http://www.youtube.com/watch?v=9wSWfHRvgcU
Τελικά, απέχετε από τα μουσικά δρώμενα και κάνετε έκτακτες δουλειές ή έχετε επιλέξει έναν άλλον δικό σας δρόμο;
Όχι, θέλω να πιστεύω ότι τέρμα τα έκτακτα. Χρωστάω στον εαυτό μου λίγη κανονικότητα τώρα. Είναι πιο δύσκολα από ποτέ, αλλά πρέπει να το κάνω. Το χρειάζομαι και ελπίζω να αντέξω τους βοριάδες, τους νοτιάδες, τις θύελλες και τις πάσης φύσεως αντιξοότητες.
Τραγουδίστρια, στιχουργός, συνθέτρια. Ποιος από τους τρεις ρόλους είναι πιο δύσκολος;
Το καθένα έχει τις δυσκολίες αλλά και τις χαρές του. Όμως το γράψιμο, η δημιουργία, είναι σαφώς πιο δύσκολο. Από το τίποτα, πρέπει να φτιάξεις έναν μικρό κόσμο που να ενδιαφέρει τουλάχιστον άλλον έναν.
Έχω ωστόσο την αίσθηση ότι νιώθετε περισσότερο τραγουδοποιός. Δεν είναι δύσκολος αυτό το κομμάτι της δουλειάς σας; Οδηγεί στην μοναξιά;
Απίστευτο πόση μοναξιά και κάνω ό,τι μπορώ για να βάλω κι άλλους στο παιχνίδι. Τον ενορχηστρωτή μου, τους μουσικούς, να μοιραστώ και τα ζόρια αλλά και τη χαρά μου. Άχρηστη είναι η χαρά όταν δεν την μοιράζεσαι. Σε βάζει και κάνεις κουταμάρες για να εκτονωθείς. Γι αυτό μ’ αρέσει το θέατρο. Είμαστε πολλοί και χαιρόμαστε ο ένας τον άλλον.
Πέρα από το πρακτικό κομμάτι, τι νιώθετε ότι έχει αλλάξει από τα βινύλια μέχρι την σημερινή εποχή που τα δισκοπωλεία κλείνουν και η μουσική εξαρτάται από το διαδίκτυο;
Ο τρόπος διακίνησης άλλαξε. Οι αμοιβές. Κάποιοι από μας κινδυνεύουν από εξαφάνιση. Δεν είναι ωραίο ούτε δίκαιο να δουλεύεις σκληρά και να μην αμοίβεσαι. Ας ελπίσουμε να βρεθεί ο τρόπος να μπορούν να ζουν και οι δημιουργοί μόνο που φαντάζομαι ότι θα πάρει χρόνο να συνηθίσει αυτός που κάνει download να πληρώνει τον κόπο αυτού που τόση χαρά του δίνει. Πρέπει να το μαθαίνουν οι γονείς στα παιδιά τους και οι δάσκαλοι στους μαθητές. Να έχουμε ήθος και στο διαδίκτυο. Αυτά τα 50 ή πόσα σεντς είναι για τον άλλον το ψωμί του και το γάλα του παιδιού του. Πιστεύω ότι εφόσον δεν υπάρχουν εταιρείες και μεσάζοντες στη μέση, ο κόσμος θα καταλάβει και θα σκεφτεί και τον καλλιτέχνη. Για να δούμε…
Σήμερα, θα στέλνατε ”Χαιρετίσματα στην εξουσία”;
Αυτή τη στιγμή πρέπει να πάρουμε από ένα βρωμόξυλο και να φυλάμε σκοπιά, έλα εδώ εσύ, έκλεψες; Να κι ετούτη, να κι εκείνη. Και δρόμο. Εσύ, τι; Δεν έκανες αυτά που μας υποσχέθηκες; Άρπα τη κι εσύ. Φύγε εσύ, έλα εσύ. Αυτό πρέπει να κάνουμε κι όχι να μας ξεφτιλίζουν και μάλιστα μετά μουσικής. Όχι. Άλλα χρειάζονται τώρα…
Α, και κάτι ακόμα να ξεκαθαρίσουμε. Και η αντιπολίτευση, εξουσία είναι. Όχι “δεν είδα”, “δεν ξέρω”, “δεν ήμουνα εγώ”…
Τι είναι αυτό που σαν λαό μας κάνει να μην βελτιωνόμαστε με τα λάθη μας και να γυρνάμε πάλι στα ίδια χωρίς καμία εξέλιξη; Ασθενής μνήμη, άγνοια ή είμαστε ακόμη στην ιδεολογία της Μαίρης Παναγιωταρά;
Αυτό με την Παναγιωταρά, άσχετο. Τι σας φταίει η γυναίκα; Που τρέχει και δε φτάνει να τα προλάβει όλα και της την πέφτουν κι από πάνω; Τι κακό έχει μια γυναίκα που δουλεύει για να ζήσει και ταυτόχρονα προσπαθεί να φροντίσει και την οικογένειά της. Εγώ το βρίσκω καθόλα αξιέπαινο. Το χρήμα που θεοποιήθηκε μας χάλασε κι έγινε η μόνη μας αξία, αληθινό ή ψεύτικο, φούσκα και σαπουνόφουσκα. Μας εξαγόρασαν με τα πακέτα τους και τα ωραία τους ρούχα και τ’ αυτοκίνητα, σαν τους Ινδιάνους με τα μπιχλιμπίδια και τα καθρεφτάκια και πάνε τα πορτοκάλια μας και οι ελιές μας και τα λεμόνια μας και τα κεράσια. Και δεν έχω τίποτα με την άνοδο του βιωτικού επιπέδου, καλοδεχούμενη φυσικά, αλλά πρέπει να μάθουμε να το διαχειριζόμαστε το χρήμα. Ναι. Και η άγνοια, βεβαίως. Μεγάλο πρόβλημα. Εγώ αυτή τη στιγμή έχω πολλές απορίες για τα οικονομικά και δεν βλέπω κανέναν να έχει διάθεση και γνώση να μου τις λύσει.
Η μουσική θα μπορούσε να είναι το αντίδοτο στην σημερινή κρίση του πνεύματος, των ηθών και των αξιών;
Η μουσική μπορεί να είναι μια παρηγοριά, μια παραμυθία αλλά και ξυπνητήρι στην κρίση του πνεύματος και των αξιών, δεν μπορεί να βρει λύσεις στα προβλήματα, όμως. Χρειάζονται βαθιές τομές, στην Παιδεία. Επαναπροσδιορισμός στις θεωρίες και τις αισθητικές. Και διαφήμιση στις ηθικές αξίες.
Υπάρχουν δείγματα νέων καλλιτεχνών που θαυμάζετε και ακούτε;
Υπάρχουν καινούριες φωνές στο ελληνικό τραγούδι, πολύ ενδιαφέρουσες. Όσο μπορώ τις παρακολουθώ, μόλις τις “ανακαλύψω”. Είναι πρόβλημα για τα νέα παιδιά να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στις μέρες μας. Αλλά όποιος έχει αξία δε χάνεται, ακόμα κι έτσι.
Στους στίχους σας, υπάρχει συχνά μια χιουμοριστική διάθεση. Έτσι αντιμετωπίζεται και τη ζωή;
Και έτσι, αλλά φοβάμαι και αλλιώς…
Γράφετε πολύ συχνά μουσική για Θέατρο και Κινηματογράφο, και έχετε μια εξαιρετική συνεργασία με τους Μιχάλη Ρέππα – Θανάση Παπαθανασίου. Σε τι διαφέρουν αυτά τα τραγούδια από την κλασική δισκογραφία;
Τα τραγούδια που γράφονται για μια παράσταση οφείλουν να είναι απολύτως ενταγμένα στην υπηρεσία του έργου. Να εντάσσονται στο χρόνο και στο χώρο του. Έτσι τις πιο πολλές φορές δεν “αντέχουν” έξω από την παράσταση. Είναι όμως πιο εύκολο να γραφτούν, γιατί υπάρχει το αντικείμενο. Τα άλλα, των δίσκων είναι αυτόνομα και πιο άμεσα αλλά και πολύ δυσκολότερο να γραφτούν, όπως είπαμε και πριν.
Τι θα δει κανείς την Δευτέρα 2 Ιουλίου, στην Τεχνόπολη του Δήμου;
Μια συναυλία πολυπρόσωπη και πολύχρωμη, με κάποιους απ’ τους σπουδαιότερους ανθρώπους του ελληνικού τραγουδιού που θα πουν τραγούδια μου κι εγώ δικά τους για να γιορτάσουμε το νέο μου “ξεκίνημα” στην Ελλάδα της μουσικής και της ανάπτυξης, του μνημονίου αλλά και του φιλότιμου, που ελπίζω ότι δεν έπαψε να μας διακρίνει και να μας καθοδηγεί.
Υπάρχουν επόμενα σχέδια, είτε για εμφανίσεις είτε για νέα τραγούδια;
Αυτός είναι ο στόχος μου. Μια δυναμική επιστροφή με τα όλα της.
Τέλος, αν γράφατε τώρα ένα τραγούδι για την ζωή, τι τίτλο θα είχε;
Νομίζω πως το Πού πας καραβάκι με τέτοιο καιρό; τα λέει όλα αυτή τη στιγμή. Ειδικά αυτό το “με τέτοιον καιρό”…
Σας ευχαριστώ πολύ και τιμή μου που τα είπαμε έστω και έτσι.
Συνέντευξη στον Τάσο Μπιμπισίδη
