Για του λόγου το αληθές απλά θυμίζω: Εκπομπή μέσα στις φυλακές, καυτές αναφορές σε κοινωνικά θέματα και καθημερινότητα, νέα ταλέντα και νέοι άνθρωποι στο προσκήνιο, μηνύματα από απλούς ανθρώπους που ακούγονται από κάποιους και προβάλλονται, ανοιχτή εκπομπή για όλους χωρίς επίσημους και πρώτες θέσεις και άλλα πολλά. Με χαλάει λίγο η ασπίδα στην Αλέκα και η προβολή της αλλά οκ, κανείς δεν είναι τέλειος. Τουλάχιστον αυτός δεν τα παίρνει και δεν διαπλέκεται αναίσχυντα και προκλητικά. Όσο για το μουσικό κομμάτι, και εννοώ αυτά τα τραγούδια που επιλέγει να βάλει και να τραγουδήσει με τον κόσμο, αλλά και τους καλεσμένους κατά καιρούς, νομίζω ότι δεν χρειάζονται και πολλά σχόλια. Τον Νικόλα τον Παπάζογλου, που σπάνια τον βλέπουμε στο γυαλί; Την Χαρούλα μας; Την Γαλάνη; Τον Τσακνή; Τον Βασίλη;
Μετά την Μπήλιω, που παρόλα τα στραβά της την συνηθίσαμε και παρουσιάζει αξιόλογα πράγματα, νομίζω ότι είναι από τις λίγες εκπομπές που προβάλει και παράγει πολιτισμό και όχι αρκουδοσκυλαδικοτσιφτετέλια. Έχει αυτό τον μαγικό τρόπο να διασκεδάζει τους πόνους και τα προβλήματα και μέσω της μουσικής να γεννιέται ελπίδα σε όλους αυτούς που είναι θύματα της πλουτοκρατίας και της βλακείας της ύλης. Το να συγκινήσεις σήμερα είναι δύσκολο. Το να αγγίξεις ανθρώπινες καρδιές, ακόμα δυσκολότερο.
Θυμάμαι δυο κουβέντες του Τσακνή σ’ ένα πρόσφατο Τσαντίρι, που μίλησε για την γενιά του που ξεπουλήθηκε και ξεχάστηκε, αλλά και γι’ αυτούς τους λίγους που αντέχουν ακόμα. Που βγάζουν δίσκο δηλαδή όταν έχουν να πουν κάτι. Που φοράνε τζινάκι και που δεν αποξεχάστηκαν στις πισίνες και τα σαλέ. Είναι σημαντικό να προσκαλείς αυτούς που με την μουσική τους αλλά και την ζωή τους υποστηρίζουν την τέχνη και τις αξίες της. Συγκινήθηκα όταν προβλήθηκε αυτό το νέο ταλαντούχο παλικάρι που έγραφε μουσική, όπως επίσης λατρεύω να βλέπω γνωστά ονόματα ηθοποιών ή καλλιτεχνών να κάθονται σκορπισμένοι, απλά μέσα στον κόσμο. Είναι ένας υπέροχος συνδυασμός φόβου, από αυτούς που έχουν να κρύψουν βρωμιές και σατιρίζονται και λατρείας, από τους άλλους που δικαιώνονται επειδή έχουν αδικηθεί.
Όσο για τους πληρωμένους τηλεκατευθυνόμενους στρατιώτες του ραδιοτηλεοπτικού απλά τους λυπάμαι. Στην ζωή το εύκολο είναι να είσαι ακόλουθος, στρατιώτης και τυφλός στην αλήθεια. Το δύσκολο είναι να είσαι πρωταγωνιστής και μπροστάρης. Να παλεύεις και να θυσιάζεσαι για αυτά που πιστεύεις. Η δικαίωση πάντα έρχεται, αλλά δεν είναι υλική ή άλλου είδους απόλαυση. Είναι ανάστημα και υπερηφάνεια απέναντι σε αυτούς που δεν κατάφεραν να σε αλλοιώσουν και να σου κλέψουν το ταξίδι που σου ανήκει. Αυτό της δικής σου ζωής.
Αφού φιλοσοφήσαμε και τα βγάλαμε τα ψιθυρίσματα της ψυχούλας μας πάμε και στους κροκόδειλους. Τους γλοιώδεις και βρωμερούς. Αυτά τα κινούμενα σώματα που θυμίζουν ανθρώπους λόγω μορφής, αλλά κάποιο άλλο είδος είναι. Δεν μπορεί… Ποτέ… Μπερδεύτηκαν οι ράτσες μάλλον… Γράψε λάθος κύριε Πρόεδρε. Ούτε ρατσιστής είμαι, ούτε υπερασπιστής της αλήθειας και της εξυπνάδας. Αλλά πιστεύω ότι κανένας μα κανένας δεν δικαιούται να κρύβεται πίσω από οποιαδήποτε ταμπέλα και να υποτιμά την νοημοσύνη του κόσμου, ελέω τηλεόρασης και αναρχικής χούντας που επικρατεί.
Κάθε καρυδιάς καρύδι και μούσμουλο που «θυσιάζει» την αξιοπρέπεια του και τις εισόδους διείσδυσης του κορμιού του, ωπααα, το νου σου λέμε… στήνεται σαν λατέρνα στο γυαλί και λέει ότι χαζομάρα και βλακεία του κατέβει στο κούφιο κεφάλι που το έχει για διακόσμηση. Παστωμένο και αρωματισμένο σαν δεντράκι.
Έχετε πάρει πρέφα την καινούργια εξυπνάδα; Για να παίξουν δευτερόλεπτα στο Τσαντίρι που χτυπάει 65άρια και 70άρια τηλεθέασης, λένε ότι πιο ακραίο και ανεγκέφαλο τους κατέβει, για να το σχολιάσει ο Λάκης και να γίνουν γνωστοί. Φτου σας ρεε. Ξεφτίλεςςς. Μα πώς κυκλοφορείτε ελεύθεροι; Πώς πάτε στον φούρνο για ψωμί και στο περίπτερο; Φίλους έχετε; Ποιος μπορεί να σας πάρει στα σοβαρά;
Η Τζούλια που είναι ρε παιδιά; Την είδε κάποιος; Άσχετο. Αμ, ο μυώδης σπατουλαρισμένος αμφιβόλου σεξουαλικής ταυτότητας Τεν Τεν που συνεχώς μιλάει για γα****; Μαζέψτε τον κάποιος βρεεε. Στην ανάγκη φωνάξτε τον μπόγια ή την πρόνοια. Στην Λέρο έχει ακόμα άδειες θέσεις. Δέστε τον σ’ ένα πάσαλο ή θάψτε τον ζωντανό να περπατήσει κανένα μυρμηγκάκι στο προσωπάκι του. Έλεος κόσμε. Αλλά ξέχασα. Μικρός περπατούσε πάνω σε ροδοπέταλα. Ρε δεν ντρεπόμαστε.
Ο Αλκαίος πώς πάει ρε παιδιά; Άσχετο. Ωπαα, ωπααα, ωπααα. Χαχαχαχαχ… Κουκου κουκου κουκουυυυυ. Καλά ρε’ σεις, ρίξατε πολλά ξενύχτια γι’ αυτό το τραγούδι; Λάκηηηη… Θέλουμε ώπαααα στο τσαντίρι. Να σηκωθεί ο Λοΐζος να μας κυνηγάει με την κιθάρα. Τί λέγαμε πριν λίγο καιρό στο άρθρο-συναυλίες και ζωντανές εμφανίσεις; Θα γίνουν αναμνήσεις; Χαχαχαχααχ. Πείνα και φτώχεια καταραμένηηη. Πότε ξεκινούν οι συναυλίες οεοοο; Πού είναι τα τραγουδιστάκιααα; Πέστα Λάκηηηη. Σταματήστε ψεύτες, υποκριτές, ερπετά γλοιώδη πράματα να γλύφετε και να κάνετε χαριτωμενιές, (ξανθόψειρα – Αννίτα) για να κερδίσετε δευτερόλεπτα στον Λαζόπουλο και να τα απολαμβάνετε από τους δερματίνι καναπέδες του σπιτιού σας. Καλά ρε. Τρέλα πουλάτε, τα μούτρα σας βλέπετε. Το κοινό που βγάζει γούστα με την πάρτη σας δεν το βλέπετε; Δηλαδή τι νομίζετε; Ότι όταν περπατάτε στον δρόμο και σας κοιτούν χαμογελαστοί σας θαυμάζουν; Σας κοροϊδεύουν ζωντόβολαααα. Βάλτε λοιπόν μέσα την μακριά σας γλώσσα που συνήθισε το παγωτό χωνάκι και παλέψτε να αποκτήσετε υπόσταση και προσωπικότητα με τις πλάτες σας και όχι μέσω της επιτυχίας των άλλων.
Κλείνοντας αισθάνομαι τυχερός που ακόμα παλεύω για τα όνειρά μου. Που μπορώ και ξεχωρίζω τα πράγματα. Που μπορώ να επιλέγω και όχι να κατευθύνομαι. Που γουστάρω να βλέπω Λάκη και να χαμογελάω με την ωμή σάτιρα και με τις φιγούρες των δήθεν «καθώς πρέπει» που τους ξεγυμνώνει η ίδια η αλήθεια.
Πουτ**** στα κρεβάτια σας. Γλώσσες στα στόματα μέσα και οι υπόλοιποι αυλικοί παρατρεχάμενοι… περαστικά σας. Και του χρόνου.
ΥΣ – με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες, τίποτα δεν μ’ ακουμπά, στον παράξενό μου κόσμο, σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα, θωρακισμένε καιρέ με μια γλυκιά τρυφερή νοστιμάδα. Σε αγαπάω μωρέεεεε.
Venceremos – venceremos (Νικόλας Άσημος).
Λίγα σκόρπα λόγια που θυμήθηκα από μια ελεύθερη ψυχή που τα πίνει εκεί πάνω μαζί με τον Τσε.
Υπογράφει αυτός, αυτή και τα μυστήρια. Έτσι την είδαμε. Περίεργα…
