Epica: Unleashed in Gagarin (φωτορεπορτάζ και video)

Οι συστάσεις για το συγκρότημα, όσον αφορά τους φίλους του σκληρού ήχου, είναι περιττές. Σε κάποιους αρέσουν ενώ άλλοι δυσανασχετούν και μόνο στην ιδέα του «ατμοσφαιρικού metal με γυναικεία φωνητικά». Το μόνο σίγουρο είναι πως το μουσικό όχημα του Mark Jensen, με πολιορκητικό κριό την αιθέρια (και ως φωνή και ως παρουσία) Simone Simons, κατάφερε να εισβάλει και να εδραιωθεί στο χώρο του συγκεκριμένου ήχου ως μια από τις μεγάλες δυνάμεις του.

The Obsessive Devotion:

Το ελληνικό κοινό, ως γνωστόν, τρέφει ιδιαίτερη αδυναμία προς οτιδήποτε σκοτεινό/ατμοσφαιρικό/μελαγχολικό, οπότε σε συνδυασμό με το σχετικά φθηνό εισιτήριο και το ‘γεμάτο’ billing (με δύο support), δεν αποτελεί έκπληξη η γενναία προσέλευση του κόσμου στον συναυλιακό χώρο της Λιοσίων. Το Gagarin δεν ήταν γεμάτο, αλλά με τον εξώστη ανοικτό, υπήρχε αρκετός κόσμος για να δημιουργεί metal ατμόσφαιρα στις μπροστινές σειρές και αρκετός χώρος πιο πίσω για να απολαύσουν την συναυλία με την άνεσή τους οι λιγότερο εκδηλωτικοί οπαδοί.

Blank Infinity:

Τα δύο support σχήματα που άνοιγαν τη συναυλία ήταν οι Έλληνες ‘Seduce the Heaven’ και οι ‘διεθνείς’ (με πέντε μέλη από πέντε διαφορετικές χώρες) ‘Sceptical Minds’. Δυστυχώς έφτασα αργοπορημένος στο Gagarin και πρόλαβα μόνο το δεύτερο μισό του set των Sceptical Minds. Kαι λέω «δυστυχώς» γιατί όσο παίξανε κατάφεραν να ‘κερδίσουν’ το κοινό και να κάνουν ακόμα και αυτούς που περίμεναν στωικά την ώρα των Epica, να κουνάνε ρυθμικά το κεφάλι τους εγκρίνοντας αυτό που ακούνε. Οι δύο διασκευές που επιφύλαξαν για το τελείωμα του set τους, “Ace of Spades” και “Born to be Wild”, ξεσήκωσαν και τους πιο απαθείς μεγαλώνοντάς μας την όρεξη για το κυρίως πιάτο της βραδιάς.

Τα φώτα του Gagarin χαμήλωσαν γύρω στις 22:00 υπό τους ήχους της εισαγωγής του “Karma”. Η μπάντα βγαίνοντας στη σκηνή προκάλεσε έναν ορυμαγδό από κοριτσίστικες τσιρίδες (οι θηλυκές οπαδοί των Ολλανδών είχαν καταλάβει από νωρίς τις σειρές μπροστά στο κάγκελο) που δεν καταλάγιασε παρά μόνο ελάχιστα καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας.

Ξεκίνημα με τα καινούρια “Monopoly on Truth” και “Deter the Tyrant” με ενδιάμεση παρεμβολή του “Sensorium” και με όλο το συγκρότημα σε μεγάλα κέφια. Ο Isaac Delahaye (κιθάρες) εκφραστικότερος όλων, όσον αφορά το παιχνίδι με το κοινό, παρέμεινε με το ίδιο πλατύ χαμόγελο μέχρι το τέλος της βραδιάς ενώ ο Yves Huts (μπάσο) δε σταματούσε να χτυπιέται και να ποζάρει με τα πόδια ανοικτά. Ο Mark Jansen ήταν αλάνθαστος στα καθήκοντά του στη κιθάρα και πίσω από το μικρόφωνο ενώ ο Coen Janssen ήταν όσο κινητικός θα μπορούσε να είναι ένας πληκτράς που δεν παίζει στους Slipknot.

Sancta Terra:

http://www.youtube.com/watch?v=Nv0rhpc-hhY

H αδιαφιλονίκητη πρωταγωνίστρια της βραδιάς, όμως, δεν ήταν άλλη από την εκθαμβωτική Simone η οποία μάγευε τις αισθήσεις. Άψογη στην ερμηνεία της, παιχνιδιάρα εκεί που έπαιρνε και ονειρική εκεί που έπρεπε, έκανε πασιφανές ότι μια mezzo soprano δεν είναι απαραίτητο να είναι diva για να αποτελέσει την frontwoman μιας metal μπάντας.

Γλυκιά και γοητευτική, δέσποζε στη σκηνή του Gagarin καθώς μας ταξίδεψε από το επικό “Serenade of Self-Destruction” στο δυναμικό “Sancta Terra” κάνοντας headbanging παρέα με τους υπόλοιπους ‘μαλλιάδες’ της σκηνής (και με τους ανεμιστήρες μπροστά της, να ανεμίζουν τα μαλλιά της σαν πρωταγωνίστρια διαφημιστικού για σαμπουάν).

Delirium:

http://www.youtube.com/watch?v=n8QpZVDBXb4

Εκεί όμως που προκάλεσε ανατριχίλες ήταν στην απόδοση του “Delirium” το οποίο ο κόσμος παρακολούθησε αποσβολωμένος. Συνέχεια με το κλασικό πλέον “Blank Infinity” ενώ στο “The Obsessive Devotion” που ακολούθησε, απολαύσαμε την ιδανική ζωντανή απόδοση του πιο ‘τυπικού Beauty and the Beast’ (αν και κρίνοντας από τα κορίτσια στις μπροστινές σειρές, μόνο ‘Beast’ δεν θεωρούν τον Mark) κομματιού τους.

Storm the Sorrow:

Του “Storm the Sorrow” προηγήθηκε ένα παιχνίδι του Mark και του Isaac με το κοινό, που ως σκοπό είχε το ξελαρύγγιασμα όλων των παρευρισκομένων ενώ το “The Phantom Agony”, το οποίο η Simone προλόγισε ως ένα πάρτι για να εορταστούν τα δέκατα γενέθλια του συγκροτήματος, συνοδεύτηκε από (λίγο κίτς) πολύχρωμα φωτορυθμικά που μας θύμιζαν ότι την ίδια ώρα γινόταν και ο τελικός της Eurovision.

The Phantom Agony:

Κάπως έτσι έκλεισε το προτελευταίο μέρος της βραδιάς, με την μπάντα να αποσύρεται για λίγο και τον Coen να επιστρέφει στη σκηνή παίζοντας με το κοινό και προκαλώντας το να τους πείσει για encore. Τελικά οι «we want more/κι άλλο (ήθελε να το ακούσει και στα ελληνικά)» έπιασαν τόπο και η μπάντα επανήλθε επί σκηνής.

Cry for the moon:

Με “Cry for the moon” ξεκίνησε το τελευταίο μέρος της συναυλίας και το κοινό να τραγουδάει παρέα με τη Simone προτού έρθει η σειρά του “Unleashed” το οποίο προλογίζει ο Mark αλλά τον διακόπτει η Simone με ένα μικρό υπέροχο a capella πίσω από τη σκηνή.

Unleashed:

«Were you not entertained?» ρωτάει με τον αέρα του αυτοκράτορα από το ‘Gladiator’ η Simone, πριν το τελευταίο τραγούδι της βραδιάς, και ξεκινάει το «How can we let this happen…» του “Consign to Oblivion” με τη μπάντα να τα δίνει όλα, και τον κόσμο στο Gagarin να ανταποδίδει με φωνές, τραγούδι, χοροπηδητό και χειροκρότημα.

Consign to Oblivion:

Το συγκρότημα μας αποχαιρέτισε λίγο πριν τα μεσάνυχτα, δίνοντάς μας ραντεβού για την επόμενη φορά. Όσο και αν θέλουμε να λέμε ότι μας αρέσει η μελαγχολία και η ατμόσφαιρα, το γεγονός παραμένει ότι χάρη στους Ολλανδούς, ζήσαμε ένα metal πάρτι που μας άφησε με ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη. Βγαίνοντας από το Gagarin, οι δρόμοι ήταν βρεγμένοι αλλά ο ουρανός ξάστερος. Μεσα σε όλα, οι Epica μας γλίτωσαν κι απ τη βροχή! Τους ευχαριστούμε κι ανυπομονούμε να ξανανταμώσουμε.