με πολύ όμορφη δομή και θεματολογία, μια φρεσκάδα θα έλεγα και πραγματικά μαθαίνω πάρα πολλά μέσα από εδώ. Ευχαριστώ επίσης πάρα πολύ εσένα Πρόδρομε, για την πολύ ξεχωριστή συζήτηση που κάναμε.
Συνέντευξη στον Πρόδρομο Μιχαλάκη
Φωτογραφίες: Φώτης Τσάτσης
Διαβάστε επίσης
