Χαρούλα Αλεξίου – Δήμητρα Γαλάνη ζωντανά στο θέατρο Βράχων! (πλούσιο φωτορεπορτάζ)

tralala.gr Posted On 7 Ιουλίου, 2012

741 Προβολές

Κοινοποιήσεις

Σπουδαίες ερμηνεύτριες κι οι δύο, μοιράστηκαν τη σκηνή ισότιμα για να μας χαρίσουν μια πραγματικά… φανταστική συναυλία. Μια συναυλία… μεγατόνων! Αληθινά πρώτη φορά ένιωσα τόση ενέργεια να ξεπηδά από την σκηνή, να πλημμυρίζει τον κόσμο, τον χώρο, τον αέρα, μέχρι και τους βράχους ολάκερους! Απίστευτη η χημεία μεταξύ τους. Οι φωνές τους τόσο μα τόσο ταιριαστές που ήταν στιγμές που πίστευες ακούς έναν και μόνο άνθρωπο. Η απόλυτη ένωση!

Ήρθαν κοντά μας με διάθεση να περάσουν καλά, μα να κάνουν κι ό,τι περνά από το χέρι τους για να περάσουμε εμείς καλύτερα. Ξεκινώντας με τη «Συναυλία» με τον κόσμο να τους αποθεώνει με το θερμότερο χειροκρότημα που έχω ακούσει ποτέ σε ζωντανή εμφάνιση, τραγούδησαν δυνατά μαζί μας «…μας φάγανε όλα μας τα χρήματα αλλά μας έμεινε η ροκιά…» κι εμείς απαντήσαμε ακόμα δυνατότερα. Με το χειροκρότημά μας να μοιάζει ποτάμι γοργό! «Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που φτάσατε ως εδώ απόψε, ήταν η πρώτη τους κουβέντα, «σας ευχαριστούμε για την τόσο μεγάλη προσέλευση. Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει». Το χειροκρότημά μας ως θετική απάντηση και ταυτόχρονα καλωσόρισμα έλυσε τους κάβους και το ταξίδι ξεκίνησε!

Πρώτη μένει στη σκηνή η Δήμητρα κι οι φράσεις της ήρθαν σαν βάλσαμο στην ψυχή. «Περνάμε δύσκολα. Το ξέρετε, το ξέρω. Πρέπει να είμαστε όλοι μαζί. Τώρα είμαστε όλοι μαζί. Το βλέπω. Όταν τα τραγούδια καταφέρνουν να μας ενώνουν δε χρειαζόμαστε κάτι άλλο. Μην το ξεχνάμε. Πώς γίνεται σε ένα τόσο μαγικό πλήθος, όλοι μα όλοι, να έχουμε ξεχάσει το πώς, το τι, το γιατί περνάμε όλα αυτά τα δύσκολα, και να τραγουδάμε όλοι μαζί ένα τραγούδι. Μεγάλο μάθημα μας δίνει το τραγούδι. Εμείς σα λαός έχουμε τη μουσική στο πετσί μας! Έχουμε και την ευτυχία να ζούμε σε μια χώρα που έχει ανθρώπινη κλίμακα. Βγαίνει αυτός ο λαμπρός ήλιος, που ο βόρειος ποτέ του δε θα μπορέσει να τον καταλάβει, μας ζεσταίνει πρώτα την ψυχή και μας λαμπρύνει τη ματιά, την καρδιά. Είναι δύσκολα, καθόλου εύκολα αλλά με τη μουσική και με την τέχνη θα το καταφέρουμε. Θυμάμαι, γιατί είμαι μεγάλη, πως υπήρξαν κι άλλες δύσκολες χρονιές, παλιότερα, κι άλλες δυσκολίες. Τις ξεπεράσαμε όμως. Είμαστε δυνατοί. Πρέπει να παραμείνουμε δυνατοί. Μπορούμε. Να υποκλιθώ βαθιά και να σας ευχαριστήσω. Είναι απίστευτο αυτό που ζούμε απόψε μαζί». Με μοναδικό τρόπο μας είπε όλα όσα σκεφτόμαστε, όλα όσα θέλουμε να πούμε στον εαυτό μας στον διπλανό μας κι όμως δεν βρίσκουμε τα λόγια, δεν βρίσκουμε το θάρρος. Έχουμε όμως το κουράγιο. Να αγωνιστούμε! Να παλέψουμε, να κερδίσουμε.

Η Χαρούλα μας διηγήθηκε πώς γνωρίστηκαν, πώς ξεκίνησαν, πώς στάθηκαν και συνεχίζουν να στέκονται στο σανίδι, στην πρώτη σειρά, στην «πρώτη γραμμή» από τότε μέχρι τώρα, τόσα χρόνια, πόσα τραγούδια, πόσες όμορφες κι άλλες τόσες δύσκολες στιγμές και καταστάσεις κι εκείνες εδώ! Σταθερά! Μαζί της αναπολήσαμε τον «Άνθρωπό» μας, τον ιδανικό, «…που να λέει, ναι, και να το εννοεί…. που να στρέφω το κεφάλι και να μένει το χαμόγελό του εκεί….», χορέψαμε κι ένα «Ταγκό» που το χαρήκαμε αυτήν την όμορφη δροσερή βραδιά όλοι.

Οι δύο καλλιτέχνιδες μας χάρισαν παλιές και νέες επιτυχίες τους, δίνοντας μια άλλη πνοή κι ένα άλλο νόημα στο μεγάλο ταξίδι που ξεκινήσαμε μαζί τους τόσα χρόνια. Ένα ταξίδι που συνεχίζεται ακόμα και θα συνεχιστεί για πολύ. Για τρεις σχεδόν ώρες τραγουδήσαμε μαζί τους όλα τα αγαπημένα τους τραγούδια. Μεγάλοι συνθέτες και στιχουργοί παρέλασαν μπροστά μας, μα και τραγούδια που έγραψαν οι ίδιες.

Ήταν ανατριχιαστικά συγκινητικό να βρίσκονται ταυτόχρονα πάνω στην ίδια σκηνή. Ήταν εξαιρετικά εντυπωσιακές, η κάθε μια χωριστά, στο πρόγραμμα που παρουσίασε η καθεμιά τους ξεχωριστά. Τραγούδησαν από το «Ζω» ως τα «Στερεότυπα» κι από την οδό «Αριστοτέλους» μέχρι το «Δι’ ευχών». Εμείς τους τραγουδήσαμε τη μικρή «Νεφέλη» αλλά και το «Ξημερώνει» άξιοι μαθητές και μαθήτριές τους τόσα χρόνια. Συγκινηθήκαμε, γελάσαμε, χαρήκαμε, ενθουσιαστήκαμε, καμαρώσαμε, μαγευτήκαμε! Ήταν μια βραδιά που από την αρχή ως το τέλος της παρακαλούσα μέσα μου «δώσε μου άλλα δυο μάτια να βλέπω κι άλλα δύο αυτιά να τις ακούω». Μοιραστήκαμε μαζί τους τα τραγούδια, τις μελωδίες τους, στίχους, χαρές, λύπες, ρυθμούς, αναστεναγμούς, αλλά και το ύφος και το ήθος τους. Η κάθε μία ξεχωριστά μα κι οι δυο μαζί είναι ανεπανάληπτα απλά… υπέροχες!!!

Μαζί τους, υποστηρικτές σταθεροί, οι συνεργάτες και φίλοι τους, οι μουσικοί, Κώστας Παπαδούκας (πιάνο, πλήκτρα, ενορχηστρώσεις), ο Γιώργος Ζαχαρίου (πιάνο, πλήκτρα, harmonica, ενορχηστρώσεις), ο Θάνος Γκιουλετζής (βιολί), ο Νίκος Κατσίκης (μπουζούκι, κιθάρα ακουστική, λαούτο ισπανικό), Λάμπης Κουντουρογιάννης (ηλεκτρική κιθάρα), Κοσμάς Κοκκόλης (μπουζούκι, κιθάρα ακουστική), Νίκος Πολίτης (μπάσο ηλεκτρικό & ακουστικό), Σεραφείμ Γιαννακόπουλος (τύμπανα). Τον ήχο (για εμάς) επιμελήθηκε ο Παύλος Σαπουντζής, ενώ για τον ήχο (επί σκηνής) υπεύθυνοι ήταν ο Αντώνης Παραμύθης και ο Παναγιώτης Ηλιόπουλος. Ο σχεδιασμός του φωτισμού ανήκε στην κυρία Ντεκώ.