Ejekt 2012 Day not forgotten με Kasabian και James (πλούσιο φωτορεπορτάζ + videos)

Από εκεί και πέρα, ακόμα και το ‘μεσαίο΄ονόματα του φεστιβαλ συνεχίζει να κινούνται στα ίδια indie μονοπάτια, με τους ανερχόμενους βρετανούς Band of Skulls να έχουν ήδη στο ενεργητικό τους μια μεγάλη επιτυχία (με το “I Know what I am”) και να έχουν κερδίσει παγκόσμια αναγνωρισιμότητα με συμμετοχές σε κινηματογραφικά και τηλεοπτικά soundtrack.

Οι τελευταίες προσθήκες στο lineup είναι οι Βέλγοι Customs και οι δικοί μας Wheatman που έχουν και τη δύσκολη αποστολή να ‘κερδίσουν΄ το κοινό παίζοντας υπό αντίξοες (μεσημεριανές) καιρικές συνθήκες.

Ένα ακόμα ευχάριστο χαρακτηριστικό του φετινού Ejekt είναι και η επιστροφή του για δεύτερη συνεχή χρονιά στη πλατεία νερού. Ο χώρος, πέρυσι κρίθηκε αξιοπρεπέστατος για live και ίσως τελικά να εξελιχθεί σε ‘σπίτι’ για το Ejekt. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι φέτος ο καιρός ήταν σύμμαχος του φεστιβάλ, καθώς το παραθαλάσσιο αεράκι σε συνδυασμό με τα δροσερά σύννεφα που εμφανίστηκαν την Τετάρτη στον αττικό ουρανό αποτέλεσαν ευχάριστη αλλαγή από τον καύσωνα της προηγούμενης εβδομάδας.

Στη πλατεία νερού έφτασα (λόγω κίνησης και λοιπόν υποχρεώσεων) γύρω στις 18:30, με αποτέλεσμα να φτάσω την ώρα που τελειώνανε οι Customs , οι οποίοι όμως, κρίνοντας από το (σχετικά μεγάλο για την ώρα) πλήθος που είχε στηθεί μπροστά στη σκηνή πρέπει να ικανοποίησαν με την απόδοσή του.

Sweet Sour:

Στις 19:00, το βρετανικό power trio (Russell Marsden σε κιθάρα και φωνητικά, Emma Richardson σε μπάσο και φωνητικά και Matt Hayward στα ντραμς) των Band of Skulls ανεβαίνει στη σκηνή με το “Sweet Sour”.

To garage rock της παρέας από το Southampton, παραπέμπει ευθέως σε White Stripes, με φοβερή δουλειά στον όγκο του ήχου τους. Ακούσαμε “Lies”, “Patterns”, “Fires”, “The Devil takes care of his own”, “Cold Fame” ενώ σχετικός πανικός επικράτησε στο άκουσμα του πιο γνωστού τους single, του “I Know what I am”.

I know what I am:

Τα σόλο του Russell ήταν καθηλωτικά, ο Matt ασελγούσε με βία πάνω στο drum set του και η αποστασιοποιημένη Emma παρέμενε γλυκύτατη αν και είχε κατακοκκινίσει από τον ήλιο. Το set της μπάντας ολοκληρώθηκε με “You aren’t pretty but you got it going on”, “Light of the Morning” και “Death by Diamonds and Pearls”.

Υοu aren’t pretty but you got it going on:

Συνολικά οι Band of Skulls άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις και αξίζει να σημειωθεί ότι έπαιξαν γύρω στα δέκα λεπτά παραπάνω απ ότι προέβλεπε το πρόγραμμα, με αποτέλεσμα οι καθυστερήσεις να λάβουν σιγά σιγά μορφή χιονοστιβάδας και οι Kasabian να βγούνε τελικά κοντά στα μεσάνυχτα. Αλλά αυτά πιο κάτω, γιατί τώρα ήρθε η ώρα του Miles Kane.

O Miles Kane εξελίχθηκε σε ‘δυνατό’ μουσικό χαρτί, χάρη στη συμμετοχή του στο ‘project’ (το αναφέρω σαν project γιατί δεν διαφαίνεται διάθεση για συνέχισή τους σαν μπάντα, τουλάχιστον για την ώρα) των Last Shadow Puppets (παρέα με τον Alex Turner των Arctic Monkeys). Μπορεί οι πιο ‘ψαγμένοι’ να τον ήξεραν και από τη συμμετοχή του στους Rascals αλλά σίγουρα το ντουέτο που έκανε με τον Alex Turner είναι που του έδωσε την ευκαιρία να ανοίξει τα φτερά του σαν σόλο καλλιτέχνης και να κερδίσει τις εντυπώσεις με το ντεμπούτο του ‘Colour of the Trap’.

Rearrange:

Με ένα δίσκο, λοιπόν στις αποσκευές του, ο Miles με τη μπάντα του βγαίνουν στη σκηνή και αμέσως ξεκινάνε με ένα από τα hits του, το αγαπημένο “Rearrange”.

First of my kind:

H σκηνική του παρουσία πολύ δυναμική, ενώ απευθυνόταν συχνά-πυκνά στο κοινό το οποίο ανταποκρινόταν ιδιαίτερα θερμά. Ακούσαμε “Kingcrawler”, “Telepathy”, το νέο single “First of my Kind”, “My Fantasy”, “The Responsible” ενώ ήταν όμορφη έκπληξη η παρουσία του b-side “Looking out my window” στο setlist.

Looking out my window:

To set του Miles ολοκληρώθηκε με “Counting down the Days”, “Inhaler” ενώ ο μεγάλος χαμός έγινε στο κομμάτι που κυριαρχεί εδώ κι ένα χρόνο στα ντόπια ροκ ραδιόφωνα, το “Come Closer”.

Come Closer:

Συνολικά η παρουσία του Kane και της μπάντας του (για κάτι λιγότερο από μια ώρα) ήταν απολαυστική, σφιχτή και μας άφησε με διάθεση για περισσότερο. Λογικά τον χειμώνα θα έχουμε την ευκαιρία να τον απολαύσουμε σε κλειστό χώρο.

Οι James δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι για το ελληνικό indie κοινό (παρέα με τους Puressence, τον Cave και λίγους ακόμα) ό,τι είναι και οι Scorpions για τους παλιοροκάδες. Μια ένοχη απόλαυση που όμως σπάνια μας αφήνει δυσαρεστημένους.

O Tim Booth με την παρέα του ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 22:00 με “Johnny Yen” και τον κόσμο από κάτω να τους αποθεώνει. Για το “Say something” ο Tim κατέβηκε μπροστά στο κοινό προκαλώντας ταραχές ενώ η μπάντα συνέχισε με “Ring the Bells” και “English Beefcake”.

Say Something:

Η αλήθεια είναι ότι όσο άσχημος κι αν ακούγεται ο όρος legacy band (προς αποφυγή παρεξηγήσεων χρησιμοποιώ τον όρο για να χαρακτηρίσω τη live συμπεριφορά της μπάντας που ‘σνομπάρει’ τις πιο πρόσφατες δουλειές της) , πρακτικά, όταν μιλάμε για τόσο ικανοποιητικά live acts σαν τους James, δεν μπορούμε παρά να τους παραδεχτούμε και να τους βγάλουμε το καπέλο για τη διάθεση και το μεράκι με το οποίο αποδίδουν το παλιό, πλην όμως πολυαγαπημένο υλικό τους.

Sometimes:

Συνέχεια με “P.S.”, “Sometimes” και το προσωπικό μου αγαπημένο “Tomorrow”, ενώ ο Booth σε κάθε σόλο επιδιδόταν στον χαρακτηριστικό χορό του (σαν χταπόδι που το χτυπάνε 10 κιλοβάτ) που ξεσηκώνει το κοινό.

Tomorrow:

“I wanna go home”, “Out to get you”, “Space”, “Madieval”, “Born of frustration” και “She’s a Star” συντήρησαν τον ενθουσιασμό, ενώ αξίζει να αναφερθεί ότι η δεύτερη πιο έντονη σκηνική παρουσία μετά τον Booth ήταν αυτή του Andy Diagram (τρομπέτα) ο οποίος και εμφανίστηκε με φανέλα της εθνικής Ελλάδας.

Laid:

Σε ένα κατά γενική ομολογία άψογο στη σύνθεσή του, setlist, οι James άφησαν τα best of the best για το τέλος με τα “Laid” και “Getting away with it” να προκαλούν πανζουρλισμό και όλο τον κόσμο να τραγουδάει.

Getting Away with it:

Για κλείσιμο του set είχαμε το “Sit Down” το οποίο ο παλαβός Tim τραγούδησε ενώ έκανε crowd surfing ‘αποτελειώνοντας’ τους οπαδούς της μπάντας. Αλλά να που στο τέλος υπήρχε κι άλλη μια έκπληξη. Η μπάντα αποφάσισε ότι έχει χρόνο για άλλο ένα τραγούδι και με μια φωνή όλος ο κόσμος άρχισε να αναφωνεί «Senorita». Ο Tim δε χαλάει χατίρι, και παρότι ομολόγησε ότι είναι απροβάριστο, μας χάρισε μια απολαυστική εκτέλεση κλείνοντας οριστικά την εμφάνιση των James (κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα) με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Senorita:

Κλείνοντας το κομμάτι των James, απλά αξίζει να ειπωθεί ότι εμφανίσεις σαν αυτήν είναι που κάνουν τον κόσμο να επιστρέφει και να γεμίζει τα venues σε κάθε εμφάνισή τους στη χώρα μας. Δεν ξέρω αν είναι επαγγελματισμός ή χημεία, αλλά σίγουρα χρήζει μελέτης από νεότερους και πιο hip καλλιτέχνες.

Πλησιάζει η ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα και όλα σχεδόν είναι έτοιμα για την υποδοχή των headliners Kasabian στη σκηνή. Το σύμβολο του Velociraptor δεσπόζει στο φόντο και λίγο μετά τα μεσάνυχτα η παρέα από το Leicester καταλαμβάνει το σανίδι του Ejekt.

Days are forgotten:

To ξεκίνημα είναι εκρηκτικό και προδίδει τι μέλλει να ακολουθήσει. Η ιαχή του “Days are forgotten” δεσπόζει στα μεγάφωνα και ο κόσμος από κάτω τρελαίνεται. Οι πέντε Kasabian με την εξαίρεση του μπασίστα Chris Edwards (που μοιάζει νορμάλ) είναι όλοι ένας κι ένας. Ο κιθαρίστας Jay Mehler είναι ίδιος ο Lou Reed στα (όχι και τόσο)νιάτα του, o Ian Mathews μοιάζει με παιδί που πάει λύκειο, ο τρελός Sergio Pizzorno (κιθάρα φωνητικά) με μακρύτερο μαλλί πλέον, μοιάζει με κλώνο του Russel Brand ενώ ο τρελο-Tom Meighan εμφανίστηκε επί σκηνής με τεράστιο μαύρο γυαλί με κόκκινο σκελετό και με δερμάτινο μπουφάν κουμπωμένο μέχρι πάνω (και αργότερα θα αποκαλυπτόταν ότι φοράει μακρυμάνικη μπλούζα από κάτω!).

Shoot the runner:

Και όμως, αυτή η παρέα των πέντε τρελο-βρετανών προκάλεσε πανικό στη πλατεία νερού. “Shoot the runner”, “Velociraptor”, “Underdog”, “Let’s Roll Like we used to” αποτέλεσαν αλληλουχία μουσικών χτυπημάτων από πλευράς μπάντας, ενώ ιδιαίτερα μεγάλος χαμός έγινε στο “Where did all the love go?”

Where did all the love go:

Στη συνέχεια ακούσαμε “I.D.”, “Take Aim” (με τον Sergio να αναλαμβάνει χρέη frontman), “Club Foot”, “Re-Wired”, “Empire” ένα “Fast Fuse” που στη συνέχεια εξελίσσεται σε “Misirlou” και “Goodbye Kiss”.

To βασικό κομμάτι του set τους κλείνει με “L.S.F. (Lost Souls Forever)” και με όλο τον κόσμο να τραγουδάει, ενώ καθώς η μπάντα αποχωρεί ο Sergio παραμένει επί σκηνής ‘παίζοντας’ με το κοινό.

L.S.F. (Lost Souls Forever):

Η επιστροφή επιφυλάσσει κομμάτια που προκαλούν απίστευτο χοροπηδητό. Το encore ξεκινάει με “Switchblade Smiles” αλλά πραγματικά κορυφώνεται μέσα στον χαμό που προκαλείται από τους ήχους του “Vlad the Impaler”. To τελευταίο κομμάτι της βραδιάς ο Tom το αφιερώνει σε όλους τους Έλληνες τονίζοντας ότι η κρίση δε πρέπει να μας πάρει από κάτω. «I am the god of hellfire» λοιπόν και στις πρώτες νότες του “Fire” όλη η πλατεία νερού μεταμορφώνεται σε μια μάζα που χοροπηδάει και δονείται υπό τους ήχους του.

Fire:

Μετά από κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα, η μπάντα αποχαιρετάει αφήνοντας τον Tom τελευταίο επί σκηνής να μας λέει καληνύχτα τραγουδώντας a capela Beatles και “She Loves You”.

Το Ejekt 2012 κάπου εκεί (δύο παρά το ξημέρωμα) τελειώνει, και μπορώ να πω ότι στέφεται με απόλυτη επιτυχία. Η παρουσία του κόσμου ήταν αθρόα, οι μπάντες κινήθηκαν σε υψηλά επίπεδα απόδοσης και κατά την έξοδο όλοι είχαν ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους. Και του χρόνου λοιπόν, ακόμα καλύτερα να ευχηθούμε!

Πιο κάτω δείτε όλες τις φωτογραφίες από τη δραδιά του Ejekt Festival!