Προσπερνώντας τα καθόλου δευτερεύουσας σημασίας παρελκόμενα, περνάμε στο πρώτο από τα δυο εγχώρια γκρουπ, τους Lucky Funeral. Αδυνατώντας να θυμηθώ έστω και μια μέτρια εμφάνισή τους στο παρελθόν, δεν αποτέλεσε έκπληξη η αρτιότατη απόδοση μιας μπάντας που ζει και αναπνέει για να βρίσκεται στο σανίδι. Εξ’ άλλου το sludge στο οποίο επιδίδονται δεν χάνει σε τίποτα από μια εμφάνιση κάτω από τον καυτό ήλιο.
Και αν ο ήλιος δεν αφαίρεσε τίποτα από τους Lucky, στους επίσης δικούς μας Planet Of Zeus έρχεται να χώσει το μαχαίρι του stoner ακόμα πιο βαθιά στο κόκκαλο, αποτελώντας το κατάλληλο σκηνικό για τον ήχο τους. Χωρίς δυσκολία απέδειξαν για ακόμα μια φορά γιατί η μουσική τους δεν περιορίζεται μόνο εντός των συνόρων μας, και με set-list που βασίστηκε όπως ήταν αναμενόμενο στο τελευταίο τους δίσκο (“Macho Libre”), είμαι σίγουρος πως προκάλεσαν αίσθηση και σε κοινό που δεν είχε προηγουμένως έρθει σε επαφή με τη μουσική τους.
Όσοι μεγαλώσαμε με Helloween νιώσαμε τεράστια χαρά όταν μάθαμε τη σύμπτυξη δύο ακρογωνιαίων λίθων, όχι μόνο της κλασικής σύνθεσης αυτού του μεγάλου συγκροτήματος, αλλά και αυτού που σήμερα ορίζουμε ως ευρωπαϊκό power metal, με σκοπό τη δημιουργία των Unisonic. Φυσικά τα υπόλοιπα μέλη που συμπληρώνουν το group μόνο τυχαία δεν είναι (Dennis Ward, Kosta Zafiriou, Mandy Meyer). Και αν το ομώνυμο, απλά καλό, ντεμπούτο τους δεν στάθηκε ικανό να αναθερμάνει, στο βαθμό που ελπίζαμε τουλάχιστον, την αγάπη μας για το παρακμάζων τα τελευταία χρόνια power (κάτι που συνέβη όχι τόσο λόγω ποιότητας συνθέσεων, όσο λόγω ύφους), τότε η προοπτική να ακούσουμε ζωντανά από τη φωνή του Kiske τα αγαπημένα μας τραγούδια στάθηκε ένας πολύ σημαντικός λόγος, για μένα τουλάχιστον, ώστε να παρευρεθώ στη Μαλακάσα.
Ο κακός ήχος, που δυστυχώς θα μας απασχολήσει και στο μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς, ήταν ένας μόνο από τους λόγους που δεν ευχαριστήθηκα όσο θα ήθελα την εμφάνισή τους. Μουσικά το συγκρότημα στάθηκε ικανοποιητικότατο, με τον Kiske να μην είναι στη καλύτερη δυνατή φόρμα, αφού όταν τα τραγούδια χρειάζονταν επιστράτευση των ψιλών νότων του που έχουμε αγαπήσει, φαινόταν να δυσκολεύεται και η έντασή της φωνής του έπεφτε αισθητά, αλλά κάνοντας φιλότιμες προσπάθειες να ξεσηκώσει το κοινό, με όχι και τόσο ικανοποιητικά αποτελέσματα. Το set-list περιελάμβανε σχεδόν ολόκληρο το ντεμπούτο τους, και εδώ εντοπίζω το κυριότερο λόγο για τον οποίο δεν κατάφεραν να μας ξεσηκώσουν. Γιατί, εντάξει, το καταλαβαίνω πως πιστεύουν σε αυτό το νέο τους εγχείρημα και επιθυμούν να το προωθήσουν όσο μπορούν, αλλά αυτό δεν αντισταθμίζει ούτε το γεγονός ότι πρόκειται για έναν απλά συμπαθητικό δίσκο που αδυνατεί να σταθεί ως ο κινητήριος μοχλός σε ένα live, ούτε φυσικά μπορεί να μετριάσει τη δίψα μας για ύμνους των Helloween. Εξ’ άλλου όταν ακούσαμε τα μόλις δύο κομμάτια από τους pumpkin kings (“March Of Time” και “I Want Out”) φάνηκε τι ήταν διατεθειμένος ο κόσμος να «δώσει» στο συγκρότημα.
Υπεραγαπημένη μπάντα του ελληνικού κοινού οι Paradise Lost, με πολυάριθμες εμφανίσεις στη χώρα μας, οπότε δεν νομίζω να υπάρχει οπαδός τους που να περίμενε διακαώς τη συγκεκριμένη «ηλιόλουστη» εμφάνισή τους που ήταν δεδομένο ότι θα αφαιρέσει κάτι από τη σκοτεινή τους ατμόσφαιρα. Ως εκ τούτου, το «απωθημένο» δεν ήταν σίγουρα το επικρατών συναίσθημα στη συγκεκριμένη τους εμφάνιση. Δυνατό χαρτί του συγκροτήματος τα τελευταία χρόνια στέκονται οι δίσκοι τους που φαίνεται να έχουν αναζωπυρώσει για τα καλά το ενδιαφέρον των οπαδών τους (αν υποθέσουμε πως αυτό είχε κάπως ξεθυμάνει την περίοδο μεταξύ 1999 και 2004). Ο κάκιστος ήχος με υπερβολικά μπουκωμένες τις κιθάρες, η φωνή του Holmes να μην βγαίνει με τίποτα, set-list κουτσουρεμένο στα 40 λεπτά (από τη μια ώρα που ήταν προγραμματισμένο) και μια υπερβολικά «εύκολη» επιλογή κομματιών, δεν νομίζω πως η συγκεκριμένη εμφάνισή τους θα είναι από αυτές που θα θέλουν να θυμούνται οι οπαδοί τους…
*Αργότερα ο Holmes δήλωσε: συγνώμη που δεν παίξαμε περισσότερο, με ταλαιπωρούσε ένα κρύωμα τις τελευταίες μέρες, με τη φωνή μου να μην είναι στα καλύτερά της αλλά αυτός ο ήλιος την αποτελείωσε. Pissed off
Οι Machine Head ήταν το συγκρότημα που με ενδιέφερε με διαφορά λιγότερο απ όλους. Οι παλιότερες δουλειές τους με αφήνουν αδιάφορο με ελάχιστες εξαιρέσεις (συγκεκριμένα κομμάτια εννοώ), ενώ η θύελλα που δημιούργησαν με τους τελευταίους δύο δίσκους τους φάνηκε να με παρασέρνει μέχρι ένα (μικρό) βαθμό. Επόμενο ήταν λοιπόν ένα set-list βασισμένο στις τελευταίες δύο δουλειές τους να μου δώσει τη μέγιστη δυνατή ευχαρίστηση, κάτι που εν τέλη συνέβη. Σε τυχόν προσπάθεια να εξετάσει κάποιος το κάθε συγκρότημα με όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά κριτήρια, οι Machine Head ήταν η καλύτερη μπάντα της ημέρας με εξαιρετική σκηνική παρουσία και απόδοση. Για ακόμη μια φορά όμως ο κακός ήχος ήρθε να βάλει τρικλοποδιά στο τελικό αποτέλεσμα.
Την τεράστια χαρά της ανακοίνωσης της επίσκεψης των Black Sabbath στη χώρα μας, διαδέχτηκε η διάγνωση για την γνωστή πλέον κατάσταση υγείας του Iommi να σκορπάει λύπη στους απανταχού οπαδούς του, καθώς και τα ατυχή (ας τα ονοματίσουμε έτσι….) γεγονότα που οδήγησαν σε ρήξη το συγκρότημα με τον Bill Ward και φυσικά η αναμενόμενη και άκρως δικαιολογημένη ακύρωση των περισσότερων εμφανίσεων του συγκροτήματος. Ίσως η καλύτερη δυνατή παρηγοριά, τηρουμένων πάντα των συνθηκών, ήταν η ανακοίνωση της επίσκεψης του Ozzy με ένα πολύ δυνατό (και λίγα λέω) line up (εκτός του συγκροτήματός του συμμετέχουν και οι: Geezer Butler, Slash και Zakk Wylde) κάτω από την επωνυμία Ozzy and friends.
Από τη στιγμή που το set-list ήταν δεδομένο ότι θα είναι μοιρασμένο ανάμεσα στις προσωπικές του δουλειές και σε αυτές με τους Sabbath ήταν σίγουρο ότι θα ακούγαμε μόνο κλασικά κομμάτια. Και αν αυτό για επιφανειακούς και περιστασιακούς οπαδούς φαντάζει ως η απόλυτη επιλογή κομματιών, προσωπικά θα ήθελα και λιγότερο γνωστά (αν υποθέσουμε ότι έχουν τέτοια) αλλά εξίσου αγαπημένα τραγούδια, ώστε να λειτουργήσουν ως εκπλήξεις. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν συνέβη, και στη μόλις μιάμιση ώρα που έπαιξαν (με πολύ μεγάλα solos όπως ήταν αναμενόμενο) ακούσαμε τις μεγαλύτερες επιτυχίες του. Φυσικά τέτοιες σκέψεις αρνητισμού έκαναν περίπατο με το που έμπαινε η πρώτη νότα και σε παρέσερνε στη δύνη αιώνια αγαπημένων κομματιών, για να επιστρέψουν (οι σκέψεις) μόνο μετά τα πέρας της συναυλίας, εξαιρετικά εξασθενισμένες.
Για πρώτη φορά, επιτέλους ο ήχος δεν στάθηκε εχθρός του συγκροτήματος, με σύσσωμη την μπάντα να στέκεται είτε σαν μονάδες είτε σαν σύνολο στα μεγάλα ύψη που τόσα χρόνια έχει ο καθένας τους ξεχωριστά καθιερωθεί (πλέον και ο δικός μας Gus). Και φτάνουμε στο σημείο όπου δικαιολογημένα θα υπάρξει διχασμός, και δεν είναι άλλο από τις εντυπώσεις που άφησε ο Ozzy. Προσέξτε, εντυπώσεις και όχι απόδοση. Για την απόδοσή του πιστεύω πως δεν υπάρχει κάποιος που να μην μπορεί να καταλάβει ότι ο άνθρωπος έχει χάσει εδώ και καιρό την ικανότητα να πει ένα ολόκληρο τραγούδι σωστά, και στη συγκεκριμένη εμφάνιση μάλιστα η φωνή του από το πρώτο κιόλας τραγούδι ήταν χειρότερη απ’ ότι στα τελειώματα της προηγούμενης εμφάνισής του στη χώρα μας, αν και άγνωστο πως, δεν χειροτέρεψε στη συνέχεια (και δικαίως οι κακεντρεχείς θα πεταχτούν και θα πουν, πόσο παραπάνω;) με φανερή βελτίωση μάλιστα σε όλα τα Sabbath κομμάτια. Ακόμα και ανάμεσα στα κομμάτια όπου προσπαθούσε να μιλήσει, ακουγόταν σαν τον Ζεντ (Μεγάλη των μπάτσων σχολή ντε!). Δικαίως λοιπόν όποιος κράτησε κριτική στάση απέναντι σε αυτό που έβλεπε-άκουγε (και δεν θα μπορούσα να αδικήσω κανέναν για μια τέτοια στάση) εξαιτίας της φωνής και μόνο, δεν θα ήταν δυνατό να διασκεδάσει.
ΌΜΩΣ, και εδώ εστιάζουν όσοι έφυγαν ευχαριστημένοι με αυτό που βίωσαν(εμού του ιδίου συμπεριλαμβανομένου), αφ’ ενός μεν δεν ήταν δυνατόν να μην είσαι προετοιμασμένος για αυτό που θα ακούσεις, και αφ’ ετέρου όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με live εκτελέσεις τραγουδιών που σε συνόδεψαν στα πρώτα σου βήματα στο ταξίδι που σε εισήγαγε στο κόσμο του heavy metal (ή rock, όπως θέλετε πείτε το), είτε ήταν 5 είτε 40 χρόνια πριν, τραγούδια με τα οποία είσαι άρρηκτα συναισθηματικά δεμένος μαζί τους, τραγούδια που κουβαλούν αναμνήσεις μαζί τους, τότε είναι μάταιο να προσπαθείς να αντισταθείς όταν σε παρασύρουν σε ένα τέτοιο ταξίδι.
Βλέποντας λοιπόν αυτό το ιερό τοτέμ live για ακόμα μια φορά, έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να είναι παππούς πολλών από τους παρευρισκόμενους, να χοροπηδά, να τραγουδάει χωρίς να τον ενδιαφέρει αν θα εκτεθεί, χωρίς προηχογραφημένη βοήθεια, τότε ναι, μπορώ να πω ότι έφυγα ευχαριστημένος, με την ικανοποίησή μου να πηγάζει από αυτό που ο Ozzy πρεσβεύει, έχοντας γνώση ότι η εμφάνιση αυτή πάτησε στην ιστορία και όχι στο παρόν του.
Setlist:
Intro
Bark At The Moon
Μr. Crowley
Suicide Solution
I Don’t Know
Shot In The Dark
Rat Salad
Iron Man
War Pigs
N.I.B.
Fairies Wear Boots
Crazy Train
I Don’t Want to Change the World
Mama, I’m Coming Home
Paranoid
Δες όλες τις φωτογραφίες από το Rockwave Festival πιο κάτω!
Δες επίσης τα ρεπορτάζ από Rockwave Festival Day 1 και Rockwave Festival Day 3
Διαβάστε επίσης
