Η κοινωνία μας μεταβάλλεται διαρκώς και η πραγματικότητα που βιώνουμε γύρω μας δεν θυμίζει σε τίποτα εκείνη που γνωρίσαμε στην αρχή της ζωής μας.. Τα δεδομένα αλλάζουν και μαζί τους και οι άνθρωποι.. Το βιώνουμε αυτό καθημερινά ζώντας στην Ελλάδα και όσο και να θέλουμε να είμαστε χαρούμενοι και αισιόδοξοι, κάτι μας ενοχλεί και κάτι νιώθουμε πως πρέπει να αλλάξει. Δυστυχώς όμως αλλάζουν τελικά οι άνθρωποι και αυτό που χάνουν είναι κάτι από τον εαυτό τους.. Ακόμα και αν οι ίδιοι πιστεύουν ότι με αυτόν τον τρόπο κερδίζουν!
Τα πολιτικά πιστεύω έχουν κλονιστεί, η κοινωνική ευαισθησία έχει πάει ταξίδι παίρνοντας μαζί της την ανθρωπιά και αυτό ονομάζεται «αλλαγή» και «επανάσταση». Όλα αυτά μη γνωρίζοντας ότι η μεγαλύτερη αλλαγή και η επανάσταση θα γίνει μόνο μέσα από την ουσιαστική ενασχόληση με τα πράγματα και όχι παίζοντας στημένα παιχνίδια.. Γιατί στην ουσία έχουμε πέσει στην μεγαλύτερη πολιτική προπαγάνδα που έχει στηθεί ποτέ και δυστυχώς έχει και αποτελέσματα.. Οι πολιτικοί των κομμάτων, επωφελούνται από το γεγονός ότι ο κόσμος δεν ασχολείται πλέον με την πολιτική.. Τον έχουν κάνει να σιχαθεί την πολιτική ώστε πίσω από αυτή την εύλογη κατά τα άλλα αηδία που νιώθει ο κόσμος, να συνεχίσουν να παίζουν το παιχνίδι τους. Όλα αυτά έχουν ως συνέπεια τους νέους να θεωρούν ότι το να είναι πολιτικοποιημένοι, τους εξισώνει με τους κομματικοποιημένους μη γνωρίζοντας ότι αυτό είναι μια απλή λάθος παραλλαγή των σωστών Ελληνικών. Οφείλουμε να ασχολούμαστε με την πολιτική γιατί αφορά εμάς.. Όταν ταυτίζουμε την πολιτική με τους αντιπροσώπους των κομμάτων, τότε έχουμε καλά παίξει το παιχνίδι τους και τους έχουμε δώσει την εξουσία που χρειάζονται ώστε να μας καταντήσουν όπως αυτό που είμαστε σήμερα..
Αυτή είναι η μια επικίνδυνη περίπτωση απόψεων και καθημερινότητας.. Η άλλη είναι η ανεξέλικτη βία που όλοι μπορούμε να κατανοήσουμε πως προκαλείται αλλά όχι να πιστέψουμε ότι βοηθάει.. Η βία φέρνει βία και ποτέ δεν λειτούργησε ως κάτι θετικό. Με τη βία, τα όπλα , τις επιθέσεις δεν αλλάζεις τίποτα.. Τα αποτελέσματα της τυφλής βίας ήταν να χαθούν 3 άνθρωποι που μετρώντας τους όχι οπτικά αλλά ουσιαστικά ήταν 4..! 4 άνθρωποι που πέθαναν επειδή δούλεψαν ένα πρωί.. Έχετε σκεφτεί ποτέ να πηγαίνετε το πρωί για δουλειά και χωρίς να φταίτε σε τίποτα, χωρίς να γνωρίζετε τίποτα, ξαφνικά να γίνεστε τα θύματα μιας τυφλής – ωμής επίθεσης επειδή αυτό κάποιους τους κάνει να νιώθουν ότι είναι επαναστάτες και ότι εκείνη την ώρα κάνουν μαγκιά.. Όλοι τα ακούμε και στεναχωριόμαστε αλλά ουσιαστικό ζητούμενο είναι να καταλάβουμε πως συμβαίνουν δίπλα μας.. να κατανοήσουμε τους λόγους και να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή είναι η κατάσταση που ζούμε πλέον. 4 άνθρωποι χάθηκαν έτσι απλά, χωρίς ένα γιατί.. μια εξήγηση..! Καμιά φορά, όσο πιο ωμά εκφραζόμαστε, τόσο πιο εύκολο είναι για κάποιον να το κατανοήσει και μόνο φέρνοντας τον εαυτό μας στην θέση των συγγενών ίσως συνειδητοποιήσουμε σε τι έχει μετατραπεί η καθημερινότητά μας.
Ναι στις ειρηνικές πορείες, αυτό είναι αναπόσπαστο δικαίωμα του κάθε πολίτη ενός τόπου.. Να διαμαρτυρηθεί για αυτά που άδικα του επιβάλλονται, γιατί ναι, είναι άδικα αλλά να ξέρουμε που είναι το stop και που έχουμε αρχίσει να γινόμαστε έρμαια των βίαιων ενστίκτων μας. Στην τελική, αυτά που χάνουμε καθημερινά όλοι μας είναι λεφτά.. Άλλοι περισσότερα, άλλοι λιγότερα αλλά είναι λεφτά.. Στον σημερινό κόσμο μπορεί να είναι μια σχεδόν απαραίτητη προϋπόθεση για να πεις ότι ζεις με αξιοπρέπεια αλλά δεν παύουν να είναι χρήματα.. Να είναι χρήματα φτιαγμένα από ένα υλικό και κομμένα σε μια τράπεζα. Μπορείτε να τα βάλετε αυτά δίπλα στο δώρο της ζωής? Μπορούμε να βάλουμε ένα ψυχρό χαρτονόμισμα όποιο και αν είναι το χρώμα του και όσα αγαθά κι αν μπορεί να μας χαρίσει δίπλα σε ένα αγέννητο μωρό που θα έδινε χαρά σε τόσους ανθρώπους? Το να χάνονται χρήματα, μπορεί να ελεγχθεί, είναι στο χέρι μας καθώς είναι ένας δικό μας κατασκεύασμα.. Στο δώρο της ζωής όμως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επέμβει..
Με όλα αυτά δεν διαλέγω στρατόπεδο.. Δεν στοχοποιώ σε καμία περίπτωση τους διαδηλωτές, είμαστε μαζί τους.. Αυτά είναι παιχνίδια άλλων. Είτε κατασκευάσματα ενοχοποίησης αθώων με συνέπεια την αμαύρωση της ειρηνικής πορείας ώστε να εμποδιστεί ο κόσμος στο να ξανακατέβει είτε έργα δολοφόνων που με αφορμή τα όσα συμβαίνουν και στηριζόμενοι στο ελληνικό φαινόμενο να ξεφεύγουν οι ένοχοι και να συλλαμβάνονται οι αθώοι, κάνουν το μοναδικό που ξέρουν καλά.. Χτυπάνε ανθρώπους!
Στην τραγική αυτή περίπτωση, μπορεί να υπάρχει μια μουσική που στην προκειμένη περίπτωση θα προτιμήσω να είναι η σιωπή.. Η σιωπή καμιά φορά αποτελεί ήχο όπως επίσης ήχο κατάλληλο για αυτή την περίπτωση είναι τα ουρλιαχτά αυτών που νιώθουν ότι τους στερούν τη καθημερινότητά τους αλλά κυρίως εκείνων που τους στερούν τη ζωή τους είτε τη ζωή των κοντινών και αγαπημένων προσώπων.
Είναι καιρός να ξυπνήσουμε, ουσιαστικά όμως και με λογική που θα καθοδηγεί το αναμενόμενο συναίσθημα.. Ενωμένοι γιατί δεν είναι αυτοί που προστατεύουν τους 300 και εμείς, πρέπει να είμαστε όλοι μαζί.. Δεν μπορώ να μπω στην λογική να προστατεύεις εκείνους που ευθύνονται για την σημερινή κατάσταση.. Εκείνους που δεν έδειξαν κανέναν σεβασμό και καμία αξιοπρέπεια, εκείνους που το μόνο που κατάφεραν είναι να αυτοταπεινωθούν στα μάτια ενός ολόκληρου λαού με αντάλλαγμα τις βίλλες τους που ειλικρινά δεν νομίζω κάποιος να τις ζηλεύει.. Ο μόνος λόγος για να τους προστατεύσει κανείς κατανοώ πως είναι τα χρήματα και πως είναι πολύ λογικό στους χαλεπούς καιρούς που βρισκόμαστε να μην υπάρχουν περιθώρια για «όχι».. Αυτό μπορεί κάποιος να το κατανοήσει, εκείνο όμως που δεν μπορεί να κατανοήσει είναι να επιτίθεσαι στους συνανθρώπους σου που κατηγορούν εκείνους που ξέγραψαν κάθε ελπίδα από το μέλλον των δικών σου παιδιών.
Εχθές ήταν η ημέρα της μητέρας.. Υπήρξαν μέλλουσες μητέρες που δεν πρόλαβαν να δουν τα παιδιά τους και να δεχθούν κι εκείνες την καρτούλα που μέσα γράφει «Σ’ αγαπώ μαμά» Κι’ όλα αυτά όχι γιατί ήταν γραφτό τους, αλλά επειδή κάποιοι άλλοι το έγραψαν για αυτούς.. Ανάγκη για διαφορετικά πράγματα υπάρχει μέσα σε όλους μας, κατανοώντας πρώτα τους λόγους και προσπαθώντας, μέσα από μια ατομική αλλαγή θα έρθει και η συνολική αλλαγή στη νοοτροπία μας, που δεν είναι άλλη από το να αισθανόμαστε δυνατά αλλά να ξεχνάμε πολύ εύκολα.
