Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 74 ετών ο τραγουδιστής Γιάννης Καλατζής

Ανακοινώθηκε πριν λίγο η απώλεια του Γιάννη Καλατζή, ενός σεμνότατου και σημαντικού τραγουδιστή, που έκανε μεγάλη καριέρα στα σέβεντις. Ήταν εβδομήντα τεσσάρων ετών.

Ο Καλατζής είχε ξεκινήσει την καριέρα του από τη Θεσσαλονίκη, με το Τρίο Μορένο. Στα τέλη του ’50 και πιο πολύ στις αρχές του ’60 το τρίο είχε ήδη αποκτήσει «όνομα», αφού συνόδευε στη δισκογραφία σημαντικά πρόσωπα του ελληνικού τραγουδιού (Τώνης Μαρούδας, Τζένη Βάνου, Νάντια Κωνσταντοπούλου, Πάνος Γαβαλάς), ηχογραφώντας ακόμη και μεγάλο δίσκο προς τα μέσα των σίξτις στην Αμερική (το “From Athens with Love” στην εταιρεία Sunset Springs). Όταν τελείωσε η εποχή των τρίο, ο Γιάννης Καλατζής ξεκίνησε σόλο καριέρα δίπλα στον Γιώργο Μητσάκη αρχικά (1967), πριν πάρει εσωτερική μετεγγραφή για τη ΜΙΝOS και ξεκινήσει τη μεγάλη καριέρα του στο ελληνικό τραγούδι. Έχει ακουστεί πως η MINOS έψαχνε τότε, στα τέλη του ’60, ένα δισκογραφικό «αντίπαλο δέος» στον Σταμάτη Κόκοτα, που ηχογραφούσε για την Columbia του Λαμπρόπουλου και πως το είχε βρει, αυτό, στη φωνή του Γιάννη Καλατζή. Αυτό το φαλσέτο δηλαδή, που είχε ο Κόκοτας και που συντάραζε τότε τα κέντρα και τη δισκογραφία. Ναι, το είχε το φαλσέτο ο Καλατζής, αλλά ήταν άλλης δυναμικής η φωνή του. Και αυτό το αντιλήφθηκαν, νωρίς, τόσο ο Μάνος Λοΐζος, όσο και ο Σταύρος Κουγιουμτζής, δίνοντάς του μερικά από τα καλύτερα τραγούδια τους. 

Είχε ένα χρώμα η φωνή του Καλατζή που τον έκανε ανεπανάληπτο, ως τραγουδιστή. Μπορεί να μην ήταν η «πολύ μεγάλη», αλλά ήταν μια φωνή που κόμιζε μια χάρη, μια δροσιά, είχε μιαν απλότητα, που δεν την εύρισκες τότε (ούτε τώρα τη βρίσκεις) εύκολα. Ήταν, με άλλα λόγια, μοναδική. Και πάνω σ’ αυτή τη μοναδικότητά της γράφτηκαν μερικά απίστευτα τραγούδια.

Η καριέρα του Καλατζή στους μεγάλους δίσκους ξεκινά με το πρώτο LP του, το «Γιάννης Καλατζής» [MINOS, 1968], στο οποίο τραγουδά κομμάτια των Δερβενιώτη, Καλδάρα, Καπλάνη, Μπακάλη κ.ά. –λαϊκός δίσκος– με το μπαμ να γίνεται με το άλμπουμ «Σταθμός» του Μάνου Λοΐζου, πάντα στη MINOS, εκεί όπου ο Καλατζής τραγουδάει το «Δελφίνι-δελφινάκι» και το «Το παλιό ρολόι» (στίχοι Λευτέρης Παπαδόπουλος), δυο τραγούδια που ξεχώρισαν και ακούγονται μέχρι και σήμερα – 50 χρόνια αργότερα.

Το 1969 υπήρξε το έτος-σταθμός στην καριέρα του Καλατζή. Βγαίνει το δεύτερο LP του «Ο Επιπόλαιος» [MINOS], που είχε μέσα το φερώνυμο τραγούδι των Κατσαρού-Πυθαγόρα, τη «Γοργόνα (Στην απάνω γειτονίτσα)» (Λοΐζος – Παπαδόπουλος), καθώς και άλλα τραγούδια από τις 45 στροφές, που είχαν γίνει μικρές ή μεγαλύτερες επιτυχίες. Η πορεία «άνοιγε» και ο Καλατζής γινόταν πρώτο όνομα στην ελαφρολαϊκή πίστα. Είχε βρει το δρόμο του.

Εκεί προς το 1970 θα ξεκινήσει η συνεργασία του Γιάννη Καλατζή με τον Σταύρο Κουγιουμτζή, μια συνεργασία που θα σφραγιστεί με απίστευτα τραγούδια, η δροσιά των οποίων παραμένει ανεξάντλητη μέχρι τώρα. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς απ’ αυτή την εποχή. Να μερικά αριστουργήματα: «Αν βαρέθηκες κυρία», «Ένα βράδυ στην Ομόνοια», «Ξενάκι είμαι και θα ‘ρθω», «Γεια χαρά καλή», «Ήθελα να ‘μουνα πουλί», «Ήσουν ωραία», «Πιάστε κορίτσια το χορό» κ.ά.

Μαζί και ο Λοΐζος φυσικά με τα «Παραμυθάκι μου», «Παποράκι», «Ο Κουταλιανός», «Τζαμάικα», «Σ’ αγαπώ σ’ αγαπώ» κ.ά. και βεβαίως ο Γιώργος Κατσαρός, που δίνει στον Καλατζή πολύ μεγάλες επιτυχίες όπως την «Κυρά Γιώργαινα» και τον «Σταμούλη το λοχία», και τα δύο σε στίχους του Πυθαγόρα, που συνέδεσαν τον Γιάννη Καλατζή με ό,τι αποκαλέστηκε αργότερα, στα χρόνια της μεταπολίτευσης πια, ως… τραγούδι της χούντας.

Η «Κυρά Γιώργαινα», που δεν ήταν γραμμένη φυσικά για τη Δέσποινα Παπαδοπούλου, αλλά παρέπεμπε σ’ αυτή και στο δικτάτορα, όσο και αν αποτέλεσε το εμπορικό peak της καριέρας του Καλατζή, ήταν συγχρόνως και η ταφόπλακά της, αφού στη μεταπολίτευση ο καλός τραγουδιστής έχασε το βηματισμό του και σταδιακά ξεχάστηκε, παρά την παρουσία του σε ιστορικά άλμπουμ, όπως τα «Οδός Αριστοτέλους» (1974) των Σπανού-Παπαδόπουλου και «Ω! Τι Κόσμος Μπαμπά» (1974) του Βασίλη Δημητρίου. 

Βασικά, μετά τα μέσα του ’70 ο Γιάννης Καλατζής θα τραγουδήσει πολύ Νίκο Καρβέλα (και άλλους), μα πολύ Νίκο Καρβέλα, από τον οποίο θα πάρει και την τελευταία μεγάλη επιτυχία του, τη «Χονολουλού» το 1977. Στη δεκαετία του ’80 ο Καλταζής ήταν πια εκτός εποχής. Θα τραγουδήσει στη μεγάλη συναυλία αφιέρωμα στον Μάνο Λοΐζο, τον Σεπτέμβρη του ’85, για να αποσυρθεί σιγά-σιγά όχι μόνο από το προσκήνιο, αλλά και από το παρασκήνιο. Στην εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης πια, ο Καλατζής θα εμφανιστεί ζωντανά σε διάφορες εκπομπές, ερμηνεύοντας τις παλιές επιτυχίες του, κάνοντας γνωστά και στους νεότερους, που δεν τον είχαν ζήσει στην καλή εποχή του, τα μεγάλα τραγούδια του από τα σέβεντις. Εκείνα που τον έχρισαν εν ζωή «αθάνατο» και θα τον χρίζουν αιωνίως. 

Πηγή: lifo.gr