Γι’ άλλη μια φορά λυπούμαστε που αναγκαζόμαστε να αφιερώνουμε τη στήλη σε κάποιο πρόσωπο της τέχνης που μας άφησε νωρίς… Τη περασμένη Κυριακή η φωνή του «Μπαμπαστρούμφ», που αγαπήσαμε όλοι ως παιδιά, σίγησε για πάντα ενώ παράλληλα το θέατρο έχασε άλλον έναν άξιο εκπρόσωπό του… Καλό ταξίδι στο Σοφοκλή Πέππα που έφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων σε ηλικία 63 ετών, χτυπημένος από την επάρατη νόσο…

ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΠΕΠΠΑΣ

1949 – 2012

Έφυγε από την ζωή ο ηθοποιός Σοφοκλής Πέππας, μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.

Είχε καριέρα αξιοσημείωτη στο θέατρο, τη τηλεόραση και τον κινηματογράφο και πρωταγωνίστησε μεταξύ άλλων σε σειρές όπως οι «Λούνα Παρκ», «Λωξάντρα», «Η Αίθουσα του Θρόνου». Ξεχώρισε και πρωταγωνίστησε και σε παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου στην Επίδαυρο όπως «Πέρσες», «Αντιγόνη», «Έντα Γκάμπλερ», ενώ συμμετείχε μεταξύ άλλων στις κινηματογραφικές ταινίες «Η σκόνη που πέφτει», «Ένα γελαστό απόγευμα», «Το τραγούδι της επιστροφής», «Ο Τζώνυς Κελν κυρία μου» και «Έναστρος θόλος». Ένα από τα ιδιαίτερά του χαρακτηριστικά ήταν η φωνή του, την οποία μάλιστα είχε δανείσει και στον «Μπαμπαστρούμφ» στη δημοφιλή παιδική σειρά «Στρουμφάκια».

Το 2008 τιμήθηκε με το Βραβείο Βεάκη.

 

ΤΗΝ ΕΙΔΑΜΕ ΦΕΤΟΣ! – ΤΗΝ ΕΙΔΑΜΕ ΠΡΙΝ 9 ΧΡΟΝΙΑ!

«Πέτρες στις τσέπες του» της Marie Jones 

με Κρατερό Κατσούλη – Παναγιώτη Μπουγιούρη

σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη

Θεατρική περίοδος 2011 – 2012 στο θέατρο «Μουσούρη»

(από τον Αναστάση Πινακουλάκη)

Ένα απόγευμα Τρίτης ήμουν στις μαύρες μου γιατί είχα να διαβάσω για την εξεταστική αλλά δεν είχα καθόλου όρεξη, ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό. Κάπως έτσι επέλεξα την παράσταση «Πέτρες στις τσέπες του», μια παράσταση που είχα καταλάβει πως στηρίζεται στη γρήγορη εναλλαγή ρόλων και όχι στα εντυπωσιακά σκηνικά και το μεγάλο καστ. Με το Πέτρο Φιλιππίδη στη σκηνοθεσία και μια ευχάριστη αφίσα ξεκίνησα από το σπίτι μου για να δω μια ανάλαφρη και ευχάριστη παράσταση.

Η υπόθεση εξελίσσεται σε ένα χωριό της Ιρλανδίας, όπου αγρότες γίνονται κομπάρσοι σε αμερικάνικη ταινία  για να βγάλουν μερικά χρήματα. Οι δύο κεντρικοί ήρωες, είναι δύο άντρες που δεν κατάφεραν όσα ήθελαν στη ζωή τους και προσπαθούν να κερδίσουν δόξα και χρήμα. Μιλούν για τη ζωή τους και παλεύουν για να πετύχουν τα όνειρα τους. Συγκρούονται με όλους και με όλα προκειμένου να μη βιώσουν άλλη μια ήττα. Το κλίμα βαραίνει στα γυρίσματα της ταινίας, όταν ένας άλλος κομπάρσος πνίγεται και το χωριό πενθεί. Όμως, οι δύο ηθοποιοί εναλλάσσουν ρόλους υποδυόμενοι το μέθυσο γέρο, το πρεζόνι, την επιφανή πρωταγωνίστρια, το σωματοφύλακα και τη μαγείρισσα, αλλάζοντας επτά ρόλους ο καθένας. Ο Κρατερός Κατσούλης έχει μεγάλη ενέργεια και βγάζει πολύ γέλιο ως επιτυχημένη πρωταγωνίστρια του Χόλυγουντ. Δείχνει ιδιαίτερο πάθος στους ρόλους που υποδύεται και αποδεικνύει υποκριτικά πως έχει δουλέψει πολύ ως ηθοποιός. Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης έπεισε και το πιο απαιτητικό θεατή με γρήγορες μεταβάσεις από τον ένα ρόλο στον άλλο και με τη γκάμα του από πρεζόνι και γέρο μέθυσο μέχρι την υπεύθυνη παραγωγής. Πέρα από τη τηλεοπτική του επιτυχία, αποδείχτηκε πολύ δυνατός ηθοποιός στο θέατρο.

Η παράσταση αποδεικνύει πως μπορείς να κάνεις θέατρο από το τίποτα, να ανεβάσεις μια πολύ αξιόλογη παράσταση χωρίς να έχεις καν σκηνικά, αλλαγές κουστουμιών και χωρίς μεγάλο αριθμό ηθοποιών. Οι δύο ηθοποιοί ήταν εξαιρετικά ευγενείς κατά τη παρασκηνιακή μας γνωριμία. Είναι μια παράσταση που σου ανεβάζει τη διάθεση με αβίαστο γέλιο, αλλά και με συμπόνια προς τα βάσανα των κεντρικών ηρώων και των συγχωριανών που με τα προβλήματά τους αποτελούν παραδείγματα ανθρώπων που ζουν ανάμεσά μας. Είναι από τις παραστάσεις που μου προξενούν θετική εντύπωση για τη πρωτοτυπία και τη διαφορετικότητά τους…

ΘΕΑΤΡΟ: ΜΟΥΣΟΥΡΗ

• Σκηνοθεσία: Πέτρος Φιλιππίδης
• Μετάφραση: Πέτρος Φιλιππίδης, Χρήστος Σιμαρδάνης
• Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
• Μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος
• Βίντεο παράστασης: Αλέξανδρος Ζαρμπής
• Μουσική διδασκαλία: Παναγιώτης Τσεβάς
• Χορογραφίες: Θανάσης Γιαννακόπουλος
• Διεύθυνση: Πλατεία Καρύτση 3, Αθήνα
• Τηλ.: 210.3310936

 

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15

Τιμές εισιτηρίων:

18€

15€ (φοιτητικό)

 

«Πέτρες στις τσέπες του» της Marie Jones 

με Δημήτρη Λιγνάδη – Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη

σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη

Θεατρική περίοδος 2002 – 2003 στο θέατρο «Ιλίσια – Βολανάκης»

(από τη Κατερίνα Μαθιουδάκη)

Θυμάμαι πως είχε περάσει ένας ολόκληρος χειμώνας που το θέατρο προσωπικά οριζόταν ως πολυτέλεια. Με άλλα λόγια, ήταν αρκετά ζόρικη η χειμωνιάτικη σεζόν 2002 – 2003 για μένα, καθώς είχα ταλαιπωρηθεί από ένα πρόβλημα υγείας που με οδήγησε στα μέσα του Μάρτη να κάνω μια επέμβαση και να παραμείνω στο σπίτι ως τις αρχές του Απρίλη, ωσότου ολοκληρωθεί το πρώτο στάδιο της ανάρρωσης. Έτσι λοιπόν το μόνο θεατρικό που κατάφερα να δω (…και μάλιστα στη προτελευταία του παράσταση!) ήταν το «Πέτρες στις τσέπες του» με το πρωταγωνιστικό δίδυμο του Δημήτρη Λιγνάδη και Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη που στο συγκεκριμένο έργο, ήταν πραγματικά με όλη του τη σημασία άλλο να στο λένε… και άλλο να τους βλέπεις μαζί επί σκηνής!

Στα τόσα χρόνια που παρακολουθώ θεατρικές παραστάσεις, θα έλεγα με σιγουριά ότι ήταν μια απ’ τις πιο ευφάνταστες και αρτιότερες παραστάσεις που έχω δει ποτέ στη ζωή μου! Κύριο γνώρισμά της η ταχύτητα… και για να το εκφράσω σωστά, η υπερβολική ταχύτητα που οι δύο ηθοποιοί άλλαζαν πρόσωπα και ρόλους, σκηνικά και ρούχα, εκφράσεις και καταστάσεις, παρασύροντας τους θεατές σε ένα κυκεώνα συναισθημάτων και εικόνων, που όμοιό του ίσως να μην έχει ξαναδεί ποτέ κανείς… Και για να το πω διαφορετικά, αν οι δύο ηθοποιοί δεν ήταν «άλογα κούρσας» δεν θα τα έβγαζαν πέρα ούτε στο ελάχιστο! Με αυτό το έργο αποδείκνυαν κάθε δευτερόλεπτο τις τεράστιες σωματικές και ψυχικές τους αντοχές, το ταλέντο και την εξυπνάδα τους, την απίστευτη χημεία τους σαν να έβλεπες έναν ηθοποιό να κινείται στη σκηνή αλλά ταυτόχρονα τη μοναδικότητά τους ως ηθοποιοί ενσαρκώνοντας τόσους πολλούς και τόσο διαφορετικούς ρόλους! Ακόμα υπάρχουν στο μυαλό μου ήχοι, εικόνες, τραγούδια και εικόνες από τη παράσταση τόσο ζωντανά, σαν να την είδα μόλις χθες γιατί αξιοσημείωτη ήταν η μαεστρία των δύο με την οποία κατάφερναν να τα χειριστούν όλα αυτά μαζί… Όπως επίσης και η ξεχωριστή σκηνή που φανέρωνε γιατί το έργο βαφτίστηκε με αυτό το τίτλο και από το πολύ γέλιο οι δύο ηθοποιοί σε βύθιζαν ιλιγγιωδώς στη λύπη και στη συγκίνηση.

Όσο και αν οι προτιμήσεις μου όλα αυτά τα χρόνια παρεκκλίνουν ως προς τις παραστάσεις που το συναίσθημα και η έκφραση έχουν το πρώτο λόγο παρά τα πλούσια σκηνικά και τα «χλιδάτα» κοστούμια, η συγκεκριμένη παράσταση αποτέλεσε μια τόσο δυνατή εμπειρία από τη πλευρά μου ως θεατής που δεν πρόκειται ποτέ να τη ξεχάσω ή να τη βγάλω από το μυαλό μου! Το «Πέτρες στις στέπες του» της Marie Jones είναι ένα έργο που κυριολεκτικά λάτρεψα αλλά συγχρόνως κατάλαβα πως «βάζει ψηλά το πήχη» σε σχέση με τις ικανότητες των ηθοποιών. Γενικώς είμαι πεπεισμένη πως αυτό που είδα κάποτε από τους συγκεκριμένους κυρίους πριν πολλά χρόνια δεν θα μπορούσαν να το βγάλουν με αυτό τον τρόπο εις πέρας πολλοί ηθοποιοί παρά ελάχιστοι… Αλλά παρόλο που έχουν περάσει εννιά χρόνια, κανένας δεν μου φαίνεται μέχρι αυτή τη στιγμή τόσο άξιος όσο εκείνοι για τους συγκεκριμένους ρόλους!

(Αναφέρουμε παρακάτω τους συντελεστές της παράστασης για να θυμούνται οι παλιότεροι …και να μαθαίνουν οι νεότεροι!)

ΘΕΑΤΡΟ: ΙΛΙΣΙΑ – ΒΟΛΑΝΑΚΗΣ

• Παραγωγή: Tάσος Παπανδρέου – Μιμή Ντενίση
• Μετάφραση – Διασκευή: Μιμή Ντενίση
• Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λιγνάδης
• Σκηνικά – Κοστούμια: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου
• Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
• Μουσική επιμέλεια – Στίχοι: Δημήτρης Λιγνάδης – Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
• Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Βαϊνανίδου
• Βοηθοί σκηνογράφου: Κωνσταντίνος Κυπριωτάκης – Τατιάνα Σουχορούκωφ
• Κατασκευή σκηνικού: Τζίμης Συμεωνίδης
• Επιμέλεια κοστουμιών: «Τα ρούχα του βασιλιά»
• Κατασκευή κοστουμιών: Λίτσα Μιχελή
• Ηλεκτρολόγος – Ηχητικός: Παύλος Ζαμενόπουλος
• Επιμέλεια προγράμματος: Ιωάννα Μπλάτσου
• Σχεδιασμός προγράμματος: W/e design

 

ΕΙΔΑΜΕ…  

(από τη Tατιάνα Θεοδώρου) 

«Bent» του Martin Sherman  

«Tα καταφέραμε! Δε μπορούν να μας σκοτώσουν! Κάναμε έρωτα! Είμαστε ζωντανοί! Είμαστε άνθρωποι!» 

Όχι, δεν είναι τα λόγια κάποιου που πριν λίγο γεύτηκε την ερωτική ευτυχία αγκαλιασμένος με το έτερόν του ήμισυ πάνω σ’ ένα μεγάλο, άνετο κρεβάτι με καθαρά σεντόνια… Είναι τα λόγια ενός σκονισμένου, κατάκοπου αιχμαλώτου του Νταχάου, που στέκει ημίγυμνος σε στάση προσοχής κατά τη διάρκεια της τρίλεπτης υποχρεωτικής «ξεκούρασης» από τη σκληρή και ανούσια εργασία του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ο εραστής του παρίσταται δίπλα του σε όμοια στάση κάτω από τον καυτό ήλιο, υπό τη μακρινή εποπτεία ενός Ναζί φρουρού που έχει την εντύπωση πως «βλέπει τα πάντα». Οι δυο άντρες είναι κάθιδροι… Όχι όμως λόγω της αφόρητης ζέστης, ούτε της τρομερής κούρασης… Αλλά εξαιτίας της υπέρμετρης ηδονής που βίωσαν προ ολίγου μαζί. Γιατί, όσο απίστευτο κι αν φαντάζει, πριν από λίγο οι δυο τους κατάφεραν να κάνουν έρωτα… Χωρίς να αγγιχτούν. Χωρίς καν να κοιτάζονται…

Μια ιστορία αγάπης δυο ανθρώπων του ίδιου φύλου που λαμβάνει χώρα την εποχή του Ολοκαυτώματος στο Νταχάου είναι ο βασικός άξονας του πολυθεματικού θεατρικού έργου του Μάρτιν Σέρμαν «Bent» (1979), το οποίο ανέβηκε στο Βασιλικό Θέατρο του Λονδίνου, έπειτα στο Μπρόντγουεϊ και στη συνέχεια παίχτηκε σε πάνω από πενήντα χώρες γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία. Ετυμολογικά, «bent» είναι ένα υποτιμητικό συνώνυμο της λέξης «ομοφυλόφιλος», που χρησιμοποιούνταν ευρέως παλιότερα σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες. Ταυτόχρονα, όμως, στην αγγλική «bent» λέγεται και ο «αποφασισμένος να φτάσει στα άκρα». Παρακολουθώντας την υπόθεση του έργου, δε μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε πόσο πολύ του ταιριάζει αυτός ο δίσημος τίτλος. Πρωταγωνιστής του «Bent» είναι ο Μαξ, ένας σεξουαλικά απελευθερωμένος ομοφυλόφιλος άντρας που διάγει έκλυτο βίο στο Βερολίνο του 1930, παραδομένος σε κάθε λογής πάθος: ποτό, κοκαΐνη, σεξ. Ο Μαξ συζεί με τον Ρούντυ, έναν νεαρό χορευτή, αυτό όμως δεν τον αποτρέπει από το να κάνει κάθε τόσο «one night stands» στο διαμέρισμά του με διάφορους άντρες που γνωρίζει στο γκέι κλαμπ που δουλεύει ο φίλος του. Η ασύδοτη, ξένοιαστη ζωή του ήρωα θα λάβει τέλος τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών (1934), όταν ο Χίτλερ θα αποφασίσει να πατάξει την ομοφυλοφιλία στη Γερμανία διατάζοντας τη δολοφονία πάνω από διακοσίων στελεχών των Ες Ες, καθώς και των συντρόφων τους. Ο Ρούντυ και ο Μαξ, που για κακή του τύχη πέρασε το προηγούμενο βράδυ με έναν νεαρό αξιωματικό, θα γίνουν στόχος της Γκεστάπο, θα κυνηγηθούν και εν τέλει θα συλληφθούν. Ο Ρούντυ θα πεθάνει στο τρένο κατά τη διάρκεια της μεταφοράς τους στο Νταχάου. Ο Μαξ θα κάνει το παν για να πείσει τους Ναζί ότι δεν είναι ομοφυλόφιλος αλλά Εβραίος, προκειμένου να έχει περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσει. Στο Νταχάου θα έρθει κοντά με έναν άλλο ομοφυλόφιλο κρατούμενο, τον Χορστ. Οι δυο τους θα συνάψουν μια δυνατή πλατωνική σχέση που θα συνδαυλίσει τη λαχτάρα τους για ζωή και θα απαλύνει τα φοβερά δεινά τους στο στρατόπεδο…

Το έργο έγινε αιτία την εποχή που γράφτηκε να αναδειχτούν ιστορικά ζητήματα που ως τότε καλύπτονταν από μαύρο σκότος. Όλοι γνώριζαν σαφώς για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από το Ναζιστικό καθεστώς, ελάχιστοι όμως ήξεραν ότι και οι φανερά ομοφυλόφιλοι είχαν τότε την ίδια και χειρότερη μοίρα, κι ας ήταν βέροι εκπρόσωποι της «Άριας Φυλής». Ο Μάρτιν Σέρμαν, ομοφυλόφιλος και Εβραίος ο ίδιος, χρησιμοποιεί ως ζοφερό φόντο στο δράμα του τη στυγνή φρικαλεότητα μιας παρανοϊκής εξουσίας καθοδηγούμενης από δύο τυφλά, εξίσου πανάσχημα θηρία, το Ρατσισμό και το Σεξισμό. Το σκοτάδι όμως του πόνου, του ηθικού ξεπεσμού και της απόγνωσης υπερνικείται από το άπλετο φως της αγάπης και της αλήθειας. Το «Bent» μαγεύει γιατί, όσο κι αν φαίνεται εκ πρώτης να εστιάζει σε ένα συγκεκριμένο, ιδιαιτέρως «μαύρο» θέμα, στην πραγματικότητα το υπερβαίνει, αποκαλύπτοντας την ουσία της ίδιας της ζωής και υπερυψώνοντας το βαθύτερο νόημά της. «Έρωτας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης! Με τόση πείνα, τόσο φόβο, τόση κούραση… Αδύνατον!», μπορεί να σκεφτεί κανείς. Κι όμως! Η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή αναδεικνύεται πιο σημαντική για την επιβίωση από την τροφή. Όπως γράφει και ο Ντοστογιέφσκι: «Το μυστικό της ανθρώπινης ύπαρξης είναι τούτο: Δε θέλει μονάχα να ζει, αλλά να ξέρει γιατί ζει». Και ποιο κίνητρο για να συνεχίζει να ζει κανείς είναι ισχυρότερο από την αγάπη; Αυτό μας αποδεικνύει ο Μαξ∙ και γι’ αυτό το πικρό τέλος του έργου μας προσφέρει μια παράξενη λύτρωση, μια αίσθηση δικαίωσης. Διότι ο αρχικός, τυφλός πόθος του ήρωα για επιβίωση με κάθε κόστος αντικαθίσταται με τη βαθύτερη επιθυμία μιας ζωής με γνήσια αισθήματα και αξίες, μιας ζωής που αξίζει.

Τις πρόβες του «Bent» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά στον Πολυχώρο Πολιτισμού Vault παρακολούθησε και ο ίδιος ο Μάρτιν Σέρμαν, ο οποίος σε συνέντευξή του ανέφερε ότι εντυπωσιάστηκε από αυτές και εξέφρασε την πεποίθησή του για την επιτυχία των παραστάσεων που θα ακολουθούσαν. Οι προβλέψεις του Σέρμαν επαληθεύτηκαν. Ο Δημήτρης Καρατζιάς με την επάξια συνεισφορά όλων ανεξαιρέτως των συντελεστών δημιούργησε μια εξαιρετικά δυνατή και δεμένη παράσταση, που από την πρώτη στιγμή σε «αρπάζει» στα στιβαρά της μπράτσα και σε αιχμαλωτίζει στην αγκαλιά της. Η παράσταση, σαν ταξίδι σε ένα παράλληλο σύμπαν, με το που αρχινά σε «ρουφά» μέσα στο ιδιαίτερο, γεμάτο εναλλαγές κλίμα της μ’ ένα έξυπνο τρικ που συντελείται στο φουαγιέ, καθιστώντας για λίγο και τους θεατές «συνένοχους» στο θέαμα. Το αποφασιστικό άγγιγμα του σκηνοθέτη μουντζουρώνει τα όρια μεταξύ πλατείας και σκηνής, πραγματικότητας και φαντασίας, ενώ οι ηθοποιοί υπό την καθοδήγησή του πλάθουν πολυδιάστατους χαρακτήρες προσεγμένους ως και την παραμικρή λεπτομέρεια. Τα πάντα συναινούν στην ενότητα και στην αληθοφάνεια του θεάματος: τα απέριττα, υπαινυκτικά σκηνικά (Δέσποινα Χαραλάμπους) μεταμορφώνονται σε ολοκληρωμένα τοπία με τη συμβολή των εύστοχων φωτισμών (Οδυσσέας Παυλόπουλος), της σαγηνευτικής μουσικής (Μάνος Αντωνιάδης) και των εκφραστικών κινήσεων των ηθοποιών, που παίζουν ως και με την τελευταία ίνα του σώματός τους αντιδρώντας στον πόνο, στον καύσωνα, στο κρύο… στο πάθος… Όπως οι καιρικές συνθήκες και τα μέρη που φαίνεται να λαμβάνει χώρα η σκηνική δράση, έτσι και τα αισθήματα και οι σχέσεις των ηρώων: βρίσκονται σε μια διαρκή «ροή», σε μια διαρκή μετάλλαξη ώσπου να φτάσουν στην τελική εκδοχή τους.

Ο Δημήτρης Καρατζιάς (Μαξ) δεν παραλείπει καμιά από τις πλήθος αποχρώσεις που κοσμούν το πορτρέτο του ήρωα που υποδύεται. Στην ψυχή του Μαξ, όπως αυτή μας δίνεται από τη γεμάτη πάθος και ειλικρίνεια ερμήνεια του Δημήτρη Καρατζιά, ο εγωισμός και η ανιδιοτέλεια, η ωμότητα και η τρυφεράδα, οι δαίμονες και οι άγγελοι δίνουν μάχη για επικράτηση. Ο Μαξ αποτελεί γνήσιο δείγμα του δισυπόστατου της ανθρώπινης φύσης, ένα ζωντανό «δοχείο» όπου το ζωώδες ένστικτο της αυτοσυντήρησης προκαλεί οξυδώσεις στην ψυχική ευαισθησία και στις ανώτερες ηθικές αξίες… Και το αντίστροφο. Οι ψυχικοί μας κλυδωνισμοί κατά τη διάρκεια αυτής της ρωμαλέας παράστασης εναρμονίζονται πλήρως με αυτούς του Μαξ, που προκαλεί την αμέριστη συμπάθειά μας όχι παρά τις αδυναμίες του, αλλά μάλλον εξαιτίας αυτών. Ο Στέφανος Κακαβούλης (Χορστ), με μια ερμηνεία πολύ πιο ηπίων τόνων εκπέμπει μια ήρεμη γλυκύτητα ως αντίστιξη στη φαινομενική σκληρότητα του, γεμάτου άμυνες και νευρικότητα, αγαπημένου του. Μαζί με τον Δημήτρη Καρατζιά φτιάχνουν το τέλειο ζευγάρι επί σκηνής καθότι, παντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους από κάθε άποψη, καταλήγουν να έχουν μια χημεία εκρηκτική, μιας και ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Ειδική μνεία αξίζει και ο Πάνος Μπρατάκος (Ρούντυ) για τον αφελή, μολαταύτα ιδιαίτερα στοργικό και ευαίσθητο ανθρωπάκο που σκιαγραφεί, με στοιχεία αγαθής νοικοκυρούλας και πιστού σκυλιού. Ένα σύνηθες πλάσμα – υπηρέτης που προσφέρει την αγάπη του και την ανιδιοτελή φροντίδα του στον αγαπημένο – αφέντη του με άτυπο αντάλλαγμα την προστασία και την ασφάλεια που θα του παράσχει ο τελευταίος. Καθηλωτικός, από τους ηθοποιούς που παίζουν και με το τελευταίο τους κύτταρο, είναι και ο Πάνος Ροκίδης στο διπλό ρόλο του κρυφά ομοφυλόφιλου θείου του Μαξ και του Ναζί αξιωματικού. Ομοίως και ο νεαρός Νικόλας Σουλογιάννης, που υπηρετεί τους πιο επιμέρους ρόλους του έργου με ψυχή και με μοναδικό ταλέντο που κραυγάζει την ύπαρξή του. Γοητευτική και ιδιαίτερα απολαυστική ως τραγουδίστρια η Γκρέτα του Θοδωρή Πανά. Τέλος, ο Ιούλιος Τζιάτας αφενός προκαλεί αβίαστο γέλιο ως κοκορόμυαλος Βολφ και αφετέρου τρομοκρατεί ως Ναζί, υπηρετώντας τον καθένα από τους ρόλους του με άκρα εντιμότητα.

«Νιώθω ευτυχής που το «Bent» θα παιχτεί στην Αθήνα εν καιρώ κρίσης», ήταν μια ακόμα δήλωση του Μάρτιν Σέρμαν σχετική με την παράσταση. Διότι, ναι, μεταξύ των σύγχρονων Ελλήνων και των πρωταγωνιστών του συγκεκριμένου έργου υπάρχουν δυστυχώς τρανταχτές ομοιότητες: όσο οδυνηρό κι αν είναι να το σκεφτεί κανείς, είμαστε κι εμείς κατά μια έννοια «αιχμάλωτοι», εγκλωβισμένοι δίχως να φταίμε σε ένα μέρος όπου τα βιοτικά αγαθά γίνονται όλο και πιο πενιχρά. Ο Μάρτιν Σέρμαν μοιάζει να προτείνει: «Ε, λοιπόν… ερωτευτείτε!». Και η παράσταση του Δημήτρη Καρατζιά είναι έτσι φτιαγμένη ώστε να μας θυμίσει τον τρόπο… Διότι, παρακολουθώντας την, δε μπορούμε παρά να βιώσουμε μια λυτρωτική συγκίνηση αντίστοιχη μιας ονειρεμένης ερωτικής επαφής. Περίπου σαν τους ήρωές της…

 

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Δημήτρης Καρατζιάς (Μαξ)
Στέφανος Κακαβούλης (Χορστ)
Πάνος Μπρατάκος (Ρούντυ)
Θοδωρής Πανάς (Γκρέτα)
Πάνος Ροκίδης (Θείος Φρέντυ, Αξιωματικός)
Ιούλιος Τζιάτας (Βολφ, Αξιωματικός)
Νικόλας Σουλογιάννης (Στρατιώτης, Βίκτωρ, Δεκανέας)

ΘΕΑΤΡΟ: VAULT

• Μετάφραση: Γιώργος Θεοδοσιάδης
• Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς
• Βοηθός σκηνοθέτη: Πάνος Μπρατάκος
• ΒΆ Βοηθός σκηνοθέτη: Νικόλας Σουλογιάννης
• Σκηνικά – φωτογραφίες: Δέσποινα Χαραλάμπους
• Κοστούμια: Κλιμενώφ Δήμος
• Μουσική σύνθεση: Μάνος Αντωνιάδης
• Επιμέλεια κίνησης: Θοδωρής Πανάς
• Φωτισμοί: Οδυσσέας Παυλόπουλος
• Διεύθυνση: Mελενίκου 26, Βοτανικός
• Τηλ.: 210.3302348

 

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Παρασκευή και Σάββατο στις 21:15

Κυριακή στις 19:15

Τιμές εισιτηρίων:

15€

10€ (φοιτητικό)

 

ΕΙΔΑΜΕ…  

(από την Έλενα Μπολονάση) 

«Το συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη» του Θανάση Βαλτινού  

 

Σε μια εποχή που οι νέοι αναζητούν διέξοδο στο εξωτερικό ελπίζοντας σε ευνοϊκότερες συνθήκες εργασίας, το «Συναξάρι» αυτόματα επικαιροποιείται. Η Ελλάδα δεν περνάει «κρίση» για πρώτη φορά και φυσικά οι αντιδράσεις των ανθρώπων, παρά το πέρασμα του χρόνου, δεν διαφοροποιούνται ιδιαίτερα. Στο έργο του Θανάση Βαλτινού αποτυπώνεται γλαφυρά μία ολόκληρη περίοδος της νεοελληνικής ιστορίας που εκτείνεται από το 1900 έως το 1925, τότε που κορυφώνεται ο μεταναστευτικός πυρετός προς τις ΗΠΑ.

Ο Ανδρέας Κορδοπάτης συστήνεται στο κοινό. Γεννήθηκε στο χωριό Δάρα Μαντινείας του νομού Αρκαδίας, στην Πελοπόννησο, σε μια οικογένεια πολυμελή και φτωχή. Η αφήγησή του ξεκινά με τον ίδιο, μαθητή του δημοτικού, να μαθαίνει παράλληλα την τέχνη του τσαγκάρη. Καθώς μεγαλώνει, προσπαθεί με μεράκι να εξελίξει την τέχνη του και να γίνει ο καλύτερος ώσπου το 1903, το όραμα για μια καλύτερη ζωή στη «Γη της Επαγγελίας», σπέρνει στο νου του έναν και μοναδικό διακαή πόθο: να φύγει για την Αμερική. Οι συνθήκες στην ξένη ήπειρο παρουσιάζονται εξιδανικευμένες, οι ευκαιρίες πολλές, τα ημερομίσθια υψηλά. Σε κάθε χωριό πρώτα φεύγει ένας κι έπειτα καλεί τα αδέλφια του, τους φίλους, τους γνωστούς ξεκινώντας μια αλυσίδα αλληλεγγύης μεταξύ των Ελλήνων που ξενιτεύονται. Με μοναδικό απαιτούμενο προσόν να είναι αρτιμελείς και απόλυτα υγιείς, ανοίγεται μπροστά τους ο μοναδικός δρόμος για να ξεφύγουν από τη μιζέρια και την εξαθλίωση.

Η πρώτη απόπειρα του Ανδρέα Κορδοπάτη να μετοικήσει στην Αμερική αποτυγχάνει νωρίς. Φτάνοντας στον Πειραιά, οι γιατροί του ανακοινώνουν πως πάσχει από τράχωμα, μια μολυσματική ασθένεια των ματιών και αναγκάζεται να επιστρέψει στο χωριό του μέχρι να γιατρευτεί. Η ματαίωση αυτή διόλου δεν μειώνει την εμμονική πλέον επιθυμία του να πραγματοποιήσει αυτό το ταξίδι, επιδιδόμενος σε μια σειρά τολμηρών προσπαθειών. Κάθε απόπειρα, κάθε μισεμός και μια αποσκευή. Σύνολο εννέα. Εννέα βαλίτσες φορτωμένες όνειρα και προσδοκίες. Ο Ανδρέας Κορδοπάτης, άνθρωπος με ισχυρή θέληση, τολμηρός, αρνείται να συμβιβαστεί με τη μοίρα του αψηφώντας κάθε κίνδυνο. Ο τίτλος του έργου, χρησιμοποιώντας τον θρησκευτικό όρο «συναξάρι» εξυπηρετεί ακριβώς αυτόν το σκοπό, να αναδείξει τον ηρωισμό του Ανδρέα Κορδοπάτη ο οποίος, όπως οι μάρτυρες της πίστης, έδωσε δύσκολες μάχες παραμένοντας ακλόνητος στο στόχο του. Γίνεται λοιπόν σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς ανθρώπων, φωτίζοντας με την ιστορία του κάθε πτυχή του αγώνα τους να επιβιώσουν.

Ο Αντώνης Αντωνίου, πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης της παράστασης, καταφέρνει να «ταξιδέψει» τον θεατή με την αφήγησή του, μυώντας τον στη δυναμική του χαρακτήρα που ενσαρκώνει. Εκφραστικός, άμεσος και ιδιαίτερα παραστατικός, ο κ. Αντωνίου προβληματίζει, συγκινεί και γεννά θαυμασμό για τον ήρωα Ανδρέα Κορδοπάτη με την πραγματικά συγκλονιστική ερμηνεία του. Την παράσταση «ντύνει» μουσικά η Ευανθία Ρεμπούτσικα με μελωδίες ταιριαστές, απόλυτα εναρμονισμένες με την ατμόσφαιρα της παράστασης, που μάλιστα βοηθούν στην ενδυνάμωση των συναισθημάτων του θεατή. Το σκηνικό που επιμελήθηκε ο Νίκος Κασαπάκης δεν θα μπορούσε να είναι καταλληλότερο, συμβάλλοντας εικονοπλαστικά στην εξέλιξη, ενώ παράλληλα εντείνει την αίσθηση της μόνιμης μετακίνησης.

Μια παράσταση που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς, όχι μόνο λόγω της ερμηνευτικής δεινότητας του Αντώνη Αντωνίου, αλλά και διότι πρόκειται για μια δουλειά άρτια που σέβεται τον θεατή. Η «Θεατρική Σκηνή», ένας χώρος πολύ φιλόξενος, φέτος κλείνει τριάντα χρόνια προσφοράς στα θεατρικά δρώμενα της Αθήνας…

 

ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΟΙ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΕΩΣ 20 ΜΑΗ.

 

ΘΕΑΤΡΟ: ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

• Διασκευή – Σκηνοθεσία – Ερμηνεία: Αντώνης Αντωνίου
• Σκηνικά – Κοστούμια: Νίκος Κασαπάκης
• Μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα
• Διεύθυνση: Nάξου 84, Πλ. Κολιάτσου
• Τηλ.: 210.2236890

 

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη στις 19:15

Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:15

Κυριακή στις 20:15

Τιμές εισιτηρίων:

15€

10€ (μειωμένο)

 

ΕΙΔΑΜΕ…

 (από την Έλενα Μπολονάση) 

«Έτσι χώρισα» της Γκερλαντίν Άρον

Μία ακριβώς ημέρα μετά την πρεμιέρα της παράστασης κι έπειτα από παρότρυνση φίλης, βρέθηκα στο θέατρο «Αμιράλ» όπου στεγάζεται η απόγνωση της «φρεσκοχωρισμένης» Χρύσας Ρώπα. «Έτσι χώρισα» ο τίτλος της παράστασης που, κατά τη γνώμη μου, ελάχιστα ανταποκρίνεται στο περιεχόμενο του έργου, το οποίο αντί να επικεντρώνεται στο πώς τελικά χώρισε η ηρωίδα, μάλλον αναλώνεται στο να περιγράφει τη ζωή της μετά τον χωρισμό και όχι τον τρόπο – λόγο που οδηγήθηκε σε αυτόν.

Ωστόσο, η Χρύσα Ρώπα, έμπειρη και ταλαντούχα, δικαιώνει τον τίτλο της σπουδαίας ηθοποιού καθώς με ιδιαίτερη άνεση και αμεσότητα ενσαρκώνει τη γυναίκα που ο πρώτος και μοναδικός μέχρι τότε άνδρας της ζωής της, την εγκαταλείπει για μια νεότερη.  Ήρεμη, αυτοσαρκαστική, μεταδίδει αβίαστα όλα της τα συναισθήματα στον θεατή δίνοντας μάλιστα την αίσθηση πως δεν πρόκειται για αναπαραγωγή θεατρικού κειμένου αλλά για αυτοσχεδιασμό. Το κείμενο, χωρίς εντυπωσιασμούς, διατηρεί το ενδιαφέρον του κοινού με την απλότητά του, την ανθρωπιά αλλά και το χιούμορ που αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση στο τέλος. Η σκηνοθεσία, επίσης λιτή, επαρκής και λειτουργική για το συγκεκριμένο έργο που βασίζεται περισσότερο στην ερμηνεία της ηθοποιού. Η παράσταση κλείνει με ένα πολύ όμορφο μήνυμα που όμως δεν θα προδώσω…

 

ΘΕΑΤΡΟ: ΑΜΙΡΑΛ

• Σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης
• Μετάφραση -Διασκευή κειμένου: Λάκης Λαζόπουλος
• Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
• Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ
• Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
• Διεύθυνση: Αμερικής 10, Κολωνάκι
• Τηλ. θεάτρου: 210.3639385

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Σάββατο (λαϊκή) και Κυριακή στις 18:15

Πέμπτη εώς Κυριακή στις  21:15

Τιμές εισιτηρίων:

20€

18€ (λαϊκή)

15€ (φοιτητικό)

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ…  

(από τον Αναστάση Πινακουλάκη) 

«Απατεώνες και Τζέντλεμεν» των Jeffrey Lane & David Yazbek  

Η παράσταση «Απατεώνες και Τζέντλεμεν» έχει γίνει «talk of the town» της θεατρικής Αθήνας τους τελευταίους δύο μήνες λόγω της θεατρικής συνεύρεσης του Γιάννη Μπέζου και Πέτρου Φιλιππίδη, του μεγαλύτερου θεατρικού πρωταγωνιστικού διδύμου της Ελλάδας. Θέλω πολύ να δω την παράσταση και αποδέχτηκα με χαρά τη συνέντευξη Τύπου της παράστασης.

Κατά τις 13:00 η αίθουσα άρχισε να γεμίζει από δημοσιογράφους και όταν κατέφτασαν οι δύο μεγάλοι ηθοποιοί μάζεψαν όλα τα βλέμματα. Ο κος Φιλιππίδης έδειξε το χιούμορ του ήδη από την πρώτη στιγμή, καθώς την ώρα που τον φωτογράφιζαν σχολίασε: «Αν πετύχετε όλες οι κάμερες να κοιτάζουν εμένα, να με φτύσετε…» και οι παρευρισκόμενοι λύθηκαν στα γέλια. Μερικά λεπτά αργότερα, τυπικοί στην ώρα τους οι δύο ηθοποιοί παίρνουν το λόγο και καλωσορίζουν τους δημοσιογράφους. Ο Γιάννης Μπέζος είπε χαρακτηριστικά: «Το έργο Απατεώνες και Τζέντλεμεν πρόκειται για θεατρική και κινηματογραφική επιτυχία. Ο Πέτρος είναι αδερφός μου, κομμάτι από τη ζωή μου και την καλλιτεχνική και τη γενική, με συμπληρώνει και τον συμπληρώνω…», φανερώνοντας τη φιλική σχέση που δένει τους δύο μεγάλους ηθοποιούς του θεάτρου και της τηλεόρασης.

Σε πείσμα της εποχής, οι δύο καλλιτέχνες θα ανεβάσουν ένα μεγάλο μουσικοθεατρικό θέαμα, το οποίο μετάφρασαν μαζί με τον Χρήστο Σιμαρδάνη, σκηνοθετούν οι ίδιοι και πρωταγωνιστούν στο «Παλλάς» για 11 μόνο παραστάσεις. Δεν πρόκειται όμως να ξεπέσουν σε φτήνια και εκπτώσεις στην τέχνη καθώς όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο κος Μπέζος θα παίξουν με αρχοντιά, την αρχοντιά που πρέπει να έχει η  τέχνη. Αναγνωρίζουν ωστόσο ότι η παράσταση αυτή αποσκοπεί στο γέλιο, το πολύ γέλιο, το παραθυράκι για να φύγουν οι θεατές με χαρούμενη διάθεση κι όχι να περάσουν κάποιο μήνυμα. Όπως πιστεύουν οι δύο ηθοποιοί, το μήνυμα κάθε παράστασης είναι τι θα πάρει ο καθένας από αυτήν.

Το «μότο» της συνέντευξης ήταν «θέατρο σημαίνει Ηθοποιός». Ο κος Φιλιππίδης επέμεινε στην άποψη αυτή δηλώνοντας «…θέλω να ευχαριστήσω το θίασο γιατί το θέατρο γίνεται με τους ηθοποιούς για το ταλέντο, την προσπάθεια και την προσωπικότητά τους». Ο κος Μπέζος από την πλευρά του επισήμανε επίσης την αξία του θιάσου αυτού δηλώνοντας «…δικαίως βρίσκονται εδώ, δικαίως βρίσκονται σε αυτή τη δουλειά και δικαίως βρίσκονται σε αυτή την παράσταση». Το «πρωταγωνιστικό τρίδυμο» – για να δανειστώ τη λέξη των ηθοποιών – συμπληρώνει η Κατερίνα Παπουτσάκη, η οποία απουσίασε από τη συνέντευξη για επαγγελματικούς λόγους. Η κα Παπουτσάκη που δοκιμάστηκε φέτος στο μεγάλο θεατρικό του Ζενέ «Δούλες» θα υποδυθεί την, όχι και τόσο αφελή, πλούσια της Νότιας Γαλλίας που θα προσπαθήσουν να εξαπατήσουν οι δύο πρωταγωνιστές.

Όσο αφορά την συσχέτιση της παράστασης με την ταινία «Dirty Rotten Scoundrels» των Jeffrey Lane & David Yazbek του 1988 με το μεγάλο πρωταγωνιστικό δίδυμο Στιβ Μάρτιν – Μάικλ Κέιν και το κατά πόσο διαφοροποιείται η παράσταση, υπάρχουν αρκετές αποκλίσεις. Οι δύο καλλιτέχνες κράτησαν έξι από τα δέκα τραγούδια και πάτησαν περισσότερο στην κωμωδία, το γέλιο του έργου και όχι τόσο στη μουσική, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα νούμερα δεν περιλαμβάνουν δουλεμένες χορογραφίες. Ο κος Μπέζος ξεκαθάρισε πως δεν παγιδεύτηκαν στην ταινία, αναγνωρίζοντας τη μεγάλη επιρροή της εικόνας: «Για τον ηθοποιό o ρόλος δεν υπάρχει. Δεν υποδύεται τίποτα. Παίρνει τον ρόλο και τον κάνει βόλτα»…

Αναπόφευκτη ερώτηση της εποχής ήταν κατά πόσο το θέατρο συμβαδίζει με την εποχή και αν η παράσταση έχει σύγχρονο χαρακτήρα με την πολιτική κατάσταση της Ελλάδας. Ο κος Μπέζος κατάστησε σαφές πως το θέατρο δε συμβαδίζει πάντα με την εποχή, δίνοντας ως παράδειγμα τον Κάρολο Κουν που ανέβασε το 1946 τον «Γυάλινο Κόσμο» σε δύσκολη περίοδο για την χώρα, αλλά έκανε μεγάλη επιτυχία που σημειώθηκε στην ιστορία. Άλλες δηλώσεις που έδωσαν κουράγιο στο θεατρόφιλο θεατή ήταν πως το θέατρο δεν πεθαίνει από την οικονομική κρίση και πως με την απουσία της τηλεόρασης θα μάθουμε όλοι να ζούμε με το θέατρο!

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30 ΜΑΡΤΙΟΥ

 

ΘΕΑΤΡΟ: ΠΑΛΛΑΣ

• Μετάφραση: Πέτρος Φιλιππίδης – Γιάννης Μπέζος – Χρήστος Σιμαρδάνης
• Σκηνοθεσία: Πέτρος Φιλιππίδης – Γιάννης Μπέζος
• Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
• Κοστούμια: Βασίλης Ζούλιας
• Μουσική Διασκευή – διδασκαλία: Παναγιώτης Τσεβάς
• Χορογραφία – Κίνηση: Ελπίδα Νίνου – Θανάσης Γιαννακόπουλος
• Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
• Διεύθυνση: Βουκουρεστίου 5, Αθήνα
• Τηλ.: 210.3213100

Ημέρες παραστάσεων:

30 & 31/3

1, 4, 5, 6, 7, 8, 18, 19, 20, 21, 22/4

Τιμές εισιτηρίων:

50€

40€

35€

30€

25€

20€ (φοιτητικό)

 

ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ…

 (από τη Κατερίνα Μαθιουδάκη) 

«Ιστορίες απ’ τη βρυσούλα»

O πολυχώρος «Spring People» παρουσιάζει την θεατρική παράσταση «Ιστορίες απ’ τη βρυσούλα» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Σαρακατσάνη στο θέατρο «Θησείο» τη Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή 4, 5, και 6 Απριλίου. Οι σεμιναριακές ομάδες του «Project 4art» μετά την επιτυχία της περσινής παράστασης «Camera 1, Κάμερα 2» παρουσιάζουν τη νέα τους θεατρική πρόταση!

Το «Project 4 Art» του Spring People, ένας κύκλος 4 σεμιναρίων με θεματικούς άξονες την Υποκριτική, τους Φωτισμούς Θεάτρου, την Οργάνωση – Παραγωγή και την Σκηνογραφία, έχουν καταληκτικό στόχο την παρουσίαση μιας ενιαίας καλλιτεχνικής παράστασης. Μεγάλος πρωταγωνιστής της παράστασης είναι ο άνθρωπος που γελάει, πενθεί, αγανακτεί, ερωτεύεται, ονειρεύεται και τολμάει. Δεκατρείς ηθοποιοί ενσαρκώνουν χαρακτήρες της καθημερινότητας μας σε ιστορίες που ξετυλίγονται και δίνουν την ευκαιρία στον θεατή να δει τα πράγματα αλλιώς… 

Η παράσταση του «Project 4art» έχει σαν θέμα φέτος την ανακατάταξη των αξιών. Σε περίοδο γενικότερης κρίσης οι αξίες αλλάζουν. Πράγματα που μας φαίνονταν σπουδαία καταλήγουν ασήμαντα ενώ άλλα, ευτελή, αποδεικνύονται θησαυροί. Η παράσταση που θα δείτε είναι μία 100% πρωτότυπη δημιουργία των σπουδαστών του «Spring People» όπως αυτή καθοδηγήθηκε από το συντονιστή του μαθήματος Γιάννη Σαρακατσάνη.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Ιδέα –Κείμενα – Ομάδα υποκριτικής «Project 4art»

Σκηνοθεσία – Γιάννης Σαρακατσάνης

Σκηνικά-Κοστούμια – Λουκία Μινέτου, Λίνα Μότσιου

Φωτισμοί – Γιάννης Κωνσταντόπουλος και η ομάδα φωτισμού «Project 4art»

Σχεδιασμός αφίσας & Φωτογραφίες – Κατερίνα Ρουκά

 

ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ

Μιχάλης Γαρδίκας

Μάρκος Δαλμήρας

Βάνα Κάλτσιου

Εύη Μακαντάση

Ράνια Παπανικολάου

Δήμητρα Πισκοπάνη

Νάντια Ρούσσου

Μυρσίνη Σαλτουγιάννη

Αγγελική Τομαρά

Μαρίνα Τσίκου

Μαρία Φανουργιάκη

Κορίνα Χατζηνικολάου     

Δημήτρης Χρανιώτης

 

Θέατρο «Θησείο»: Τουρναβίτου 7, Θησείο

ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΣΑΣ

Δευτέρα – Παρασκευή 10.00 – 13.00 (210) 6549671

και 17.00 -21.00 (210) 3252034

Σάββατο 11.00 -17.00 (210) 3252034

 

ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή 4, 5, 6 Απριλίου

Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.00

Παρασκευή στις 19.00

 

ΤΙΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ 5€

Προσφέρουμε κόκκινο κρασί και εδέσματα μετά το τέλος της παράστασης.

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 60’

 

…KAI TO PARTY!

Την Παρασκευή 6 Απριλίου στις 21.00 ακολουθεί ξέφρενο closing party του «Project 4art» στο μπαρ «Λουκούμι» (Πλατεία Αβησσυνίας 3 στο Μοναστηράκι).

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ!

  

---

 

Δείτε αναλυτικά Θεατρικές παραστάσεις που προτείνουμε ΕΔΩ

---

Για αναφορές, δημοσιεύσεις και δελτία τύπου, μην ξεχνάτε να επικοινωνείτε μαζί μας στο [email protected]

---