Μαρίζα Ρίζου: «Την Jazz κάποιοι θα την προσπεράσουν και κάποιοι άλλοι θα την ερωτευτούν και θα την ακολουθούν για πάντα»

Μας συστήθηκε με μια υπέροχη ‘ανανεωτική’ διασκευή στη ‘Μπόσα Νόβα του Ησαΐα’ του Φοίβου Δεληβοριά και ήδη κέρδισε το Αθηναϊκό κοινό με τις πρόσφατες εμφανίσεις της στο Σταυρό του Νότου (+). Με αφορμή την επιστροφή της, για τρεις τελευταίες παραστάσεις,  στο Club του Σταυρού του Νότου, μιλήσαμε μαζί της και μάθαμε λίγα περισσότερα πράγματα για την ίδια και τη μουσική της.

Η Μπόσα Νόβα του Ησαΐα:

Καλησπέρα Μαρίζα. Επειδή φαντάζομαι ότι θα έχεις βαρεθεί να σε ρωτάνε για τη ‘Μπόσα Νόβα’, θα σε ρωτήσω για ένα δικό σου τραγούδι (και προσωπικό αγαπημένο), την ‘Απάθεια’. Πώς κατάφερες να ταιριάξεις αυτούς τους πανέμορφους αλλά αρκετά μελαγχολικούς στίχους με μια τόσο ανάλαφρη και παιχνιδιάρικη μουσική;

Καλησπέρα Σεμπάστιαν! Αρχικά να σημειωθεί πως την πολύ όμορφη μουσική για το κομμάτι αυτό έχει γράψει η Σίσσυ Βλαχογιάννη. Πρέπει να το ακούσεις τώρα που είναι επισήμως ενορχηστρωμένο για το δίσκο και με πνευστά (από τον Δημήτρη Σιάμπο). Εκεί να δεις χαρά! Μου άρεσε η ιδέα να μιλήσω ναι μεν για κάτι αρνητικό, χωρίς όμως να συνοδεύομαι από μελαγχολικές μελωδίες. Ήταν σαν ένα πείραμα για μένα. Το να επιλέξω μια ευχάριστη μουσική για ένα όχι και τόσο ευχάριστο – στιχουργικά- τραγούδι μου φάνηκε ενδιαφέρον!

Απάθεια:

http://www.youtube.com/watch?v=1VmIDvjLwq8

Ξεκινάς το μουσικό σου ταξίδι σε μια δύσκολη οικονομική περίοδο, με ένα είδος μουσικής αρκετά απαιτητικό, καθώς για να αποδοθεί η big-band αίσθηση, χρειάζονται αρκετοί μουσικοί και ιδιαίτερη μέριμνα στις ενορχηστρώσεις. Πόσο δύσκολο ήταν να βρεις τους ανθρώπους να πλαισιώσουν και να στηρίξουν αυτή τη προσπάθεια;

Μου αρέσουν πολύ οι ερωτήσεις σου παρεπιπτόντως. Σε αυτήν εδώ για παράδειγμα θα μπορούσα να σου πω τον πόνο μου αλλά δε θα το κάνω. Θα σου πω απλά ότι είναι πολύ δύσκολο από πολλές απόψεις. Όταν όμως βρίσκομαι πάνω στη σκηνή (τελικά) και ακούω αυτόν τον τόσο γεμάτο και καλά ενορχηστρωμένο ήχο, το απολαμβάνω τόσο πολύ, που ξεχνάω όλα τα εμπόδια!

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια άνθιση της jazz και του swing  στην Αθήνα, με αρκετά μαγαζιά να αφιερώνονται στο συγκεκριμένο ήχο ενώ παράλληλα βλέπουμε να διοργανώνονται και σχετικά χορευτικά happening. Αυτή τη στροφή του νέου κόσμου σε ένα όχι και τόσο νέο είδος μουσικής, πού την αποδίδεις;

Στην ανάγκη απλά για κάτι διαφορετικό (τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα), η οποία μάλλον είναι πολύ έντονη πια. Όπως κάποτε, πριν χρόνια άνθισε για πρώτη φορά στην Ελλάδα ο ροκ ήχος. Τώρα νομίζω πως ίσως ήρθε η ώρα της jazz. Φυσικά υπάρχουν άνθρωποι που ακούν και παίζουν αυτή τη μουσική εδώ και πολλά χρόνια, απλώς τώρα γίνεται ευρύτερα γνωστός ο ήχος της. Αυτό προσωπικά, μου δίνει τρομερή χαρά αλλά και θάρρος.

Αυτή τη περίοδο περνάμε μια φάση κοινωνικοπολιτικών ανακατατάξεων. Παλαιότερα σε παρόμοιες καταστάσεις άνθιζαν ‘στρατευμένες’ μουσικές (καταγγελτικό ροκ και έντεχνο) οι οποίες πλέον δείχνουν να έχουν χάσει το έρισμά τους. Το swing στην Αμερική, γεννήθηκε και άνθισε την περίοδο της μεγάλης ύφεσης. Το ότι αυτήν την εποχή ανθίζει στην Ελλάδα σημαίνει ότι περνάμε τη δικιά μας ‘μεγάλη ύφεση’;

Φυσικά. Πιστεύω πως η χώρα μας περνάει μια από τις δυσκολότερες φάσεις της. Τώρα που πραγματικά υπάρχει πρόβλημα (και δεν είναι ότι απλά γκρινιάζουμε χωρίς λόγο) ο κόσμος έχει ανάγκη να ξεμουδιάσει το μυαλό του. Δεν είναι τυχαίο πως αυτό το είδος μουσικής άνθισε τότε στην Αμερική και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως έχει αρχίσει να παίρνει τέτοια δυναμική και στη χώρα μας. Δεν πιστεύω όμως πως η jazz είναι μια μόδα που ήρθε και θα φύγει. Απλά κάποιοι θα την προσπεράσουν και κάποιοι άλλοι θα την ερωτευτούν και θα την ακολουθούν για πάντα όπως έγινε κάποτε και με τη ροκ μουσική.

Μουσικά σου πρότυπα/επιρροές ποια είναι; Υπάρχουν καλλιτέχνες με τους οποίους θα ήθελες πάρα πολύ να συνεργαστείς;

Έχω επιρροές από διάφορες μουσικές και διάφορα είδη, μιας και στο σπίτι ακούγαμε τα πάντα (αν εξαιρέσεις τη Britney Spears και τους N*sync που τους άκουγα αποκλειστικά στο δωμάτιό μου, ευτυχώς μόνο κατά την περίοδο της  εφηβείας μου). Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που θα ήθελα να συνεργαστώ. Από το εξωτερικό μου αρέσει τρομερά ο Michael Buble και η φοβερή μπάντα του, ενώ στην Ελλάδα εκτιμώ πολύ τον Αλκίνοο Ιωαννίδη από τους παλαιότερους και την καταπληκτική Νατάσσα Μποφίλιου από τους πιο καινούργιους. Για μένα δε μετράει απλώς το ταλέντο κάποιου, αν δε συνοδεύεται από ήθος. Δε μπορώ να θαυμάσω πραγματικά κάποιον αν ξέρω πως στην καθημερινότητά του είναι υπερόπτης ή αγενής.  

Η jazz και το swing έχουν συνδεθεί με μεγάλους χώρους. Στην Ελλάδα ποιος θεωρείς ότι θα ήταν ο ιδανικός χώρος για να φιλοξενήσει μια big-band jazz ορχήστρα;

Αν ο κόσμος συνεχίζει να αγκαλιάζει αυτό που κάνουμε, σκοπός είναι να προστεθούν στο μέλλον ακόμα περισσότερα πνευστά. Αυτό, όπως καταλαβαίνεις, δυσκολεύει ακόμα πιο πολύ τα πράγματα. Χώροι που να μπορούν να φιλοξενήσουν και να στηρίξουν τη δουλειά αυτή (να χωρέσουν δηλαδή τη μπάντα στη σκηνή και να αποδώσουν ηχητικά το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα) δεν υπάρχουν πολλοί, όμως σίγουρα υπάρχουν και προσωπικά έχω στόχο να παίζουμε σε καλούς χώρους με καλό ήχο, ώστε να μην πηγαίνει χαμένη και τόση δουλειά.

Στο Σταυρό του Νότου, τι να περιμένουμε να ακούσουμε;

Ένα πρόγραμμα γεμάτο γνωστά κομμάτια, παιγμένα όμως με έναν τρόπο αλλιώτικο. Μπορεί να μην υπάρχουν (ακόμα) 13 πνευστά, αλλά οι τρεις πνευστοί μας όπως και οι υπόλοιποι μουσικοί της μπάντας αποδίδουν καταπληκτικά τον ήχο μιας big band χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το πρόγραμμα είναι 100% μόνο αυτό το ύφος. Επίσης, παίζουμε και 4 δικά μου κομμάτια. Από Σεπτέμβρη με το καλό,θα παίζουμε και όλο τον δίσκο!

Πότε νιώθεις περισσότερο άγχος; Όταν παρουσιάζεις ένα δικό σου νέο τραγούδι live ή όταν διασκευάζεις για πρώτη φορά ένα ήδη γνωστό, αγαπημένο τραγούδι;

Γενικά είμαι η θεά του άγχους. Μη με ρωτάς λοιπόν πότε νιώθω άγχος. Πάντα νιώθω άγχος! Στο live όμως η αλήθεια είναι ότι (μετά τα 2-3 πρώτα κομμάτια) μου φεύγουν τα πάντα. Για όσα κομμάτια παίζουμε πλέον στο live  και έχουμε αποφασίσει ότι θα μπουν στην playlist, νιώθω περήφανη. Είτε είναι δικά μου, είτε όχι, οπότε μάλλον αισθάνομαι το ίδιο ό,τι και να παίζουμε.

Το ντεμπούτο-άλμπουμ σου πότε να το περιμένουμε; Θέλεις να μας μιλήσεις και για τους συντελεστές;

Τον Σεπτέμβριο υπολογίζουμε να το έχουμε στα χέρια μας! Παραγωγός μου θα είναι ο Νίκος Μακράκης, ο οποίος θα επιληφθεί των λεπτομερειών που αφορούν τα διαδικαστικά.

Πέρα από τις εμφανίσεις στο Σταυρό του Νότου τι άλλο ετοιμάζεις μέσα στο καλοκαίρι;

Για το καλοκαίρι, γενικά, προτεραιότητά μου είναι ο δίσκος. Θέλω να δουλέψουμε πολύ σκληρά πάνω σ’αυτό ώστε όταν τελικά βγει, να νιώθω περήφανη για κάθετί που θα ακούσει κάποιος μέσα. Πιθανότατα να γίνουν και ορισμένα live, αλλά λίγα.

Ευχαριστώ πολύ!

Εγώ ευχαριστώ πολύ για τις ενδιαφέρουσες ερωτήσεις! 🙂

H Μαρίζα Ρίζου και η big band της επιστρέφουν στο Σταυρό του Νότου (στο club) για τρεις τελευταίες Πέμπτες 3,10 και 17 Μαΐου.

Συνέντευξη στον Σεμπάστιαν Φραγκόπουλο