Red Hot Chili Peppers live: Monarchy of Peppers (φωτορεπορτάζ + video)

Το θέμα είναι ότι μας επισκέφτηκαν ενώ βρίσκονται και οι ίδιοι σε μια μεταβατική περίοδο της καριέρας τους. Πέρα από την αγρανάπαυση έξι ετών που μεσολάβησε ανάμεσα στα δυο τελευταία άλμπουμ τους, σημαντικότατη υπήρξε η αποχώρηση του κιθαρίστα John Frusciante (για δεύτερη φορά) από τις τάξεις τους. Και δεν είναι σημαντική, απλά και μόνο επειδή ο Frusciante είναι ένας σπουδαίος guitar hero της εποχής μας, αλλά και επειδή ‘έδενε’ τέλεια και με τους υπόλοιπους τρεις. Δεν είναι τυχαίο ότι ούτε καν ο ‘πολύς’ Dave Navarro στάθηκε ικανός να αναπληρώσει το κενό της πρώτης του αποχώρησης. Από αυτή τη σκοπιά λοιπόν, η παρουσία του αντικαταστάτη Josh Klinghoffer κρίνεται επιτυχημένη, μιας που ο τελευταίος δίσκος της μπάντας, ‘I’m with You’ (στον οποίο και συμμετείχε), αντιμετωπίστηκε θετικά από κοινό και κριτικούς.

Μόνο που όσο κι αν John και Josh έχουν παρόμοιες αισθητικές, ο Frusciante έχει ταυτιστεί με τα τραγούδια που έκαναν σπουδαίους τους Peppers και αυτόματα οι συγκρίσεις βρίσκουν τον ‘νέο’ να υπολείπεται του ‘παλιού’. Προσωπικά μου φαινόταν σαν κακόγουστο αστείο ότι θα έβλεπα για πρώτη φορά Peppers αλλά θα έλειπε ο Frusciante (το ξέρω ότι ακούγεται άδικο αλλά έτσι είναι).

Ας τα πάρουμε απ την αρχή όμως. Η 4η του Σεπτέμβρη ήταν μια άκρως καλοκαιρινή ημέρα με ιδανικό καιρό για συναυλία. Το ΟΑΚΑ με τις πολλές προσβάσεις είναι ιδανικό venue για τέτοιου βεληνεκούς live ενώ και η ‘μη επιστροφή’ όλων των παραθεριστών, έκαναν τη απογευματινή κίνηση, λιγότερο αφόρητη. Μόνο που λογαριάζαμε χωρίς τον γείτονα. Και ο γείτονας δεν είναι άλλος από το κλειστό του ΟΑΚΑ που φιλοξενεί την Allegria του Cirque du Soleil. Έτσι η πρόσβαση στο pitch του OAKA γινόταν αποκλειστικά από Σπύρου Λούη ενώ και από τη μέσα πλευρά, ήταν ανοικτές μόνο δύο είσοδοι. Πάντως στα θετικά να αναφέρουμε το staff του live το οποίο ήταν πολυάριθμο και εξυπηρετικότατο.

Μπαίνοντας στην αρένα διαπιστώνει κανείς ότι η ζώνη FOS (Front of Stage) ουσιαστικά καλύπτει σχεδόν το ένα τέταρτο του pitch και εκτείνεται από τη σκηνή μέχρι και τη κονσόλα του ηχολήπτη. Με άλλα λόγια υπήρχε η πιθανότητα κάποιος που πήρε ακριβό εισιτήριο να δει το live από πιο μακριά και από χειρότερη γωνία από κάποιον που πήρε απλό εισιτήριο αρένας. Αυτό όμως που δεν ανέμενε κανείς (μάλλον) ήταν η ζώνη αυτή θα γέμιζε τόσο ασφυκτικά που σε κάποια στιγμή θα προσπαθούσαν να πηδήξουν από το FOS στο Pitch για γλιτώσουν το σπρώξιμο (ή και να δουν καλύτερα).

Από άποψη χρονοδιαγράμματος η μέρα κινήθηκε με σχετική συνέπεια. Οι Sunny Side of the Razor εμφανίστηκαν γύρω στις 18:30 και παρουσίασαν την εναλλακτική ροκ πρότασή τους με σύμμαχο έναν αναπάντεχα καλό ήχο και μια χαρισματική frontwoman (Σάννυ Χατζηαργύρη) την οποία, όλος ο κόσμος φώναζε ‘Λίλα’ (Από το ρόλο της στη σειρά Singles). Η μπάντα έκλεισε το set αφήνωντας θετικότατες εντυπώσεις, με ένα τραγούδι αφιερωμένο και γραμμένο για τους Peppers, το “Mr Pepper Man” κατά τη διάρκεια του οποίου ο Chad Smith εθεάθη να κάνει ποδήλατο στο πλάι της σκηνής.

Dancing in the Air:

Μετά τους Sunny Side of the Razor ήταν η σειρά των As Able As Kane να μας κρατήσουν ζεστούς. Η μπάντα από το Μάντσεστερ δεν προσπάθησε να ξεφύγει από τον ήχο της πόλης της, παίζοντας ‘βαβουριάρικη’ μουσική επηρεασμένη από ‘Madchester’ και μεταγενέστερους Happy Mondays. Από τη μία όμως, ο ήχος που δεν εξυπηρετούσε τους πειραματισμούς του συγκροτήματος, και από την άλλη δυο προβολείς που τυφλώνανε τη μισή κερκίδα και έκαναν μαρτύριο την παρακολούθηση του stage δυσκόλεψαν το έργο τους. Παρόλα αυτά ο κόσμος ανταποκρινόταν στα πειράγματά τους και τους χάρισε ένα θερμό χειροκρότημα στο τέλος.

Monarchy of Roses:

Η ώρα πλησιάζει και τελειώνουν τα ψέματα. Λίγο μετά τις 21:30 τα φώτα σβήνουν και οι τέσσερις Peppers καταλαμβάνουν στη σκηνή και ξεκινάνε με “Monarchy of Roses”. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Josh Klinghoffer εμφανίστηκε πάνω σε καρέκλα, καθώς αναρρώνει από κάταγμα στο πόδι και του είναι αδύνατο να βγάλει ολόκληρο live όρθιος.

Dani California:

Η συνέχεια έγινε με “Dani California” και τον κόσμο να ξεσαλώνει, ενώ το “Can’t Stop” που ακολούθησε επανέφερε τα πράγματα στη θέση τους, καθώς το είχαμε ακούσει τόσες φορές με λύρα και κλαρίνο (στην διαφήμιση για το live) που σχεδόν ξεχάσαμε πως είναι το κανονικό!

Can’t stop:

Ακολούθησε ένα εικοσάλεπτο εναλλαγής αργών/γρήγορων κομματιών με τα “Scar Tissue”, “Look Around”, “Strip my Mind”, “Parallel Universe” και “I could have lied” να ‘παίζουν’ με ρυθμούς και διαθέσεις. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στους Flea και Chad Smith («Will Ferrel, εσύ;») που πραγματικά έπαιζαν όπως τους έχουμε δει στα αντίστοιχα live video του εξωτερικού. Αντιθέτως ο «Greek God» (κατά την παρουσίασή του από τον Flea) Kiedis έδειχνε να λειτουργεί λίγο διεκπεραιωτικά (και με αρκετά φάλτσα).

The Adventures of Rain Dance Maggie:

Το πρώτο single του τελευταίου τους album “The Adventures of Rain Dance Maggie” έτυχε ιδιαίτερα θερμής αποδοχής αλλά δε συγκρίνεται με την ανατριχίλα που προκάλεσε το “Under the Bridge” (είχε προηγηθεί και το “I like dirt”) λίγο αργότερα.

Under the Bridge:

Το κεφάτο “Higher Ground” που ακολούθησε λειτούργησε απλά σαν αποστάτης για το “Californication” που θα ερχόταν μετά. Και ενώ το κομμάτι ξεκινάει ελεγειακά με όλο τον κόσμο να τραγουδά, έρχεται η ώρα του solo όπου σχεδόν όλοι αναπόλησαν τον Frusciante. Ίσως να ήταν κακή στιγμή για τον Josh ή ίσως απλά να ‘δυσκολεύεται’ να αποδώσει το ‘feeling’ του δασκάλου, αλλά εκεί φάνηκε πραγματικά λίγος. Και είναι κρίμα, γιατί σε όλα τα ‘τζαμαρίσματα’ που προηγήθηκαν, οι κιθαριστικές του προτάσεις ήταν από ενδιαφέρουσες έως συναρπαστικές. Αλλά τι να το κάνει κανείς αν δε τα καταφέρνει στα βασικά…

Californication:

Το βασικό set έκλεισε με “Goodbye Hooray” και “By the Way” και τη μπάντα να αποχωρεί για δεκάλεπτο διάλειμμα.

By the Way:

Η επιστροφή έχει ένα τζαμάρισμα του Smith με τον Βραζιλιάνο percussionist της μπάντας, Mauro, που εξελίσσεται σε “Suck my Kiss”. Ακολουθεί ένα (ακατάλληλο για encore) “Ethiopia” για να κλείσει η βραδιά με “Give it Away” και τη μπάντα (πλην του Keidis που μας αποχαιρετάει πιο πριν) να συνεχίζει σε ένα πεντάλεπτο τζαμάρισμα.

Give it Away:

Εντυπώσεις; Ανάμεικτες. Μόλις 18 τραγούδια σε ένα set που μετά βίας έπιασε τα εκατό λεπτά. Και αν αναλογιστεί κανείς ότι έρχονταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα, θα ήταν πιο σωστό να συμπεριλάβουν περισσότερα ‘best-of’ τραγούδια. (Ο γερό Bon Jovi που ήρθε επίσης για πρώτη φορά πέρσι στη χώρα μας, έπαιξε μισή ώρα περισσότερο και το set του ήταν σαφώς πιο ισορροπημένο.) Αξιοσημείωτες απουσίες; “Otherside”, “Snow (hey oh)” και “Don’t Forget Me” (τα οποία δεν έχουν αποβάλλει από τα live τους, απλά δεν τα παίζουν σχεδόν ποτέ όλα μαζί). Πολύς κόσμος κατά την έξοδο μακάριζε τον Frusciante ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που γκρίνιαζαν για τα πολλά τζαμαρίσματα και τη μικρή διάρκεια. Σημειωτέον ότι τα τζαμαρίσματα ήταν απολαυστικά, αλλά όσο συλλογίζεται κάποιος ότι ενδεχομένως στη θέση τους να χωρούσαν 2-3 τραγούδια ακόμα, λογικό είναι να δυσανασχετεί. Ας ελπίσουμε ότι η φετινή συναυλία ήταν απλά ορεκτικό για επόμενες.

Δείτε πιο κάτω όλες τις φωτογραφίες από τη συναυλία των Red Hot Chili Peppers στο ΟΑΚΑ!