Παύλος Παυλίδης σε τόσα βλέμματα μπροστά… live στο Gagarin! (φωτορεπορτάζ και βίντεο)

Από τότε που έκλεισε το ιστορικό Ρόδον (που φιλοξένησε κάποιες από τις πιο συγκλονιστικές συναυλίες των Σπαθιών στην Αθήνα), ο χώρος που ανταποκρίθηκε επάξια στην ανάγκη φιλοξενίας των μεγαλύτερης κλίμακας εμφανίσεων του Παύλου, ήταν το Gagarin. Δεν είναι ότι η μπάντα ‘επιλέγει’ να παίξει καλύτερα σε αυτόν τον χώρο, αλλά απλά είναι κάτι που πολύ συχνά συμβαίνει.

Έτσι λοιπόν, αν και πρόσφατα είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τον Παύλο στο Σταυρό του Νότου και το Passport, η εμφανίσεις του στη Λιοσίων 205 αποκλείεται να άφηναν τους οπαδούς του αδιάφορους. Με αρκετά νέα, ακυκλοφόρητα, τραγούδια να έχουν ήδη γίνει γνωστά και αγαπημένα (μέσω youtube), οι συναυλίες αυτές λειτουργούν περισσότερο ως αποθέωση παρά σαν παρουσίαση του νέου υλικού.

Φτάνοντας στο Gagarin γύρω στις 22:00, ο χώρος ήταν ήδη σχεδόν γεμάτος. Ο κόσμος χαρακτηριζόταν από μια έντονη στιλιστική πολυσυλλεκτικότητα και μια ευρεία ηλικιακή ποικιλία. Περιέργως, τα φώτα χαμήλωσαν σχετικά νωρίς (για τα δεδομένα του Παύλου) και στις 22:25 ήδη ακούμε τις πρώτες νότες του “Περιμένω”.

Κούκλα:

Η νέα “Κούκλα” μπορεί να είναι ακυκλοφόρητη αλλά οι περισσότεροι ‘Παυλιδιστές’ ήδη ξέρανε τους στίχους και τους σιγοτραγουδούσαν παρέα με τον Παύλο. Ακολουθούν “Μηχανή”, “Αντικαταπληκτικά” και “Ραδιο Lollipop” από ‘Αυτό το πλοίο που όλο φτάνει’ ενώ στο “Αερικό” έρχεται μετά, τραγουδάει όλο το Gagarin.

Στοιχειωμένο Σπίτι:

Ένα απόκοσμο πράσινο φως λούζει τον Παύλο από μπροστά και ένα άκρως ηλεκτρισμένο “Στοιχειωμένο Σπίτι” ξεδιπλώνεται από τα ηχεία. Ο πρώτος ‘χαμός΄ της βραδιάς, όμως, συμβαίνει με το “Πάρε με μαζί σου” με τον κόσμο μπροστά στη σκηνή (από εικοσάρηδες μέχρι πενηντάρηδες) να χοροπηδάει με μανία.

Πάρε με μαζί σου:

Το “Τώρα αρχίζω και θυμάμαι” μας παρουσιάζεται κάθε φορά με λίγο διαφορετικό τρόπο. Αυτή τη φόρα λίγο πιο ψυχεδελικό (χωρίς όμως τα γνωστά ‘τζαμαριστά’ ξεχαρβαλώματα του Παύλου). Το ακολουθούν οι εξίσου δυναμικοί “Θεριστές”, για να επέλθει μια σχετική ηρεμία με τη “Λευκή Καταιγίδα” που και πάλι τραγουδάει όλο το Gagarin.

Λευκή Καταιγίδα:

Στο ίδιο ήρεμο κλίμα συνεχίζουν οι νέες “Περισσότερες φορές” ενώ η “Φωτιά στο Λιμάνι” ακούγεται μετά από αρκετό καιρό συμπαγής και συμμαζεμένη. Το πρώτο μέρος της βραδιάς ολοκληρώνεται με τραγούδια από Σπαθιά, καθώς ακούμε ένα έντονα νοσταλγικό “Ατλαντίς”, το “Καράβι” σε μια ξεχαρβαλωμένη/ηλεκτρισμένη εκτέλεση και ένα πολύ ρομαντικό “Σαν Εσένα”.

Φωτιά στο λιμάνι:

Στη διάρκεια του 25λεπτου διαλείμματος που ακολούθησε, κοντοστάθηκα λίγο να παρατηρήσω τον κόσμο. Υπήρχαν οι κλασσικές παρέες ‘Παυλιδιστών’ που ακόμα και τώρα τραγουδούσαν δυνατά και παράφωνα, ο πυρήνας οπαδών μπροστά στη σκηνή που ανάρρωνε από το χοροπηδητό, αγόρια και κορίτσια στις άκρες των τοίχων να έχουν κάτσει στο πάτωμα με ένα τσιγάρο στο χέρι και με βλέμμα απλανές, αλλά η πλειοψηφία του κόσμου απλά κουβέντιαζε, πίνοντας μπίρες και κοιτώντας τα κινητά τους. Από τη μία φυσιολογικό, αλλά απ’ την άλλη δε μπορώ παρά να το συγκρίνω με φορές στο παρελθόν που ακόμα και στο διάλειμμά ο περισσότερος κόσμος είχε το αποσβολωμένο ύφος που λέει «τι είναι αυτό που ζω. Αυτό είναι ίσως το μόνο ελάττωμα της συχνότερης συναυλιακής παρουσίας του Παύλου (στην Αθήνα τουλάχιστον). Ότι πλέον το κοινό της πρωτεύουσας ίσως να έχει αρχίσει πλέον να τον θεωρεί δεδομένο με αποτέλεσμα να χάνεται η ‘μυσταγωγία’ του live. Βέβαια όλη αυτή η σκέψη διαλύεται με την επιστροφή της μπάντας και το «Νανανα νανα νανα να» του “Ότι θες εσύ” τους ξεσηκώνει όλους!

Ότι θες εσύ:

Ακολουθεί ο “Βροχοποιός (2)”, που όσο ωραίος και να ‘ναι, δεν παύει να μου δημιουργεί μια λαχτάρα να τον ξανακούσω στην αρχική του μορφή. (Ποιος ξέρει; Ίσως στο μέλλον…). Συνέχεια με “Σε Ζωγράφισα” και το “Δεν είμαι από εδώ” σε μια εκτέλεση με τα πλήκτρα αρκετά ψηλά στη μίξη να προσδίδουν μια υπέροχη απόκοσμη αύρα στο τραγούδι.

Τόσο Κοντά:

Το “Τόσο Κοντά”, είναι ίσως το πιο δημοφιλές από τα νέα ακυκλοφόρητα τραγούδια του Παύλου. Αυτή τη φορά επιλέγει να το παίξει σε μια αρκετά πιο αργή και ήρεμη εκτέλεση εξάπτοντας την περιέργειά μας για το ποια μορφή θα επιλέξει να βάλει στο δίσκο. Μετά το επίσης καινούριο “Νοσφεράτου”, ακολουθεί ο αγαπημένος “Βράχος” που καταφέρνει πάντα στη τελευταία του στροφή να κάνει τον κόσμο να τραγουδά με τα χέρια υψωμένα.

Στο Βράχο:

http://www.youtube.com/watch?v=3-xs7yvbiQY}

Η “Τελευτά φορά” δίνει τη θέση της σε μια καταπληκτική εκτέλεση του “Μόνο Αυτό”, το οποίο αν και ο κόσμος έχει συνηθίσει πλέον να το ακούει παιγμένο ακουστικά, αυτή τη φορά εμπλουτίστηκε με μια πολύ έντονη Nick Cave αύρα(με τα πλήκτρα πάλι σε περίοπτη θέση) που το ανανέωσε.

Το δεύτερο μέρος της βραδιάς κλείνει ακουστικά, με τον τρελό-“Μόχα” και τη “Σπασμένη Πολυθρόνα” να μας ταξιδεύουν στην εποχή του ‘Αφού λοιπόν ξεχάστηκα’.

Δεν έχει τέλος:

Η επιστροφή στη σκηνή για encore γίνεται δυναμικά με “Δεν έχει τέλος” και πολύ χοροπηδητό. Αλλά αυτό που θα ακολουθούσε στη συνέχεια πιστεύω ότι ελάχιστοι το περίμεναν. Εγώ προσωπικά είχα να το ακούσω live πάνω από 10 χρόνια (και ο ίδιος ο Παύλος στο πρόλογό του είπε ότι έχει να το παίξει πολύ καιρό). «Να ριξ…(διακόπτει) Χορεύετε ε; -ΝΑΙ (όλο το κοινό)» και κάπως έτσι ξεκινάει το ‘Ξεσσαλονικώτικο’ funk του “Αφού σου το ‘πα” με όλο το Gagarin να τραγουδάει και να χορεύει.

Αφού σου το ‘πα:

Συνέχεια με “Άλλη μια μέρα” και ακολουθεί το “Grand Hotel”, ένα από τα πιο αδικημένα τραγούδια των Σπαθιών, καθώς βρέθηκε να είναι το μόνο νέο κομμάτι σε ένα live δίσκο. Αυτή τη φορά, ο Παύλος επιλέγει να του αλλάξει τα φώτα, παρουσιάζοντάς το σε μια ακουστική, (σχεδόν) jazz εκτέλεση που του δίνει μια ολοκαίνουρια διάσταση. Τελευταίο τραγούδι της βραδιάς, ο ολοκαίνουριος “Κατάδικος” που αφήνει τον κόσμο να φωνάζει «Κι άλλο» αλλά πλέον τα φώτα είχανε ανοίξει.

Κατάδικος:

Η ώρα είχε πάει 01:20 όταν τελείωσε το live. Από περιέργεια πηγαίνω μπροστά στη σκηνή να δω τη κόλλα με το setlist, καθώς πολλές φορές έχει ενδιαφέρον να βλέπεις αν τελικά υπήρξαν διαφοροποιήσεις από αυτό που είχαν σχεδιάσει αρχικά να παίξουν. Και ήμουν σίγουρος ότι κάτι τέτοιο θα είχε συμβεί, ειδικά έχοντας αναλογιστεί ότι ακούσαμε το «Αφού σου το ‘πα” μετά από τόσο καιρό σαν μοναδικό ‘εκπρόσωπο’ της ‘Ξεσσαλονίκης’. Αυτό που διαπίστωσα ήταν ότι όντως το συγκεκριμένο κομμάτι το ακούσαμε εκτός προγράμματος, αλλά από την άλλη με στεναχώρησε το ότι το setlist στο χαρτί ήταν κατά επτά τραγούδια μεγαλύτερο από αυτό που τελικά ακούσαμε. Μακάρι αυτό να σημαίνει ότι απλά ο Παύλος ήταν κουρασμένος και όχι ότι τον απογοήτευσε το αθηναϊκό κοινό, αλλά οι σκέψεις που έκανα στο διάλειμμα επανήλθαν… Ελπίζω το Σάββατο να έπαιξε ακόμα περισσότερο (γιατί καλύτερα δύσκολο να έπαιξε).