ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ!

(από τoν Αναστάση Πινακουλάκη)

Έργο: Μια Τρελή Τρελή Σαραντάρα»

Θέατρο: Μικρό Παλλάς

Συνέντευξη Τύπου: 27/09/2012

Η πολυαναμενόμενη παράσταση «Μια Τρελή Τρελή Σαραντάρα» με την Βίκυ Σταυροπούλου στον κλασικό ρόλο της Τζένης Πετρομιχάλη έχει κάνει μεγάλο θόρυβο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και πολλοί μιλούν ήδη για μια από τις παραστάσεις που θα μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον του θεατρικού κοινού. Την Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε η συνέντευξη τύπου της παράστασης στο φιλόξενο café Zonar’s στο κέντρο της Αθήνας.

Απεσταλμένοι δημοσιογράφοι από τηλεόραση, περιοδικά, εφημερίδες και διαδίκτυο ήταν εκεί για να καλύψουν το γεγονός και να πάρουν τις πρώτες δηλώσεις των συντελεστών της παράστασης. Οι άντρες της παρέας καλαμπούριζαν μεταξύ τους και το όλο κλίμα ήταν προσιτό και φιλικό. Χωρίς να καθυστερήσει πολύ, αλλά κάνοντας αισθητή την παρουσία της κατέφτασε η κυρία Βίκυ Σταυροπούλου. Απογυμνωμένη από την ματαιοδοξία και τον καθωσπρεπισμό που συντηρούν πολλοί συνάδελφοί της, καλημέρισε τον κόσμο που την περίμενε και πέρασε από ένα – ένα τα τραπέζια των δημοσιογράφων ξεχωριστά για να χαιρετήσει τον κόσμο και να απευθύνει ένα ειλικρινές χαμόγελο στους παρευρισκομένους. Αφού απηύθυνε τους χαιρετισμούς της, κάθισε στο τραπέζι των συντελεστών και ξεκίνησε η προωθητική διαδικασία.

«Ευχαριστώ πολύ που ήρθατε σήμερα εδώ… Το έργο το ξέρουμε όλοι. Μου είχε προταθεί κι άλλες φορές, αλλά φέτος ήταν η στιγμή του. Το έργο το έχω ως μια γλυκιά ανάμνηση μέσα μου. Πριν γίνει κινηματογραφικό έργο, ήταν θεατρικό. Όταν έμαθα την Αρώνη που ήταν διαφορετική από την Βλαχοπούλου, είπα πως θα το κάνω. Ο Πετρόπουλος πάντρεψε το θεατρικό με το κινηματογραφικό! Υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στο θεατρικό ανέβασμα και την κινηματογραφική εκδοχή… Στο θέατρο δεν υπήρχε ο ρόλος του βιολιτζή. Στην ταινία από την άλλη ο ρόλος του Χατζηθωμά είναι πολύ πιο μεγάλος από ότι στο θέατρο! Το έργο είναι παλιό αλλά συνάμα και σύγχρονο. Σαφώς το θέμα του έργου είναι ταξικό… Μια γυναίκα από οικογένεια με καλή οικονομική κατάσταση και ένας φτωχός βιολιτζής! Αλλά έχει και μια άλλη όψη, της γυναίκας που είναι καταπιεσμένη, που κάνει τη δική της επανάσταση και ερωτεύεται για πρώτη φορά! Είμαι πολύ χαρούμενη με τους συντελεστές της παράστασης. Ο Βλαδίμηρος (Κυριακίδης, σκηνοθέτης της παράστασης) είναι πολύ έξυπνος, πολύ γρήγορος και δουλεύει με τον δικό του τρόπο. Μπορώ να πω πως ήταν ένα μάθημα για μένα η συνεργασία μου μαζί του.. Ο κάθε ένας ηθοποιός είναι λες και έχει γραφτεί ο ρόλος γι’ αυτόν! Ελπίζουμε ο κόσμος βλέποντας το έργο να ξεχαστεί και να ξεδώσει…» είπε η Βίκυ Σταυροπούλου.

Στη συνέχεια πήρε τον λόγο ο Δημήτρης Μαυρόπουλος συμπληρώνοντας πως «…το έργο είναι μια σύγκρουση του πρέπει και του θέλω. Το πρέπει είναι τα ήθη της εποχής και η παρουσία της οικογένειας. Το θέλω είναι η επανάσταση για έναν άντρα. Το έργο χαρακτηρίζεται από μια ανθρώπινη διάσταση. Παίζουμε με αυτό που σκεφτόμαστε και όχι αυτό που δείχνουμε…» Ο Στράτος Χρήστου αυτοσαρκαζόμενος πρόσθεσε «Έχω ζήσει την εποχή του έργου και μπορώ να πω πως παίζαμε με τα συναισθήματα και την σύγκρουση με την παράδοση…»

Απαντώντας σε ερώτηση συναδέλφου για την επικαιρότητα του ρόλου που θα υποδυθεί, η κυρία Σταυροπούλου ξεκαθαρίζει πως μια σαραντάρα του τότε δεν είναι η σαραντάρα του σήμερα. «Τότε μια σαραντάρα έπρεπε να είναι παντρεμένη και να έχει παιδιά. Σήμερα, βλέποντας τις δικές μου φίλες, μια έκανε στα σαράντα της το πρώτο της παιδί, ενώ μια άλλη έκανε δεύτερο παιδί από δεύτερο σύντροφο». Πράγματι, κοιτώντας στο κοντινό μας περιβάλλον μπορούμε όλοι να παρατηρήσουμε τις αλλαγές στο ήθος και την συμπεριφορά των ανθρώπων σε συνάρτηση με τον έρωτα και τις παραδόσεις της κοινωνίας.

Μετά τους ηθοποιούς μίλησε ο σκηνοθέτης της παράστασης Βλαδίμηρος Κυριακίδης εκφράζοντας το θαυμασμό του για το επιτελείο της παράστασης. «Όταν έχεις την σαραντάρα και ένα τέτοιο επιτελείο ηθοποιών δεν υπάρχει σκηνοθέτης. Προσπάθησα να ανεβάσω κλασικά το έργο και να φωτίσω τις εννιά κωμικές περσόνες. Η τεχνική που ακολούθησα είναι πως ότι γεννιέται επί σκηνής πεθαίνει αμέσως. Οι χαρακτήρες είναι της εποχής, δεν είναι του σήμερα. Είναι ανάγλυφοι χαρακτήρες μιας εποχής». Αναμένοντας την παράσταση, δεν προσδοκούμε λοιπόν μια προσέγγιση που φέρνει τους ρόλους που αγαπήσαμε στο σήμερα καθώς κάτι τέτοιο δε θα ήταν εφικτό.

Με την πάροδο της συνέντευξης τύπου, οι δημοσιογράφοι είχαν τη δυνατότητα να προσεγγίσουν τους ηθοποιούς της παράστασης και να εξασφαλίσουν μερικές δηλώσεις. Φανταστείτε ότι το πρώτο μέρος κράτησε λιγότερο από μια ώρα, ενώ συνολικά οι συντελεστές της παράστασης ήταν στη διάθεση του Τύπου σχεδόν τρεις ώρες. Μπόρεσα να μιλήσω για τη στήλη «Πάμε Θέατρο» και το tralala.gr με την Βίκυ Σταυροπούλου που θα έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Τζένης Πετρομιχάλη, τη Βάσω Γουλιελμάκη που θα υποδύεται την κολλητή της Τζένης, τον Κωνσταντίνο Κακούρη που θα παίζει τον βιολιτζή και την Ελένη Κρίτα που θα υποδύεται την στυφνή αδερφή της Τζένης!

 

ΒΑΣΩ ΓΟΥΛΙΕΛΜΑΚΗ

Πώς επηρεάζει την επαγγελματική σας ζωή η οικονομική κρίση;

Με επηρεάζει πολύ η κρίση, αλλά αισθάνομαι ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Πάντα θα υπάρχει χώρος και πάντα θα υπάρχουν δουλειές.

Σας προκαλεί φόβο για το επαγγελματικό σας μέλλον;

Είμαι προετοιμασμένη για την επαγγελματική αβεβαιότητα. Από την ώρα που βγήκα από την σχολή μέχρι τώρα την αβεβαιότητα αντιμετωπίζω, οπότε δεν μπορώ να πω ότι ο φόβος είναι μεγαλύτερος. Πρέπει όλοι να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό!

 

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΚΟΥΡΗΣ

Πώς αισθάνεσαι που θα συμμετέχεις σε μια τόση μεγάλη παραγωγή με έναν σπουδαίο ρόλο σε μια δύσκολη εποχή;

Τύχη! Εγώ από τη μεριά μου πρέπει να δουλέψω για να ανταποκριθώ στον ρόλο μου και στις προσδοκίες των άλλων.

Τι χρειάζεται περισσότερο στην αρχή μιας καριέρας κατά τη γνώμη σου; Η τύχη ή το ταλέντο;

Η τύχη δεν είναι ποτέ αρκετή. Είναι η αρχή, το έναυσμα. Εγώ δε θα πω ότι είμαι «θαυμαστής» του ταλέντου. Είμαι υπέρμαχος της δουλειάς. Όσο ταλέντο κι αν έχεις, θα παραμείνεις ένα ταλέντο. Η δουλειά είναι αυτή που σε προχωρά παραπέρα και σε καλυτερεύει και σαν ηθοποιό αλλά και σαν άνθρωπο!

Σας ενοχλεί το γεγονός πως μπορεί κάποιος να σε συγκρίνει με τον Ανδρέα Μπάρκουλη που έχει μείνει στη μνήμη του κοινού ως ο βιολιτζής;

Κοίταξε, θεωρώ πολύ τιμητικό να αναλάβω έναν ρόλο που έχει παίξει ο Μπάρκουλης. Καλούμαι μετά από 42 χρόνια να κάνω εγώ αυτόν τον ρόλο! Τώρα το αν με ενοχλεί η σύγκριση, η αλήθεια είναι πως δε θέλω να μπω σε τέτοια μονοπάτια σκέψης γιατί μπορεί να χαθώ λίγο. Είναι ένας ρόλος που τον έκανε ο Ανδρέας Μπάρκουλης και τώρα θα τον κάνει ο Κωνσταντίνος Κακούρης… Τον κοιτάω σαν ρόλο! Ο ρόλος είναι ο Τάκης, δεν είναι ο Μπάρκουλης, γι’ αυτό και θα κάνω ότι μπορώ από τη μεριά μου για να μην μπει ο κόσμος σε μια τέτοια διαδικασία σύγκρισης.

Στην προσωπική σου ζωή ως Κωνσταντίνος, θα ερωτευόσουν ποτέ μια «τρελή τρελή σαραντάρα»;

Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορείς να το ορίσεις. Μπορείς να ερωτευτείς μια τρελή σαραντάρα! Μπορείς να ερωτευτείς μια τρελή εικοσάρα! Δεν ξέρεις ποτέ τι σου ξημερώνει, δεν είναι θέμα ηλικιακό… Το θέμα είναι το πώς αντιμετωπίζεις και το πώς δέχεσαι τον έρωτα.

Θα πήγαινες ακόμη και κόντρα στην οικογένεια και τους φίλους σου για έναν έρωτα;

Αν χρειαζόταν, σαφέστατα θα το έκανα. Τον έρωτα τον ζεις για τον άνθρωπο που είσαι μαζί, όχι για τους φίλους και την οικογένειά σου.

Είσαι ένας νέος άνθρωπος και εργάζεσαι. Η ανεργία ωστόσο ξεπερνά πλέον το 50% στους νέους. Προσωπικά πως το εκλαμβάνεις αυτό;

Το εκλαμβάνω αυτό με θυμό και με λύπη. Έχω δουλειά τώρα, αλλά το καλοκαίρι ήμουν και εγώ άνεργος. Αισθάνομαι ότι μας κόβουν τα φτερά, τα όρια μας. Ευελπιστώ να αλλάξει η κατάσταση αυτή, γιατί είναι για λύπηση. Όχι ο κόσμος, αλλά η κατάσταση είναι για λύπηση. Πρέπει οι άνθρωποι να δράσουμε και να αντιδράσουμε σε όλο αυτό που συμβαίνει! Κυρίως οι νέοι…

Το κοινό που θα έρθει να δει την παράσταση τι θα ήθελες να πάρει;

Το έργο επειδή εξελίσσεται σε μια εποχή όπως το 1970, δημιουργεί μια νοσταλγία. Το κοινό θα ήθελα να νιώσει νοσταλγία μιας άλλης εποχής και να γελάσει! Να φύγει με μια ανακούφιση και ένα ξαλάφρωμα από αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία μας αυτό τον καιρό…

 

ΕΛΕΝΗ ΚΡΙΤΑ

Επιστρέφετε θεατρικά με κωμωδία φέτος…

Είχα κάνει ένα διάλειμμα πέρσι με την Άννα Φρανκ, ένα πολύ ωραίο έργο…

Όμως πολλοί ηθοποιοί παραδέχονται πως είναι δύσκολο να κάνεις κωμωδία, μερικές φορές πιο δύσκολο και από το να κάνεις δράμα. Πόσο συμφωνείτε με αυτή την παραδοχή;

Συμφωνώ… Και εγώ δε γεννήθηκα κωμική ηθοποιός. Είναι όμως κάποιοι ηθοποιοί που με το που τους βλέπεις, αισθάνεσαι πως είναι κωμικοί ηθοποιοί. Τελείωσα την δραματική σχολή τότε και ως ενζενί με έβαζαν στην αρχή να κάνω δραματικούς ρόλους. Στο δρόμο έμαθα και την κωμωδία… Στην αρχή πάλεψα να γυρίσω το διακόπτη. Ένα πράγμα όμως μπορεί να είναι κωμικό και δραματικό ταυτόχρονα…. Εξαρτάται από ποια πλευρά θα το δεις! Ήταν κάτι που νομίζω πως το κέρδισα.

Και στην τηλεόραση έχετε κάνει κωμικούς ρόλους..

Τα τελευταία χρόνια ναι… Ξεκίνησα με δραματικούς ρόλους, σίριαλ εποχής την εποχή που εσύ μάλλον θα ήσουν αγέννητος. Έκανα και κάποιους κωμικούς ρόλους, αλλά πιο σπάνια. Τα τελευταία χρόνια έκανα κωμωδία, όμως αρκετά γερά!

Φοβάστε την εικόνα που μπορεί να δημιουργήσει ο κόσμος για εσάς; Μήπως σας ταυτίσει με κάποιο είδος και μετά δεν σας προτείνουν δουλειές άλλου είδους;

Είναι αναπόφευκτο όταν δουν ότι υπάρχει επιτυχία σε ένα πράγμα, να σε φωνάζουν για το ίδιο ή για κάτι παρόμοιο. Γι’ αυτό και από καιρό σε καιρό προσπάθησα να το σπάσω, όπως για παράδειγμα πέρσι που συμμετείχα στην Άννα Φρανκ. Οι ηθοποιοί δεν θέλουμε να εγκλωβιζόμαστε, αλλά είναι στην ευκολία των παραγωγών και των σκηνοθετών να σκεφτούν ότι αυτός μπορεί να κάνει και αυτό! Σαφώς και θέλουμε να εναλλασσόμαστε… Πάντως στην κωμωδία δεν έχω κάνει τα ίδια πράγματα. Στο «Σεσουάρ για Δολοφόνους» έκανα μια τρελή, ενώ τώρα κάνω μια αυστηρή και στριφνή γυναίκα…

Δεν είστε όμως στην πραγματικότητα έτσι…

Ελπίζω. Ή τουλάχιστον να μην το δείχνω προς τα έξω. Υπάρχουν ενδεχομένως τέτοιες πτυχές του χαρακτήρα μου αλλά δεν τις βγάζω… Όταν μου έγινε η πρόταση το χάρηκα πάρα πολύ, γιατί μου αρέσουν αυτοί οι ρόλοι. Ίσως βαθιά μέσα μου έχω μια τέτοια πλευρά και με αυτούς τους ρόλους απελευθερώνεται. Όταν μου προτείνουν τέτοιο ρόλο μ’ αρέσει, με ιντριγκάρει! Αγαπώ τους αρνητικούς ήρωες και νομίζω ότι οι περισσότεροι ηθοποιοί τους αγαπούν…

Πόσο κοντά είναι ο ρόλος που παίζετε φέτος στη δική σας προσωπικότητα;

Η ηρωίδα που παίζω δεν είναι καμία δολοφόνος αλλά είναι μια γυναίκα αυστηρή, εγκλωβισμένη στις αρχές της. Είναι πολύ αυστηρή γυναίκα, πράγμα που εγώ δεν είμαι! Είναι πολύ του «πρέπει»… Ίσως να υπάρχει και ένας βαθμός ζήλειας προς την μικρότερη αδερφή. Υπάρχει και αυτή η πλευρά στα αδέρφια… Αυτά τα στοιχεία μου άρεσαν σε αυτό τον ρόλο και χαίρομαι πολύ που τον κάνω.

Σε αυτή την εποχή που ζούμε σας φοβίζει η αβεβαιότητα και το ενδεχόμενο κάποια χρονιά να μην βρείτε δουλειά;

Εμείς κάνουμε μια δουλειά που από τον πρώτο χρόνο ζεις στην αβεβαιότητα. Ακόμη και όταν βγήκα από την σχολή σχεδόν 29 χρόνια πριν, ήξερα πως κάποιες δουλειές είναι πιο σταθερές και πως σε αυτή τη δουλειά μπορεί ένα χρόνο ή και παραπάνω να μείνεις χωρίς δουλειά. Το αντιμετώπισα και τότε έκανα άλλα πράγματα, κάποια μεταγλώττιση ή μετάφραση… Είναι μες στο παιχνίδι! Βέβαια, η σημερινή συγκυρία είναι πιο δύσκολη και όλα τα επαγγέλματα σχεδόν μπαίνουν σε αυτή την αβεβαιότητα, κάτι που επηρεάζει και τη δική μας δουλειά. Όταν κάποιος είναι ηθοποιός και εδώ και στην Αμερική ξέρει πολύ καλά ότι μπορεί να μην έχει δουλειά κάθε χρόνο και ότι θα έρθει κάποιο διάστημα που θα χρειαστεί να κάνει κάτι άλλο για να ζήσει! Αλλιώς ας μην επιλέξει αυτή τη δουλειά…

Ποιο μήνυμα πιστεύετε πως θα πάρει το κοινό που θα έρθει να δει την παράσταση που συμμετέχετε;

Η παράσταση είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα. Είναι μια ευκαιρία να ξεχαστεί ο κόσμος από τα προβλήματά του και να χαλαρώσει. Θα μπορούσε κανείς να δει και ένα πολιτικό μήνυμα αλλά στο βάθος – βάθος… Το έργο είναι μια μάχη κόντρα στο συντηρητικό κατεστημένο και την λαχτάρα για ζωή, την λαχτάρα για επανάσταση και για έρωτα! Ο κόσμος θα περάσει καλά και θα νοσταλγήσει εποχές αγνές, εποχές αθωότητας. Θα βγει ανανεωμένος και αν μπορέσουμε να κάνουμε τον κόσμο να φύγει με χαρά και αισιοδοξία, θα είναι φάρμακο για την ψυχολογία του!

 

ΒΙΚΥ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Είστε μια από τις ηθοποιούς που έχουν περάσει στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Πως αισθάνεστε;

Ήμουν πολύ τυχερή Τασούλη μου… Πραγματικά πολύ τυχερή! Ξεκίνησα με το «Είσαι το Ταίρι μου», που ήταν μια υπέροχη σειρά. Μετά το «Ταίρι μου» μου είχαν προταθεί πάρα πολλά πράγματα, όπως συμβαίνει μετά από μια επιτυχημένη σειρά. Για κάποιο λόγο όμως δεν έκανα τίποτα εκείνη τη σεζόν και όταν μου πρότειναν τις «Πεθερές» μου φάνηκε ενδιαφέρον, γιατί ήταν μικρός ρόλος και ήταν για επτά ιστορίες… Που να φανταζόμουν ότι οι επτά ιστορίες …θα πήγαιναν επτά χρόνια! Μετά έκανα το «Taxi Girl». Δόξα το Θεό, προλάβαμε την τηλεόραση!

Από την εποχή του «Είσαι το Ταίρι μου» έχετε γίνει ένα σύμβολο γυναίκας που είναι σίγουρη για τον εαυτό της και διεκδικεί στον έρωτα. Πόσο ισχύει αυτό στην πραγματικότητα;

Ισχύει και στην πραγματικότητα. Πιστεύω πως αν κάποιος άνθρωπος θέλει κάτι πάρα πολύ τα καταφέρνει… Και αυτό έκανε και η Τζένη Πετρομιχάλη. Ήταν μια γυναίκα πολύ καταπιεσμένη από την οικογένεια και τον κοινωνικό περίγυρο. Τα τίναξε όλα στον αέρα, γιατί ήταν σίγουρη πως ερωτεύτηκε τον σωστό άνθρωπο. Θα επαναστατούσα και εγώ στη ζωή μου, κυρίως για τον έρωτα.

Πως βλέπετε τη δραματική μείωση των τηλεοπτικών παραγωγών;

Συμβαίνει αυτό δυστυχώς, αλλά τι να κάνουμε; Βλέπεις τι συμβαίνει γύρω μας… Μας έχει πάρει όλους το ντόμινο. Δοξάζω το Θεό που έχω το θέατρο και μπορώ να ζω ακόμα από την δουλειά μου. Είμαι αισιόδοξη ότι κάποια στιγμή θα περάσει όλο αυτό…

Ως μητέρα πως βιώνετε την αβεβαιότητα που επικρατεί στις μέρες μας;

Με στενοχωρεί πάρα πολύ όχι μόνο για το δικό μου παιδί, αλλά για όλα τα παιδιά του κόσμου. Μου φαίνεται ευνουχιστικό σε αυτά τα παιδιά που πάνε να ξεκινήσουν τη ζωή τους να βρίσκουν μόνο εμπόδια! Εύχομαι τα παιδιά να έχουν υπομονή, δύναμη, κουράγιο και να βρουν στη ζωή τους αυτό που θέλουν να κάνουν.

Αναλαμβάνετε έναν ρόλο φέτος που έχει ταυτιστεί με τη Ρένα Βλαχοπούλου που τον είχε παίξει στον κινηματογράφο. Έχει απασχολήσει πολύ το κοινό αυτή η ταύτιση…

Και εμένα με είχε απασχολήσει στην αρχή αυτή η σύγκριση… Όταν άκουσα όμως από το Θέατρο της Δευτέρας, ότι το θεατρικό ανέβασμα με την Μαίρη Αρώνη είχε γίνει δέκα χρόνια πριν, μου ανοίχτηκε ένας νέος ορίζοντας γιατί κατάλαβα πόσο διαφορετική ήταν εκείνη! Άρα και εγώ τώρα θα προσπαθήσω να είμαι η Βίκυ με οδηγό το κείμενο και να κάνω ότι καλύτερο μπορώ. Δε θέλω να σκεφτώ άλλα πράγματα… Η Βλαχοπούλου ήταν μια ηθοποιός συγκλονιστική, μια από τις σπουδαιότερες και θεωρώ ιεροσυλία να συγκριθώ μαζί της.

Θεωρείτε πως ο ρόλος που θα αναλάβετε φέτος είναι μια θεατρική πρόκληση;

Ναι, είναι μια μεγάλη πρόκληση! Μου είχε ξαναπροταθεί αυτός ο ρόλος, αλλά για κάποιο λόγο δεν προχώρησε. Φέτος από ότι φαίνεται είναι η στιγμή του. Έχω πέσει με τα μούτρα στη δουλειά και ασχολούμαι μόνο με αυτό! Ελπίζω να ανταμειφθούμε και δεν εννοώ οικονομικά, αλλά να λειτουργήσει η παράσταση. Χαίρομαι πάρα πολύ που θα αναλάβω ένα τέτοιο ρόλο και αγχώνομαι πάρα πολύ, γιατί θέλω να λειτουργήσουν τα πράγματα σωστά. Αλλά δε θα μείνω στο άγχος, θα μείνω στη χαρά… Αν αυτή τη δουλειά δεν την κάνεις με χαρά, δεν υπάρχει λόγος να την κάνεις. Η προετοιμασία είναι μεγάλη και η δουλειά αυτή είναι ένας καθημερινός αγώνας να είσαι ζωντανή και παρούσα πάνω στην σκηνή για να ευχαριστήσεις αυτό τον κόσμο που σε έχει επιλέξει ανάμεσα σε εκατοντάδες παραστάσεις και έχει έρθει να σε δει. Χάρη στον κόσμο υπάρχεις… Αν δεν υπήρχε ο κόσμος δε θα κάναμε τίποτα. Γι’ αυτό προσπαθείς να είσαι όσο το δυνατόν καλύτερη γι’αυτούς. Επίσης, να σου πω πως κατάφερε η επιχείρηση να μειώσει τις τιμές των εισιτήριων και έτσι ξεκινούν από 10 και φτάνουν μέχρι τα 20 Ευρώ. Υπάρχουν μειωμένα εισιτήρια για φοιτητές, ανέργους, πολύτεκνους και ηλικιωμένους.

Έχετε κάποιον ρόλο στο πίσω μέρος του μυαλού σας που θα θέλατε κάποτε να παίξετε;

Υπάρχουν πλάνα και όταν έρθει η ώρα θα γίνουν. Θέλω να δοκιμαστώ και σε άλλα πράγματα…

Αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας πως λόγω έλλειψης χρόνου, η Βίκυ Σταυροπούλου και ο κύριος Θοδωρής Πετρόπουλος που διασκεύασε το κείμενο, με προσκάλεσαν στο θέατρο για να κάνω την συνέντευξη και μου επέτρεψαν να βγάλω μερικές φωτογραφίες την σκηνή του θεάτρου. Ήταν ιδιαιτέρως φιλικοί και αισθάνθηκα πολύ ζεστά μπαίνοντας στο καμαρίνι και στα παρασκήνια του θεάτρου. Είμαι πολύ χαρούμενος που γνώρισα ένα από τα μεγαλύτερα μου πρότυπα ηθοποιών και ακόμη περισσότερο που δεν με απογοήτευσε… Δεν ξέρω από τώρα αν η «Σαραντάρα» είναι όντως η παράσταση της χρονιάς, αλλά σας διαβεβαιώνω πως η Βίκυ Σταυροπούλου και οι συγκεκριμένοι ηθοποιοί που την πλαισιώνουν θα δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό για να περάσετε καλά και να γελάσετε με την ψυχή σας! Έχοντας πάρει μια γεύση από τις πρόβες του έργου, λέω με σιγουριά πως είναι μια παράσταση για να πάρετε την οικογένειά σας, τους φίλους σας, το ταίρι σας και να νοσταλγήσετε μια εποχή που θα τη δείτε να ζωντανεύει μπροστά σας, με έναν αγνό δυνατό έρωτα κόντρα στα «πρέπει και τα μη» μιας κλειστής κοινωνίας. Καλή επιτυχία σε όλους τους συντελεστές της παράστασης!

 

ΘΕΑΤΡΟ: Μικρό Παλλάς

Διεύθυνση: Αμερικής 2 & Στοά Σπυρομήλιου

Τηλέφωνο: 210.3210025

 

Πρεμιέρα: Παρασκευή 5 Οκτωβρίου στις 21:00

Συγγραφή: Αλέκος Σακελλάριος- Χρήστος Γιαννακόπουλος

Διασκευή: Θοδωρής Πετρόπουλος

Σκηνοθεσία: Βλαδίμηρος Κυριακίδης

Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη

Κοστούμια: Κατερίνα Παπανικολάου

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Μουσική Διδασκαλία: Αλέξιος Πρίφτης

 

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη 20:00

Πέμπτη 21:00

Παρασκευή 21:00

Σάββατο 18:00 (Λαϊκή) & 21:00

Κυριακή 18:00 & 21:00

 

Τιμές Εισιτηρίων

Πλατεία: 20€

Λαϊκή: 17€

Φοιτητικό: 15€

Ανέργων: 10€

 

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ…

(από την Άννα Χαρμαντζή)

Μπορεί αντικειμενικά τα πράγματα να είναι πολύ δύσκολα στο χώρο του θεάτρου και να είναι φτωχότερο το πρόγραμμα των παραστάσεων σε σχέση με την περσινή σεζόν, αλλά η Θεσσαλονίκη τολμά όπως πάντα και το θέατρο αποτελεί για το κοινό της πόλης έναν από τους πιο δημιουργικούς τρόπους ψυχαγωγίας. Έτσι λοιπόν παρουσιάζουμε το πρόγραμμα τριών θεάτρων της πόλης μαζί με το πρόγραμμα των πολυσυζητημένων 47^ων Δημητρίων, που είναι επηρεασμένο από τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.

 

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 47ΩΝ ΔΗΜΗΤΡΙΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

5-7/10 – Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

«Ροουζ» του Martin Sherman

Η Ρόουζ, είναι μία ουκρανικής καταγωγής ηλικιωμένη Εβραία που επέζησε του Ολοκαυτώματος ζώντας επί δύο χρόνια κρυμμένη στους υπονόμους της Βαρσοβίας, για να καταφύγει τελικά στο Μαϊάμι. Το σπάνιο θεατρικό μονόπρακτο, που από τους κριτικούς χαρακτηρίστηκε «επική μινιατούρα» και «διαδρομή δύναμης», ανέβηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο και στη συνέχεια στο Μπρόντγουεϊ σε ένα ρεσιτάλ ηθοποιίας της βραβευμένης με Όσκαρ Ολυμπίας Δουκάκη. Με τη Ζωή Λάσκαρη

 

11-21/10

«Project Οδύσσειες: Θεσσαλονίκη»

ΙΙ (μνημη/νηματα) από τη θεατρική ομάδα «A4M» (αφορμή) – Οργανισµός Λιµένος Θεσσαλονίκης

Η παράσταση παρασύρει το θεατή σε μια περιπετειώδη διαδρομή, με αφετηρία το λιμάνι, έναν τόπο συνάντησης πολιτισμών, καταφύγιο μεταναστών, σύμβολο της άφιξης, αλλά και του τέλους, σταυροδρόμι του ονείρου, της ελπίδας, της διαφυγής και του αγνώστου. Το project εμπνέεται από τα θέματα και τα μοτίβα της Οδύσσειας του Ομήρου τα οποία χρησιμοποιεί ως σύμβολα, σχήματα και αλληγορίες. Με κεντρικό άξονα την ιστορία – Οδύσσεια της ίδιας της Θεσσαλονίκης ξετυλίγονται ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, μεταναστών, ήχων και εικόνων, εσωτερικά ταξίδια και προσωπικές Ιθάκες. Performers: Ευανθία Βασιλειάδου, Χριστίνα Γκάσιου, Κωνσταντίνος Κατσαμάκης, Δημήτρης Παπαδόπουλος, Μαρία Τεντολούρη, Δροσιά Τριαντάκη, Σοφία Χατζηβασιλείου

 

11-14/10

«Ραχήλ;!»

από το Κέντρο Θεατρικής Έρευνας Θεσσαλονίκης – Θέατρο Άνετον

Η παράσταση του Κέντρου Θεατρικής Έρευνας Θεσσαλονίκης, βασίζεται στα έργα του Γρηγορίου Ξενόπουλου «Ραχήλ» (1909) και «Μεγάλη Περιπέτεια» (1937). Η «Ραχήλ», από τα σχεδόν άγνωστα αλλά και πιο ολοκληρωμένα θεατρικά του Ξενόπουλου, θεωρείται σπάνιο έργο της ελληνικής δραματουργίας που προσεγγίζει τις σχέσεις ελλήνων εβραίων και χριστιανών χωρίς στερεότυπα. Η δράση τοποθετείται στη Ζάκυνθο, το 1891, και αφορά στην ιστορία αγάπης, ανάμεσα σε μία εβραία και έναν χριστιανό. Αν και αμφότεροι είναι γόνοι ευκατάστατων, μορφωμένων και απροκατάληπτων αστών, ο έρωτάς τους πυροδοτεί τις αρνητικές αντιδράσεις του περιγύρου τους. Παίζουν: Μάρα Τσικάρα, Γιάννης Τσίκουλας, Τζίμης Κούρτης, Κώστας Βουρλιώτης, Γιάννης Γκουντάρας, Κατερίνα Γιαννούλη, Νίκος Νικολαϊδης, Χρήστος Τσαβλίδης, Έλενα Μιχαηλίδη

 

12-14/10

Dance me to the end of Greece-2 #

… ξενοι περιηγητες στη Θεσσαλονικη –Παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο

Οι αφηγήσεις και τα κείμενα ξένων περιηγητών που επισκέφτηκαν τους περασμένους αιώνες τη Θεσσαλονίκη, είναι το πολύτιμο υλικό πάνω στο οποίο βασίζεται η παράσταση «Dance me to the end of Greece-2#… ξένοι περιηγητές στη Θεσσαλονίκη». Οι συντελεστές του έργου δημιουργούν μία σκηνική σύνθεση που αναζητά τα ίχνη που έχει αφήσει στο σώμα της σύγχρονης πόλης η ιστορία της, όπως αυτή αποτυπώθηκε υποκειμενικά, από τους περιηγητές. Ανάμεσα σε αυτούς ο Χέρμαν Μέλβιλ που επισκέφθηκε τη Θεσσαλονίκη το 1856. Ο συγγραφέας του «Μόμπυ Ντικ» αναφέρθηκε στο λιμάνι της πόλης, αυτήν την «πελώρια συσσώρευση των κουρελιών όλων των εθνών, και όλων των χρωμάτων, όπου όλοι τσακώνονται, χειρονομούν και λογομαχούν σε όλες τις γλώσσες».

 

12-14/10

«Σταθμοί»

Συμπαραγωγή του Θεάτρου Τέχνης «Ακτίς Αελίου» και του Γυναικείου Φωνητικού Συνόλου «Πλειάδες» – Θέατρο Τέχνης «Ακτίς Αελίου»

Πρόκειται για μία προσέγγιση στην ιστορία και τη ζωή της Θεσσαλονίκης από την άλωση του 1430 μέχρι το 1922, μέσα από κείμενα που βασίζονται σε ιστορικές πηγές. Παράλληλα, η μουσική παράδοση της πόλης αναδεικνύεται από τα τραγούδια των λαών που έζησαν σε αυτήν. Οι προσωπικές ιστορίες που ξετυλίγουν το νήμα της αφήγησης, η μυθοπλασία που συναντά το ντοκουμέντο και η πολυφωνία της μουσικής παράδοσης – ως αποτέλεσμα πολιτισμικής και βαθύτατα ανθρώπινης επικοινωνίας – μετατρέπονται σε όχημα προσέγγισης της Θεσσαλονίκης: μίας πόλης μοναδικής όσον αφορά στον τρόπο με τον οποίο αποδέχτηκε και ένωσε ανθρώπους διαφορετικών καταβολών, παραδόσεων, θρησκειών και πολιτισμών. Παίζουν: Θεανώ Αμοιρίδου, Θωμάς Βελισσάρης, Κώστας Καλουδιώτης, Γιάννης Μόμτσιος
«Πλειάδες»: Αθηνά Γκούμα, Ευτυχία Καβαλίκα, Δέσποινα Καλπενίδου, Ιουλία Ρούτζιου, Γεωργία Τέντα, Ρούλα Τσέρνου

 

19-20/10

«Testament»

από το θίασο She She Pop σε συνεργασία με το Goethe-Institut Thessaloniki – Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών

Οι She She Pop επιθυμούν να καταργήσουν τις ιεραρχίες και επιχειρήσουν με το κοινό μία συλλογική καλλιτεχνική δράση. Οι θεατές διαπραγματεύονται το σενάριο, κυκλοφορούν στα παρασκήνια, παραμερίζουν τις κουρτίνες, μοιράζονται τις ιδιαίτερες στιγμές και τις ανησυχίες των ηθοποιών, μιλούν, συζητούν, διαφωνούν και παίζουν, πάντα, κάποιο ρόλο. Η ομάδα, που έχει έδρα στο Βερολίνο και το Αμβούργο, ιδρύθηκε το 1998 από αποφοίτους σχολών εφαρμοσμένων θεατρικών σπουδών, με μόνιμα μέλη τους Sebastian Bark, Johanna Freiburg, Fanni Halmburger, Lisa Lucassen, Mieke Matzke, Ίλια Παπαθεοδώρου και Berit Stumpf.

 

22/10

«Μια μετέωρη κυρία»

Τιμητική εκδήλωση αφιερωμένη στη Ρούλα Πατεράκη – Θέατρο Αυλαία

Η Ρούλα Πατεράκη αποτελεί μία ξεχωριστή περίπτωση στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Μοιρασμένη ανάμεσα στις μεγάλες της αγάπες, τη σκηνοθεσία και την υποκριτική, προσέφερε υψηλές υπηρεσίες στην ανανέωση του θεατρικής τέχνης στην Ελλάδα – όχι μόνο με τις τολμηρές επιλογές της στα έργα που ανέβασε, αλλά και με το ιδιότυπο κράμα ευαισθησίας, δύναμης και οξυδέρκειας με το οποίο προσέγγισε τους ρόλους επί σκηνής. Η καλλιτέχνιδα τιμάται στα φετινά 47α Δημήτρια με πρωτοβουλία της Α΄ Δημοτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης που αποτίει έναν ελάχιστο φόρο τιμής στο πνευματικό παιδί της πόλης.

 

23-25/10

«Με χτύπησε στις 2.45»

Συμπαραγωγή των Δημητρίων και της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης» – Θέατρο Άνετον

Το έργο αυτό δεν είναι αφήγηση, ντοκουμέντο ή μανιφέστο. Είναι ένα χορικό, με αποκαλυπτικές φωνές που μιλούν για τη βία εντός ή εκτός γάμου, αλλά επίσης για την ντροπή, το φόβο και την αγάπη. Πρόκειται για μια παράσταση για την κακοποίηση των γυναικών και την ενδοοικογενειακή βία, βασισμένη στο βιβλίο της Eléonore Mercier «Je suis complètement battue» («Με χτύπησε παντού», εκδ. P.O.L., Παρίσι, 2010). Η συγγραφέας εργάστηκε για δεκαεπτά χρόνια σε οργάνωση αντιμετώπισης της ενδοοικογενειακής βίας, και στο βιβλίο της συγκέντρωσε την πρώτη φράση από 1.630 τηλεφωνικές κλήσεις για βοήθεια, που έγιναν από κακοποιημένες γυναίκες κάθε ηλικίας. Μία από τις φράσεις αυτές έδωσε τον τίτλο στο βιβλίο. Παίζουν: Σοφία Αντωνίου, Ελένη Δημοπούλου, Στάθης Μαυρόπουλος, Χριστίνα Μπιρμπίλη Καραλέκα, Χρήστος Παληογιάννης, Βασιλική Τρουφάκου, Αναστασία Χατζάρα κ.ά.

 

29-30/10

«Erofili synopsis»

Μία παράσταση βασισμένη στο έργο του Γ. Χορτάτση (αντί ονόματος συγγραφέα) – Από την Εταιρεία Θεάτρου Χώρος – Θέατρο Αυλαία

Η παράσταση «Erofili synopsis», που έκανε φέτος την πρεμιέρα της στα φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, αποτελεί μία τρίτη εκδοχή της «Ερωφίλης» του Γεωργίου Χορτάτση, φωτίζοντας πλευρές που δεν είχαν αγγίξει τα δύο προηγούμενα σχεδιάσματα «Ερωφίλη – άσκηση 1» (2009) και «Ερωφίλη – άσκηση 2» (2010). Με το «Erofili synopsis» επιχειρείται μία καθαρά θεατρική προσέγγιση. Το κείμενο διασκευάζεται με μεγαλύτερη διάθεση ελευθερίας φωτίζοντας επιλεγμένες εικόνες από το εκπληκτικό έργο του Χορτάτση. Επί σκηνής, τρεις γυναίκες, με τη μάσκα να λειτουργεί ως το κύριο ερμηνευτικό μέσο σε ένα πάντα επίκαιρο έργο. Παίζουν: Δήμητρα Κούζα, Δήμητρα Λαρεντζάκη, Έλενα Μαυρίδου.

 

ΕΡΧΟΝΤΑΙ…

«Πρώτη ‘Υλη» του Δημήτρη Παπαϊώαννου

Η δημιουργία με τη χρήση των ελάχιστων δυνατών μέσων είναι η φετινή πρόκληση για τον Δημήτρη Παπαϊωάννου στην κατασκευή της νέας του εργασίας με τίτλο Πρώτη Ύλη. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου ανακυκλώνει τα απολύτως απαραίτητα αντικείμενα από την αποθήκη του, επανατοποθετεί τον εαυτό του στη σκηνή μετά από 10 χρόνια και επιλέγει τον Tadeu Liesenfeld ως συμπρωταγωνιστή του. Η αρχική εκδοχή της Πρώτης Ύλης παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών 2012 καταθέτοντας μία πρόταση για την διαρκή επανεφεύρεση του εαυτού. Το έργο θα φιλοξενηθεί στη συνέχεια στο EMPAC της Νέας Υόρκης, για να αναπτυχθούν νέες εκδοχές και οπτικές του.

 

«Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» με τη Νένα Μεντή

Μια συγκινητική ιστορία για τη μεγάλη κυρία του Eλληνικού τραγουδιού… Ένας μονόλογος γεμάτος μεγάλα τραγούδια, τραγούδια που γράφτηκαν με ψυχή από μια γυναίκα που έζησε με πάθος τη ζωή… Η ανάγκη για την παράσταση βγήκε μέσα από την επιθυμία για ένα ταξίδι στη μνήμη μιας εποχής και σαν καταβολή ελάχιστου φόρου τιμής στην πρώτη μεγάλη Ελληνίδα στιχουργό, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Το βιβλίο της Ρέας Μανέλη «Η γιαγιά μου η Ευτυχία» (εκδόσεις Άγκυρα), με τη δύναμη και την αμεσότητα της προσωπικής μαρτυρίας προσέφερε το υλικό της θεατρικής αφήγησης. Επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη από τις 11-10-2012 έως τις 28-10-2012 στο Θέατρο Εγνατία.

 

ΘΕΑΤΡΟ ΣΟΦΟΥΛΗ

2-4 Οκτωβρίου 2012 στις 21:00 & 5-6 Οκτωβρίου 2012 στις 23:00 & 7 Οκτωβρίου 2012 στις 18:00

 «Ο Artaud θυμάται τον Hitler και το Café Roman» του Tom Peuckert 

Στο ιστορικό του υπόβαθρο, ο Antonin Artaud που υποστήριζε ότι ο Hitler κατέλαβε το Παρίσι για να τον απελευθερώσει από το ψυχιατρείο, συντάσσει επιστολή με ημερομηνία την «3η  Δεκεμβρίου 1943» και παραλήπτη τον Adolf Hitler, όπου του υπενθυμίζει την συνάντηση που είχε μαζί του το 1932 στο Café Roman στο Βερολίνο. Στόχος η εκκαθάριση του θεάτρου από το «μικροαστικό σκουπιδαριό», κάτι που μόνο το «σουρεαλιστικό ουρλιαχτό» του δικτάτορα μπορούσε να εγγυηθεί. Ηθοποιός: Νίκος Παντελίδης

 

5-7 Οκτωβρίου 2012 στις 21:00

«Κατσαρίδα» του Βασίλη Μαυρογεωργίου

Η «Κατσαρίδα» των Κώστα Γάκη και Βασίλη Μαυρογεωργίου συνεχίζει και φέτος το ξέφρενο ταξίδι της προς τη σελήνη. Από το 2004 η ανατρεπτική κωμωδία παίζεται ασταμάτητα σε διάφορα θέατρα και με διαφορετικές διανομές. Υπολογίζεται ότι 100.000 άνθρωποι έχουν ήδη δει την παράσταση! Μετά από μια πολύ επιτυχημένη σεζόν στο θέατρο Αθηνών,  οι ηθοποιοί Κώστας Γάκης και Δημήτρης Μακαλιάς αφηγούνται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά την ιστορία Ιωάννας, της μικρής κόκκινης κατσαρίδας που περιπλανιέται σε όλο τον πλανήτη με μοναδικό στόχο να ανέβει στο φεγγάρι. Παίζουν: Κώστας Γάκης και Δημήτρης Μακαλιάς

 

13 και 14 Οκτωβρίου 2012 στις 21:00

«Σεμινάριο Βλακείας» του Σάκη Σερέφα

Το Σεμινάριο Βλακείας του Σάκη Σερέφα, είναι ένας κωμικοτραγικός μονόλογος – η τελευταία διάλεξη ενός καθηγητή, του εισηγητή, στους τελειόφοιτους ενός σύγχρονου τεχνοκρατικού κολεγίου. Το «μάθημα ζωής» του εισηγητή είναι ένα στοχαστικό παραλήρημα πάνω στη διαχρονική αξία της βλακείας ως αντίδοτο στην τετράγωνη και συχνά ανελέητη λογική της εποχής μας. “Η βλακεία είναι πράξη, είναι συμπεριφορά, είναι στρατηγική, δεν είναι αφηρημένη σκέψη. Η βλακεία δεν κρύβεται μέσα στις προθέσεις μας, αλλά μέσα στις πράξεις μας”. Στο ρόλο του Εισηγητή ο Κωνσταντίνος Μπάζας

ΘΕΑΤΡΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟΝ

«Million like baby» του Νίκου Κατράκη

Το έργο πραγματεύεται την επικοινωνία των ανθρώπων μέσα από το διαδίκτυο και τις σχέσεις που εκεί αναπτύσσονται. Την ερωτική προσέγγιση που δεν έχει πάντα την αναμενόμενη κατάληξη. Θίγει και θέματα όπως η ξενοφοβία και ο ρατσισμός εν μέσω οικονομικής κρίσης.Πάνω απ’όλα όμως καταδεικνύει την αλλοτρίωση και την αποξένωση του σύγχρονου ατόμου απ΄ ότι θεωρήθηκε μέχρι τώρα παραδοσιακός τρόπος ζωής. Τα μηνύματα του έργου περνούν με απλό και εύληπτο τρόπο χωρίς καμμία διάθεση κηρύγματος. Στο έργο παρακολουθούμε τις παράλληλες ιστορίες δύο ζευγαριών που γνωρίζονται μέσα από το chat προσπαθώντας να νικήσουν την μοναξιά τους. Παίζουν: Έφη Παπαθεοδώρου, Νίκος Κατράκης, Έφη Μεράβογλου, Άννα Τσόλια, Γιάννης Διγενάκης.

(Για τρεις μόνο παραστάσεις 7,8 & 9 Οκτωβρίου)

 

«Όσα παίρνει ο άνεργος» του Λάκη Μπέλλου και το Γιώργου Γαλίτη

Η Άννα Βαγενά ξαναγυρίζει στο αγαπημένο της είδος, την επιθεώρηση, μετά από 20 χρόνια. Η σημερινή συγκυρία το απαιτεί άλλωστε! Το χιούμορ και η αισιοδοξία είναι τα μόνα όπλα ενάντια στην κρίση και η επιθεώρηση είναι η ναυαρχίδα! Γι’αυτό το σκοπό έχει συνταχθεί δίπλα στην Άννα Βαγενά και η θρυλική Βαγγελίτσα από τη Ραχούλα…. Τη Βαγγελίτσα που αγάπησαν οι παλαιότεροι και θα γνωρίσουν οι νεώτεροι. Παίζουν: Άννα Βαγενά, Σοφία Αλεξανιάν, Ηλιάνα Αραβή, Γιώργος Γιαννακάκος, Κατερίνα Θεοχάρη, Σταύρος Καλλιγάς, Νίκος Μπουρνιάς, Βασίλης Μυλωνάς. (Από 24 Οκτώβριου)

 

«Η Γιαγιά» του Ντίνου Σπυρόπουλου

Πρόκειται για μια σπαρταριστή αλληγορική κωμωδία που καθρεφτίζει με μοναδικό τρόπο τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Ποια είναι άραγε η γιαγιά που προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανή για να συνεχίσουν να επωφελούνται απ αυτή; Η παράσταση θα συνεχιστεί στην Αθήνα. Παίζουν: Θανάσης Τσαλταμπάσης και  Νίκος Ορφανός. (Από 7 Νοεμβρίου)

 

ΘΕΑΤΡΟ ΑΥΛΑΙΑ

10 Οκτωβρίου –  21 Οκτωβρίου

«Η γυναίκα της Πάτρας» του Γιώργου Χρονά

Πρόκειται για μια ιδιαίτερη σκηνική απόδοση των αφηγήσεων της ζωής της πόρνης Πανωραίας από τον ποιητή Γιώργο Χρονά, ο οποίος είχε κάνει μια σειρά συνεντεύξεων στην Πανωραία τη δεκαετία του ’80. Ένας παραληρηματικός μονόλογος μιας παθιασμένης, πονεμένης γυναίκας, που εξομολογείται τη ζωή της και μιλάει ανοιχτά και χωρίς φόβο για τον πόνο, τη βία, την ηδονή, την αγάπη, τον έρωτα. Ένα πλάσμα πληθωρικό που τραγουδάει, χορεύει, κλαίει, γελάει, θυμώνει, προκαλεί. Ερμηνεύει: Ελένη Κοκκίδου

 

24 Οκτωβρίου – 4 Νοεμβρίου

«Το παρτάλι» του Θοδωρή Γρηγοριάδη

Ο ήρωας της παράστασης, εμπνευσμένος από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Θεόδωρου Γρηγοριάδη, είναι ένα περίεργο και περιθωριακό ον. Γεννημένος λίγο πριν τον Β’  Παγκόσμιο Πόλεμο, το Παρτάλι (που στα τούρκικα σημαίνει κουρελιασμένο ρούχο) υποχρεώθηκε από τη μητέρα του να ντύνεται και να μεγαλώνει σαν κορίτσι, για να γλιτώσει από τη μανία της βουλγάρικης κατοχής. Βιώνοντας μία έντονη κρίση ταυτότητας και φέροντας βαθιά τραύματα, μοιραία καταλήγει να ζει σε ένα περιβάλλον ηθικού ξεπεσμού, περιθωριακό και ψυχοφθόρο. Το Παρτάλι επιλέγει να μετουσιώνει την περιπετειώδη ζωή του σε θεαματική σκηνική περφόρμανς, ασκώντας έτσι τεράστια γοητεία στους ανθρώπους. Ερμηνεύει ο Χρήστος Στέργιογλου. Στο ρόλο του παρουσιαστή ακούγεται ο Jeff Maarawi

 

10 Νοεμβρίου

«Ευμενίδες» του Αισχύλου

Μία από τις σημαντικότερες παραστάσεις του Ελληνικού Θεάτρου της Κολωνίας, οι Ευμενίδες του Αισχύλου, προσκαλείται από την πόλη της Θεσσαλονίκης στα πλαίσια του εορτασμού των εκατό χρόνων της ανεξαρτησίας της πόλης.

 

Από 15 Νοεμβρίου ως 9 Δεκεμβρίου

«Η ρομαντική μου ιστορία» του D. C. Jackson

H Ρομαντική μου ιστορία του νεότατου σκωτσέζου συγγραφέα D. C. Jackson είναι ένα έργο που με εργαλείο το χιούμορ μιλάει για την αυταπάτη, την αγάπη, την πάλη των δύο φύλων και τους συμβιβασμούς. Ένα έργο για τη δύσκολη προσπάθεια των ανθρώπων να δημιουργήσουν σχέσεις, μέσα στο ασφυκτικό περιβάλλον της πόλης και της δουλειάς,  που προσγειώνει απότομα τους 35άρηδες στην ενήλικη ζωή.

Η παράσταση είναι μια παραγωγή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου που θα κάνει πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη σε συνεργασία με το Θέατρο Αυλαία και στη συνέχεια θα μεταφερθεί στην Αθήνα. Παίζουν: Μάκης Παπαδημητρίου, Κατερίνα Λυπηρίδου, Σύρμω Κεκέ.

 

---

 

Δείτε αναλυτικά Θεατρικές παραστάσεις που προτείνουμε ΕΔΩ

 

---

Για αναφορές, δημοσιεύσεις και δελτία τύπου, μην ξεχνάτε να επικοινωνείτε μαζί μας στο pametheatro[@]tralala.gr

---