Ένας φίλος είχε μπουζούκι, που του το είχε πάρει ο πατέρας του, και όταν πήγα επίσκεψη στο σπίτι του και το είδα σκέφτηκα ότι ήθελα κι εγώ. Από εκείνη την ηλικία ασχολήθηκα γενικότερα με τη μουσική, χωρίς όμως να σκεφτώ ποτέ το τραγούδι. Η πρώτη φορά που άνοιξα το στόμα μου για να τραγουδήσω μπροστά σε κόσμο ήταν στα 19 μου χρόνια σε ένα ρεμπετάδικο στη Σόφια της Βουλγαρίας όπου σπούδαζα. Δε σου κρύβω ότι στην πρώτη νότα του τραγουδιού που είπα, το «Αχ Χελιδόνι μου», η φωνή μου δε βγήκε ποτέ! Έπαθα σοκ και χρειάστηκα κάποια δευτερόλεπτα για να συνέλθω και να συνεχίσω να τραγουδάω. Τότε άκουσα λοιπόν τη φωνή μου και μαζί με αυτήν πολύ θετικά σχόλια, φυσικά με πολλά περιθώρια βελτίωσης. Και μάλιστα μου κακοφάνηκαν αυτά τα «περιθώρια» γιατί εγώ καλά με άκουγα! Βέβαια δεν είχα μελετήσει ακόμα τους μεγάλους τραγουδιστές, όπως τον Γιάννη Πάριο, τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Στράτο Διονυσίου, τον Πάνο Γαβαλά, τον Δημήτρη Μητροπάνο…

Κώστας Καραφώτης @ tralala.gr

Τα παρακολουθώ πάρα πολύ λίγο γιατί γενικώς δε βλέπω πολύ τηλεόραση. Μπορώ όμως να σου πω ότι υπάρχει μια τεράστια εξέλιξη από άποψη παραγωγής, γιατί για να βγει ένα καλό ηχητικό αποτέλεσμα στα live είναι πάρα πολύ δύσκολο. Συγκεκριμένα το Greek Idol ήταν ίσως η καλύτερη μουσική παραγωγή που βγήκε ποτέ στην τηλεόραση. Σε ό,τι αφορά τα ταλέντα, δεν έχω άποψη γιατί τα παρακολουθώ ελάχιστα. Δεδομένου όμως ότι έχει φύγει η παράμετρος του reality, νομίζω ότι είναι καλύτερα τα πράγματα τώρα. Και δε θα μπορούσα να συμβουλεύσω ένα παιδί που ονειρεύεται να γίνει τραγουδιστής να μην τον κάνει γιατί είναι δύσκολα τα πράγματα και δεν υπάρχει χώρος.

Αυτά τα shows δίνουν σε κάποιους –όχι σε όλους- μια ευκαιρία να αναδειχθούν και να γίνουν αναγνωρίσιμοι. Αυτό βέβαια είναι ευχή και κατάρα ταυτόχρονα… να γίνεις αναγνωρίσιμος χωρίς να έχεις ιστορία από πίσω σου.

Κώστας Καραφώτης @ tralala.gr

Βέβαια. Έχω πιστέψει πάρα πολύ σε τραγούδια γιατί αποτελούν αυτό που θα ήθελα να είμαι εγώ πιο πολύ – συγκριτικά με αυτό που προωθήθηκε αρχικά στο όνομά μου. Ουσιαστικά όμως επιλέγεται πάντα μία μέση λύση για να μπορώ να υπάρχω ακόμα σε αυτόν τον χώρο. Από κάπου λοιπόν κερδίζεις και από κάπου χάνεις. Τραγούδια σαν αυτά που με ρώτησες, μπορώ να σου πω ένα από κάθε δίσκο. Από τον πρώτο του Αντώνη Βαρδή ήταν το «Δεν πιστεύω τίποτα».

Από τον επόμενο, το «Δεν υποχωρώ», είναι το «Πού να ήξερε». Ειδικά γι’ αυτά τα δύο τραγούδια έχω σκάσει! Δε μπορώ να το χωνέψω ακόμα, όχι επειδή μου άρεσαν εμένα και ποτέ κανείς δεν τα ανέφερε ή δεν μου τα ζήτησε, αλλά γιατί έρχεται κόσμος στο μαγαζί που μου τα ζητάει κι εγώ ντρέπομαι γιατί δεν τα έχω περασμένα και δε ξέρω τι να τους πω.

Κώστας Καραφώτης @ tralala.gr

Ευτυχώς έχει ηρεμήσει αρκετά το πράγμα. Είναι κάτι που πράγματι μπορεί να σε φέρει σε δύσκολη θέση. Δε μπορώ βέβαια να κατηγορήσω μια απλή αναφορά στην προσωπική μου ζωή. Τη θεωρώ δικαιολογημένη, έχοντας βγει από ένα reality μέσα από το οποίο έδωσα ο ίδιος τροφή για κάτι τέτοιο, παρόλο που δε συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή ότι αυτό θα με ακολουθεί για πάντα. Απλώς με ενοχλεί όταν παίρνει διαστάσεις και αναπαράγεται χωρίς να ισχύει και χωρίς να υπάρχει λόγος.

Ουσιαστικά γίνεται γιατί κάποιες εκπομπές χρειάζονται να γεμίσουν το χρόνο τους και αυτό είναι που με πειράζει. Πάντως ανακάλυψα πως όσο δεν ασχολούμαι καθόλου μαζί τους, οτιδήποτε και να πούνε, τόσο το καλύτερο…

Κώστας Κραφώτης @ tralala.gr