Συνέντευξη | Πάνος Βλάχος: «Επιθυμώ να μετατρέπω τους φόβους μου σε κάτι δημιουργικό και να μην τους αφήνω να με “φάνε”!»

Ο Πάνος Βλάχος είναι ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης που το κοινό ξεχωρίζει και με αφορμή την κυκλοφορία του δεύτερου, προσωπικού του album από την Cobalt Musicμε τίτλο «Μετά» η αρχισυντάκτρια του Tralala.gr, Σοφία Μπεκιάρη συναντήθηκε μαζί του για μια συνέντευξη εφ΄ όλης της ύλης με πολλές εκμυστηρεύσεις!

Απολαύστε τον!

Πάνο καλησπέρα, χαίρομαι πολύ που σε συναντώ! Νομίζω Θεωρώ έχεις να μοιραστείς μαζί μαςπολύ ωραία πράγματα.

Κι εγώ χαίρομαι! Μακάρι αυτά που θα πω να έχουν ενδιαφέρον. Η μητέρα μου ξέρεις πάντα μου λέει πως όταν μιλάω, επειδή έχω πολλά πράγματα ταυτόχρονα στο μυαλό μου καταλήγω να μην γίνομαι κατανοητός στο τέλος (γέλια)!

Είναι αυτός ένας τρόπος σκέψης ιδιαίτερα των καλλιτεχνών που είναι και ηθοποιοί;

Μπορεί να είναι και της ηλικίας!!! Εγώ θέλω όσο περνάει ο καιρός να μιλάω λιγότερο αλλά ταυτόχρονα πιο στοχευμένα και ακέραια!

Συμβαίνει αυτό θεωρείς με το πέρασμα των χρόνων στους ανθρώπους της καλλιτεχνίας που έχουν δώσει την σφραγίδα τους; Νιώθουν ότι δεν χρειάζεται να μιλούν και να εκτίθενται στα ΜΜΕ τόσο πολύ;

Δεν νομίζω να ισχύει αυτό, τη σφραγίδα σου την δίνεις συνεχώς και αυτό είναι το ωραίο! Οι επιτυχίες σε ακολουθούν πάντα αλλά το καλλιτεχνικό ενδιαφέρον είναι να συστήνεσαι ξανά και ξανά!!! Εγώ αν μπορούσα να μην μιλάω καθόλου και να μην φωτογραφίζομαι, θα μου άρεσε περισσότερο αλλά δεν είναι εφικτό.

Γιατί το λες αυτό;

Μου δημιουργούνται αμφιβολίες κάποιες φορές διότι ο κόσμος αντιδρά περίεργα! Μπορεί για παράδειγμα να βγει ένας καλλιτέχνης να μιλήσει για ένα θέμα και μετά να θεωρηθεί ότι προσπαθούμε όλοι να στρέψουμε τον κόσμο προς μια κατεύθυνση, ενώ αν ο καλλιτεχνικός χώρος δεν μιλήσει για ένα θέμα… θα κατηγορηθούμε ότι δεν αναφερόμαστε σε σημαντικά θέματα. Και τελικά δεν έχω καταλάβει… θέλουν να μιλάνε καλλιτέχνες ή δεν θέλουν; Επίσης δεν έχω καταλάβει αν γίνεται να μιλάς μόνο με το έργο σου γιατί πολλές φορές το έργο σου δεν το καταλαβαίνουν όλοι.

Τα δημόσια πρόσωπα όμως για να είμαστε και ειλικρινείς μπορούν να εμπνεύσουν ανθρώπους.

Ένας άνθρωπος που είναι δημόσιο πρόσωπο πιθανότατα εμπνέει και όταν βγει και πει πράγματα που είναι αυτονόητα για τους περισσότερους αλλά όχι για όλους ίσως βοηθήσει αυτούς που θα τα διαβάσουν και θεωρώ ότι είναι ωραίο να εκφράζεις κάποιες απόψεις που κάνουν καλό στον κόσμο! Για παράδειγμα το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε και σεβόμαστε τις γυναίκες, τα άτομα τα οποία είναι «διαφορετικά» από εμάς, πώς αντιμετωπίζουμε τον ρατσισμό ή τη σεξουαλική παρενόχληση, πώς αντιμετωπίζουμε τις εθνικές διαφορές! Βασικό όμως σε όλα αυτά είναι πως θα πρέπει να συνάδει ο τρόπος αυτών που λες, ζεις και δημιουργείς με την ηθική και την αισθητική σου!

Ήσουν από την αρχή επιφυλακτικός πριν δώσεις κάποια συνέντευξη ή στην πορεία έγινες;

Επιφυλακτικός δεν ήμουν ποτέ, ίσα – ίσα είναι κάτι το οποίο με ιντριγκάρει! Δεν έχω «καεί» από κάποια συνέντευξη και σκέφτομαι «Χριστέ μου, τι έπαθα; Δεν θα ξαναμιλήσω σε δημοσιογράφο». Απλά προσπαθώ να διαφυλάξω τη δική μου ηρεμία και τη δική μου έκφραση. Νιώθω καλά όταν δεν εκτίθεμαι και προσωπικά και σε ό,τι μου συμβαίνει. Δεν εισπράττω από αυτό κάτι!

Γνώριζες από μικρός ότι θα ασχοληθείς με την υποκριτική και τις τέχνες γενικότερα;

Όχι, δεν το ήξερα από μικρός! Πάντα ήμουν ανήσυχο πνεύμα που ψαχνόταν και κατάλαβα ότι σε αυτό το χώρο της έκφρασης που έχει να κάνει με το θέατρο και τη μουσική – γιατί για μένα μουσική και θέατρο πάνε μαζί – ίσως βρω την άκρη! Όταν κατάλαβα ότι εκεί νιώθω πολύ άνετα γιατί βρίσκω απαντήσεις και ταυτόχρονα έχω καινούργια ερωτήματα, ένιωσα ότι εγώ αυτό θέλω να κάνω. Η απόφαση να ασχοληθώ μόνο με αυτό ήταν δύσκολη γιατί σταμάτησα να κάνω τη δουλειά που έκανα μέχρι τότε. Χρειάστηκε να τα παρατήσω όλα και θα ασχοληθώ αποκλειστικά με αυτό… ένιωθα όμως ότι θέλω να κάνω δημιουργικά πράγματα!

Πως ήταν η μεταβατική περίοδος;

Δεν είμαι σίγουρος ότι υπήρξε μεταβατική περίοδος! Όλο αυτό έγινε απότομα, τα παράτησα όλα σε μία νύχτα και πήγα περιοδεία με τον Καλογερόπουλο!

Φοβήθηκες;

Πιο πολύ φοβήθηκαν οι γονείς μου, η οικογένειά μου… παρά εγώ! Κοιτάζοντας τη ζωή μου πίσω καταλαβαίνω ότι αυτά που θέλω να κάνω και μου αρέσουν πολύ είναι αυτά που με φοβίζουν παράλληλα.

Σε ιντριγκάρει περισσότερο;

Είναι στάση ζωής, δεν έχει να κάνει με την παρακινδυνευμένη ζωή… λειτουργώ έτσι. Δεν εννοώ ας πούμε ότι φοβάμαι να κάνω σούζες με τη μηχανή, άρα ξέρω ότι αυτό θα κάνω. Εννοώ ότι πράγματα τα οποία σε δυσκολεύουν, σε τρομάζουν και τα θεωρείς επικίνδυνα… αυτά θα σου δώσουν το πιο μεγάλο κέρδος και καλλιτεχνικά.

Πάνο θεωρείς ότι ήσουν τυχερός στην μέχρι τώρα πορεία σου ή ότι επένδυσες και δούλεψες πολύ;

Κοιτώντας πίσω, θεωρώ ότι έχω δοθεί πάρα πολύ σε αυτά που κάνω, σε κάθε πράγμα που κάνω… δεν το κάνω για να «ξεχειμωνιάσω». Ο δίσκος που έκανα με την Cobaltαλλά και όλα τα άλλα είναι πολύ συγκεκριμένες επιλογές. Η τύχη είναι πως νιώθω ευλογημένος που πολλοί άνθρωποι με αγκάλιασαν και με στήριξαν, νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για αυτό. Τύχη… φυσικά και υπάρχει. Δεν ξέρω όμως αν τη δημιουργούμε ή την προκαλούμε. Τώρα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, η άποψή μου είναι πως ότι είναι να γίνει, θα γίνει όταν είσαι έτοιμος!

Το πιστεύεις αυτό… ότι το σύμπαν ξέρει και δίνει στον καθέναν αυτά που πρέπει;

Ναι, το πιστεύω πάρα πολύ! Το πρώτο πράγμα που μας ζήτησαν στη δραματική σχολή όταν ξεκινήσαμε ήταν να σηκώσουμε το χέρι μας αν αγαπάμε το θέατρο… και το σηκώσαμε όλοι! Κανείς όμως δεν μας ρώτησε αν πιστεύουμε ότι το θέατρο μας αγαπάει πίσω, πιστεύω ότι η σχέση είναι μονόπλευρη. Για να το καταλάβεις αυτό αρκεί να βάλεις -αντί για θέατρο – το περιβάλλον ή το σύμπαν. Όλοι αγαπάμε τα δάση και το περιβάλλον, σκεφτήκαμε όμως αν μας αγαπάνε και εκείνα, αν υπάρχει μία αλληλένδετη σχέση; Δίνεις κάτι στο θέατρο και στην τέχνη και κάτι θα πάρεις… ό,τι δίνεις – παίρνεις. Δεν το λέω αυτό επειδή στην Ελλάδα έχω την τύχη να είμαι πολύ δημιουργικός και να έχω επιλογές, στο εξωτερικό που πήγα είχα πολύ λιγότερες. Η άποψή μου όμως είναι ότι όσα περισσότερα εσύ δίνεις σε αυτή τη σχέση, θα πάρεις και πίσω αλλά θα τα πάρεις όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή.

Μου μίλησες για το εξωτερικό… τι ήταν αυτό που σε έκανε να θέλεις να στραφείς και προς τα εκεί;

Προσπαθώ να ανακαλύψω νέα πράγματα, να κινούμαι συνεχώς. Πράγματα που πιστεύω ότι έχουν κάτι καινούργιο να μου πουν τα τολμώ, γιατί θέλω να μην γίνομαι βαρετός. Δεν ισχύει αυτό που μπορεί να ακουστεί ότι… «Αυτός την ψώνισε, κατέκτησε το εθνικό θέατρο και πάει στην Αμερική!». Το αντίθετο ακριβώς. Οι καλλιτέχνες που είναι τραγουδοποιοί -γιατί εγώ δεν είμαι τραγουδιστής, είμαι τραγουδοποιός-, αλλά και οι δημιουργικοί συγγραφείς που αγαπώ πάρα πολύ, δημιουργούν κάτι και μετά περιμένουν. Φεύγουν, ταξιδεύουν, βλέπουν, ακούνε κι όταν έρχεται το πράγμα, όταν θέλει… δημιουργούν και πάνε στο επόμενο. Δεν νιώθω ότι έκανα κάτι πρωτοπόρο, πήγα εκεί και ανακάλυψα το αντίθετο. Ανακαλύπτω πόσο σημαντικά πράγματα έχουμε εδώ στην Ελλάδα. Τις προάλλες πήγα να δω στο θέατρο τον φίλο μου τον Κώστα Μπιμπή και περπατούσα σε έναν κόσμο που σε σχέση με αυτόν στον οποίο ζω έξω ήταν σχεδόν επικίνδυνος. Έζησα σε ένα θεατράκι την ύψιστη μορφή τέχνης. Αν μου τύχει μία μεγάλη ταινία ώστε να μεγαλώσω κι εγώ μέσα από αυτήν, καλώς να έρθει… αλλά είναι πιο ενδιαφέρον το πώς αλλάζεις σαν άνθρωπος, όλα αυτά που ανακαλύπτεις. Εγώ όμως δεν μπορώ να αλλάξω την νοοτροπία που επικρατεί και που την χειρίζονται τα media.

Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό ή και στο εξωτερικό; Δεν εντοπίζεις αυτά τα συμπτώματα εκεί;

Πιστεύω ότι εδώ δεν υπάρχει ισορροπία! Φυσικά χρειαζόμαστε και τα πρακτικά, χρειαζόμαστε και το burger… δεν μπορούμε να τρώμε μόνο σαλάτα και κρόκο αυγού κάθε μέρα, θέλει ισορροπία. Κάθε άνθρωπος έχει κι άλλες ισορροπίες, μπορεί να τρέχει και να κάνει γυμναστική κι όταν έχει χρόνο να βλέπει φίλους κι άλλες φορές να κάθεται στον καναπέ του με τον καλό του ή την καλή του και να τρώνε πατατάκια. Με την ίδια λογική δεν μπορούμε να έχουμε στην τηλεόραση μόνο ένα πράγμα. Προφανώς χρειάζεται μία παλέτα επιλογών, απλά στην Ελλάδα υπάρχει μόνο μία… στο εξωτερικό και στις χώρες που είναι πολύ πολιτισμένες, δίνεται η ευκαιρία στα μέσα τα πολύ δημοφιλή να εκπροσωπηθούν όλα τα είδη. Δεν γίνεται η ελληνική πραγματικότητα να έχει απαγορεύσει τη φωνή πολύ σημαντικών ανθρώπων και να επιβάλει άλλες φωνές. Όλες οι οπτικές πρέπει να υπάρχουν, και εκπομπές που μιλάνε για ρούχα, και εκπομπές που μιλάνε για άλλα πράγματα… και μυθοπλασία και show, και ο τροχός της τύχης και μία κωμωδία με ποιότητα. Πρέπει να υπάρχουν όλα!

Εσύ πώς αποφάσισες να μας συστηθείς και ως τραγουδοποιός, τι ήταν αυτό που σε παρότρυνε;

Το «Μετά» είναι ο δεύτερος δίσκος που έβγαλα! Έρχεται κόσμος και μου λέει «Άκουσα ένα τραγούδι σου και μετά μπήκα στο YouTube και είδα ότι έχεις 30, δύο δίσκους!». Να σου πω την αλήθεια, εγώ αυτό ήθελα να πετύχω… δεν ήθελα να επιβάλλω τίποτα σε κανέναν επειδή με ξέρουν από κάπου. Όπως συμβαίνει όταν κάποιος γράφει ένα βιβλίο για αυτά που έχει ζήσει, έτσι και εγώ κάνω τραγούδια αυτά που έχω ζήσει. Ο πρώτος δίσκος περιέχει ιστορίες από το θέατρο που μιλούν για διάφορες καταστάσεις των παραστάσεων. Ο δεύτερος δίσκος που κυκλοφορεί από την CobaltMusicμιλά για τη ζωή μου. Οι περισσότεροι που βάζουν φίλους τους να τραγουδάνε στους δίσκους τους είναι φίλοι τους 20 χρόνια, εγώ τους γνώρισα στο στούντιο… είναι φίλοι μου από το στούντιο, το ανάποδο δηλαδή. Για παράδειγμα ο Μίλτος Πασχαλίδης πιστεύει πιο πολύ σε μένα από τι πιστεύω εγώ στον εαυτό μου. Οφείλω λοιπόν να αποδείξω ότι έχει δίκιο αυτός ο άνθρωπος που πιστεύει ότι πιστεύει για μένα. Όλους τους ανθρώπους που είναι στο δίσκο μου εγώ τους θαύμαζα πάντα. Σε αυτούς παρουσιάστηκε το αποτέλεσμα της δουλειάς μου, όχι ο Πάνος… οπότε έγιναν οι φίλοι μου μέσω των τραγουδιών καθαρά.

Συνηθίζεται εδώ στην Ελλάδα να χρησιμοποιούμε το όνομά μας, εάν είναι γνωστό και δυνατό, για να διευκολύνουμε κάποια πράγματα. Εσύ, λοιπόν, δεν το κάνεις αυτό;

Κάποιος μου είπε πριν μερικές μέρες ότι άκουσε το «Πες μου» και του άρεσε και μπήκε κι άκουσε και τον πρώτο και τον δεύτερό μου δίσκο. Ενθουσιάστηκε και μου λέει «Γιατί δεν τα έβγαζες αυτά όσο ήσουν στη Μουρμούρα;» και λέω «Γιατί τότε θα άκουγες εμένα, όχι τα τραγούδια». Ίσως να προσπαθώ ηλιθιωδώς και αντιεμπορικά να δώσω ένα άλλο στίγμα σε αυτό που συμβαίνει επειδή έτσι όπως συμβαίνει το μισώ. Εκφράζομαι μέσα από ιστορίες που μετατρέπω σε τραγούδια, δεν είμαι τραγουδιστής και ούτε θέλω να γίνω. Είμαι πολύ μέτριος δεξιοτέχνης, παίζω πολλά όργανα από λίγο και τραγουδάω πολύ μέτρια. Όμως αγαπάω πολύ να λέω ιστορίες και να παίζω με τις λέξεις και τα νοήματα. Από τότε που γνώρισα το Μίλτο Πασχαλίδη και τον Κώστα τον Παρίση βλέπω το πράγμα πολύ πιο σκηνοθετικά και δεν με έχουν περιορίσει η αλήθεια είναι, με αφήνουν να πω τα πράγματα όπως τα καταλαβαίνω και τους ευχαριστώ.

Στο εξωτερικό έτσι δεν θεωρείται ολοκληρωμένος ένας καλλιτέχνης;

Ναι! Η γενιά η δική μου, τα άτομα με τα οποία έχω παίξει μαζί και στο εθνικό και τα ξέρω, τα εκτιμώ και τα λατρεύω… μπορούν και κάνουν τα πάντα σε μία παράσταση. Έτσι είναι η νέα τάση πια!

Είναι βέβαια πολλοί κι αυτοί που επιλέγουν το «φαίνεσθαι» παρά το «είναι»!

Ζούμε στην εποχή της εικόνας, που το επιτάσσει αυτό. Είναι πιο ενδιαφέρουσα η εικόνα! Λόγω της κρίσης μπαίνουμε και στη λογική του «τα κάνω όλα για να επιζήσω». Εμένα όμως δεν με αφορά αυτό.

Δείχνεις να είσαι πολύ «άνετος» και σίγουρος για το πώς θα σου έρθουν τα πράγματα. Έχεις μπει ποτέ σε αυτή τη λογική του «να βγάλω τα προς το ζην»;

Το ένα δεν αναιρεί το άλλο, δεν νιώθω ότι είμαι οκ σε καμία περίπτωση. Έχω βρεθεί στο εξωτερικό χωρίς πλάτες, χωρίς βραβεία από τις Κάνες και χωρίς μια δουλειά. Είναι διαφορετικό να σου προκύψει μια ταινία και να πας και να ζήσεις εκεί, κι είναι διαφορετικό το να πας για σπουδές για παράδειγμα. Το να έχεις μια στάση ζωής σαν κι αυτή που συζητάμε δεν προϋποθέτει να έχεις και οικονομική άνεση, στην Αμερική δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει καταστραφεί οικονομικά. Δεν είναι καθόλου κακό κάποιος να έχει λεφτά, αλλά δεν είναι απαραίτητο για να κρατάς μια αισθητική στις επιλογές που κάνεις. Είναι υπέροχο κάποιος να βγάζει λεφτά από αυτό που αγαπά και κάνει. Ο Μίλτος Πασχαλίδης, για παράδειγμα, είναι popγιατί είναι popular… είναι πολύ εμπορικός, γεμίζει ασφυκτικά το Σταυρό του Νότου όλο τον χρόνο. Οι επιλογές που κάνει τώρα, είναι λιγότερες καλές επειδή πάει καλά; Δεν το θεωρώ δικαιολογία αυτό.

Έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι που έχουν κάνει επιτυχία και έχουν βγάλει χρήματα, είναι πια οκ και δεν χρειάζεται να ανησυχούν για τίποτα.

Διαφωνώ πάρα πολύ, οποιοσδήποτε είναι προβεβλημένος, έχει παίξει σε πέντε τηλεοπτικές σειρές και τον έχει μάθει ο περιπτεράς της γειτονιάς του… σημαίνει ότι είναι και οκ για την υπόλοιπη ζωή του; Όχι δεν είναι αυτός ο στόχος, αν προβάλλεται αυτό το μήνυμα… είναι λάθος.

Έχεις νιώσει ποτέ να χάνεις το στόχο σου λόγω της έντονης αναγνωρισιμότητας;

Όχι, την «ακούει» κάποιος ο οποίος έκανε κάποια πράγματα που πήγαν πολύ καλά και χάρηκε γι’ αυτό. Δεν χάρηκα που κάποιος έμαθε το όνομά μου και μου φώναξε στο δρόμο.

Τι έμαθες από το Γιώργο Μαργαρίτη, γράφοντας μαζί του ένα ντουέτο;

Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι ένα κεφάλαιο από μόνος του, και σαν άνθρωπος και σαν προσωπικότητα. Προσωπικά πιστεύω ότι από όλους τους ανθρώπους μπορείς να πάρεις πράγματα, από ανθρώπους σαν κι αυτούς για τους οποίους συζητάμε παίρνεις πολλές φορές πράγματα. Ο Μαργαρίτης έχει μια αθωότητα, μια λαϊκή γνώση και σοφία και μια αίσθηση στο τραγούδι και στα πράγματα γενικότερα που εκφράζει με έναν πολύ δικό του τρόπο. Οι λέξεις με τις οποίες επιλέγει να μιλήσει είναι πολύ πιο σοφές από λέξεις καθηγητή πανεπιστημίου. Καταλάβαινε τι προσπαθώ να κάνω, πριν του το εκφράσω. Είναι ένας άνθρωπος αληθινός χωρίς φίλτρα σε έναν τελείως ψεύτικο κόσμο. Όλοι μας σήμερα ζούμε με φίλτρα, κι εγώ όπως σου μιλάω τώρα σκέφτομαι τι θα πω και μήπως αυτό παρεξηγηθεί. Εκείνος με έναν μαγικό τρόπο δεν λογοκρίνεται!

Ανασφάλειες έχεις;

Βεβαίως, ποιος δεν έχει ανασφάλειες; Μόνο οι guru στην Ινδία δεν θα έχουν. Εγώ έχω πολλές!

Πες μου μια ανασφάλειά σου όσον αφορά το επάγγελμά σου… Τι είναι αυτό που σε φοβίζει πιο έντονα;

Νομίζω ότι σε αυτή την περίοδο που με συναντάς δεν χρησιμοποιώ τη λέξη «φόβος» και πολύ συχνά. Δεν σκέφτομαι πολύ τα «αν» και τα «ίσως», ότι είναι να ‘ρθει… θα έρθει. Επιτυχία, αποτυχία, χαρά, οικονομική καταστροφή, λύπη… ότι κι αν έρθει, προσπαθώ να το κάνω κάτι, να δημιουργήσω ένα «λουλούδι» που μπορεί να είναι μια παράσταση, ένα τραγούδι, μια performance… Οτιδήποτε μου συμβαίνει, καταλήγει έτσι. Και στην παράσταση που θα κάνω τώρα στη Σφίγγα, τους φόβους μου παίρνω και τους κάνω ιστορίες. Ιστορίες για την οικογένειά μου, τους δημοφιλείς ή επώνυμους φίλους μου, σκετς για πράγματα που ειλικρινά μου έχουν συμβεί. Θα μπορούσε αυτή η παράσταση να λέγεται «Το νόημα της ζωής»! Αυτό που με ρωτάς είναι αυτό που γενικά επιθυμώ να κάνω, να μετατρέπω τους φόβους μου σε κάτι δημιουργικό και να μην τους αφήνω να με φάνε.

Είναι αυτό ένα μήνυμα προς όλα τα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με αυτό το χώρο και αντιμετωπίζουν δυσκολίες ίσως και λόγω της εποχής;

Μακάρι! Αν κάποιος με ακούσει και βρει την ελπίδα να ζήσει χωρίς φόβο, θα είμαι πολύ ευτυχής που τον βοήθησα να τα καταφέρει. Εγώ αυτό είναι που λέω, δεν είπα ποτέ «Μην φύγεις από την Ελλάδα» ή «Μην παρατήσεις τη δουλειά σου», το θέμα είναι να μην τα κάνεις από φόβο.

Θα εξακολουθήσεις να μοιράζεις τη ζωή σου μεταξύ Ελλάδας κι εξωτερικού;

Ότι έρθει! Τα πράγματα θα έρθουν μόνα τους. Η βάση μου είναι το εξωτερικό, αλλά όταν μου προτείνουν όμορφα πράγματα στη χώρα μου και στην Ευρώπη… με πολύ χαρά θα τα κάνω. Τον περασμένο χρόνο ταξίδεψα πάρα πολύ με την παράσταση που έκανα και τώρα βγήκε ο δίσκος μου από την Cobaltμε τίτλο «Μετά» αλλά και η ταινία «ΑιγαίοSOS» στην οποία έπαιξα. Θα κάνω και δύο παραστάσεις στη Σφίγγα, όπως σου είπα και πριν, και θα ‘χω την ευκαιρία να παρουσιάσω πάλι κάτι διαφορετικό. Δεν ξέρω που θα ζήσω, όπου έρθει…!

Τι είναι αυτό που σου προσφέρει η εταιρία σου, η CobaltMusic, ως τραγουδοποιός που είσαι; Και είναι πιστεύεις το επάγγελμα αυτό ομαδικό;

Το επάγγελμα του τραγουδιστή διαφέρει από του ηθοποιού σε πολύ βασικά στοιχεία. Είναι ομαδικό «άθλημα» το τραγούδι, στον δεύτερο μου δίσκο πολλά τραγούδια δημιουργήθηκαν και μέσα στο studio γιατί τους πήγαινα συνέχεια καινούρια πράγματα και συζητούσαμε. Αυτό που κερδίζω από την εταιρεία μου είναι πως συζητάμε για πράγματα που δημιουργώ αλλά όχι για να τα περιορίσουμε. Προσπαθούμε να τα κάνουμε να έχουν μεγαλύτερη ακρίβεια. Μοιραζόμαστε μια κοινή αισθητική κι αυτό με βοηθάει, έχω την ανάγκη να μην με πιέσουν να γίνω κάτι άλλο από αυτό που είμαι. Ξέρουν ότι ο Πάνος είναι αυτό, δεν ψάχνουν το σουξέ που θα τραγουδήσω και θα παίξει πολύ φέτος το χειμώνα. Θέλουμε να κοιτάμε πίσω και να λέμε ότι το 2018, τρία χρόνια μετά τον πρώτο δίσκο, μάζεψα ιστορίες και τις παρουσίασα σε μορφή τραγουδιών. Αυτό θα κάνουμε και στην παράσταση, ιστορίες τραγουδιών με παράλληλες ιστορίες από τη ζωή μου. Όλο αυτό δεν γίνεται να το κάνεις μόνος σου!

Πόσο εύκολα σου βγαίνει το να τραγουδάς και ειδικά μπροστά σε κόσμο;

Δεν το έχω συνηθίσει ακόμη, είναι δύσκολο. Απενοχοποιούμαι σιγά σιγά και προσπαθώ πάντα να έχω την κιθάρα μου στο χέρι γιατί έτσι νιώθω άνετα. Επειδή είμαι πάντα ένας ερασιτέχνης οργανοπαίχτης, αισθάνομαι πιο άνετα όταν μιλάω. Στο τραγούδι, όταν αφηγείσαι δικά σου πράγματα, δεν μπορείς να το κρύψεις με τίποτα. Όταν παίζεις έναν ρόλο, κρύβεσαι στο ρόλο.

Αφήνεσαι, λοιπόν, στα συναισθήματα σου επί σκηνής ή χρησιμοποιείς τις γνώσεις σου στην υποκριτική για να μην δείξεις όσα νιώθεις;

Αφήνομαι στα συναισθήματά μου, ότι μου συμβαίνει είναι καλοδεχούμενο.

Συνέντευξη & Επιμέλεια: Σοφία Μπεκιάρη

Φωτογραφίες: byRon

Απομαγνητοφώνηση: Αθανασία Βογιάρη